Uitspraken

3.1.

Voor zover verweerder zich op het standpunt stelt dat in dit geval uitsluitend beroep is ingesteld door eiseres en niet ook door [betrokkene], overweegt de rechtbank als volgt. De rechtbank stelt dat namens eiseres door de gemachtigde beroep is ingesteld tegen het bestreden besluit. Verder stelt de rechtbank vast dat [betrokkene] enig bestuurder en aandeelhouder is van eiseres. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat het beroep mede wordt geacht te zijn ingediend door [betrokkene].

4.1.

Tussen partijen is in geschil of verweerder in dit geval terecht een last onder dwangsom aan [betrokkene] heeft opgelegd wegens overtreding van artikel 3.1 van de planvoorschriften van het bestemmingsplan “Tuincentrum/bouwmarkt, Domela Nieuwenhuisweg 1, Heerenveen”. Meer specifiek spitst het geschil zich toe op de vraag of de (verkoop)activiteiten op de merke in strijd komen met voormeld planvoorschrift van het bestemmingsplan, en nog meer specifiek of het randassortiment bevat. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt.

5.1.

Eiseres betwist dat er sprake is van een overtreding van voormeld planvoorschrift van het bestemmingsplan. In dit verband wijst eiseres erop dat een merke een snuffelmarkt is waarbij op kramen en/of op de grond tweedehands en nieuwe goederen voor de verkoop worden aangeboden. In zoverre heeft de constatering van verweerder dat het voor de verkoop aangeboden assortiment voor 85% uit tweedehands goederen, brocante en prullaria bestaat volgens eiseres geen juridische waarde. In het pand mogen immers artikelen worden verkocht, waarbij geen beperking geldt of dit tweedehands of nieuwe goederen zijn. Volgens eiseres is evenmin voorgeschreven op welke wijze de voor de verkoop aan te bieden goederen worden uitgestald. Dat de merke trekken vertoont van een rommelmarkt en/of braderie is in de visie van eiseres dan ook juist, maar niet relevant. Naar de mening van eiseres behoren brocante en prullaria tot het standaard assortiment van elk tuincentrum en/of elke bouwmarkt. Voor zover die al niet tot het standaardassortiment behoren, geldt in dit specifieke geval dat die zijn aan te merken als randassortiment behorende bij een tuincentrum en/of bouwmarkt. Nu de merke kleiner is dan 13% van het verkoopvloeropper-vlak, is dit naar de mening van eiseres volgens het bestemmingsplan toegestaan. Dit brengt volgens eiseres met zich dat de mening van verweerder dat de voor de verkoop aangeboden artikelen niet tot het toegelaten randassortiment behoren, omdat het merendeel van de aangeboden artikelen tweedehands goederen, prullaria, brocante en rommelmarktspul betreft, onjuist is.

5.2.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de (verkoop)activiteiten die op de merke in de Noord-Zuid gerichte hal, de Oost-West gerichte hal en de entree werden uitgevoerd, niet uit het assortiment van een tuincentrum of een bouwmarkt bestonden en evenmin uit het randassortiment voor tuincentra en ondersteunende horeca. In dit verband wijst verweerder op twee inspectierapporten d.d. 26 april 2016 en 8 augustus 2016 van de toezichthoudend ambtenaar. Verder wijst verweerder op de van het inspectierapport van 24 april 2016 deel uitmakende plattegrond, waaruit volgens verweerder valt af te leiden dat er sprake is van een grotere oppervlakte dan 1.300 m².

5.3.

6. Uit vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRvS), onder meer kenbaar uit ECLI:NL:RVS:2016:444, volgt dat, gelet op het algemeen belang dat is gediend met handhaving, in geval van overtreding van een wettelijk voorschrift het bestuursorgaan dat bevoegd is om met een last onder bestuursdwang of dwangsom op te treden, in de regel van deze bevoegdheid gebruik zal moeten maken. Slechts onder bijzondere omstandigheden mag van het bestuursorgaan worden gevergd dit niet te doen. Dit kan zich voordoen indien concreet zicht op legalisatie bestaat. Voorts kan handhavend optreden zodanig onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen belangen dat van optreden in die concrete situatie behoort te worden afgezien.

7. Naar het oordeel van de rechtbank is er in dit geval geen sprake van concreet zicht op legalisatie. De rechtbank overweegt in dit verband dat verweerder te kennen heeft gegeven geen medewerking te willen verlenen aan legalisatie van het gebruik van onderhavig perceel. De rechtbank overweegt dat het enkele feit dat verweerder niet bereid is gebruik te maken van een bevoegdheid om af te wijken van het bestemmingsplan in beginsel volstaat voor het oordeel dat geen concreet zicht op legalisatie bestaat (vgl. AbRvS, 1 oktober 2014, ECLI: NL:RVS:2014:3575). Niet gebleken is dat op voorhand moet worden geconcludeerd dat dit standpunt van verweerder rechtens onhoudbaar is en de vereiste bestuurlijke medewerking niet zal kunnen worden geweigerd (vgl. AbRvS, 16 juli 2014, ECLI:NL:RVS:2014:2657).

8.1.

Eiseres betoogt dat de aanschrijving zich richt op het ongedaan maken van de merke op zich, terwijl had kunnen worden volstaan met een aanpassing van het assortiment. Om die reden is de merke gesloten, daar waar naar de mening van eiseres had kunnen worden volstaan met een aanpassing van het assortiment. In dit verband wijst eiseres erop dat de merke immers niet in strijd is met de planvoorschriften van het vigerende bestemmingsplan. Gelet hierop heeft verweerder in de visie van eiseres ten onrechte aangestuurd op sluiting van de merke.

8.2.

9.1.

Aangezien het in rechtsoverweging 8.2. geconstateerde gebrek ook kleeft aan het primaire besluit van verweerder, ziet de rechtbank aanleiding om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder b, van de Awb zelf in de zaak te voorzien door het primaire besluit te herroepen.