Uitspraken

Partijen zijn tijdens de schorsing van de mondelinge behandeling overeengekomen dat [verweerder] aan [verzoeker] over het jaar 2016 nog 416 overuren/reisuren tegen € 15,40 bruto per uur zal uitbetalen. Zij hebben verzocht dit vast te leggen in deze beschikking. Behoudens de verzoeken tot het vaststellen van een billijke vergoeding, een transitievergoeding en een vergoeding wegens onregelmatige opzegging, heeft [verzoeker] zijn verzoeken ingetrokken. Met betrekking tot de vergoedingen die nog ter beoordeling voorliggen overweegt de kantonrechter als volgt.

Artikel 7:673 van het Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt, kort gezegd, dat indien de werkgever een arbeidsovereenkomst beëindigt van een werknemer van wie de arbeidsovereenkomst ten minste 24 maanden heeft geduurd, een transitievergoeding verschuldigd is. Het verschuldigd zijn van de transitievergoeding geeft invulling aan de zorgplicht die de werkgever heeft ten opzichte van de werknemer die wordt ontslagen of waarvan het contract niet wordt verlengd. In lid 1, onder a, van artikel 673 BW is uitgewerkt welke situaties zich in dit verband precies kunnen voordoen. Deze kenmerken zich alle erdoor dat beëindiging van de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever plaatsvindt. Het gaat om de volgende gevallen:

1. opzegging door de werkgever;

2. ontbinding op verzoek van de werkgever;

3. na een einde van rechtswege op initiatief van de werkgever niet aansluitend voortzetten en voor het eindigen van de arbeidsovereenkomst geen opvolgende arbeidsovereenkomst aangaan, die tussentijds kan worden opgezegd en ingaat na een tussenpoos van ten hoogste zes maanden.

Daarnaast bepaalt art. 673 lid 1, onder b, BW dat een transitievergoeding is verschuldigd indien, kort gezegd, sprake is van beëindiging van de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werknemer wegens ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever.

Aan de orde is de beëindiging van de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever, [verweerder] . [verzoeker] heeft in beginsel recht op een transitievergoeding aangezien de dienstbetrekking langer dan 24 maanden heeft geduurd. De wettelijke regeling van de transitievergoeding is van dwingend recht. Dat betekent dat daarvan niet mag worden afgeweken. De voorwaarden voor het recht op een transitievergoeding en de regels voor de berekening van de hoogte van de vergoeding zijn nauwkeurig in de wet omschreven. Door het abstracte en gestandaardiseerde karakter van de regeling van de transitievergoeding is als uitgangspunt niet van belang of de werknemer na het eindigen van de arbeidsovereenkomst werkloos is of een andere baan heeft gevonden. Het recht op en de hoogte van de transitievergoeding is uitdrukkelijk niet gekoppeld aan eventuele schade of inkomensverlies.

De transitievergoeding is evenwel enerzijds bedoeld als compensatie voor het ontslag en anderzijds om de werknemer met behulp van de hiermee gemoeide financiële middelen in staat te stellen de transitie naar een andere baan te vergemakkelijken. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat in deze zaak niet voorbij gegaan kan worden aan de omstandigheid dat [verzoeker] , zoals hiervoor onder vaststaande feiten omschreven, aanvankelijk nadat hij een andere baan aanvaard had, eerst zelf ontslag heeft willen nemen en dit kenbaar heeft gemaakt aan [verweerder] waarop [verweerder] hem tegen een eerder gelegen datum ontsloeg. De facto - afgezien van de datum van ontslag- is er sprake van een beëindiging van de dienstbetrekking met wederzijds goedvinden. De transitie naar een andere baan behoeft in dit geval dan ook niet vergemakkelijkt te worden met financiële middelen. De kantonrechter neemt verder in ogenschouw dat de Wwz-wetgever niet beoogd heeft de toepasselijkheid van de artikelen 6:2 lid 2 BW (als de transitievergoeding moet worden aangemerkt als een verbintenis uit de wet) en 6:248 lid 2 (als de vergoeding voortvloeit uit de arbeidsovereenkomst) uit te sluiten. Dit blijkt immers niet (expliciet noch impliciet) uit de parlementaire geschiedenis en past evenmin bij de aard en universele strekking van de artikelen 6:2 en 6:248 BW. Of toekenning van een (volledige) vergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid in een gegeven situatie onaanvaardbaar is hangt niet alleen af van alle omstandigheden van het geval, maar ook van de aard en strekking van de transitievergoeding en in dat kader ook van de bedoeling van de wetgever.

In meergenoemde omstandigheden vindt de kantonrechter tevens grond om de billijke vergoeding, waarop [verzoeker] op grond van artikel 7:681 lid 1 BW aanspraak kan maken, te matigen tot nihil.

Op grond van artikel 7:672 lid 10 BW is de partij die opzegt tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt, een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. Vast staat dat [verweerder] de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] onterecht met ingang van 9 juli 2018 heeft opgezegd. Daarmee heeft zij opgezegd tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt. Voor [verweerder] geldt een opzegtermijn van drie maanden. Dit betekent dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging door [verweerder] , zou hebben voortgeduurd tot 7 oktober 2018. De vergoeding moet dan ook worden berekend op basis van het salaris van [verzoeker] van 9 juli 2018 tot 7 oktober 2018, vermeerderd met de vakantietoeslag van 8,33% en de wettelijke rente vanaf 10 juli 2018 conform 7:686a lid 1 BW. Gelet op het bepaalde in artikel 7:672 lid 11 BW is matiging van deze vergoeding, zoals door [verweerder] is verzocht, in dit geval niet mogelijk, nu de door [verzoeker] verzochte vergoeding overeenkomt met het in geld vastgestelde loon over de opzegtermijn zoals genoemd in het tweede lid van dit artikel en deze vergoeding niet minder kan bedragen.

Gelet op de uitkomst van de zaak, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen.