Uitspraken

Het gaat in deze zaak in de eerste plaats om de vraag of het ontslag op staande voet dient te worden vernietigd. De kantonrechter ziet aanleiding om in het kader van deze procedure daarnaast in te gaan op het tegenverzoek van Romaris. [verzoeker] heeft daartegen geen bezwaar gemaakt en de kantonrechter acht het wenselijk dat gelijktijdig op de verzoeken wordt beslist.

De kantonrechter overweegt allereerst dat [verzoeker] zijn verzoek tijdig heeft ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is c.q. zou zijn geëindigd.

Verder overweegt de kantonrechter dat ingevolge het bepaalde in artikel 7:677 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW) zowel een werkgever als een werknemer bevoegd is de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij. Voor de werkgever, zo leert artikel 7:678 lid 1 BW, worden als dringende redenen beschouwd, zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. In artikel 7:678 lid 2 BW wordt een (niet-limitatieve) opsomming gegeven van gevallen waarin er sprake kan zijn van een dringende reden.

Bij de toetsing van de formele voorschriften bij ontslag op staande voet heeft als uitgangspunt te gelden dat de partij die voornemens is om op te zeggen enig respijt toekomt alvorens tot daadwerkelijke opzegging wordt overgegaan. Mits met de nodige voortvarendheid wordt gehandeld, is er gelegenheid voor het instellen van een onderzoek. Voorts heeft als uitgangspunt te gelden dat de onverwijld medegedeelde reden de ontslagreden als het ware fixeert.

Romaris heeft het onvoorzichtig handelen van [verzoeker] , waardoor het ongeval in de optiek van Romaris is ontstaan, als ontslagreden gegeven. In dit verband is van belang dat partijen van inzicht verschillen over de toedracht van het ongeval. De kantonrechter is van oordeel dat in het kader van deze procedure in het midden kan blijven wat de precieze toedracht is geweest. Ook al zou de versie van Romaris kloppen, dan rechtvaardigt dit naar het oordeel van de kantonrechter namelijk nog niet het gegeven ontslag op staande voet. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Door Romaris is op zich genoegzaam naar voren gebracht dat de aard van de onderneming meebrengt dat er voor haar werknemers sprake is van veiligheidsrisico’s. Romaris heeft onweersproken gesteld dat zij daarom voorafgaand aan c.q. bij aanvang van een arbeidsovereenkomst veiligheidsinstructies geeft. Door [verzoeker] is niet (gemotiveerd) weersproken dat hij deze instructies ook heeft gehad. Deze instructies zien echter, zo heeft de kantonrechter begrepen, op het werken met de (zware) metalen platen en niet zo zeer op het werken met heftrucks. Het berijden van heftrucks behoorde bovendien niet tot de werkzaamheden van [verzoeker] . Daar staat tegenover dat het voor [verzoeker] zonder meer duidelijk zou moeten zijn dat het risicovol kan zijn om op een rijdende heftruck te springen, en dat dit tot ongelukken kan leiden. Als hij al op een rijdende heftruck zou zijn gesprongen - wat in deze procedure niet vaststaat omdat dit door [verzoeker] uitdrukkelijk wordt betwist - dan nog komt het er in de gegeven situatie echter op neer, zo staat niet ter discussie, dat [naam medewerker heftruck] met de heftruck een beweging naar rechts maakte, en dat dit mede/vooral heeft gemaakt dat [verzoeker] , van de heftruck is gevallen dan wel dat hij daardoor, terwijl hij al naast de heftruck stond/lag, door de heftruck is geraakt c.q. overreden. Nu verder vast staat dat Romaris, in de korte periode dat het dienstverband liep, [verzoeker] nimmer een officiële waarschuwing heeft gegeven, is de kantonrechter van oordeel dat het ontslag op staande voet een te zwaar middel is. Romaris had kunnen en moeten volstaan met een lichtere sanctie. Daarbij weegt mee dat Romaris alvorens [verzoeker] te ontslaan hem niet over de toedracht heeft gehoord en dat Romaris [naam medewerker heftruck] eveneens op staande voet heeft ontslagen, waarvan Romaris - achteraf - heeft toegegeven dat dit besluit te snel is genomen. Voor de kantonrechter is in dit verband voldoende aannemelijk geworden dat een eerder bedrijfsongeval, waarvoor door de arbeidsinspectie een boete is opgelegd, en de vrees dat opnieuw een boete zou worden opgelegd, een grote rol heeft gespeeld bij het aan beide bij het ongeval betrokken werknemers gegeven ontslag op staande voet. Romaris heeft in dat verband daarnaast aangegeven dat zij een voorbeeld heeft willen stellen voor de werkvloer. Naar het oordeel van de kantonrechter had zij dat laatste op andere wijze kunnen en moeten doen. Het ontslag op staande voet zal om voornoemde redenen worden vernietigd. Op de overige verzoeken van [verzoeker] zal hierna worden ingegaan. De kantonrechter zal eerst ingaan op de verzoeken van Romaris. Omdat de voorwaarde waaronder deze verzoeken is gedaan is vervuld, dient de kantonrechter deze verzoeken te beoordelen.

Nu het ontslag op staande voet geen stand houdt en er geen grond is om de arbeidsovereenkomst te ontbinden, betekent dit dat de dienstbetrekking geacht wordt nog te bestaan. Dit betekent tevens dat de loonvordering toewijsbaar is, en wel vanaf 15 juni 2022 (opmerking kantonrechter: aangenomen wordt daarbij dat het verzoek om loonbetaling vanaf 15 juli 2022 berust op een kennelijk schrijffout) tot de dag dat de dienstbetrekking rechtsgeldig zal zijn geëindigd. Een en ander zoals weergegeven in het dictum.

Tegen de gevorderde vakantiebijslag is geen afzonderlijk verweer gevoerd. De gevorderde vakantiebijslag, voor zover deze na juni 2022 is opgebouwd, is echter nog niet toewijsbaar, omdat deze nog niet opeisbaar is. Niet duidelijk is geworden of de daarvoor opgebouwde vakantiebijslag reeds is uitbetaald. Dit onderdeel van de vordering is daarom slechts toewijsbaar, voor zover dat nog niet bij een (eventuele) eindafrekening reeds is uitbetaald.

Op grond van artikel 7:625 BW kan [verzoeker] met vrucht aanspraak maken op de wettelijke verhoging. De kantonrechter ziet in de omstandigheden van dit geval aanleiding om de gevorderde wettelijke verhoging te matigen tot 30%. De wettelijke rente over de reeds vervallen loontermijnen en de nog niet uitbetaalde, opeisbare vakantiebijslag, is eveneens toewijsbaar. De wettelijke rente over de toekomstige loontermijnen zal worden afgewezen.

Romaris zal zowel in het verzoek als in het tegenverzoek als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld, welke worden begroot op € 747,00 aan salaris gemachtigde en € 86,00 aan griffierecht, alsmede een bedrag aan nakosten van € 124,00. Overeenkomstig het verzoek daartoe, zal Romaris voorts worden veroordeeld om de wettelijke rente daarover te betalen.