Uitspraken

Op 26 april 2022 heeft [eiser] aan [gedaagde] een voorlopige boedelbeschrijving van de nalatenschap en enkele (niet alle) stukken toegezonden.

Op 11 oktober 2022 is namens [gedaagde] per brief aan [eiser] over onder meer onjuistheden in deze voorlopige boedelbeschrijving gecorrespondeerd. De gevraagde (volledige) inhoudelijke reactie hierop van [eiser] is uitgebleven tot het hierna te noemen verweerschrift van 13 juli 2023. Ook na een e-mailbericht namens [gedaagde] van 15 december 2022 waarin hij [eiser] sommeert tot betaling binnen twee weken van een bedrag van € 120.000,00 dat volgens hem met verwijzing naar bijgevoegde berekeningen zijn totale vordering uit de nalatenschap is, alsmede na emailberichten van hem van 15 februari, 6 maart, 4 april, 17 en 23 mei 2023, is een reactie van [eiser] uitgebleven.

Op 2 februari 2023 heeft [gedaagde] met verlof van de voorzieningenrechter ter zake van voormelde beide aanspraken ten laste van [eiser] q.q. conservatoir derdenbeslag op de tot de nalatenschap behorende liquide middelen op de bankrekeningen van laatstgenoemde onder de ABN AMRO Bank N.V. laten leggen alsmede conservatoir beslag op de tot de nalatenschap behorende onroerende zaak aan de [adres].

De (bij elkaar opgetelde) vordering is bij het verlof overeenkomstig het verzoek begroot op een bedrag van € 120.000,00 vermeerderd met kosten tot een bedrag van € 156.000,00. Mede gezien de volgens [gedaagde] aanwezige onjuistheden in de voorlopige boedelbeschrijving, waaronder de waarde van zijn aandeel in de nalatenschap, maar ook mede gezien de correspondentie die voorafgaand daaraan en nadien (niet dan wel niet voortvarend) heeft plaatsgevonden, heeft [gedaagde] aan het beslagrekest onder meer ten grondslag gelegd dat [eiser] zijn wettelijke taken als executeur in het geheel niet (deugdelijk) uitvoert. Hij heeft aan het beslagrekest ten grondslag gelegd de vrees dat [eiser] in de tussentijd de vermogensbestanddelen van de nalatenschappen aan verhaal zal onttrekken. [gedaagde] stelt in het beslagrekest daardoor genoodzaakt te zijn om ter zake van de afwikkeling van de nalatenschap een gerechtelijke procedure op te starten.

Op 15 februari 2023 is door [gedaagde] een verzoekschrift bij deze rechtbank ingediend strekkende tot de benoeming van een professioneel vereffenaar in de nalatenschap ex artikel 4:203 lid 1 sub b BW (hierna: de verzoekschriftprocedure) op de grondslag dat [eiser] - die als de verwerende partij is aangewezen - als benoemd executeur in ernstige mate tekortschiet in de vervulling van zijn taak en de daarbij behorende wettelijke verplichtingen, alsmede dat [eiser] tot verdeling van de nalatenschap is overgegaan voordat die vereffend is.

Over de gelegde beslagen wordt in het verzoekschrift niet gesproken alsmede zijn de betreffende beslagstukken toen niet overgelegd.

Op 10 juli 2023 is namens [eiser] per e-mailbericht richting (de raadsman van) [gedaagde] verzocht om de onderhavige beslagen feitelijk door te halen, omdat deze volgens het bericht niet zijn opgevolgd door een eis in de hoofdzaak en daarom onrechtmatig zijn. [eiser] wordt daarbij aansprakelijk gesteld voor de te lijden schade.

In zijn reactie op voormeld bericht verwijst (de raadsman van) [gedaagde] naar eerdere onbeantwoord gebleven brieven en e-mailberichten in de maanden november 2022 tot en met april 2023 (zie hiervoor onder 2.3), die aan (aan de voormalige juridische hulpverlener van) [eiser] zijn toegezonden, alsmede wordt in die reactie vermeld dat gelet op het handelen van [eiser] het indienen van een verzoek tot benoeming van een vereffenaar bij de rechtbank de enige logische stap was.

Op 15 augustus 2023 heeft [eiser] de rechtbank in het onderhavige kort geding aangekondigd zijn eis dienovereenkomstig te verminderen met handhaving van zijn eis ter zake een reële proceskostenveroordeling.

Ter zake de bedoelde reële proceskostenveroordeling hebben (de advocaten van) partijen vervolgens overleg met elkaar gehad zonder dat dit tot een minnelijke regeling heeft geleid.

eiser] legt aan zijn vordering ten grondslag dat [gedaagde] misbruik van procesrecht heeft gemaakt door de beslagen pas op te heffen nadat dit kort geding aanhangig is gemaakt. Hij stelt dat de gelegde beslagen van rechtswege vervallen zijn, omdat er geen (tijdige) eis in de hoofdzaak is ingesteld ex artikel 700 lid 3 Rv. Het feitelijk handhaven van de beslagen is volgens hem dan ook onrechtmatig geweest. Uit artikel 727 Rv volgt ter zake van de beslagen op de onroerende zaken rechtstreeks dat [gedaagde] verplicht was om de inschrijving van deze beslagen in de openbare registers onverwijld te doen doorhalen op straffe van schadevergoeding, aldus [eiser].

Omdat [gedaagde] genoeg mogelijkheden zijn gegeven om het onderhavige kort geding te voorkomen acht [eiser] een volledige proceskostenveroordeling redelijk. Die kosten zijn namelijk volgens hem het rechtstreekse gevolg van het genoemde onrechtmatige handelen van

[gedaagde]. Een situatie waarin [gedaagde] een standpunt in rechte zou hebben ingenomen dat later/achteraf onjuist blijkt te zijn doet zich hier niet voor, aldus [eiser].

gedaagde] concludeert tot afwijzing van de (verminderde) vordering met veroordeling van [eiser], uitvoerbaar bij voorraad, in de kosten van deze procedure.

In het lichaam van de conclusie van antwoord verzoekt hij de voorzieningenrechter om de proceskosten te compenseren ex artikel 237 lid 1 Rv, aangezien partijen broers van elkaar zijn en de relevante feiten en omstandigheden volgens hem daartoe aanleiding geven. Die feiten en omstandigheden zien op het handelen, althans nalaten, van [eiser] op grond waarvan [gedaagde] heeft gemeend de verzoekschriftprocedure te moeten starten.

Na de mondelinge behandeling in de verzoekschriftprocedure en een gewijzigde opstelling van [eiser] had [gedaagde] er vertrouwen in gekregen dat partijen voor wat betreft de uitbetaling van de vordering uit de nalatenschap van [gedaagde] in onderling overleg afspraken konden maken, hetgeen voor [gedaagde] aanleiding is geweest om de beslagen op te heffen met daarbij de hoop/verwachting dat het onderhavige kort geding van de baan zou zijn.

[gedaagde] voert daarbij onder verwijzing naar jurisprudentie in volgens hem vergelijkbare zaken aan dat de verzoekschriftprocedure als een eis in de hoofdzaak kan worden gezien zoals bedoeld in artikel 700 lid 3 Rv. De benoeming van een professionele vereffenaar betekent het einde van [eiser] zijn taak als executeur. Na bekendmaking van zijn benoeming zal de vereffenaar - die een privatieve bevoegdheid heeft - conform de artikelen 4:211 e.v. BW de schuldeisers in een nalatenschap op een behoorlijke manier dienen op te roepen om hun vorderingen in te dienen en zal uiteindelijk een staat van schulden bij de kantonrechter worden neergelegd. Tegen deze staat kunnen schuldeisers in verzet komen bij de kantonrechter na bekendmaking van de neerlegging daarvan. De vordering van [gedaagde] wordt op die manier derhalve vastgesteld, aldus [gedaagde]. Aan de vereisten dat er een met voldoende waarborgen omgeven procedure is waarvan de datum van het instellen van die procedure kan worden vastgesteld, wordt derhalve volgens [gedaagde] voldaan. Volgens [gedaagde] kan een vergelijking worden gemaakt met onder meer de schadestaatprocedure die volgens jurisprudentie ook als een eis in de hoofdzaak kan worden gezien. [gedaagde] voert verder aan dat ook in de verzoekschriftprocedure een beoordeling van de rechtmatigheid van zijn vordering plaatsvindt, omdat getoetst wordt of [eiser] in zijn hoedanigheid in dat opzicht zijn werk (met name de voorlopige boedelbeschrijving) wel of niet goed heeft gedaan. Als het oordeel zou zijn dat [eiser] terecht tot een negatieve saldo van de nalatenschap had geconcludeerd dan was er ook geen vereffenaar benoemd, aldus [gedaagde]. Er zijn volgens [gedaagde] door de rechter in de verzoekschriftprocedure tijdens de mondelinge behandeling te dien aanzien over onderdelen van de voorlopige boedelbeschrijving ook voorlopige oordelen gegeven hetgeen zijn uiting ook heeft gevonden in de beschikking onder 3.5 (zie hiervoor onder 2.16).

[gedaagde] heeft dan ook gemeend de verzoekschriftprocedure boven een (reguliere) dagvaardingsprocedure te verkiezen mede ook in het belang van [eiser] omdat hij ([eiser]) niet bekwaam was om zijn taken als executeur uit te oefenen.

Van een vexatoir gelegd beslag is volgens [gedaagde] geen sprake.