Uitspraken

Het verweer dat de aanspraken van [eiseres] reeds zijn verdisconteerd in de ontbindingsvergoeding kan niet worden aanvaard. Dat dat het geval zou zijn blijkt niet uit de beschikking van de kantonrechter van 9 februari 2012, noch uit het proces-verbaal van de zitting in die procedure, noch uit enig ander stuk dat daarop betrekking heeft.

Doch ook als ervan zou moeten worden uitgegaan dat de kantonrechter in de ontbindingsprocedure op enigerlei wijze in haar beslissing heeft meegewogen dat [eiseres] aanspraken aan de CAO kan ontlenen, brengt dat in beginsel niet met zich dat [eiseres] zich niet op die aanspraken kan beroepen en deze in rechte geldend kan maken. (Het laten meewegen in de ontbindingsvergoeding zou overigens ook betekenen dat de ontbindingsvergoeding lager zou zijn uitgevallen, aangezien de kantonrechter in de ontbindingsbeschikking niet kan bepalen of ervan kan uitgaan dat [eiseres] geen rechten (meer) kan ontlenen aan de CAO en derhalve nimmer die aanspraken al zal kunnen meewegen om tot een hogere vergoeding te komen.)

Wel dient de toegekende ontbindingsvergoeding in de beoordeling van de aanspraken van [eiseres] op grond van de CAO te worden betrokken in die zin dat – nu Huis & Erf daarop een beroep heeft gedaan - beoordeeld moet worden of nakoming ervan naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Dat betreft een strenge toets. De onverkorte nakoming van de verplichtingen van Huis & Erf op grond van de CAO dient het uitgangspunt te zijn.

In de ontbindingsprocedure is een vergoeding van € 104.863,41 bruto aan [eiseres] toegekend, op basis van een correctiefactor van 1,5. Deze correctiefactor is toegekend omdat Huis & Erf, kort weergegeven, zich onvoldoende had ingespannen om [eiseres] een geschikte of passende functie aan te bieden, terwijl deze wel voorhanden was geweest. (Huis & Erf had ontbinding verzocht onder toekenning van een vergoeding op basis van een correctiefactor van 1, wegens het verval van de functie van [eiseres] om bedrijfseconomische redenen.)

Huis & Erf voert aan dat [eiseres] met de toegekende ontbindingsvergoeding haar periode van werkloosheid met gemak heeft kunnen overbruggen, zeker daar zij ook een WW-uitkering ontving, en dat het om die reden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn dat zij een extra vergoeding op grond van de CAO zou ontvangen.

De onderhavige aanspraken vertegenwoordigen een waarde van circa € 18.000,- volgens de stellingen van [eiseres]. De kantonrechter is, gelet op alle omstandigheden van het geval, waaronder de hoogte van de ontbindingsvergoeding en de reden waarom deze is toegekend, van oordeel dat honorering van deze aanspraken niet naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Dit verweer slaagt derhalve evenmin.

Ter comparitie is zijdens Huis & Erf aangevoerd dat de CAO een minimum CAO is waarvan kan worden afgeweken, en dat, nu er een ontbindingsvergoeding aan [eiseres] is toegekend, de suppletieregeling op grond van de CAO, als de mindere regeling, komt te vervallen, aangezien niet allebei de regelingen tegelijk van toepassing kunnen zijn.

Dit verweer kan niet worden aanvaard. De CAO is een minimum CAO. Dat betekent dat een werkgever collectief of in individuele afspraken met de werknemer kan afwijken van de bepalingen van de CAO, voor zover deze geen standaardkarakter hebben. In het onderhavige geval is echter noch collectief noch in individuele afspraken met [eiseres] afgeweken van de onderhavige bepalingen.

Huis & Erf heeft tevens aangevoerd dat partijen elkaar finale kwijting hebben verleend toen zij zijn overeengekomen dat [eiseres] het hoger beroep tegen de beschikking van 9 februari 2012 zou intrekken en dat Huis & Erf ervan zou afzien de door haar gemaakte kosten ten behoeve van de appelprocedure op haar te verhalen. Uit de correspondentie over de periode van juli 2012 tot en met december 2012 blijkt volgens Huis & Erf dat partijen elkaar finale kwijting hebben verleend.

[eiseres] heeft weersproken dat zij finale kwijting aan Huis & Erf heeft verleend.

Uit de overgelegde correspondentie blijkt dat [eiseres] aan de heren [naam] en [naam] (respectievelijk voorzitter en vicevoorzitter van de Raad van Toezicht van Huis & Erf) op 24 juli 2012 heeft gemaild: “Ik waardeer dat jullie open staan voor mijn behoefte om het proces met Huis & Erf goed af te sluiten en vond het fijn om te constateren dat dit ook vanuit jullie naar mij toe het geval is.” “Het proces goed afsluiten” slaat kennelijk op het proces dat is gevoerd over de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, inclusief het geëntameerde hoger beroep. In deze uitlating ligt niet, althans niet zonder meer besloten dat [eiseres] finale kwijting aan Huis & Erf verleent voor alle mogelijke vorderingen die zij eventueel nog op Huis & Erf zou hebben.

Huis & Erf heeft tevens gewezen op andere correspondentie van partijen, maar nergens uit blijkt dat [eiseres] finale kwijting aan haar heeft verleend dan wel bedoeld heeft te verlenen. Eventueel door [eiseres] gedane uitlatingen als “een periode te willen afsluiten” en “materiële afsluiting heeft naar tevredenheid plaatsgevonden”, welke in de overgelegde verklaring van de heren [naam] en [naam] aan haar worden toegeschreven, impliceren geen finale kwijting voor mogelijke (toekomstige) vorderingen die [eiseres] nog op Huis & Erf zou hebben. Het bewijsaanbod ter zake kan daarom ook worden gepasseerd. Dit verweer wordt eveneens verworpen.

De aanspraken van [eiseres] op grond van de CAO dienen daarom te worden gehonoreerd. Als niet weersproken staat vast dat [eiseres] op grond van de CAO in beginsel recht heeft op een aanvulling gedurende 12 maanden.

In reactie op het verweer van Huis & Erf dat [eiseres] het bedrag van de aanvulling op de WW-uitkering niet juist heeft berekend door de WW over de periode 2 juli tot en met 29 juli 2012 niet daarin te betrekken, heeft [eiseres] dat alsnog gedaan en de vordering navenant verminderd. Daarover heeft Huis & Erf ter comparitie geen opmerking meer gemaakt, zodat ervan wordt uitgegaan dat dit punt op deze wijze als afgedaan kan worden beschouwd.

Ten aanzien van de aanvulling op het nettoloon dat [eiseres] heeft verdiend in de periode van 17 januari 2013 tot en met 1 mei 2013 (“1 mei 2014” in de dagvaarding is kennelijk een verschrijving) heeft Huis & Erf aangevoerd dat daarbij ook de door [eiseres] van haar nieuwe werkgever ontvangen kilometervergoeding, telefoonkostenvergoeding, reiskostenvergoeding en de inhouding voor het personeelsfonds moeten worden betrokken.

Dat verweer kan niet worden aanvaard. In artikel 2.13.6 van de CAO is bepaald dat de werkgever het salaris van de werknemer in zijn nieuwe dienstbetrekking dient aan te vullen in het geval dat het salaris dat de werknemer in die dienstbetrekking krijgt lager is dan het salaris dat hij in zijn vorige dienstbetrekking kreeg, en dat in dat geval de ex-werkgever gedurende de termijn dat de schadeloosstelling anders nog zou zijn uitbetaald, het verschil moet uitbetalen tussen de vorige en de tegenwoordige beloning van de werknemer. Uit de context van deze bepaling – het gehele artikel 2.13 – kan worden afgeleid dat hier met “beloning” wordt bedoeld het nettomaandsalaris. Tot het netto(maand)salaris behoren niet de door Huis & Erf genoemde vergoedingen. Deze vergoedingen vormen immers geen “loon” als bedoeld in titel 10 van boek 7 van het BW.

De vordering ten bedrage van € 7.133,88 netto is derhalve toewijsbaar.

In beginsel is ook de vordering met betrekking tot de nakoming van artikel 2.13.11 van de CAO toewijsbaar.

Huis & Erf heeft de vordering betwist omdat [eiseres] heeft verzuimd om – zoals voorgeschreven in het reglement van het pensioenfonds – binnen drie maanden na uitdiensttreding vrijwillige voortzetting aan te vragen, en nastorting thans niet meer mogelijk is.

Artikel 2.13.11 van de CAO is echter geformuleerd als een verplichting van de werkgever: “de werkgever zal de premiebetalingen etc.”. Dat nastorting bij het pensioenfonds niet meer mogelijk zou zijn verhindert niet dat Huis & Erf die premiebetalingen op een andere wijze aan [eiseres] ten gunste laat komen, zoals op de wijze voorgesteld door [eiseres], namelijk onderbrenging van het bedrag bij een particuliere verzekeraar of een bank ter reservering voor een aanvulling op het pensioen, dan wel, zoals [eiseres] ter comparitie aangaf, in de vorm van nastorting bij het(zelfde) pensioenfonds nadat in augustus 2015 de arbeidsovereenkomst met haar nieuwe werkgever zal zijn geëindigd. [eiseres] zal hebben aan te geven op welke (fiscaal toelaatbare) wijze zij nakoming wenst.

[eiseres] heeft de wettelijke verhoging over beide aanspraken gevorderd. Huis & Erf heeft verzocht deze verhoging op nihil te stellen althans deze te matigen.

In het onderhavige geval is echter geen wettelijke verhoging aan de orde. Geen van de onderhavige aanspraken betreft loon als bedoeld in artikel 7:625 BW. ‘Loon’ in dit artikel betreft alle vergoedingen voor in loondienst verrichte werkzaamheden. Net zo min als wachtgeld betreffen de onderhavige aanspraken loon in de zin van deze bepaling. De wettelijke verhoging is bedoeld als prikkel voor de werkgever om tijdig het loon uit te betalen. De onderhavige aanspraken zijn pas relevant geworden na afloop van de dienstbetrekking. Dit deel van de vordering wordt daarom afgewezen.

In voorwaardelijke reconventie

Huis & Erf heeft aangevoerd dat, als niet kan worden aangenomen dat partijen elkaar over en weer finale kwijting hebben verleend, het niet meer dan redelijk is dat [eiseres] alsnog de door Huis & Erf gemaakte proceskosten van de appelprocedure vergoedt.

[eiseres] heeft gemotiveerd verweer gevoerd.

Vaststaat dat partijen zijn overeengekomen dat Huis & Erf de proceskosten die zij ten behoeve van de appelprocedure heeft gemaakt niet op [eiseres] zou verhalen als zij de procedure zou stopzetten. [eiseres] heeft deze procedure stopgezet. Huis & Erf heeft de betreffende kosten daarom ook niet op haar verhaald. Er is geen grond voor Huis & Erf om terug te komen op die toezegging. Het enkele feit dat niet kan worden aangenomen dat partijen elkaar finale kwijting voor alle mogelijke vorderingen in de toekomst hebben verleend, is daarvoor onvoldoende. Ook de redelijkheid biedt daarvoor geen grondslag.

De vordering in reconventie zal daarom worden afgewezen.

In conventie en in reconventie