Uitspraken

[eiseres] heeft zich vanaf 28 maart 2013 bij schrijven van haar advocaat beter gemeld en beschikbaar gesteld voor de verrichten arbeid. In deze brief staat:

“(…) Mijn cliënte bericht u door deze dat zij thans volledig is hersteld en meldt zich per ommegaande beter. Zij stelt zich per omgaande beschikbaar voor het verrichten van werkzaamheden. Ik verzoek en zo nodig sommeer ik mijn cliënte binnen tien dagen na heden opnieuw te werk te stellen (…)”

Verzekeringsarts[naam verzekeringsarts] heeft in verband met voornoemd besluit op 11 juli 2013 een verzekeringsgeneeskundige rapportage uitgebracht. Daarin staat onder meer:

“(…) Inmiddels heeft cliënt al meer dan een jaar geen recidief meer gehad en mag worden verondersteld dat de kans daarop niet zodanig verhoogd meer is dat dit tot een vorm van preventieve arbeidsongeschiktheid hoeft te leiden. Er is daarom inmiddels geen reden meer waarom cliënt niet normaal psychisch belastbaar geacht kan worden. Het is daarom ook niet aannemelijk dat zij haar eigen werk niet adequaat zou kunnen uitvoeren (…) De klant is in staat om het eigen werk volledig uit te voeren.”

In het bij het UWV-besluit behorende arbeidsdeskundig rapport staat het volgende:

“( …) Op 24 juli 2013 heeft de verzekeringsarts telefonisch contact gehad met bedrijfsarts de heer [naam bedrijfsarts]. De bedrijfsarts geeft aan dat werknemer niet terug in haar eigen werk kan wegens juridische aansprakelijkheid in het geval ze fouten maakt in haar werk. Vanwege haar verleden met een psychische aandoening heeft werknemer dan de schijn tegen en de werkgever wil dat risico niet aangaan, omdat de inspectie voor de volksgezondheid mee zal kijken. Ze mag daarom van de werkgever geen patiëntencontact meer hebben en kan daardoor haar functie niet meer uitvoeren. De bedrijfsarts ziet verder, los van juridische implicatie, geen medische reden waarom ze momenteel haar eigen werk als triagiste niet zou kunnen verrichten en acht het risico op recidief ook niet als verhoogd. Het zijn dus alleen maar juridische aspecten van aansprakelijkheid waarom de werkgever haar het eigen werk niet meer laat verrichten (…) Op 16 juli 2013 had ik overleg met verzekeringsarts de heer[naam verzekeringsarts] inzake de functionele mogelijkheden van werknemer. Hij geeft desgevraagd aan dat werknemer ten aanzien van haar psychische belastbaarheid in staat kan worden geacht op hetzelfde ‘niveau’ te functioneren als dat zij deed voor haar eerste ziektedag. (…)

Arbeidsdeskundige beoordeling geschiktheid eigen werk.

Kijkend naar de huidige belastbaarheid van werknemer die enkel nog beperkt is ten aanzien van het (frequent) hanteren van gewichten zwaarder dan 10 kilo, zijn er geen enkele medische en/of arbeidsdeskundige knelpunten te constateren die een herstelmelding blokkeren. Dit wordt nota bene aan de verzekeringsarts bevestigd door de bedrijfsarts in het gesprek d.d. 24 juli 2013. De verzekeringsarts geeft aan dat de functionele mogelijkheden op psychisch vlak normaal zijn en niet door ziekte of gebrek verminderd. (…)

Beoordeling re-integratie-inspanningen

Is het re-integratieresultaat voldoende?

Nee, want werknemer werkt niet terwijl zij geschikt is voor eigen werk.

Zijn de inspanningen van werkgever voldoende geweest?

Nee, want de werkgever weigert werknemer hersteld te melden voor haar eigen werk.

Heeft de werkgever hiervoor een deugdelijke grond?

Het argument dat er een recidief bestaat is geen deugdelijk argument. De verzekeringsarts geeft immers aan dat werknemer inmiddels al meer dan een jaar geen recidief heeft gehad en dat mag worden verondersteld dat de kans daarop niet zodanig verhoogd meer is dat dit tot een vorm van preventieve arbeidsongeschiktheid hoeft te leiden. Er is volgens de verzekeringsarts geen medische reden meer waarom werknemer niet normaal psychisch belastbaar geacht kan worden. Het is dan ook niet aannemelijk dat zij haar eigen werk niet adequaat zou kunnen uitvoeren.

Het argument van werkgever dat er in april 2013 nog een deskundigenoordeel is afgegeven waaruit blijkt dat er geen sprake is van volledige geschiktheid voor het eigen werk, is evenmin een deugdelijk argument. Op 11 juli 2013, circa 3 maanden later, is de situatie veranderd en dit had zijn effect moeten hebben op de re-integratie spoor 1 eigen werk. Wederom geldt hier dat naast de vaststelling van de verzekeringsarts óók de bedrijfsarts in het gesprek met de verzekeringsarts verwoord heeft dat er geen medische redenen meer zijn om nog ongeschiktheid voor het eigen werk aan te nemen.

Voornoemde tekortkoming van werkgever is reparatoir en werkgever krijgt ook de gelegenheid werknemer alsnog hersteld te melden voor haar eigen werk. De loondoorbetalingsverplichting van de werkgever moet daarom worden verlengd met maximaal 52 weken.

Hoe kan de werkgever zijn tekortkoming herstellen? Welk resultaat verwachten wij?

Tekortkoming: De werkgever heeft het verkeerde aan re-integratie gedaan; de werknemer is ten onrechte (nog) niet hersteld gemeld voor het eigen werk.

Hoe te repareren?

Alsnog hersteld melden voor het eigen werk

Wat wordt na reparatie als bevredigend re-integratieresultaat gezien?

Werknemer werkt structureel en volledig in haar eigen werk als triagiste (…)”

[naam psychiater] heeft op 6 maart 2014 een psychiatrisch expertiserapport uitgebracht. Daarin staat het volgende:

“(…) Aangezien de gediagnosticeerde bipolaire stoornis sinds het voorjaar van 2012 in remissie is, stel ik thans geen beperkingen meer vast als gevolg van deze stoornis (…) Het werken in nachtdiensten en/of in onregelmatigheid kan de kans op recidive van de beperkingen en/of afwijkingen ( met name t.g.v. manische symptonen) enigszins vergroten, maar (…) [ik] schat het risico in zijn geheel nochtans klein in (…) [Ik] geef (…) het advies om de HOV collega’s ( inclusief huisartsen en de bedrijfsarts) deelgenoot te maken van een preventief signaleringsplan, als een vorm van psycho-educatie, waarbij er door de behandelend of een onafhankelijke psychiater een expliciete beschrijving wordt gegeven van de manische en depressieve symptomen, zoals die bij betrokkene herkend zouden kunnen worden bij een recidive (…)”

In het tot dat besluit behorende arbeidsdeskundig onderzoek in bezwaar staat het navolgende:

“ (…) De loonsanctie is opgelegd omdat de primaire arbeidsdeskundige van mening is dat werknemer geschikt te achten is voor haar eigen functie van triagist en werkgever geen deugdelijke grond kan aanvoeren waarom werknemer niet hersteld gemeld is. Cruciaal punt in deze bezwaarzaak is dan ook de geschiktheid van werknemer voor de eigen functie van triagist. Daartoe dient de belastbaarheid van werknemer afgezet te worden tegen de belasting in functie. Belastbaarheid. De verzekeringsarts Bezwaar en Beroep conformeert zich aan de belastbaarheid zoals vastgelegd door de primaire verzekeringsarts in de FML d.d. 11-7-2013.
Dit betekent ( volgen enige fysische beperkingen die voor het onderhavige geschil verder niet relevant zijn, opmerking kantonrechter). In afwijking van de primaire verzekeringsarts stelt de verzekeringsarts Bezwaar en Beroep wel een aanvullende voorwaarde die gerealiseerd moet zijn om werknemer in staat te stellen om in arbeid te functioneren. De aanvullende voorwaarde behelst de realisering van een preventief signaleringsplan, waardoor naasten en collega’s kenmerkende recidiverende gedragssymptonen bij werknemer kunnen herkennen en realiseren. (…) Geschiktheid voor de eigen functie: Als de belastbaarheid van werknemer zoals verwoord in FML d.d. 11-7-2013 wordt afgezet tegen de kenmerkende functiebelasting van triagist, kom ik tot de conclusie dat er geen enkele overschrijding is van de belastbaarheid van werknemer. De functie spreekt immers overwegend het persoonlijk en sociaal functioneren aan, terwijl dat niet beperkt is (het fysiek handelen is immers beperkt). In zoverre deel ik de visie van de primaire arbeidsdeskundige, dat werknemer geschikt is te achten voor haar eigen werk. Anders dan in het primaire proces is door de verzekeringsarts Bezwaar en Beroep een aanvullende voorwaarde gesteld, die gerealiseerd moet zijn om werknemer in staat te stellen om in arbeid te functioneren. Op de werkplek dient een preventief signaleringsplan te worden gerealiseerd. Dat betekent dat de eigen functie niet zonder meer als passend beoordeeld kan worden, omdat voor de beoordeling van de geschiktheid van het eigen werk ook deze voorwaarde meegewogen moet worden. Het is de vraag in hoeverre een dergelijk plan praktisch gezien op de werkplek te realiseren is én in hoeverre een dergelijke aanpassing/voorziening in alle redelijkheid van een werkgever gevergd kan worden. Concreet betekent het preventief signaleringsplan dat de naaste collega’s worden geïnformeerd over de medische situatie van werknemer. Verder wordt aan de directe collega’s gevraagd om een bijdrage te leveren aan het herkennen van symptomen in het gedrag van werknemer die zouden kunnen wijzen op een recidive. Ik ben van mening dat in onderhavige casus de vereiste gerichte voorlichting aan de collega’s dan wel psycho-educatie niet belastend is voor de voortgang van bedrijfsprocessen en ook in financieel opzicht geen onevenredig zware belasting vormt voor werkgever. Zeker gezien de medische context van de werkomgeving, mag van de werkgever (zorgprofessionals) een dergelijke actie ook worden verwacht. De door de verzekeringsarts Bezwaar en Beroep gestelde voorwaarde is naar mijn mening dus te realiseren en kan in alle redelijkheid ook van de werkgever ook worden gevergd (…)”

2.18. [eiseres] heeft op 16 september 2014 (opnieuw) bij het UWV een deskundigenoordeel aangevraagd over de vraag of er sprake is van arbeidsongeschiktheid. Op 23 oktober 2014 heeft het UWV het deskundigenoordeel uitgebracht. Daarin staat het volgende:

“ (…) Ons oordeel is dat u uw eigen werk op 6 maart 2014 en 17 oktober 2014 inderdaad kon doen (…)”

In het daarbij behorende medische onderzoeksverslag van verzekeringsarts [naam verzekeringsarts 3] staat:

“(…) 3. Diagnose (…) Geen ziekte. 4. Beschouwing (…) Op grond van eigen onderzoek en bestudering van alle relevante stukken kan gesteld worden dat de belastbaarheid van cliënte op dit moment hetzelfde is als op 6-3-2014 en tevens hetzelfde als ten tijde van het spreekuur bij collega[naam verzekeringsarts] op 11-7-2013. Op al deze momenten is sprake van een stabiele situatie en hebben zich geen nieuwe ziekteperioden voorgedaan. Naar mening van ondergetekende is er geen onaanvaardbaar risico indien zou worden afgezien van het door de expertise-psychiater geadviseerde signaleringssysteem. Het is immers zo dat er al zeer geruime tijd geen sprake is van enig ziektesymptoom. Cliënte is volledig stabiel. De kans op een recidief wordt ook door alle partijen zeer klein geacht. Mocht in de toekomst het al zo zijn dat er weer klachten ontstaan en cliënte symptomen uit dan mag verwacht worden dat in een organisatie als die van een huisartsenpost (waar immers voornamelijk medici en paramedici werkzaam zijn) een en ander tijdig onderkend zal worden. Er is echter, als gezegd, geen aanleiding te veronderstellen dat er sprake zou zijn van een vergroot risico (…).”