Uitspraken

Tussen partijen staat als enerzijds gesteld en anderzijds niet of onvoldoende

weersproken en/of op grond van de onbestreden inhoud van overgelegde producties het volgende vast.

[werknemer] is van 1 januari 2007 tot 1 april 2013 werkzaam geweest voor [werkgever], laatstelijk als servicemonteur / onderhouds- en reparatiemedewerker, tegen een salaris van

€ 3.077,05 bruto per maand (exclusief 8% vakantietoeslag).

Op de arbeidsovereenkomst was tot 1 januari 2013 de Cao Houthandel van

toepassing. Vanaf 1 januari 2013 is de Cao Timmerindustrie van toepassing verklaard.

De Cao Houthandel bevat – voor zover relevant – de volgende bepalingen.

“(…) Artikel 29

Arbeidsduur

De normale arbeidsduur per jaar bedraagt:

— bij een jaar met 260 werkdagen 2080 uur

— bij een jaar met 261 werkdagen 2088 uur

— bij een jaar met 262 werkdagen 2096 uur.

Na aftrek van de in artikel 31 lid 1 genoemde feestdagen (behalve als reeds op andere gronden niet wordt gewerkt), alsmede na aftrek van de in artikel 32 lid 2 genoemde vakantie- en snipperdagen, resteert een standaardarbeidsduur. Deze bedraagt in 2007 1840 uur, 2008 1848 en in 2009 1856 uur. Daarvan zal in totaal in het kalenderjaar 2007, 2008 en 2009 184 uur vrijaf worden gegeven met doorbetaling van het loon. Voor deze roostervrije tijd gelden de in lid 2 t/m 12 van dit artikel genoemde bepalingen.

De omvang van de roostervrije tijd in bovengenoemd schema komt in de plaats van de omvang van de roostervrije tijd bedoeld in lid 1 van dit artikel.

De overige leden van dit artikel zijn overeenkomstig van toepassing.” (…)

De Cao Timmerindustrie bevat – voor zover relevant – de volgende bepaling.

(…) “ARTIKEL 12 - De arbeidsduur

1.a. De werkweek loopt van maandag tot en met vrijdag. De normale arbeidsduur is 37,5 uur per week en kan variëren tussen de 36 en 40 uur. Hiervan mag worden afgeweken met het oog op deeltijdbanen en indien tijdelijke afwijkende werktijden volgens de bepalingen van lid b van dit artikel zijn overeengekomen met de OR/PVT.

Een afwijkende arbeidsduur dient schriftelijk te worden vastgelegd.

De arbeidsduur is bepalend voor het aantal ADV-uren.

De normale arbeidsduur per dag bedraagt hoogstens 9 uur.” (…)

[werknemer] legt daaraan, zakelijk weergegeven, het volgende ten grondslag.

Op de arbeidsovereenkomst zijn achtereenvolgens de Cao Houthandel 2007-2009, de Cao Houthandel 2009-2011 en de Cao Houthandel 2012-2013 van toepassing geweest. Krachtens artikel 29 van deze genoemde cao’s, bedroeg de standaardarbeidsduur, na aftrek van feest-, vakantie- en snipperdagen in 2007 1840 uur, in 2008 1848 uur en in 2009 1856 uur. Daarvan zal maximaal 184 uur vrijaf worden gegeven met doorbetaling van loon. Ingevolge artikel 29 lid 2 aanhef behoeft roostervrije tijd in tegenstelling tot vakantie- en snipperdagen niet te worden verdiend of opgebouwd door de werknemer. Indien werkgever en werknemer ervoor hebben gekozen om een deel van de arbeidstijd als roostervrije tijd aan te merken, dan maakt de werknemer volgens artikel 29 lid 12 aanspraak op 184 roostervrije uren per jaar. [werknemer] werkte daadwerkelijk 40 uren week, en maakt op grond van deze cao’s derhalve aanspraak op 184 roostervrije uren per jaar.

[werkgever] is, ten onrechte, uitgegaan van een (effectieve) werkweek van 38 uren per week en heeft aan [werknemer] vanaf 1 juni 2007 slechts 92 roostervrije uren toegekend. [werknemer] heeft ieder jaar de toegekende ADV uren opgenomen. Over de periode 2008 tot en met 2012 maakt [werknemer] nog aanspraak op betaling van 460 ADV uren (184 – 92 x 5).

Per 1 januari 2013 is de Cao Timmerindustrie op de arbeidsovereenkomst met [werknemer] van toepassing verklaard. Volgens artikel 12 lid 1a van deze cao bedraagt de normale arbeidsduur 37,5 uren per week. In het geval van [werknemer] bedraagt het aantal roostervrije uren bij een arbeidsduur van 40 uren per week 167,5 uren per jaar. Aan [werknemer] zijn (pro rata) in 2013 23 ADV uren toegekend over de maanden januari, februari en maart 2013 terwijl dat (pro rata) 42 uren hadden dienen te zijn. In 2013 heeft [werknemer] 23 uren opgenomen, zodat er een saldo van 19 uren resteert. De totale vordering van [werknemer] bedraagt op grond van het voorgaande € 8.302,03 bruto.

[werknemer] maakt aanspraak op de wettelijke verhoging en de wettelijke rente over het loon en over de over het loon verschuldigde wettelijke verhoging. [werknemer] vordert tevens buitengerechtelijke incassokosten ad € 790,-.

[werkgever] voert, zakelijk weergegeven, het volgende verweer.

In het geval van [werknemer] is nadrukkelijk tussen partijen afgesproken dat er een effectieve werkweek van 38 uren gold. Dit is als zodanig duidelijk in de arbeidsovereenkomst vermeld. Artikel 29 van de toen geldende cao laat dit ook toe. Het salaris van [werknemer] is hierop aangepast. [werknemer] werkte 38 uren per week en bouwde daarnaast 2 uren per week aan roostervrije uren op. Dit betreft derhalve 92 roostervrije uren op jaarbasis over de jaren 2008 tot en met 2012. Deze uren zijn ook opgenomen door [werknemer]. Alle gewerkte uren zijn uitbetaald.

Een exact vergelijkbare redenering gaat op voor de periode vanaf 1 januari 2013 tot aan het einde van het dienstverband op 1 april 2013, toen de Cao Timmerindustrie van toepassing was. De effectieve arbeidsduur van [werknemer] bedroeg vanaf dat moment 37,5 uren per week. Door 40 uren per week te werken ‘spaarde’ [werknemer] roostervrije uren. Ook in 2013 zijn deze uren, pro rata, aan [werknemer] toegekend en maakt dit deel uit van de eindafrekening.

Zou de redenering van [werknemer] juist zijn, hetgeen [werkgever] betwist, dan zou daarmee vast staan dat een deel van het loon onverschuldigd is betaald. Voor zover de vordering wordt toegewezen verzoekt [werkgever] om de wettelijke verhoging op nihil te stellen en de wettelijke rente en de vordering ter zake de buitengerechtelijke kosten af te wijzen.