Uitspraken

 er had een milieueffectrapport moeten worden opgesteld. Eisers betwisten dat het gebruik en de aanleg van de windturbines niet of slechts incidenteel tot slachtoffers onder vogels en vleermuizen kunnen leiden. Verweerder motiveert niet waarom sprake zou zijn van een barrièrewerking en waaruit deze dan zou blijken;

 verweerder erkent dat verstoring van vogelsoorten kan optreden. Dit betekent dat er een vergunningplicht geldt op grond van artikel 19d, eerste lid, van de Natuurbeschermingswet 1998 (Nbw 1998). Verweerder motiveert niet waarom een verstoring zou kunnen worden opgevangen door foerageergebieden en slaapplaatsen in de omgeving;

 de in opdracht van verweerder uitgevoerde onderzoeken ten behoeve van de beoordeling of een milieueffectrapport nodig is, zijn onjuist, althans onvolledig. Er is bijvoorbeeld geen onderzoek gedaan naar vogelsoorten in het gebied en broedplaatsen. Het is bovendien opmerkelijk dat het rapport duidelijk afwijkt van een eerder uitgebracht rapport terwijl er – voor zover eisers bekend – geen nader onderzoek heeft plaatsgevonden. Er heeft nog steeds geen onderzoek plaatsgevonden ten westen van de windmolens. Ter nadere motivering van hun standpunt wijzen eisers op een rapport van het Vlaamse Agentschap voor Natuur en Bos van 22 januari 2015.

Ingevolge artikel 8:69a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) vernietigt de bestuursrechter een besluit niet op de grond dat het in strijd is met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of algemeen rechtsbeginsel, indien deze regel of dit beginsel kennelijk niet strekt tot bescherming van de belangen van degene die zich daarop beroept.

Blijkens de geschiedenis en totstandkoming van de Wet aanpassing bestuursprocesrecht (Kamerstukken II, 2009/10, 32 450, nr. 3, blz. 18-20) heeft de wetgever met artikel 8:69a van de Awb de eis willen stellen dat er een verband moet bestaan tussen een beroepsgrond en het belang waarin de eisende partij door het bestreden besluit dreigt te worden geschaad. De bestuursrechter mag een besluit niet vernietigen wegens schending van een rechtsregel die kennelijk niet strekt tot bescherming van het belang van de eisende partij.
In een uitspraak van 13 mei 2015 (ECLI:NL:RVS:2015:1505) heeft de Afdeling onderzocht of het Natura 2000-gebied "De Zouweboezem" deel uitmaakt van de directe leefomgeving van de appellanten en anderen die beroep hadden ingesteld en geoordeeld dat dit niet het geval was. De Afdeling oordeelde vervolgens dat er geen duidelijke verwevenheid bestaat tussen de individuele belangen van de appellanten bij het behoud van een goede kwaliteit van hun directe leefomgeving en het algemene belang dat de Nbw 1998 beoogt te beschermen, zodat moet worden geoordeeld dat de betrokken normen van de Nbw 1998 kennelijk niet strekken tot bescherming van de belangen van de appellanten.

 het Nederlandse Natura 2000-gebied ligt op een aantal kilometers afstand van de woningen van eisers. Ook het Belgische Natura 2000-gebied “Valleigebied van de Kleine Nete met brongebieden, moerassen en heiden” ligt op enkele kilometers afstand van de woningen van eisers. Reeds hierom maken deze twee gebieden geen deel uit van de directe leefomgeving van eisers;

 het meest dichtbij gelegen Natura 2000-gebied “Vennen, heiden en moerassen rond Turnhout” ligt op een afstand van meer dan 700 meter van de woningen van twee eisers die het dichtst bij dit natuurgebied wonen. De overige eisers wonen op een fors grotere afstand;

 de twee woningen van eisers liggen aan de oostzijde van de Laarakkerdijk. Het zicht op het meest dichtbij gelegen Natura 2000-gebied ten westen van deze woningen wordt deels ontnomen door agrarische bedrijven gelegen aan de overzijde van de Laarakkerdijk. Het resterende uitzicht van deze eisers bestaat uit zicht op de bosrand van het Natura 2000-gebied;

 het meest dichtbij gelegen Natura 2000-gebied wordt niet ontsloten door wegen naar de Laarakkerdijk. Het gebied kan slechts via een langere omweg worden bereikt. Weliswaar ligt er een zandpad over de percelen tussen de Laarakkerdijk en de Belgische grens, maar dit zandpad loopt niet door tot de Belgische grens. De Belgische grens kan slechts worden bereikt via een sloot en een weiland van een derde. Overigens wordt door de derde-partij betwist dat dit zandpad een openbare weg is;

 de enkele omstandigheid dat eisers wel eens recreëren in het desbetreffende Natura 2000-gebied is onvoldoende basis voor het oordeel dat dit gebied deel uitmaakt van de directe leefomgeving van eisers.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M.J.H.M. Verhoeven, voorzitter, en mr. J. Heijerman en mr. H.M.J.G. Neelis, leden, in aanwezigheid van mr. M.P.C. Moers-Anssems, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 2 juni 2015.

griffier voorzitter

De griffier is buiten staat
deze uitspraak te ondertekenen.

Afschrift verzonden aan partijen op: