Uitspraken

[gedaagde] heeft zich op het standpunt gesteld dat de termijn waarbinnen [eiseres] het pand aan haar ter beschikking diende te stellen, op 1 juli 2013 afliep. [eiseres] heeft zich er onder verwijzing naar de overwegingen van het hof onder 4.7.2 van het arrest van 25 november 2014 onder meer op beroepen dat zij uiterlijk 3 juli 2013 het pand aan [gedaagde] ter beschikking diende te stellen.

Op grond van de beslissingen bij het vonnis van de kantonrechter van 8 mei 2013 en het arrest van 25 juni 2013 diende [eiseres] het pand binnen zeven weken na de betekening van het vonnis van de kantonrechter aan [gedaagde] ter vrije beschikking te stellen. Gegeven de betekening van dit vonnis op 13 mei 2013 hield dit in dat [eiseres] het pand uiterlijk op 1 juli 2013 ter beschikking diende te stellen. De hernieuwde betekening van het vonnis van 8 mei 2013 op 7 juni 2013 doet hieraan niet af nu er geen omstandigheden zijn gebleken op grond waarvan zou moeten worden aangenomen dat [gedaagde] heeft bedoeld de termijn van zes weken door die tweede betekening later te hebben willen laten aanvangen of dat tweede betekeningsexploot in de plaats van het eerste te hebben willen stellen.

Echter hetgeen het hof bij het arrest van 25 november 2014 onder 4.7.2 heeft overwogen komt er op neer dat [gedaagde] er op de zitting van 14 juni 2013 mee heeft ingestemd dat het pand pas op 3 juli 2013 dan wel de daarop volgende dag aan haar ter beschikking zou worden gesteld. [gedaagde] heeft ter comparitie verklaard dat er op de zitting van 14 juni 2013 tussen Helioform en [eiseres] discussie is ontstaan over de termijn die Helioform nodig had om te kunnen opleveren, in welke discussie [gedaagde] zich niet heeft gemengd, dat het hof de oplevertermijn buiten [gedaagde] om heeft verlengd en dat [gedaagde] toen niet heeft gezegd dat zij het daarmee eens was. Vast staat derhalve dat op de zitting van 14 juni 2013 is gesproken over de oplevertermijn voor Helioform en dat die is verlengd tot 3 juli 2013. Gegeven de omstandigheid dat de oplevering door [eiseres] aan [gedaagde] pas zou kunnen plaatsvinden nadat Helioform aan [eiseres] had opgeleverd, zoals bij [gedaagde] bekend was, moet [gedaagde], voor zover zij al niet uitdrukkelijk heeft ingestemd met een uiterste oplevering aan haar op 3 juli 2013, worden geacht daarmee stilzwijgend te hebben ingestemd door ter zitting van het hof van 14 juni 2013 niet te laten blijken van bezwaren tegen de voor Helioform geldende opleveringsdatum, nu die uiterste opleveringsdatum voor Helioform immers mee zou kunnen brengen dat de opleveringsdatum waarvan [gedaagde] in deze procedure van uitgaat, 1 juli 2013, niet gehaald zou worden. Die instemming wordt ondersteund door het feit dat is gesteld noch gebleken dat [gedaagde] aan [eiseres], in reactie op de aanvankelijke uitnodiging van [naam makelaar] voornoemd bij e-mail van maandag 1 juli 2013 voor oplevering op de daaropvolgende donderdag of vrijdag en de latere mededeling van de gemachtigde van [eiseres] van 2 juli 2013 dat oplevering op 3 juli 2013 zou plaatsvinden, te kennen heeft gegeven met oplevering op 3 juli 2013 niet in te stemmen dan wel heeft aangegeven dat oplevering op een latere datum dan 1 juli 2013 te laat zou zijn. Nu vast staat dat het pand op 3 juli 2013 aan [gedaagde] ter beschikking is gesteld, moet derhalve worden vastgesteld dat die terbeschikkingstelling tijdig heeft plaatsgevonden.

Volgens [gedaagde] brachten de in het vonnis van 8 mei 2013 en het arrest van 25 juni 2013 neergelegde veroordelingen tot vrije terbeschikkingstelling van het pand aan haar, leeg en in de contractueel overeengekomen staat, voor [eiseres] de verplichting mee om het pand casco, inclusief de trap, ter beschikking te stellen. [eiseres] heeft gesteld dat in de procedure in conventie niet aan de orde is geweest hoe inhoudelijk opgeleverd zou moeten worden. Volgens [eiseres] moet het arrest van het hof van 25 juni 2013 redelijkerwijs zo worden uitgelegd dat een dwangsom niet verbeurd kan zijn wanneer [gedaagde] als huurder na of bij de oplevering nog een door [eiseres] als verhuurder te verhelpen onvolkomenheid signaleert. [eiseres] beroept zich in dit verband mede op de overwegingen onder 7.5.2 van het hof bij arrest van 25 november 2014.

Dat het pand leeg moest worden opgeleverd is tussen partijen niet in geschil. Nu partijen van mening verschillen over de vraag of de dwangsom ook betrekking heeft op de staat waarin het pand moest worden opgeleverd, dienen de veroordelingen bij vonnis van 8 mei 2013 en arrest van 25 juni 2013 op dit punt te worden uitgelegd. Bij die uitleg dienen het doel en de strekking van de veroordeling van [eiseres] tot richtsnoer te worden genomen, in dier voege dat de veroordeling niet verder strekt dan tot het bereiken van het daarmee beoogde doel (HR 23 februari 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ3085). Tevens dient in aanmerking te worden genomen dat het opleggen van een dwangsom een diep ingrijpend middel is om de veroordeelde te bewegen tot het doen van hetgeen waartoe hij gehouden is. De schending van een gebod waarop de veroordeling ziet kan grote financiële gevolgen hebben. Gelet daarop kan er pas sprake zijn van het verbeuren van een dwangsom als met grote mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat die schending heeft plaatsgevonden.

De procedures die hebben geleid tot het vonnis van 8 mei 2013 en het arrest van 25 juni 2013 hielden verband met de omstandigheid dat zowel Helioform als [gedaagde] een gebruiksrecht op het pand pretendeerden. In die procedures ging het er om dat zou worden bepaald wie van hen gerechtigd was om het pand te gebruiken (totdat in een bodemprocedure zou zijn beslist) en aan wie het pand in verband daarmee ter beschikking moest worden gesteld. Daarover is in het voordeel van [gedaagde] beslist.

[gedaagde] heeft gesteld dat in de zaak tussen haar en [eiseres] het debat zich niet heeft beperkt tot de vraag of het pand al dan niet leeg zou kunnen worden opgeleverd maar dat zij juist zekerheid wenste te hebben dat er ook in de contractueel overeengekomen staat zou worden opgeleverd en dat de veroordeling van [eiseres] derhalve ook daarop ziet.

Uit het vonnis van 8 mei 2013 noch uit het arrest van 25 juni 2013 blijkt dat tussen [eiseres] en [gedaagde] de staat van oplevering onderwerp van debat is geweest.

[gedaagde] heeft in haar conclusie (onder 3.9) gesteld dat uit de omstandigheid dat het hof bij arrest van 25 juni 2013 expliciet een onderscheid heeft gemaakt tussen de wijze waarop Helioform aan [eiseres] diende op te leveren (‘in de staat waarin die ruimte zich aan het einde van de exploitatie door Helioform bevindt’) en de wijze waarop [eiseres] aan [gedaagde] diende op te leveren (‘in de contractueel overeengekomen staat’), genoegzaam volgt dat de wijze waarop er opgeleverd diende te worden expliciet aan de orde is gesteld in het geschil tussen partijen. [gedaagde] miskent hiermee echter dat de staat waarin Helioform diende op te leveren onderwerp was van een grief die Helioform, anders dan [eiseres], in dit verband had aangevoerd tegen het vonnis van 8 mei 2013 en dat het door [gedaagde] gesignaleerde onderscheid enkel daaruit is voortgevloeid. Op grond van dat onderscheid kan derhalve niet worden geconcludeerd dat de wijze waarop aan [gedaagde] opgeleverd diende te worden aan de orde is geweest in de procedure tussen [eiseres] en [gedaagde]. Daar komt bij dat [gedaagde] in haar conclusie (onder 3.44) heeft gesteld dat over de staat van oplevering niet is gedebatteerd. Er wordt daarom van uitgegaan dat naast de vraag wie er gerechtigd was tot het gebruik van het pand aan de beslissing tot terbeschikkingstelling van het pand onder verbeurte van een dwangsom, niet tevens een debat over de staat van oplevering tussen [eiseres] en [gedaagde] ten grondslag heeft gelegen. De veroordeling moet daarom worden geacht betrekking te hebben op de vrije terbeschikkingstelling van het pand aan [gedaagde] waarbij de staat van oplevering voor de verbeurte van dwangsommen enkel relevant is voor zover op grond van de staat waarin is opgeleverd zou moeten worden geconcludeerd dat van vrije terbeschikkingstelling geen sprake is. De enkele omstandigheid dat de trap bij oplevering ontbrak rechtvaardigt die conclusie niet.

in reconventie

[gedaagde] heeft gevorderd dat [eiseres] wordt veroordeeld in de werkelijk door [gedaagde] gemaakte proceskosten. [gedaagde] heeft hieraan ten grondslag gelegd dat zij verwikkeld is in zeven door [eiseres] aangespannen procedures en dat er in verband daarmee sprake is van misbruik van procesrecht althans een onrechtmatige daad nu [eiseres] haar processuele bevoegdheid enkel heeft uitgeoefend met geen ander doel dan [gedaagde] te schaden. [eiseres] heeft tot haar verweer onder meer aangevoerd dat van de zeven procedures die [gedaagde] noemt, er drie door anderen dan [eiseres] zijn aangespannen en dat de vier procedures die door [eiseres] zijn aangespannen verband hielden met een dwangsomclaim van [gedaagde]. Volgens [eiseres] stond het haar vrij zich te verweren tegen een waarschijnlijk onterechte claim.

De procedures die hebben geleid tot de vonnissen van 8 mei 2013 en, zoals [gedaagde] heeft gesteld, 5 juni 2014 zijn niet door [eiseres] aangespannen zodat het verwijt van [gedaagde] aan [eiseres] dat dit wel het geval is, niet opgaat. Voor wat betreft de procedure die heeft geleid tot het arrest van 25 juni 2013 heeft [eiseres] gesteld dat zij, nadat Helioform van het vonnis van 8 mei 2013 hoger beroep had ingesteld, vanwege de samenhang van de zaken genoodzaakt was hoger beroep en incidenteel hoger beroep in te stellen. [gedaagde] heeft dat niet weersproken zodat daarvan kan worden uitgegaan. Daaruit blijkt niet van misbruik van procesrecht en evenmin van de bedoeling van [eiseres] om [gedaagde] te schaden.

De overige procedures, waaronder de onderhavige, zijn gericht tegen de executie door [gedaagde] van het vonnis van 8 mei 2013 en het arrest van 25 juni 2015 voor wat betreft de opgelegde dwangsommen. Het is niet onbegrijpelijk dat [eiseres] zich met alle mogelijke middelen verzet tegen de executie van dwangsommen tot een bedrag van in totaal

€ 250.000,00, te minder nu zowel uit het vonnis van de kantonrechter van 6 november 2014, het arrest van 25 november 2014 als dit vonnis in conventie volgt dat dat verzet niet zonder grond is. Van misbruik van procesrecht dan wel onrechtmatig handelen van [eiseres] zoals door [gedaagde] gesteld is derhalve geen sprake. De vordering van [gedaagde] zal worden afgewezen.

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

- salaris advocaat 768,00 (2,0 punt × factor 1,0 × tarief € 384,00)

Totaal € 768,00