Uitspraken

De deelgeschilprocedure dient ertoe om de buitengerechtelijke afhandeling van een geschil te vereenvoudigen en te versnellen. Met het oog hierop zal de rechtbank altijd moeten toetsen of de verzochte beslissing een zodanige bijdrage kan leveren aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst dat dit opweegt tegen de kosten en het tijdsverloop van de procedure (artikel 1019z Rv). Een deelgeschil waarvan te verwachten valt dat de behandeling ervan veel tijd en geld gaat kosten, leent zich niet snel voor behandeling in een deelgeschilprocedure.

Om te kunnen komen tot een verklaring voor recht over de aansprakelijkheid van [verweerder] , waar [verzoekster] om verzoekt, dient vast te staan dat [verweerder] haar heeft geduwd en dat zij als gevolg daarvan is gevallen. Op basis van de gegevens zoals die thans voorliggen kan de rechtbank dit echter niet vaststellen. [verzoekster] heeft bij haar aangifte tegenover de politie verklaard dat zij achterover is gevallen omdat zij door [verweerder] met twee handen tegen haar schouders werd geduwd. Zij vindt steun voor haar verklaring bij [getuige 1] (een van de kinderen uit het groepje van [naam 1] [verweerder] ), die tegenover de politie heeft verklaard te hebben gezien dat [verweerder] een kleine duw gaf tegen de schouders van [verzoekster] , waarna zij een stap naar achteren zette en achterover over de kliko viel. Hier staat tegenover dat [verweerder] tegenover de politie heeft verklaard dat hij [verzoekster] alleen heeft aangesproken maar niet heeft geduwd, dat zij zelf achteruit is gestapt en over het wieltje van de kliko is gevallen. Op de vraag van de verbalisant of er iemand bij aanwezig was toen [verzoekster] viel, heeft [verweerder] destijds verklaard dat er een man met een hondje voorbij kwam gewandeld, maar dat hij geen idee had wie dat was. Thans stelt [verweerder] dat hij deze man later bij de supermarkt is tegengekomen en heeft herkend als zijnde de man die getuige was van het voorval met [verzoekster] . Van deze man, de [getuige 2] , heeft [verweerder] nu een verklaring overgelegd gedateerd 1 september 2015. Deze verklaring houdt onder meer in: “Op een zeker moment werd mijn aandacht getrokken door een twee tal mensen die tegen elkaar stonden te bakkesen. (…). Aldaar zag ik een grote jonge die werd uitgescholden voor van alles en nog wat, de jonge reageerde terug met handgebaren waardoor ik zag dat de dame terug stapte en over haar kliko stuikede. Ik heb de grote jonge de dame niet zien duwen. De jonge trachte haar te helpen opstaan maar dit werd beantwoord met schoppende bewegingen van de dame. (…)” .

Gelet op de verschillende verklaringen staat naar het oordeel van de rechtbank niet vast dat [verzoekster] is gevallen als gevolg van een duw tegen haar schouders door [verweerder] . Aan [verzoekster] kan worden toegegeven dat de wijze waarop [verweerder] de [getuige 2] beweerdelijk heeft achterhaald en het moment waarop de verklaring is afgelegd (anderhalf jaar na het voorval en twee weken voor de zitting) maken dat er reden is voor twijfel aan de geloofwaardigheid van deze verklaring. De rechtbank ziet evenwel onvoldoende grond om geheel aan die verklaring voorbij te gaan, zoals [verzoekster] bepleit, en dus zal nadere bewijslevering moeten plaatsvinden ten aanzien van de toedracht van het voorval door het horen van getuigen. Als getuigen kunnen worden gehoord [verzoekster] , [verweerder] , de kinderen die vermoedelijk buiten stonden toen het voorval plaatsvond ( [naam 2] , [naam 1] , [naam 3] en [naam 4] ) en de voorbijganger de [getuige 2] .

Indien de aansprakelijkheid van [verweerder] vervolgens zou komen vast te staan, dan kan een voorschot op de schadevergoeding, zoals [verzoekster] verzoekt, pas worden toegekend indien (onder meer) vast staat dat (juridisch) causaal verband bestaat tussen het voorval en de beperkingen die [verzoekster] ondervindt, en tussen het voorval en de beweerdelijke schade. Ook dit is niet het geval. Het staat weliswaar genoegzaam vast dat [verzoekster] bij de val op 22 maart 2014 een breuk heeft opgelopen aan haar rechterhand, maar de tamelijk summiere stukken die door [verzoekster] zijn overgelegd bieden onder meer geen helderheid over de vraag of de huidige beperkingen van [verzoekster] (uitsluitend) hun oorzaak vinden in deze breuk (in de stukken wordt onder andere melding gemaakt van artrose bij [verzoekster] en van eerdere medische klachten in verband waarmee zij in 2009 is omgeschoold tot masseuse). Ook staat niet vast dat de sluiting van haar salon het gevolg is geweest van de opgelopen breuk en daarmee verband houdende blijvende beperkingen (de arbeidsdeskundige meldt in zijn rapport dat [verzoekster] in maart 2014 met haar salon is gestopt vanwege de aanvraag WWB en schuldhulpverlening, en in maart 2014 wist [verzoekster] ook nog niet dat zij blijvende beperkingen zou houden als gevolg van de breuk, zo stelt [verweerder] ). Ook hier zal nadere bewijslevering moeten plaatsvinden door het overleggen van stukken en mogelijk ook door deskundigenonderzoek.

Gezien het voorgaande is de rechtbank met [verweerder] van oordeel dat de verzoeken van [verzoekster] - om een verklaring voor recht over de aansprakelijkheid en een veroordeling tot betaling van een voorschot op de schadevergoeding - zich niet lenen voor behandeling in de deelgeschilprocedure gelet op de bewijslevering die zal moeten plaatsvinden. De verzoeken zullen daarom worden afgewezen op grond van het bepaalde in artikel 1019z Rv.

Het verzoek van [verzoekster] om [verweerder] te veroordelen in de buitengerechtelijke kosten moet worden afgewezen, reeds omdat de aansprakelijkheid van [verweerder] niet vast staat.

[verzoekster] vraagt tot slot om een veroordeling van [verweerder] in de kosten die zij heeft moeten maken in verband met deze deelgeschilprocedure, en stelt dat deze kosten moeten worden begroot op een bedrag van € 4.967,66, uitgaande van 17 te declareren uren à € 230,- per uur, vermeerderd met 5% kantoorkosten en 21% btw.

De rechtbank overweegt dat ondanks de afwijzing van het verzoek van [verzoekster] in beginsel op de voet van artikel 1019aa Rv begroting dient plaats te vinden van de kosten die zij heeft moeten maken in verband met de behandeling van het deelgeschil. Dit is alleen anders indien sprake zou zijn van een volstrekt onnodig of onterecht ingesteld verzoek. Anders dan [verweerder] aanvoert (maar niet motiveert), is de rechtbank van oordeel dat die situatie zich hier niet voordoet. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat [verzoekster] zich op het moment dat zij haar verzoek indiende voor wat betreft de toedracht van haar val in een andere bewijspositie bevond omdat de verklaring van de [getuige 2] toen nog niet voorhanden was.