Uitspraken

Tussen partijen is niet in geschil dat voor de beoordeling van de gevolgen van het ongeval in 2005 op psychiatrisch gebied een psychiatrische expertise kennelijk noodzakelijk was en dat partijen psychiater Schoutrop hebben verzocht om [verzoekster] te onderzoeken.

Hetgeen in dit geschil ter discussie staat is in feite de status van het expertiserapport van psychiater Schoutrop van 5 september 2014 en van de aanvullende rapportage van 4 april 2016.

[verzoekster] grondt haar verzoek op de stelling dat het rapport van Schouten van 5 september 2014, welk rapport op verzoek van beide partijen is uitgebracht, bindend is tussen partijen en voor de beoordeling van de medische causaliteit als leidend moet worden geacht.

Dit standpunt kan niet zonder meer worden gevolgd. De rechterbank neemt tot uitgangspunt dat partijen in beginsel gebonden zijn aan het deskundigenbericht, tenzij zwaarwegende – en vanzelfsprekend steekhoudende – bezwaren tegen het rapport nopen tot een andere conclusie. Van zwaarwegende bezwaren is onder andere sprake indien het bericht niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen van onpartijdigheid, consistentie, inzichtelijkheid en logica. De rechtbank stelt vast dat de inhoud het deskundigenbericht van

5 september 2014 niet consistent is. Daartoe acht de rechtbank het volgende redengevend.

Op de vraag 1f (Wat is de diagnose op uw vakgebied? Wilt u daarbij uw differentiaaldiagnostische overwegingen geven?) heeft psychiater Schouten in zijn rapport

van 5 september 2014 (pagina 24) het volgende antwoord gegeven:

‘Sinds de kindertijd heeft betrokkene moeite gehad in sociale situaties. Dankzij veel doorzettingsvermogen en haar intelligentie heeft zij maatschappelijk kunnen functioneren, zij het met beperkingen. Het ongeval in 2005 is een belastende en daarmee luxerende factor geweest bij het toenemen en escaleren van de al daarvoor bestaande problematiek. Dit geldt ook hoogstwaarschijnlijk (maar in mindere mate) voor het ongeval in 2008. Op dit moment is er sprake van complexe psychiatrische problematiek, die geleid heeft tot sociaal/maatschappelijk slecht functioneren. In de termen van de DSM-IV is er sprake van de volgende diagnosen: (…) Sociale fobie (sociale angststoornis), (…) Gegeneraliseerde angststoornis, (…) Conversiestoornis, (…) Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, (…) Er is sprake van invaliderende lichamelijke klachten (motorische, sensorische en neurocognitief), waarvoor echter geen somatische/neurologische oorzaak is gevonden, (…) Er is een aantal psychosociale stressfactoren: - problemen gebonden aan de sociale omgeving (beperkingen in sociaal functioneren) - werkproblemen, ernstige beperkingen in het sociaal/maatschappelijk functioneren.

Mijn differentiaaldiagnostische overwegingen zijn opgenomen in het gedeelte Overwegingen en conclusies. Voor een toelichting verwijs ik naar dat gedeelte van dit rapport.’

Dit antwoord is niet geheel in lijn met andere passages in het rapport. Zo schrijft psychiater Schoutrop onder het kopje ‘Overwegingen en conclusies’ op pagina 20 van het rapport dat uit het medisch dossier blijkt dat er na het eerste ongeval sprake was van een aantal klachten op lichamelijk gebied en dat in het medisch dossier tot aan het tweede ongeval in 2008 slechts summier melding is gemaakt van psychische klachten. Ten aanzien van het tweede ongeval in 2008 meldt de psychiater het volgende: ‘In het dossier (zie het stuk d.d. 09-03-2009) staat beschreven dat betrokkene heeft aangegeven dat zij op het moment van het tweede ongeval lichamelijk en geestelijk volledig uitgeput was naar aanleiding van onder andere een te hoge werkdruk. Naast een grote hoeveelheid opdrachten volgde zij naast haar werk een opleiding. Door het ongeval werd een negatieve spiraal ontketend die de al bestaande angsten deden toenemen en die tot stemmingsproblemen hebben geleid.

In januari 2008 (na het tweede ongeval) startte de behandeling bij Winnock. (…) Tijdens de behandeling bij Winnock werd al snel duidelijk dat er psychische klachten waren. Deze klachten zijn in loop van de behandeling alleen maar toegenomen’.

Verder vermeldt Schoutrop onder het kopje ‘Overwegingen en conclusies’ dat er in 2013 een neuropsychologisch onderzoek is verricht naar aanleiding van door [verzoekster] aangegeven cognitieve problemen, dat er geen cognitieve stoornissen en/of cognitief verval is geconstateerd, en dat de onderzoekers van mening zijn dat het doorgemaakte ongeluk in 2005 een luxerende factor is geweest bij al bestaande psychologische problematiek.

Onder het kopje ‘Conclusies’ op p. 21 van de rapportage concludeert Schouten vervolgens onder meer het volgende: ‘In eerste instantie stond na het ongeval in 2005 vooral lichamelijke problematiek centraal. In het medisch dossier wordt gesproken over angstklachten bij het autorijden, maar verder worden er nauwelijk psychische klachten beschreven. Betrokkene geeft tijdens de anamnese aan dat ze ernstigere psychische klachten had, maar dat ze deze voor haar omgeving verborgen heeft gehouden en er nooit aandacht voor heeft gevraagd. Ze heeft min of meer door kunnen werken, hoewel dat haar veel energie kostte. Ik kan niet uitsluiten dat dit zo was, maar uit de anamnese en uit het medisch dossier blijkt al dat de klachten op mijn vakgebied na het tweede ongeval in 2008 qua aard en ernst duidelijk zijn veranderd.’

De rechtbank is op grond van het voorgaande van oordeel dat de beantwoording van de vraagstelling, niet geheel in lijn is met de bevindingen en conclusies, zoals omschreven in het rapport uit 2014, en vragen oproept. Het rapport is voor partijen om die reden niet zonder meer bindend.

In het licht van de geconstateerde inconsistenties bezien, is het niet onbegrijpelijk dat NN nadere vragen wilde stellen aan Schoutrop . Niet in geschil is dat NN daartoe is overgegaan. Tevens staat vast dat [verzoekster] pas in mei 2016 in kennis is gesteld van de aanvullende vragen die door NN zijn gesteld aan Schoutrop en de aanvullende rapportage van 4 april 2016 toegestuurd heeft gekregen. De rechtbank volgt [verzoekster] in haar standpunt dat zij niet de mogelijkheid heeft gehad om te reageren op de concept-rapportage en dat zij geen invloed heeft kunnen uitoefenen op de vraagstelling. De omstandigheid dat de aanvullende rapportage is opgesteld zonder voldoende medewerking van [verzoekster] , brengt naar het oordeel van de rechtbank echter niet mee dat deze rapportage geheel buiten beschouwing moet worden gelaten en dat geen enkele waarde aan de inhoud van de rapportage gehecht kan worden.

Daarom kan het verzoek van [verzoekster] niet worden toegewezen.

[verzoekster] begroot de kosten voor het deelgeschil op € 6.929,23 incl. btw en kantoorkosten. Dit bedrag hangt samen met 22,18 gedeclareerde uren tegen een tarief van

€ 240,- per uur, (vermeerderd met 7% kantoorkosten en 21% btw). De gedeclareerde uren betreffen de uren voor het bestuderen van het dossier, het opstellen van het verzoekschrift en het communiceren van het verzoekschrift met alle betrokkenen.

Daarnaast maakt [verzoekster] nog aanspraak op de kosten die nadien zijn gemaakt, zoals de kosten die samenhangen met de voorbereiding van en het bijwonen van de mondelinge behandeling. [verzoekster] komt, zoals ter zitting ook toegelicht, tot een begroting van 10 uur.

NN heeft verweer gevoerd tegen het aantal gevorderde uren.

De rechtbank overweegt als volgt.

Het gehanteerde uurtarief acht de rechtbank niet ongebruikelijk of onredelijk.

De uren die advocaat van [verzoekster] aan dit deelgeschil heeft besteed - de hiervoor genoemde 22,18 uren - komen de rechtbank bovenmatig voor, in die zin dat er zal worden gematigd tot 20 uur. Deze kosten worden, conform de opgaaf van [verzoekster] , begroot op een bedrag van

€ 6.214,56 incl. btw en kantoorkosten. De overige 10 uur voor de voorbereiding van de mondelinge behandeling acht de rechtbank verdedigbaar en niet onredelijk. Dit komt neer op een bedrag van € 3.107,28 incl. btw en kantoorkosten.

De rechtbank zal de kosten van het deelgeschil aldus begroten op een totaalbedrag

€ 9.321,84 incl. btw en kantoorkosten. NN zal, nu zij aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval, worden veroordeeld tot betaling van deze kosten van het deelgeschil.

Dat het verzoek van [verzoekster] is afgewezen, maakt het voorgaande niet anders.

Het tegenverzoek van NN

NN stoelt het primair verzoek, kort gezegd, op het standpunt dat de rapporten van psychiater Schoutrop van 5 september 2014 en 4 april 2016 niet tegenstrijdig zijn en enkel jaartallen zijn verwisseld in de beantwoording van vraag 1f. Dit verzoek dient te worden afgewezen, nu van tegenstrijdigheid wel degelijk sprake lijkt te zijn. Dat die ogenschijnlijke tegenstrijdigheid samenhangt met de enkele verwisseling van jaartallen kan op grond van de inhoud van de rapporten niet zonder meer worden geconcludeerd.

In de aanvullende rapportage van 4 april 2016 is de psychiater ingegaan op de gevolgen van beide ongevallen in 2005 en 2008. De psychiater concludeert dat er geen sprake was van een psychiatrische ziekte of ernstige psychiatrische problematiek naar aanleiding van ongeval 1 en dat pas na ongeval 2 klachten op zijn vakgebied zijn ontstaan. Aansluitend hierop vermeldt de psychiater dat bij de beantwoording van de vraag of alle klachten en problemen op zijn vakgebied alleen maar het gevolg waren van ongeval twee, lastig te beantwoorden is. Aangegeven wordt dat ongeval 2 een luxerend moment is geweest voor het ontstaan van de klachten en dat het ongeval het slot was van een reeks gebeurtenissen, die het evenwicht tussen belasting/belastbaarheid hebben verstoord.

Op de vraag 3 (‘Kunt u aangeven hoe de gevolgen van ongeval 1 zich zouden hebben ontwikkeld indien het ongeval 2 zich niet had voorgedaan? Betrokkene werkte immers weer vanaf 01-11-2006’) heeft de psychiater in zijn rapportage het volgende antwoord gegeven:

‘Indien ongeval 2 zich niet zou hebben voorgedaan, acht ik het niet erg waarschijnlijk dat betrokkene het huidige klachtenpatroon zou hebben ontwikkeld. Zoals blijkt uit de beantwoording van vraag 1 ga ik er niet vanuit dat betrokkene op het moment dat ongeval 2 plaatsvond psychiatrische problemen had als gevolg van het eerste ongeval.’

Met verwijzing naar het voorgaande, concludeert de rechtbank dat de aanvullende rapportage van 4 april 2016 inhoudelijk consistent is voor wat betreft de beoordeling van de gevolgen van het ongeval in 2005 op psychiatrisch gebied. Dit geldt evenwel niet voor het rapport van 5 september 2014. Zoals reeds hiervoor overwogen, is het rapport van 5 september 2014 voor wat betreft de inhoud niet consistent. Het standpunt van NN dat beide rapporten inhoudelijk niet tegenstrijdig zijn, kan aldus niet worden gevolgd. Reeds hierom dient het verzoek van NN te worden afgewezen.

Ook de subsidiair en meer subsidiaire verzoeken die zien het op stellen van aanvullende vragen aan Schoutrop dienen te worden afgewezen. Hoewel het begrijpelijk is dat NN aanvullende vragen wenst te stellen aan Schoutrop om duidelijkheid te verkrijgen, oordeelt de rechtbank dat een deelgeschil zich daar niet voor leent.

Ten overvloede geeft de rechtbank partijen nog het volgende mee. De rechtbank wijst partijen erop dat zij in geschil zijn over de medische causaliteit en dat zij gezamenlijk vragen aan Schoutrop of aan een andere deskundige zouden kunnen voorleggen om de impasse, waarin partijen zich thans bevinden, te beëindigen.

NN verzoekt nog meer subsidiair voor recht te verklaren dat sprake is van zwaarwegende bezwaren en dat het rapport van Schoutrop van 5 september 2014 buiten beschouwing dient te worden gelaten. NN voert een aantal omstandigheden aan op grond waarvan zij meent dat het rapport geheel buiten beschouwing zou moeten worden gelaten.

De rechtbank heeft ten aanzien van het eerste rapport uit 2014 reeds geoordeeld dat het rapport, gezien de inconsistentie, niet geacht kan worden zonder meer bindend te zijn tussen partijen. Dit brengt evenwel niet mee dat geen enkele waarde aan de inhoud van dit rapport kan worden gehecht. Ook de omstandigheid dat partijen geen overeenstemming hadden bereikt over de vraagstelling aan de deskundige en dat [verzoekster] NN niet tijdig/volledig zou hebben geïnformeerd over het tweede ongeval, zoals gesteld door NN, - wat hier verder ook van zij - leidt niet zonder meer tot de conclusie dat het rapport geheel buiten beschouwing zou moeten worden gelaten. Ook dit verzoek zal daarom worden afgewezen.