Uitspraken

Overwegingen

1. In geschil is of verweerder eiseres terecht aanslagen reclameheffing voor de belastingjaren 2014 en 2016 heeft opgelegd.

2. Op grond van artikel 227 van de Gemeentewet kan ter zake van openbare aankondigingen zichtbaar vanaf de openbare weg een reclamebelasting worden geheven.

3. De in geding zijnde aanslagen reclameheffing zijn gebaseerd op de Verordeningen op de heffing en de invordering van een reclameheffing van de gemeente Oirschot voor de belastingjaren 2014 en 2016 (hierna: de Verordeningen) en bijbehorende kaarten, die door de raad van de gemeente Oirschot in zijn openbare vergaderingen van 17 december 2013 respectievelijk 15 december 2015 zijn vastgesteld en per 1 januari 2014 respectievelijk 1 januari 2016 in werking zijn getreden.

4. Op grond van artikel 3 van de Verordeningen wordt onder de titel ‘reclameheffing’ binnen het gebied als bedoeld in artikel 2 een directe reclamebelasting geheven ter zake van openbare aankondigingen zichtbaar vanaf de openbare weg. Op grond van artikel 2 zijn de Verordeningen van toepassing binnen het gebied van de gemeente Oirschot zoals aangegeven op de bij deze verordeningen behorende kaarten.

5. Op grond van artikel 4 van de Verordeningen wordt de reclameheffing geheven van de gebruiker van de onroerende zaak, waarop en waarbij één of meerdere reclameobjecten worden aangetroffen.

6. Het tarief bedraagt ingevolge artikel 6 van de Verordeningen een vast bedrag van € 250 per onroerende zaak en voor zover de WOZ-waarde van de onroerende zaak meer bedraagt dan € 213.675,21 (belastingjaar 2014) dan wel € 184.501,80 (belastingjaar 2016), wordt dit bedrag vermeerderd met € 1,17 respectievelijk € 1,32 per € 1.000 WOZ-waarde, met een maximum van € 650 per onroerende zaak.

7. In artikel 9 van de Verordeningen zijn vrijstellingen opgenomen. Voor zover hier van belang, staat in artikel 9, aanhef en onder k vermeld dat de reclameheffing niet wordt geheven voor openbare aankondigingen die zijn aangebracht op zorginstellingen en die betrekking hebben op de functie van het gebouw.

8. Verweerder heeft met de term ‘heffing’ kennelijk beoogd een belasting te heffen als bedoeld in artikel 227 van de Gemeentewet. Daar waar partijen de belasting als reclameheffing aanduiden, moet dus reclamebelasting worden verstaan.

9. Eiseres voert aan dat zij vrijgesteld moet worden van reclameheffing. In de visie van eiseres is het pand, waar naast haar praktijk voor fysiotherapie, ook praktijken voor podotherapie en ergotherapie en een diagnostische praktijk voor bloedprikken en oogfunctiemeting zijn gevestigd, aan te merken als een zorginstelling, zodat de vrijstelling genoemd in artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen van toepassing is. Eiseres is van mening dat onder ‘zorginstelling’ moet worden verstaan een instelling waar zorg wordt verleend.

10. Verweerder stelt zich op het standpunt dat met ‘zorginstellingen’ in artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen bedoeld worden ziekenhuizen, bejaardentehuizen of verpleegtehuizen. Een zorginstelling heeft een toelating nodig en moet aan bepaalde kwaliteitseisen voldoen wanneer zij zorg wil aanbieden die op grond van de Zorgverzekeringswet of Wet langdurige zorg voor vergoeding in aanmerking komt. De toelating van een zorginstelling wordt geregeld in de Wet toelating zorginstellingen (WTZi). Het bedrijf van eiseres voldoet niet aan alle kwaliteitseisen en staat niet geregistreerd als toegelaten instelling op grond van de WTZi en kan dan ook niet worden aangemerkt als een daartoe aangewezen zorginstelling. Eiseres voldoet daarmee niet aan de definitie van ‘zorginstelling’, zodat de vrijstelling volgens verweerder niet op haar van toepassing is.

11. De rechtbank constateert dat verweerders definitie van het begrip ‘zorginstelling’ niet kenbaar voortvloeit uit de Verordeningen. De Verordeningen bevatten geen begripsomschrijving van dit begrip en/of een verwijzing naar de WTZi. Een dergelijke omschrijving of verwijzing is evenmin neergelegd in nadere regels of beleid, zoals verweerder desgevraagd ter zitting heeft bevestigd.

12. Partijen zijn het, zo is ter zitting gebleken, erover eens dat het begrip ‘zorginstelling’ zowel ruim als beperkt kan worden geïnterpreteerd. Verweerder houdt echter vast aan zijn definitie van het begrip, die weliswaar beperkter is dan die van eiseres, maar afkomstig is van (op internet) algemeen toegankelijk informatie van de rijksoverheid over zorginstellingen.

13. De rechtbank overweegt dat de betekenis van het begrip ‘zorginstelling’ in het algemeen spraakgebruik niet beperkt is tot die zorginstellingen of zorgverleners die zijn toegelaten op grond van de WTZi en aan de daaraan verbonden kwaliteitseisen voldoen. Dat geldt ook voor de (op internet) algemeen toegankelijke informatie van de rijksoverheid over zorginstellingen. Zo wordt in die informatie onder meer verwezen naar de website ‘zorgkaartnederland.nl’, waarop niet alleen WTZi-toegelaten zorginstellingen staan, maar ook fysiotherapeuten, podologen en ergotherapeuten. De rechtbank concludeert dat het dus niet zonder meer evident is dat verweerders definitie van ‘zorginstelling’ doorslaggevend is voor het antwoord op de vraag of sprake is van een zorginstelling als bedoeld in artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen. Gelet op het feit dat de raad van de gemeente Oirschot er bij de vaststelling van de Verordeningen voor heeft gekozen geen uitleg te geven aan het begrip ‘zorginstelling’, is de reikwijdte van de in artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen opgenomen vrijstelling niet duidelijk.

14. De rechtbank oordeelt dat, nu op geen enkele wijze kenbaar is dat de vrijstelling van artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen enkel van toepassing is op zorginstellingen die voldoen aan de voorwaarden zoals voortvloeiend uit de WTZi en de door eiseres voorgestane ruime definitie van zorginstelling de rechtbank niet onaannemelijk voorkomt, verweerder onvoldoende heeft betwist dat eiseres, zijnde een fysiotherapiepraktijk, onder de vrijstelling van artikel 9, aanhef en onder k, van de Verordeningen valt. Daarbij heeft de rechtbank eveneens betrokken het feit dat, zoals verweerder ter zitting heeft bevestigd, bij het opstellen van de Verordeningen niet expliciet is beoogd om voor deze vrijstelling aan te sluiten bij de WTZi, maar dat daartoe eerst bij het opleggen van de aanslagen reclamebelasting is besloten. Dat betekent dat verweerder de in geding zijnde aanslagen reclamebelasting ten onrechte aan eiseres heeft opgelegd.

15. Het beroep is gegrond. De rechtbank vernietigt de bestreden uitspraken en de bij afzonderlijke aanslagbiljetten van 31 mei 2014 (aanslagnummer [aanslagnummer] ) en 29 februari 2016 (aanslagnummer [aanslagnummer] ) aan eiseres opgelegde aanslagen reclamebelasting voor het jaar 2014 en 2016. De rechtbank wijst verweerder op de door hem ter zitting bevestigde toezegging ten aanzien van de reclamebelasting over de jaren 2013 en 2015, zoals weergegeven onder het kopje ‘Omvang van geding’ in deze uitspraak.

16. De rechtbank gelast verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht te vergoeden. Van overige voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten is de rechtbank niet gebleken.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij het gerechtshof te 's-Hertogenbosch. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening of om het opheffen of wijzigen van een bij deze uitspraak getroffen voorlopige voorziening.