Uitspraken

Allereerst moet beoordeeld worden of de voorzieningenrechter van deze rechtbank bevoegd is om over het geschil te oordelen. Nu beide partijen woonachtig dan wel gevestigd zijn in België en de procedure na 10 januari 2015 is ingesteld, dient die vraag op grond van Verordening (EU) No. 1215/2012 (hierna te noemen: EEX-II Vo) te worden beantwoord.

Smetjet betoogt dat de voorzieningenrechter zich onbevoegd moet verklaren omdat de kantonrechter te Eindhoven in zijn beschikking van 30 september 2014 zich eveneens onbevoegd heeft verklaard en deze beschikking inmiddels gezag van gewijsde heeft. Dit betoog van Smetjet slaagt niet. De beschikking van de kantonrechter was niet appellabel en de beschikking van de kantonrechter heeft op grond van art. 1019cc Rv dezelfde kracht als een kortgedingvonnis. Omdat een kortgedingvonnis geen gezag van gewijsde kan hebben, komt ook de beschikking van de kantonrechter van 30 september 2014 geen gezag van gewijsde toe.

Partijen zijn het erover eens dat het arbeidsongeval dat [eiser] is overkomen, in Nederland heeft plaatsgevonden. Omdat Budel de laatste plaats was waar [eiser] gewoonlijk werkte, zoals ook uit de door Smetjet als productie 1 overgelegde urenstaat blijkt, heeft de Nederlandse rechter op grond van art. 21 EEX-II Vo rechtsmacht.

Voorts ligt de vraag voor op grond van welk recht het geschil tussen [eiser] en Smetjet dient te worden beoordeeld. Omdat partijen geen rechtskeuze hebben gemaakt is, op grond van art. 8 van de Rome-I Verordening, Nederlands recht van toepassing.

Het gevorderde voorschot op schadevergoeding, betreft een geldvordering. Volgens vaste rechtspraak geldt dat met betrekking tot een voorziening in kort geding, bestaande in veroordeling tot betaling van een geldsom, terughoudendheid op zijn plaats is. De rechter zal daarbij niet alleen hebben te onderzoeken of het bestaan van een vordering van de eiser op de gedaagde voldoende aannemelijk is, maar ook of daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist, terwijl de rechter in de afweging van de belangen van partijen mede zal hebben te betrekken de vraag naar - kort gezegd - het risico van onmogelijkheid van terugbetaling, welk risico kan bijdragen tot weigering van de voorziening.

[eiser] heeft zijn vordering gebaseerd op art. 7:658 BW. Gesteld noch gebleken is dat het bedrijfsongeval het gevolg is geweest van opzet of bewuste roekeloosheid aan de zijde van [eiser] . Dit betekent dat in dit kort geding de vraag dient te worden beantwoord in hoeverre aannemelijk is dat de rechter in een bodemprocedure zal oordelen dat Smetjet heeft aangetoond dat zij de in lid 1 van art. 7:658 BW genoemde verplichtingen is nagekomen.

Ingevolge art. 7:658 lid 1 BW is de werkgever aansprakelijk indien hij is tekortgeschoten in zijn zorgplicht schade te voorkomen. Het is, kort gezegd, aan de werkgever om te stellen en zonodig te bewijzen dat hij alle maatregelen heeft genomen en al die aanwijzingen heeft gegeven die redelijkerwijs nodig waren om de schade te voorkomen. Gelet op de ruime strekking van die zorgplicht kan niet snel worden aangenomen, dat de werkgever aan de zorgplicht heeft voldaan, maar anderzijds blijft het wel degelijk mogelijk dat de werkgever aan de zorgplicht blijkt te hebben voldaan en niet aansprakelijk is. De vraag óf de werkgever in een specifiek geval aan de zorgplicht heeft voldaan, dient te worden beantwoord aan de hand van alle omstandigheden van het geval.

In het licht van de onder 4.5. weergegeven in kort geding te hanteren maatstaf bij de beoordeling van een geldvordering in kort geding, dient te voorzieningenrechter thans terughoudend te zijn. De vraag is in hoeverre Smetjet zich bewust was of had moeten zijn van de risico’s van haar handelen door [eiser] geen volgelaatsmasker ter beschikking te stellen én geen adequaat toezicht uit te oefenen waardoor gesignaleerd had kunnen worden dat [eiser] onjuiste ‘Persoonlijke Beschermings Middelen’ had en in hoeverre van Smetjet als werkgever verwacht had mogen worden dat deze ‘Persoonlijke Beschermings Middelen’ aan [eiser] te verstrekken en adequaat toezicht te houden. In kort geding bestaat geen ruimte voor diepgaand feitenonderzoek, maar aan de hand van het rapport van de door de rechtbank benoemde deskundige van 3 juli 2017 kan door de voorzieningenrechter wel een voorlopig oordeel worden gegeven omtrent het al dan niet voldoende naleven van haar zorgplicht door Smetjet.

Duidelijk is dat [eiser] ten tijde van het ongeval heeft gewerkt met een halfgelaatsmasker in plaats van een volgelaatsmasker. In het deskundigenbericht wordt hierover op pagina 5 geconcludeerd:

Het verweer van Smetjet dat een volgelaatsmasker [eiser] niet had kunnen helpen, slaagt niet. Uit het deskundigenbericht blijkt immers dat het halfgelaatsmasker ten opzichte van een volgelaatsmasker wel degelijk een “mindere beschermingsgraad” heeft, namelijk de helft.

Gelet op het voorgaande acht de voorzieningenrechter voldoende aannemelijk dat Smetjet haar zorgplicht als werkgever van [eiser] onvoldoende heeft nageleefd. Op grond van het schenden van haar zorgplicht is zij gehouden de schade die [eiser] heeft geleden te voldoen.

Door Smetjet is aangevoerd dat [eiser] geen inzicht heeft gegeven in de opbouw van het gevorderde voorschot van € 50.000,00 en dat bij gebreke van enige onderbouwing de schadepost zijdens de echtgenote van [eiser] wordt betwist. Zij stelt voorts dat het spoedeisend belang bij betaling van het gevorderde op dit moment onvoldoende aannemelijk is geworden. Voorts heeft zij gewezen op een aanzienlijk restitutierisico aan de zijde van [eiser] .

Hieromtrent wordt het volgende overwogen. Het spoedeisend belang is gelegen in de onweersproken stelling van [eiser] dat hij vanwege de lichamelijke beperkingen te maken heeft met een aanzienlijk verlies van arbeidsvermogen en vanwege zijn lichamelijk letsel heeft zijn echtgenote haar dienstverband moeten opzeggen om [eiser] te verzorgen. Gelet op de conclusies in het rapport van de deskundige, wenst [eiser] een schadestaat op te stellen en het voorschot strekt dat ook primair tot vergoeding van noodzakelijke kosten om tot een schadestaat te kunnen komen. Dat is voldoende reden voor het treffen van een voorlopige voorziening.

Weliswaar kan aan Smetjet worden toegegeven dat er sprake is van een restitutierisico aan de zijde van [eiser] , maar dat is onder de geschetste omstandigheden onvoldoende reden om van toewijzing van een voorschot af te zien. Daarvoor acht de voorzieningenrechter met name de omstandigheden relevant dat [eiser] te maken heeft gehad met een zeer ernstig arbeidsongeval, waarbij hij jaren heeft moeten procederen tegen meerdere partijen die naar elkaar bleven wijzen. Nu is in het deskundigenrapport vastgesteld dat het Smetjet is die als werkgever haar zorgplicht jegens [eiser] niet is nagekomen en op grond van de door [eiser] ingediende medische stukken, acht de voorzieningenrechter het ernstig letsel tevens voldoende aannemelijk. Ten gevolge van het ongeval zijn de luchtwegen en longen van [eiser] ernstig beschadigd en moet volgens verschillende artsen, zo wordt ook gesteld in het toxicologische rapport van 20 januari 2017 van de Universiteit van Leuven, een arbeidsongeschiktheidspercentage van 66% worden toegekend. Aan het verweer van Smetjet tegen voornoemd rapport dat ziet met name op de redenering van de gevolgen van de hoeveelheid zinkoxide wordt voorbijgegaan, nu uit het rapport blijkt dat de stof Röstgut bestaat uit ondermeer meer dan 50% zinkoxide en in het rapport wordt onderbouwd op welke gronden het aannemelijk is dat bij [eiser] sprake is geweest van “blootstelling aan zinkoxide van >> 5mg/m3 lucht”.

Smetjet zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiser] worden begroot op:

- dagvaarding € 97,31

- griffierecht 883,00

- overige kosten 0,00

- salaris advocaat 816,00

Totaal € 1.796,31