Uitspraken

Allereerst is aan de orde de toedracht van het ongeval, aangezien [verweerder] het relaas van [verzoekster] heeft betwist. De rechtbank gaat aan die betwisting voorbij. Het verhaal van [verzoekster] - partijgetuige als bedoeld in artikel 164 Rv - zoals zij dat aan haar verzoek ten grondslag legt, wordt op de essentiële punten voldoende ondersteund door de verklaring van [naam getuige] als getuige. De rechtbank acht essentieel de stelling van [verzoekster] dat [verweerder] slingerde en naar links uitweek. [naam getuige] verklaart onder meer:

“Op zeker moment zag ik dat een jongen [rb: [verweerder] ] kwam aanfietsen. […] Hij had een telefoon in zijn hand en oordopjes in. […]

Ik zag de jongen op een gegeven moment naar links uitwijken en op dat moment passeerde hem aan de linkerzijde - van mij uit gezien aan de rechterkant - een meisje op een scooter. […] Het meisje moest, doordat de jongen naar links uitweek, ook uitwijken en is toen tegen de buspaal aangeklapt. […]

De jongen fietste met normale snelheid. Het meisje reed volgens mij ook met normale snelheid op haar scooter.

Het ongeluk gebeurde mijns inziens doordat de fietser meer met zijn telefoon bezig was dan op de weg lette en ook slingerde, waardoor het meisje moest uitwijken toen ze in de buurt van de jongen kwam en vervolgens tegen de buspaal aanklapte.”

De rechtbank ziet geen aanleiding om aan te nemen dat [naam getuige] en [verzoekster] elkaar voor het ongeval al kenden, zoals [verweerder] stelt. [verweerder] merkt op dat uit het verzoek blijkt dat [naam getuige] bekend was met [verzoekster] . De rechtbank gaat aan die opmerking voorbij. Weliswaar schrijft [verzoekster] in het verzoekschrift (sub 7): “Het meisje herkent hij als mevrouw [verzoekster] .”, maar daarmee verwijst [verzoekster] naar de verklaring van [naam getuige] tijdens zijn getuigenverhoor, inhoudende dat hij het meisje van het ongeval herkent als het meisje - [verzoekster] - dat tijdens het verhoor ook in de zaal aanwezig was. De stelling van (de advocaat van) [verweerder] ter zitting dat toen [naam getuige] zich op de plek van het ongeval meldde, hij [verzoekster] bij de voornaam noemde en dat er een relatie leek te zijn, is speculatief en onvoldoende om te kunnen aannemen dat [naam getuige] en [verzoekster] elkaar al voor het ongeval kenden.

De reflexwerking van artikel 185 WVW houdt in dat bij een aanrijding tussen een motorrijtuig waarmee op een weg wordt gereden en een fietser, waarbij schade wordt toegebracht aan de bestuurder van het motorrijtuig of aan het motorrijtuig zelf, behoudens overmacht aan de zijde van de gemotoriseerde, de schade (letsel-, dan wel zaakschade)

- hoewel de fietser schuld heeft aan de aanrijding - in beginsel voor een gedeelte voor rekening blijft van de eigenaar van het motorrijtuig (zie onder meer HR 6 februari 1987, NJ 1988, 57 en HR 4 mei 2001, NJ 2002, 214). Het antwoord op de vraag voor wélk gedeelte, hangt af van de causaliteitsafweging die in het kader van artikel 6:101, lid 1 BW dient te worden gemaakt, waarna de in dat artikel opgenomen billijkheidscorrectie aan de orde kan komen. Daaruit kan voortvloeien dat de gehele schade van de gemotoriseerde door de ongemotoriseerde moet worden vergoed. Voor overeenkomstige toepassing van de door de Hoge Raad ontwikkelde 100% en 50% regel is – zowel in het geval van letsel- als zaakschade – geen plaats (HR 4 mei 2001, NJ 2002, 214).

Ten aanzien de kosten van dit deelgeschil overweegt de rechtbank als volgt.

Ondanks de afwijzing van het verzoek van [verzoekster] , dient in beginsel op de voet van artikel 1019aa Rv begroting plaats te vinden van de kosten die zij heeft moeten maken in verband met de behandeling van dit deelgeschil. Daarbij dient de rechter de zogenaamde dubbele redelijkheidstoets te hanteren; het dient redelijk te zijn dat deze kosten zijn gemaakt en de hoogte van de kosten dient eveneens redelijk te zijn.

[verzoekster] begroot haar kosten voor dit deelgeschil op in totaal € 5.350,-. Hierbij gaat [verzoekster] uit van 16,5 uren tegen een uurtarief van € 230,- en 3 uur (reistijd) tegen een uurtarief van € 100,- (te vermeerderen met 21% btw en kantoorkosten) en € 285,- aan griffierecht.

[verweerder] maakt bezwaar tegen deze begroting. Zij heeft volgens [verweerder] niet aan haar schadebeperkingsplicht voldaan. [verzoekster] had immers een advocaat in de buurt van het gerecht kunnen kiezen. Bovendien worden diverse uren in rekening gebracht, zonder dat ze zijn gespecificeerd. Voor een veroordeling in deze kosten bestaat geen aanleiding, omdat de aansprakelijkheid van [verweerder] niet vaststaat.

De rechtbank ziet aanleiding om het aantal te declareren uren voor dit deelgeschil te matigen. Mr. Van den Dries stond [verzoekster] al vóór het starten van dit deelgeschil bij en zij was dus al bekend met de casus. In de overgelegde urenspecificatie (verzoek prod. 13) staan ook de uren genoemd, die mr. Van den Dries in het jaar 2016 aan de zaak van [verzoekster] heeft besteed. Deze uren zal de rechtbank hier buiten beschouwing laten. De rechtbank rekent met de uren vanaf 4 april 2017, wat uitkomt op (afgerond) 5 uur. Deze uren gelden voor de periode tot en met het opstellen van het verzoekschrift. Voor het voorbereiden en bijwonen van de zitting, zal de rechtbank de door [verzoekster] gestelde 5,5 uren rekenen. [verweerder] heeft daartegen ook geen verweer gevoerd.

In totaal komt dit uit op 10,5 uren tegen het tarief van € 230,- (te vermeerderen met btw en 7% kantoorkosten) plus 3 uren (reistijd) tegen het tarief van € 100,- (te vermeerderen met btw). De rechtbank rekent verder met € 285,- aan betaald griffierecht. De overige verweren van [verweerder] tegen de kostenbegroting treffen geen doel.

In totaal begroot de rechtbank de kosten voor dit deelgeschil aan de zijde van [verzoekster] op € 3.774,70. Nu de aansprakelijkheid van [verweerder] niet vaststaat, zal hij niet in deze kosten worden veroordeeld.