Uitspraken

De voorzieningenrechter meent allereerst dat het anno 2019 niet meer passend en niet meer wenselijk is om in alle gevallen onverkort voormelde lijn te volgen die de Hoge Raad 12 jaar geleden heeft bepaald. De voorzieningenrechter meent dat wanneer evident sprake is van ernstige strafbare feiten, artikel 7:219 BW direct moet kunnen worden toegepast, ook indien geen schade aan het gehuurde is aangebracht. In een voorkomend geval - zoals het onderhavige waarin in een sociale huurwoning, in een woonwijk, meerdere vuurwapens, een grote hoeveelheid munitie, een alarmpistool, pepperspray, als ook een contant geldbedrag waarmee een bescheiden eengezinswoning kan worden gefinancierd, zijn aangetroffen - zou een huurder volgens de voorzieningenrechter direct op grond van artikel 7:219 BW aansprakelijk moeten kunnen worden gehouden voor dergelijke gedragingen van derden, zonder dat de verhuurder dient te stellen en zo nodig dient te bewijzen dat de huurder op de hoogte was van die feiten, of er ernstig rekening mee had te houden maar heeft nagelaten maatregelen te treffen. Anders gezegd, thans dient volgens het arrest van de Hoge Raad in het licht van artikel 7:213 BW een toets te worden doorstaan, vóórdat een huurder aansprakelijk kan worden gehouden, maar de voorzieningenrechter pleit ervoor dat aansprakelijkheid op de voet van artikel 7:219 BW in gevallen als het onderhavige de hoofdregel vormt, en de toets ex artikel 7:213 BW bij wijze van uitzondering dient te worden toegepast. Dit strookt ook overigens met de toets van artikel 6:265 BW die neerkomt op “ontbinding, tenzij” en dus bij ontbinding van een huurovereenkomst ook in acht dient te worden genomen. Dit betekent dat, ook indien wordt uitgegaan van de hiervoor bepleitte directe toepasbaarheid van artikel 7:219 BW, hierop een uitzondering kan worden gemaakt wanneer daartoe gegronde redenen bestaan.

De voorzieningenrechter tekent hierbij aan dat drugsgerelateerde praktijken en ondermijning, waaronder de inmenging van criminele activiteiten in buurten en woonwijken, tegenwoordig een groot maatschappelijk probleem vormen. Gegeven deze maatschappelijke ontwikkelingen waartegen streng dient te worden opgetreden, acht de voorzieningenrechter [gedaagde] , mede in het licht van het zero tolerance beleid dat Woonbedrijf voert, reeds direct op grond van artikel 7:219 BW aansprakelijk voor de gedragingen van haar zoon, ongeacht of zij hiervan of de hoogte was dan wel behoorde te zijn en geen schade aan het gehuurde is aangebracht.

Indien voorgaand betoog en het daarop gebaseerde voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter te vergaand zou moeten worden geacht, overweegt de voorzieningenrechter hierna conform het onder 4.3. genoemde arrest van de Hoge Raad als volgt.

Beslissend is in dat geval of geoordeeld moet worden dat [gedaagde] zich, in het licht van de gedragingen van haar zoon, niet als een goed huurder heeft gedragen. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is dit het geval en wel om de volgende redenen.

Het is niet zo dat de aangetroffen zaken in het gehuurde zijn blijven liggen toen de zoon het ouderlijk huis verliet. De zoon heeft de zaken naar eigen zeggen in 2017 in het gehuurde verstopt en vaststaat dat hij sinds 2009 reeds zijn eigen woning van Woonbedrijf huurde. Uit de stellingen van [gedaagde] kan worden afgeleid dat zij ervan op de hoogte was dat de zoon spullen bewaarde in zijn voormalige slaapkamer. De zoon heeft dus met goedvinden van [gedaagde] gebruik gemaakt van het gehuurde, hoewel hij niet meer tot haar gezinshuishouding behoorde. [gedaagde] heeft toegestaan dat de zoon de aangetroffen (deels transparante) bakken, dozen en tassen in 2017 in de inbouwkast heeft geplaatst en daar jarenlang, tot aan de doorzoeking heeft bewaard. Volgens [gedaagde] had zij geen reden te vermoeden dat het om onder andere vuurwapens ging, omdat haar zoon daarmee niet eerder in aanraking was gekomen volgens zijn strafblad, waarmee [gedaagde] kennelijk wel bekend was. De voorzieningenrechter kan [gedaagde] bepaald niet volgen in haar stellingen. Het enkele feit dat de zoon een strafblad had, had voor [gedaagde] al voldoende aanleiding moeten zijn om de spullen die haar zoon in het gehuurde bracht aan een nadere inspectie te onderwerpen voordat hij deze daar had mogen bewaren. Het strafblad vermeldt immers niet slechts een enkel feit van geringe betekenis, maar (naast de thans tegen hem lopende zaak) in totaal 5 zaken waaronder (overige) diefstallen en mishandeling, in de periode van 1998 (de zoon was toen 12 jaar oud) tot en met 2014. Dit moet voor [gedaagde] minstens stof tot nadenken hebben gegeven. De voorzieningenrechter volgt namelijk evenmin dat het “alleen mishandelingetjes” betreft zoals de advocaat van [gedaagde] tijdens de mondelinge behandeling verklaarde.

Daar komt bij dat zowel de auto van de zoon als de auto van [gedaagde] voor hun beider woningen in augustus 2018 respectievelijk november 2018 in brand zijn gestoken en kennelijk ook is geprobeerd de zoon van [gedaagde] te liquideren. [gedaagde] heeft bovendien meerdere camera’s in en/of aan het gehuurde (laten) hangen. Dat dit te maken zou hebben met inbraken in de buurt, blijkt nergens uit. [gedaagde] heeft bijvoorbeeld geen krantenartikelen en aankoopbewijzen ter onderbouwing hiervan in het geding gebracht.

Daarnaast heeft de zoon tegenover de politie verklaard dat hij een aantal maanden vóór de doorzoeking bij [gedaagde] twee wapens heeft opgehaald omdat hij zich bedreigd voelde. Dit zou dan ook buiten medeweten van [gedaagde] moeten zijn gebeurd om haar stellingen te kunnen volgen.

Voorts bestaat bij Woonbedrijf de vrees dat de zoon (indien hij in vrijheid wordt gesteld) (tijdelijk) zijn intrek neemt in het gehuurde met zijn partner en hun minderjarige dochter. Zij zijn immers bij vonnis van 17 juli 2019 (zaaknr. C/01/346903 / KG ZA 19/297) veroordeeld tot ontruiming van hun huurwoning. Gelet op de redenen die tot deze veroordeling hebben geleid, namelijk een handelshoeveelheid cocaïne en toebehoren, wapens en een contant geldbedrag, kan van een gegronde vrees worden gesproken, waarbij geldt dat de intrek van de zoon en/of diens gezin tot een tekortkoming van [gedaagde] in de nakoming van de huurovereenkomst zou leiden.

Gelet op al het voorgaande overweegt de voorzieningenrechter dat het ongeloofwaardig moet worden geacht dat [gedaagde] van niets wist, althans niet ernstig rekening ermee had moeten houden dat haar zoon het gehuurde gebruikte voor de opslag van zaken die bij wet verboden zijn en niet in een huurwoning in een woonwijk thuishoren. Er bestaat tevens voldoende verband tussen de gedragingen van de zoon en het gebruik van het gehuurde. De verboden zaken lagen in een slaapkamer in het gehuurde.

Vaststaat verder dat [gedaagde] niet de maatregelen heeft getroffen die zij redelijkerwijs had moeten treffen. Het gaat in dit geval niet om het verstrekken van een sleutel of het verlenen van toegang tot het gehuurde, maar om het gebrek aan toezicht. Eerst de doorzoeking heeft een einde gebracht aan de gevaarlijke situatie, met alle (veiligheids)risico’s van dien. Handtekeningen van omwonenden doen niets af aan de gevaarzetting.

[gedaagde] heeft zich wegens het gebrek aan toezicht, in het licht van de gedragingen van haar zoon - het bewaren van vuurwapens, munitie en een groot geldbedrag - en de daaraan verbonden risico’s, niet als goed huurder gedragen. Zij is zodoende tegenover Woonbedrijf tekortgeschoten in de nakoming van haar verplichtingen uit de overeenkomst, het toepasselijke huurreglement en de wet.

De voorzieningenrechter acht het dan ook voldoende aannemelijk dat in een bodemprocedure geoordeeld zal worden dat deze tekortkoming niet van bijzondere aard of geringe betekenis is, maar de ontbinding van de huurovereenkomst en ontruiming rechtvaardigt.
De voorzieningenrechter acht tevens een spoedeisend belang aanwezig aan de zijde van Woonbedrijf, dat zwaarder weegt dan het belang van [gedaagde] . De enkele stelling dat zij geen vervangende woonruimte heeft is onvoldoende. Niet, althans onvoldoende gesteld of aannemelijk is dat sprake is van bijzondere omstandigheden. [gedaagde] had een (gedwongen) ontruiming zelf dienen te voorkomen.

De voorzieningenrechter zal vooruitlopend op een bodemprocedure de ontruiming van het gehuurde toewijzen. Dat de vordering tot inbewaringstelling ten aanzien van [gedaagde] is afgewezen, leidt niet tot een ander oordeel, omdat hieraan een andere, strafrechtelijke toets ten grondslag ligt.

Aan de subsidiaire vordering van Woonbedrijf komt de voorzieningenrechter niet toe.

De voorzieningenrechter ziet geen reden om af te wijken van de gebruikelijke termijn van 14 dagen waarbinnen het gehuurde door [gedaagde] ontruimd dient te worden.