Uitspraken

In artikel 5.1 van het Ontslagbesluit is een aantal vereisten voor de toestemming voor het ontslag neergelegd. Een van die vereisten luidt dat de werkgever voldoende contact met de werknemer heeft gehad teneinde te trachten verbetering teweeg te brengen in diens functioneren. In die eis ligt besloten dat de werknemer niet mag worden overvallen met een ontslagaanvraag. Verbeterpunten dienen tijdig te zijn gesignaleerd. De werkgever dient kritiek op het functioneren van de werknemer met hem te hebben besproken. Er kan niet worden volstaan met een gesprek waarin de werknemer wordt medegedeeld dat hij disfunctioneert. De werknemer dient de kans te krijgen zich te verbeteren.

Deze eisen gelden in het verband van een verzoek om ontbinding van de arbeidsovereenkomst op grond van de redelijke grond van artikel 7:669 lid 3 sub d BW nog steeds. Kort gezegd past het dus niet dat de werkgever, zonder de werknemer over zijn disfunctioneren te informeren en hem een reële kans te bieden zijn functioneren te verbeteren, naar ontbinding van de arbeidsovereenkomst streeft.

In het onderhavige geval is ter zitting gebleken dat [verweerder] voor het eerst met kritiek op zijn functioneren is geconfronteerd in het gesprek op 16 januari 2019 en dat hem toen min of meer gelijk te kennen is gegeven dat Leica de arbeidsovereenkomst met hem wil beëindigen althans ‘daaraan de voorkeur gaf’, zoals de gemachtigde van Leica dat heeft verwoord. De 2018 Performance Review met betrekking tot [verweerder] is door [verweerder] zelf op 9 november 2018 ingevuld, en door de heer [naam leidinggevende] op 7 december 2018, welke laatste review door de Vice President op 18 december 2018 is goedgekeurd. Ter zitting is echter gebleken dat de review van de heer [naam leidinggevende] (en de goedkeuring daarvan) eerst na 16 januari 2019 voor [verweerder] zichtbaar waren in zijn dossier op Workday, het systeem van Leica.

De heer [naam leidinggevende] heeft voorts ter zitting verklaard dat hij in de één-op-één gesprekken die hij met [verweerder] heeft gevoerd heeft gesproken over het gedrag van [verweerder] en over het niet behalen van de financiële targets. Er zijn geen verslagen van deze gesprekken gemaakt. Uit hetgeen de heer [naam leidinggevende] heeft verklaard blijkt niet dat hij in die gesprekken expliciete kritiek op het functioneren van [verweerder] heeft geuit.

Tevens is gebleken dat een Problem Solving Process (PSP) zoals dat bij Leica wordt gehanteerd en waarvan [verweerder] er twee heeft moeten inzetten, niet een (soort) verbetertraject voor een werknemer betreft, maar een procedure betreft die doorlopen wordt om oorzaken te achterhalen van het niet voldoen aan de financiële targets en het identificeren van maatregelen die genomen kunnen worden om de targets wel te halen. Het moeten doorlopen van een PSP vindt derhalve niet plaats omdat een werknemer niet goed functioneert, maar omdat de financiële targets niet worden gehaald en onduidelijk is waarom dat zo is.

Kortom, nergens uit blijkt dat [verweerder] vóór 16 januari 2019 is medegedeeld dat hij niet goed functioneert. De enige kritiek op zijn handelen die door Leica is geuit betreft de waarschuwing met betrekking tot de schending van het geheimhoudingsbeding (hetgeen een tamelijk onnozele kwestie betrof over de – onbedoelde – zichtbaarheid van een computerscherm met gegevens van Leica op een foto die [verweerder] over het web aan een derde zond) en de integriteitskwestie die in augustus 2018 speelde. Deze kwesties waren in principe echter afgehandeld.

Het voorgaande neemt niet weg dat het in beginsel aan Leica is om te beoordelen of [verweerder] goed functioneert. Als Leica tekortkomingen daarin constateert is [verweerder] gehouden om mee te werken aan een plan om op die punten verbetering aan te brengen.

Mocht een verbeterplan niet tot het gewenste resultaat leiden, dan rust op Leica - op de voet van artikel 7:669 lid 1 BW - wel de plicht om te onderzoeken of [verweerder] kan worden herplaatst.

Subsidiair is het verzoek gebaseerd op een verstoorde arbeidsverhouding (de g-grond). Er dient dan sprake te zijn van een verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van Leica in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren (artikel 7:669 lid 3 sub g BW).

Op zich staat wel vast dat de verhouding tussen partijen enige schade heeft opgelopen als gevolg van de gebeurtenissen op en vanaf 16 januari 2019. Leica heeft niet als goed werkgever gehandeld door op 16 januari 2019 direct aan te geven dat zij de arbeidsovereenkomst wil beëindigen. [verweerder] voelde zich daardoor overvallen en heeft geweigerd om mee te werken aan een PIP en heeft niet voldaan aan de sommaties die hij in verband daarmee kreeg.

Dat de verhouding tussen partijen structureel en onherstelbaar verstoord zou zijn, is echter onvoldoende onderbouwd. Ter zitting is ook gebleken dat de heer [naam leidinggevende] en [verweerder] altijd een goede verstandhouding met elkaar hebben gehad en dat die goede verstandhouding door hetgeen is voorgevallen geen èrnstige schade heeft opgelopen. Niet valt in te zien dat [verweerder] zijn werkzaamheden bij Leica niet zou kunnen voortzetten wegens een verstoorde verhouding.

Het verzoek kan derhalve ook niet op deze grond worden ingewilligd.

Het verzoek om ontbinding van de arbeidsovereenkomst zal daarom worden afgewezen.

Het verzoek van [verweerder] om toekenning van de transitievergoeding en een billijke vergoeding is derhalve niet aan de orde.

ten aanzien van het tegenverzoek

[verweerder] is op 11 februari 2019 op non-actief gesteld. Leica is daartoe overgegaan omdat naar haar mening een ernstige vertrouwensbreuk was ontstaan nadat hij, na daartoe te zijn gesommeerd, ook niet op 8 februari 2019 had bevestigd dat hij zal meewerken aan het verbetertraject, en zij daarom besloten had om de ontbinding van de arbeidsovereenkomst te verzoeken. Zoals uit het voorgaande blijkt is er echter onvoldoende grond voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst en mag van Leica, als goed werkgever, worden verwacht dat zij pogingen in het werk stelt om de goede arbeidsverhouding te herstellen. Een verdere non-actiefstelling past daar niet bij.

Het verzoek van [verweerder] tot toelating tot zijn werkzaamheden is daarom toewijsbaar als na te melden. Ook de in dit verband verzochte dwangsom is toewijsbaar als na te melden.

ten aanzien van de kosten

[verweerder] heeft tevens verzocht om een vergoeding van buitengerechtelijke kosten ten bedrage van € 4.582,-. Hij heeft daartoe een overzicht van kosten rechtsbijstand overgelegd.

Leica heeft aangevoerd dat deze kosten onnodig zijn gemaakt omdat [verweerder] had moeten meewerken aan het verbetertraject. Tevens voert zij aan dat dit bedrag niet in overeenstemming is met het rapport BGK-integraal 2013.

Leica wordt in deze procedure in het ongelijk gesteld. Om die reden wordt zij veroordeeld in de kosten van de procedure.

Eveneens om die reden is er grond om Leica te veroordelen in kosten die [verweerder] buitengerechtelijk heeft gemaakt. Mede gelet op de tarieven van de Wet normering buitengerechtelijke incassokosten en het daarbij behorende Besluit, zal de vergoeding voor deze kosten in redelijkheid worden begroot op € 1.500,- (inclusief btw).

De wettelijke rente over de kosten is toewijsbaar als gevorderd.