Uitspraken

[werkneemster] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

[werkneemster] heeft haar verzoeken ook tegen DENK landelijk ingesteld. DENK landelijk is echter geen partij bij de arbeidsovereenkomst tussen [werkneemster] en DENK Eindhoven. Door [werkneemster] is verder niet onderbouwd waarom DENK landelijk partij is bij deze zaak en de verzoeken tegen haar toegewezen moeten worden. [werkneemster] wordt daarom in haar verzoek tegen DENK landelijk niet-ontvankelijk verklaard.

Gelet op hetgeen partijen over en weer naar voren hebben gebracht, ook tijdens de mondelinge behandeling, kan geconcludeerd worden dat zij het er over eens zijn dat er sprake is van een arbeidsovereenkomst. Er is geen sprake van een overeenkomst van opdracht. Dat [werkneemster] in juli uren gedeclareerd heeft bij de griffie van de gemeente Eindhoven was een noodsprong van haar zijde om te proberen om voor het zomerreces nog inkomsten te ontvangen. Tevens is duidelijk dat [verweerder 1] de declaratie min of meer ongezien heeft getekend om [werkneemster] te wille te zijn.

Hoewel er tussen partijen geen schriftelijke arbeidsovereenkomst tot stand gekomen is, heeft de concept overeenkomst die [werkneemster] op 1 juni 2018 per e-mail heeft ontvangen (productie 1 verzoekschrift) qua inhoud geen discussie heeft opgeleverd. [werkneemster] is immers, zonder opgaaf van reden, niet ingegaan op de uitnodigingen om de arbeidsovereenkomst met [verweerder 1] te bespreken. Er moet daarom vanuit gegaan worden dat er naar gelang de in de concept overeenkomst opgenomen bepalingen uitbetaald moet worden aan [werkneemster] . Partijen zijn het er verder over eens dat [werkneemster] 16 uur per week werkzaam zou zijn in de functie van fractiemedewerker. Tevens was voldoende duidelijk dat de bron waaruit het salaris van [werkneemster] betaald zou worden de gemeente Eindhoven was. De maatstaf van betaling waren niet de eigen financiële mogelijkheden maar die van de gemeente en daarmee waren ook de grenzen aan de betaling aangegeven. Dit brengt met zich mee dat voor wat betreft de hoogte van het salaris uitgegaan dient te worden van het budget, € 12.284,64 per jaar (productie 2 verweerschrift), dat door de gemeente Eindhoven beschikbaar is gesteld voor DENK Eindhoven. [werkneemster] heeft de hoogte van dit bedrag niet betwist. Zij kan niet gevolgd worden in haar standpunt dat dit bedrag door tien maanden gedeeld moet worden in plaats van twaalf maanden. Er kan daarom niet uitgegaan worden van een uurloon van € 16,00 maar er moet uitgegaan worden van een salaris van € 1.023,72 per maand of te wel € 14,22 bruto per uur. Gelet op het feit dat het bedrag van €12.284,64 het maximale budget is dat door de gemeente ter beschikking wordt gesteld voor de betaling van de fractiemedewerker moet aangenomen worden dat hierin ook de vakantietoeslag reeds opgenomen is omdat men anders boven dit bedrag uit zou komen. Gelet op het voorgaande heeft [werkneemster] met ingang van 1 juni 2018 recht op betaling van € 1.023,72 per maand.

De kantonrechter volgt [werkneemster] in haar stelling dat zij ook over de recesperiode recht heeft op betaling van haar salaris. Uit de concept arbeidsovereenkomst, art. 6 lid 4, volgt enkel “dat overuren zullen worden weggestreept t.o.v. het overschot aan het niet werken in de recesperiodes”. Er is niet opgenomen dat bij het ontbreken van overuren geen loon uitbetaald zal worden zoals DENK Eindhoven stelt. Ook over de recesperiode zal daarom het loon volledig doorbetaald moeten worden.

Onbetwist is door verweerders gesteld dat door [werkneemster] na afloop van de recesperiode op 20 augustus 2018 zonder opgaaf van reden niet meer gewerkt is voor DENK Eindhoven. Dit brengt met zich mee dat DENK Eindhoven over de periode van 20 augustus tot en met 6 september 2018 geen salaris verschuldigd is op grond van art. 7:627 BW. De salarisbetaling zal daarom worden toegewezen van 1 juni tot 20 augustus 2018.

[werkneemster] heeft verder wettelijke verhoging en wettelijke rente gevorderd over het achterstallige salaris. Vastgesteld wordt dat DENK Eindhoven het salaris te laat betaald heeft en daarom wettelijke verhoging verschuldigd is. Daarbij geldt dat [werkneemster] niet meegewerkt heeft aan het ondertekenen van de arbeidsovereenkomst terwijl zij wist dat het hebben van een arbeidsovereenkomst noodzakelijk was voor de gemeente Eindhoven om tot uitbetaling over te gaan. Daarnaast geldt dat niet gebleken is dat [werkneemster] [verweerder 1] daadwerkelijk meerdere keren heeft aangesproken dat zij nog geen betalingen heeft ontvangen zoals door [werkneemster] gesteld wordt. Uit de door haar overgelegde WhatsApp correspondentie blijkt echter dat zij alleen bij andere mensen binnen DENK geklaagd heeft over het feit dat zij geen salaris krijgt en niet bij [verweerder 1] . De kantonrechter acht het daarom redelijk om de wettelijke verhoging te matigen tot 10%. Tegen de gevorderde wettelijke rente is verder geen verweer gevoerd zodat deze zal worden toegewezen.

[werkneemster] heeft verzocht tot uitbetaling van al hetgeen waar zij recht op heeft bij wege van eindafrekening. Deze vordering zal worden afgewezen omdat deze onvoldoende bepaalbaar is. Daarbij geldt ook dat niet gebleken is dat DENK Eindhoven niet zal voldoen aan haar verplichtingen met betrekking tot het opmaken van een eindafrekening.

Het verzoek tot het verstrekken van correcte bruto/netto specificaties zal worden toegewezen met dien verstande dat DENK Eindhoven deze binnen 4 weken na datum van deze beschikking zal moeten vertrekken. De dwangsom zal worden gematigd zoals hierna te melden.

[werkneemster] heeft om een billijke vergoeding en een vergoeding wegens onregelmatige opzegging verzocht omdat haar arbeidsovereenkomst tijdens het gesprek op 6 september 2018 in strijd met art. 7:671 BW is opgezegd. Verweerders hebben aangevoerd dat [werkneemster] zelf ontslag genomen heeft tijdens het gesprek op 6 september 2018. De kantonrechter is van oordeel dat [werkneemster] niet gevolgd kan worden in haar stelling dat de arbeidsovereenkomst op 6 september 2018 door DENK landelijk dan wel DENK Eindhoven is beëindigd door te zeggen “Dus je kapt ermee”. Enkel de verklaring van [G.] is onvoldoende om dit aan te nemen. Uit de door DENK Eindhoven overgelegde verklaringen (productie 15, 16, 7, 19 en 20) blijkt duidelijk dat het [werkneemster] was die tijdens het gesprek op 6 september 2018 duidelijk en ondubbelzinnig aangegeven heeft te willen stoppen en niet meer voor DENK Eindhoven te willen werken. Dit kan niet als een emotionele opwelling van [werkneemster] gezien worden nu zij al langer met het idee speelde om weg te gaan bij DENK Eindhoven. Uit het WhatsApp bericht van 27 augustus 2018 van [werkneemster] aan [A.] met de inhoud “Mag ik mijn ontslag doorgeven” blijkt immers dat zij op 27 augustus 2018 al in feite de beslissing genomen had. Nu [werkneemster] geen andere verklaring voor dit bericht gegeven heeft, kan hieruit niet anders worden afgeleid worden dan dat zij op dat moment al naar buiten kenbaar wilde maken weg te gaan bij DENK Eindhoven. Uit de voornoemde verklaringen volgt verder dat door [B.] aan haar gevraagd is of ze echt weg wil en of ze door wil gaan als coördinator van DENK Eindhoven en met DURF (zie productie 15, 17 en 20 verweerschrift). Er moet daarom vanuit gegaan worden dat er tijdens het bewuste gesprek op 6 september 2018 door verweerders onderzocht is of [werkneemster] wel degelijk weg wilde bij DENK Eindhoven.

[werkneemster] heeft aangevoerd dat de door verweerders overgelegde verklaringen buiten beschouwing gelaten moeten worden omdat deze leden gevraagd zijn om achter [verweerder 1] te gaan staan. Zij verwijst hierbij naar WhatsAppcorrespondentie. Uit deze correspondentie blijkt echter alleen dat [verweerder 1] gevraagd heeft om geen contact met haar te hebben hetgeen niet ongebruikelijk is als er sprake is van een arbeidsconflict tussen een werkgever en een werknemer. Naast de uitlatingen tijdens het gesprek op 6 september 2018 maken ook de gedragingen na het bewuste gesprek, namelijk; het inleveren van haar sleutel en pasje, het afscheid nemen uit en het verlaten van diverse WhatsApp-groepen, het vragen om een foto van haar te verwijderen van de DENK facebookpagina en het feit dat zij zich pas op 28 september 2018 per brief van haar gemachtigde beschikbaar heeft gesteld voor werk, dat aangenomen moet worden dat [werkneemster] weloverwogen haar arbeidsovereenkomst beëindigd heeft. Nu [werkneemster] zelf haar arbeidsovereenkomst met DENK Eindhoven heeft beëindigd heeft zij ook geen recht op een billijke vergoeding en een vergoeding wegens onregelmatige opzegging. Deze verzoeken worden daarom ook afgewezen.

[werkneemster] heeft aangevoerd dat [verweerder 1] persoonlijk aansprakelijk is voor de betalingsverplichtingen die hij namens de op te richten en inmiddels opgerichte stichting DENK Eindhoven is aangegaan. Ten tijde van het aangaan van de verplichtingen wist of kon hij redelijkerwijs weten dat DENK Eindhoven de verplichtingen niet na kon komen omdat zij afhankelijk is van het budget dat zij krijgt van de gemeente Eindhoven. Een andere grondslag voor de aansprakelijkheid is dat de rechtshandelingen van [verweerder 1] bekrachtigd zijn in het verweerschrift. Op grond van art. 2:93 jo. 2:203 lid 3 jo. 6:162 BW kan dit als onrechtmatige daad aan [verweerder 1] toegerekend worden. [verweerder 1] heeft gemotiveerd betwist dat hij persoonlijk aansprakelijk is.

Wat betreft de eerste grondslag geldt dat [verweerder 1] door het aangaan van de arbeidsovereenkomst en het ondertekenen van de declaratie van [werkneemster] in juli 2018 niet persoonlijk aansprakelijk gehouden kan worden voor de vorderingen van [werkneemster] . Bij het verrichten van voornoemde rechtshandelingen wist [verweerder 1] niet en kon hij ook redelijkerwijs niet weten dat DENK Eindhoven haar verplichtingen niet zou kunnen nakomen. Het staat tussen partijen immers vast dat de loonbetaling gerelateerd zou zijn aan het budget dat door de gemeente Eindhoven beschikbaar gesteld is. Bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst en het tekenen van de declaratie is [verweerder 1] er dan ook terecht vanuit gegaan dat dit binnen het beschikbaar gestelde budget past. [verweerder 1] wist dat [werkneemster] navraag had gedaan over de hoogte van het budget en dat zij ook wist dat het aantal uren dat zij per week zou gaan werken gerelateerd was aan dit budget. Dat de loonbetalingsverplichting vervolgens niet is nagekomen is, is niet een financiële kwestie maar komt omdat er niet aan de randvoorwaarden is voldaan die de gemeente Eindhoven stelt om tot uitbetaling van budget over te gaan. Zoals eerder overwogen is het feit dat er geen schriftelijke arbeidsovereenkomst tot stand gekomen is, wat wel een voorwaarde is van de gemeente Eindhoven, niet alleen aan [verweerder 1] te wijten. [werkneemster] is immers nooit, ondanks diverse verzoeken daartoe, met [verweerder 1] in overleg getreden om de arbeidsovereenkomst definitief op te stellen en te ondertekenen. Ook wist [verweerder 1] niet dat [werkneemster] niet uitbetaald kreeg omdat zij hem hierover niet informeerde.

Met betrekking tot de bekrachtiging van DENK Eindhoven geldt dat er in het verweerschrift met betrekking tot de loonvorderingen enkel bekrachtigd is wat er binnen het budget van de gemeente Eindhoven valt. De overige vorderingen zijn allemaal betwist. Er is dus door DENK Eindhoven niets erkend wat niet uit het budget van de gemeente Eindhoven betaald zou kunnen worden. Dit brengt met zich mee dat [verweerder 1] ook op deze grond niet aansprakelijk gehouden kan worden voor de betaling aan [werkneemster] .

Het voorgaande brengt met zich mee dat het verzoek tegen [verweerder 1] wordt afgewezen.

Nu partijen over en weer op punten in het ongelijk zijn gesteld, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen.