Uitspraken

“Goedemorgen [A] ,

Bij de tandartspraktijk waar [B] werkt zijn weer wat wijzigingen doorgevoerd.

Ik ben bang dat dit vaker gaat gebeuren, er zit niet echt een vaste structuur in welke halve dagen [B] moet werken.

Voor deze week zou ik graag als volgende thuis willen zijn;

Vandaag en morgen om 12:15 uur naar huis.

Verder hebben we bij de rijksoverheid nagevraagd of ik [een] cruciaal beroep heb.

Op dit moment heb ik dat niet en ben van mening dat mijn werkzaamheden ook goed vanaf thuis kan uitvoeren.

In geval van nood ben ik binnen 15 min. op mijn werk.

Zou je hier eens over na willen denken.”

“Er zijn nu geen re-integratiemogelijkheden, advies is wel contact te blijven houden.

Ik plan een nieuw contact nadat hij de therapeut opnieuw heeft gesproken.

Dan zal ik bezien of er voldoende stabiliteit is om de werkoorzaken verder te bespreken en op te lossen.

Verdere invulling van het plan van aanpak kan tot die datum nog blijven liggen.”

De heer [gedaagde] is nog beperkt in zijn persoonlijk functioneren. Aandacht en concentratie langer vast[h]ouden lukt nog niet en kost nog meer energie. Hij is op kantoor geweest om wat klussen te doen; heeft dat ongeveer 2 uur volgehouden. Er zijn gesprekken met werkge[v]er gaande, en zijn ook deze en volgende week gepland.

Advies is om met een geleidelijk reintegratie schema te beginnen, eerst maximaal 2 x 2 uur, vervolgens per week bezien nog [sic] er een opbouw mogelijk is eerst in de breedte, later ook in uren per dag.

Ik verwacht dat opstart van het HSK traject nodig is voordat uitbreiding goed lukt. In overleg met mevrouw [C] heb ik HSK benaderd, die zullen de verwijzing en intake opnieuw oppakken. Ik verwacht dat die op korte termijn de heer [gedaagde] daarvoor benaderen.

[…]

Op termijn weer geschikt voor eigen werk.”

“Wat een vervelend nieuws! Ik dacht dat het gesprek erg goed was verlopen en er was bij [gedaagde] meer rust zichtbaar.

[…]

Er werd een discussie gevoerd over [A] zijn privé waarom zijn partner thuis is gebleven in het begin van de coronaperiode. Daarna vond ook een discussie plaats over jouw ( [B] ) [partner [gedaagde] , ktr] beroep. Dit heb ik beide afgekapt. Vervolgens heb ik aangegeven dat er sprake lijkt te zijn van miscommunicatie. [gedaagde] heeft een directe vraag gesteld over thuiswerken waarbij [A] heel stellig is geweest in het antwoord ‘nee’. [gedaagde] was op dat moment waarschijnlijk al ziek waardoor hij niet meer het vermogen heeft gehad om verder te denken en zijn vraag anders te stellen. Als je namelijk kijkt naar onze organisatie waren er meer situaties waarbij we flexibel moesten zijn in meedenken in oplossingen. Dit kon zijn omdat iemand met het openbaar vervoer komt of omdat de kinderen thuis zijn. Dit is per situatie bekeken en is gekomen tot een oplossing.

[…]

Afgelopen dinsdag heb ik bij [gedaagde] al aangegeven wat mijn verwachting van de antwoorden van [A] zou zijn. Er werd toen door [gedaagde] al aangegeven dat het voor hem belangrijk was dat hij zichzelf wel uitsprak over de situatie maar dat hij niet verwacht dat er een oplossing zou komen. Die is er namelijk ook niet want het is een situatie geweest waar we niets meer aan kunnen veranderen helaas. Gisteren heb ik meerdere malen gevraagd of alles is uitgesproken en of er nog meer / andere zaken zijn die besproken moesten worden.

[gedaagde] gaf gisteren aan blij te zijn zichzelf uit te spreken over de situatie en had verder geen verwachtingen. Ik heb vervolgens aangegeven dat er wel verwachtingen zijn en dat dit in de toekomst opgelost kan worden door eventueel met HR in gesprek te gaan als [gedaagde] er niet meer uitkomt.”

“[gedaagde] heeft mij aangegeven voorlopig geen gesprek aan te willen gaan met [A] . Ik heb hem het advies gegeven om na te denken over de toekomst. Een apart kantoor gaat niet gebeuren bij Benier, een andere leidinggevende ook niet zomaar en daarnaast heeft [gedaagde] de afgelopen 10 jaar wel goed met [A] door een deur gekund. Ik weet dan ook niet wat de trigger is geweest voor de verminderde band met [A] .”

“Medisch is er sprake van geleidelijk verder herstel. Hij [ [gedaagde] , ktr.] heeft nog begeleiding. Het HSK traject is niet verder gevolgd. Er zijn afspraken gemaakt om tijdelijk op of vanuit een andere afdeling te werken.

Er kunnen ook afspraken gemaakt worden voor uitbreiding van de werkuren. Advies is daarmee dat hij halve dagen kan werken; met eerst nog een hersteldag midden van de week (woensdag).

De verstoorde vertrouwensrelatie is daarmee niet opgelost, dit belemmert verdere reintegratie en kan een bedreiging zijn voor de gezondheid.

Advies is daarom ook om daarvoor een externe mediation in te schakelen.”

“Je hebt aangegeven dat de problemen met name komen door drie dingen: prive situatie, coronatijd en de verstandhouding met [A] . In mijn beleving is de coronasituatie opgelost tot zo ver en is de enige werk gerelateerde klacht de verstandhouding met [A] en niet je eigen werkzaamheden.

We willen je vanuit Benier niet pushen om zo snel mogelijk 40 uur te werken. Wat we wel willen weten is wat je eigen verwachting is en hoe je de toekomst ziet.

Naar aanleiding van het advies van de bedrijfsarts wil ik het volgende voorstellen:

[…]

- Je werkplek kan tot 4 september blijven op de afdeling waar je zit aangezien [A] op vakantie is. Ik ben vanaf 9 september weer terug. Voorstel is dat ik diezelfde dag met de directie overleg of we je werkplek verhuizen en zo ja waar naartoe. Je hebt een laptop dus als je [wil kun je] eventueel op 7 en 8 september in een spreekkamer werken.

[…]

- Graag wil ik een plan van aanpak ontvangen na mijn vakantie (9 september) over hoe nu verder. Ik doel dan met name op hoe nu verder met de verstandhouding met [A] . Je hebt aangegeven dat het je niet lukt om het zomaar los te laten. Dat kan ik begrijpen alleen moeten we wel kijken welke handvatten je nodig hebt om in de toekomst goed te functioneren. Mocht er een tweede coronagolf plaats vinden ben ik ook benieuwd hoe je daarover denkt. Ik ontvang dit graag op papier voor 9 september zodat we dit eventueel 10 september kunnen bespreken.”

“Vanuit mijn mail van 18 augustus verwachtte ik een plan van aanpak in mijn mailbox hoe nu verder. Je hebt aangegeven dat dit niet is gelukt omdat je vastloopt in oplossingen. Je bent nu twee keer het gesprek aangegaan met [A] en dit is niet ten goede gekomen voor het herstel. Je vraagt je af wat een nieuw gesprek zou opleveren. Ik heb hierop aangegeven dat het wel belangrijk is dat we vooruitgang gaan boeken. Hiermee voer ik de druk wel wat op maar het is belangrijk dat jij je grenzen blijft aangeven. Het is nu namelijk vrij onduidelijk hoe we verder moeten. Zoals je in het gesprek aangaf maar ook in je mail, wil je graag naar tca [de technisch commerciële afdeling, ktr] en dat uittesten voor een periode. Echter heb ik aangegeven dat een paar maanden echt te lang is, we moeten eerder over weken nadenken. Dit had zichtbaar impact op je en dat begrijp ik. Ik heb je toegelicht dat ik het lastig vind om een plan te maken als jij het zelf ook niet weet. De directie verwacht wel zichtbare vooruitgang door urenuitbreiding of de oplossing met [A] . Ik verwacht een herstelperiode waarbij jij gezond en gelukkig aan het werk kan. Dat is een lastige combinatie in jouw geval omdat je zelf niet goed weet hoe je dit moet bereiken. Je hebt van verschillende partijen het advies gehad om je dienstverband te beëindigen. Je hebt daar ook over nagedacht. Je vind het lastig om voor die optie te kiezen omdat je onder andere nog niet gezond genoeg bent voor een nieuwe baan. Je hebt het gevoel dat je eerst volledig moet herstellen om vervolgens een keuze te maken of je nog wil werken bij Benier. Ik heb hierop aangegeven dat dit traject parallel loopt met je herstel. Waarom? Omdat het kan zijn dat de conclusie is dat je sneller hersteld als je niet meer werkzaam bent bij Benier. Dat is een lastige keuze en dat begrijpen we.

Het plan dat we nu hebben gemaakt is als volgt:

 Morgen ga je naast de vier uur re-integratie je werkplek inrichten bij TCA op [D] zijn oude plek. […]

Tot slot! Ik wil graag dat je de vakantie van [E] ook gebruikt om na te denken over welk ‘pad’ je wil bewandelen. Graag verneem ik eind september wat het gaat worden. De twee paden die we hebben besproken is mediation en exit. Mediation houdt in dat we een externe laten komen om het gesprek tussen jou en [A] op gang te helpen (ik weet niet precies hoe zo’n traject eruit ziet, heb wel een offerte opgevraagd). Een exit traject houdt in dat we gaan kijken hoe we afscheid van elkaar gaan nemen en welke acties hiervoor nodig zijn. Ik heb je het advies te geven om voor jezelf voor beide opties een lijst te maken met voor- en nadelen. Graag goed thuis en bij de praktijkondersteuner bespreken.”

“Het gesprek begon gespannen, met name vanuit jou. Je gaf aan dat je veel last had van de mail van twee weken geleden [van [C] van 10 september 2020, ktr]. Laat ik vooropstellen dat een dergelijk gevoel altijd voorkomen dient te worden. Je gaf aan het gevoel te hebben dat we je weg willen hebben en dat we dat liever zo snel mogelijk doen. Hierop heb ik aangegeven dat je een gewaardeerde collega bent. Het is gewoon vervelend wat je is overkomen en dat de mail nooit bedoeld is om het gevoel te geven dat we je weg willen hebben.

Het doel van de mail was het vooruitkijken. Er moet een stip aan de horizon zijn en dat ben jij. De gezonde en gelukkige [gedaagde] is die stip. Hoe we bij die stip komen moeten we samen achterhalen. In jouw geval is het vrij lastig omdat je niet goed weet welke kant het op gaat. Om die reden hebben we de afgelopen tijd gekeken naar de mogelijkheden. Twee weken geleden hebben we de mogelijkheden wat concreter gemaakt. Dat houdt in dat ik je heb gevraagd om na te denken welke voor- en nadelen een mediationtraject heeft maar ook na te denken over de voor- en nadelen van een exittraject. In de basis gaat het erom dat we een traject kiezen waarbij we samen een goed gevoel bij hebben en denken aan de toekomst (de stip).

We zijn gestart met re-integratie waarbij het nog onduidelijk was hoe het ging. Na verloop van tijd zijn we op zoek gegaan of de band met [A] nog te herstellen is. Gisteren heb je voor het eerst concreet aangegeven dat een verzoening met [A] er niet meer in zit. Met veel moeite lukt het je aan te geven dat de band met [A] kapot is en dat het niet meer te repareren is. Om die reden zie je een mediationtraject niet als toegevoegde waarde.

Je bent erg bang dat de financiële status dermate achteruit gaat dat een exittraject niet de juiste weg is. Daarvan heb ik aangegeven dat we op een nette manier afscheid willen nemen als dat de enige oplossing is. Een nette manier is een vaststellingsovereenkomst waarbij we samen gaan kijken wat we ervan vinden. Hetgeen dat ik wil bereiken is dat we elkaar in de ogen kunnen blijven aankijken. We zijn er niet op uit dat jij je baan opzegt, bij het UWV terecht komt en dan niks overhoudt.

[…]

De afspraken die we hebben gemaakt:

 Ik ga een vaststellingsovereenkomst opstellen die ik vervolgens graag met jou (en eventueel je partner) wil bespreken;”

“De heer [gedaagde] is nog beperkt belastbaar. De oorzaak is onveranderd een combinatie van factoren in prive en op het werk.

De medische situatie en de belastbaarheid zijn niet verbeterd.

Gesprekken op het werk hebben niet tot een oplossing geleid. Het lijkt erop dat mediation een ‘gepasseerd station’ is omdat de vertrouwensrelatie definitief is verstoord.

Ik heb nog enkele persoonlijke adviezen gegeven:

Ten aanzien van het werk is mijn advies om zo spoedig mogelijk tot definitieve afspraken te komen. Verder uitstel daarvan is een bedreiging voor de gezondheid en zal de belastbaarheid verder ondermijnen.

Ik verwacht medisch spoedig herstel van de belastbaarheid na het maken van definitieve afspraken over [het] oplossen van het werkprobleem.”

Aan dit verzoek legt Benier, verkort weergegeven, het volgende ten grondslag.

Er is sprake van een duurzaam verstoorde arbeidsverhouding die door [gedaagde] is veroorzaakt.

Pas na vele, door Benier geïnitieerde gesprekken is boven tafel gekomen dat de stroeve relatie met [A] een obstakel vormde. [gedaagde] ervaart kennelijk een dusdanig ernstige verstoring dat hij geen contact met [A] kan hebben, noch in zijn buurt kan zijn. Deze verstoring is gaan doorwerken in de verticale arbeidsrelatie tussen [gedaagde] en Benier, nu de verstoring in grote mate de oorzaak is van het feit dat [gedaagde] zijn werkzaamheden niet langer kan verrichten. Benier heeft alle middelen mogelijk aangewend om de re-integratie van [gedaagde] te faciliteren en te bespoedigen op welk vlak dan ook. Daarbij heeft zij steeds het advies van de bedrijfarts in ogenschouw genomen en ook opgevolgd. Zij heeft bij herhaling initiatieven genomen om de verhoudingen te verbeteren, waaronder het inzetten van mediation. [gedaagde] gaf echter niet thuis, terwijl van hem mag worden verwacht dat hij actief meewerkt aan zijn herstel en op initiatieven en voorstellen van zijn werkgever in gaat. Voor [gedaagde] is het probleem echter onoplosbaar. Meermaals heeft hij aangegeven dat de breuk voor hem niet meer te lijmen valt en dat hij geen heil ziet in mediation. Het is evident dat [gedaagde] geen vertrouwen meer heeft in een verdere vruchtbare samenwerking met Benier, zodat zij het niet wenselijk acht dat deze situatie blijft voortslepen.

Van Benier kan tevens niet wordt gevergd de arbeidsovereenkomst voort te zetten omdat de wedertewerkstelling van [gedaagde] zijn gezondheid kan schaden terwijl [gedaagde] weigert in gesprek te gaan om de omstandigheden die de tewerkstelling gevaarlijk maken te verbeteren. De arbeidsovereenkomst is daarmee in feite van haar inhoud ontdaan en daarmee een lege huls geworden.

Daarnaast maken de verstoorde arbeidsverhouding en het naar verloop van tijd inhoudsloos worden van de arbeidsovereenkomst dat de ontbinding van de arbeidsovereenkomst gerechtvaardigd is.

[gedaagde] verweert zich tegen het verzoek en stelt dat de verzochte ontbinding moet worden afgewezen. Hij voert daartoe – verkort weergegeven – het volgende aan.

[gedaagde] is door een aantal zeer heftige persoonlijke gebeurtenissen in de sfeer van zijn gezin en familie uiteindelijk met een burn-out uitgevallen. Deze gebeurtenissen hebben nog steeds hun weerslag op hem. Door deze gebeurtenissen zat [gedaagde] voor zijn uitval al niet meer goed in zijn vel.

Corona en de gevolgen hiervan vielen [gedaagde] zwaar. Zijn kinderen (5 en 9 jaar) zaten in maart 2020 ineens thuis en de grootouders vielen als oppas weg. De partner van [gedaagde] kon niet thuis werken, omdat zij in een tandartspraktijk werkt en deze voor spoedgevallen moest openblijven.

[gedaagde] wilde het gesprek aangaan met [A] over thuiswerken, maar [A] gaf aan dat daar niet over te praten viel. [gedaagde] kon echter prima thuiswerken en thuiswerken werd ook door de regering wenselijk gevonden.

De discussie over thuiswerken kwam bovenop alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren en daardoor knapte er iets bij [gedaagde] .

De burn-out zag in beginsel helemaal niet op het werkgerelateerde, maar door de opstelling van [A] is dat wat veranderd. [gedaagde] heeft altijd goed met [A] door een deur gekund.

Van een verstoorde arbeidsverhouding die een ontbinding rechtvaardigt is geen sprake. Benier legt ten onrechte de schuld bij [gedaagde] . Benier heeft zelf niet als goed werkgever gehandeld door [gedaagde] af te wimpelen ten aanzien van het thuis werken en daar niet redelijk op in te gaan.

Benier vergeet dat [gedaagde] arbeidsongeschikt is. De moeizame verhouding met [A] komt voort uit de burn-out en daarom was het voor [gedaagde] moeilijk om met Benier in gesprek te blijven gaan. Op een gegeven moment heeft [gedaagde] inderdaad aangegeven dat hij de verhouding met [A] niet meer goed zag komen, maar hierbij speelde zijn psychische gesteldheid een rol.

Als een arbeidsongeschikte werknemer naar het oordeel van zijn werkgever onvoldoende meewerkt aan zijn re-integratie schrijft de wet eerst andere interventies voor dan het indienen van een ontbindingsverzoek, zoals het aanvragen van een deskundigenoordeel of het toepassen van een loonstop (of dreigen daarmee). Benier stapt hierover heen en gooit het ten onrechte op een verstoorde arbeidsverhouding.

[gedaagde] heeft zich co-operatief opgesteld. Hij wilde enkel geen mediation omdat hij daar geen vertrouwen in had. Dit kwam door de gesprekken en de houding van [A] , maar ook zeker door het bericht van Benier over een exit en tevens doordat [gedaagde] , na zich te hebben ingelezen over de mediation, bang was dat hij uiteindelijk op straat kwam te staan terwijl hij arbeidsongeschikt was.

Benier heeft niet alles gedaan om de verhoudingen te verbeteren en de re-integratie te laten slagen. Voorts is de arbeidsovereenkomst geen lege huls geworden. Benier heeft [gedaagde] nadat partijen geen overstemming hadden bereikt over een beëindiging met wederzijds goedvinden zelf naar huis gestuurd. [gedaagde] kan nog steeds werken en het contact met [A] kan worden geminimaliseerd. De weigering om in te stemmen met mediation kan geen reden zijn voor ontbinding op de h-grond. Van een voldragen i-grond is gelet op het voorgaande evenmin sprake.

Er geldt een opzegverbod. De verzochte ontbinding heeft juist alles te maken met de arbeidsongeschiktheid van [gedaagde] . Ook de vermeende verstoorde arbeidsverhouding is hierdoor in beeld gekomen.