Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of de arbeidsovereenkomst tussen partijen moet worden ontbonden. De kantonrechter stelt voorop dat uit artikel 7:669 lid 1 BW volgt dat dit alleen mogelijk is indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van [verweerder] binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt.

Het onderhavige verzoek houdt geen verband met het bestaan van een opzegverbod wegens ziekte, zoals bedoeld in artikel 7:670 lid 1 BW.

Volgens Summa College is er sprake van een redelijke grond, die zodanig is dat van haar in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

Summa College verzoekt de ontbinding van de arbeidsovereenkomst primair op grond van verwijtbaar handelen (de e-grond), subsidiair op grond van een verstoorde arbeidsverhouding (de g-grond) en meer subsidiair op grond van een combinatie van omstandigheden (de igrond). De kantonrechter zal de ontslaggronden hierna achtereenvolgens beoordelen.

Verwijtbaar handelen (de e-grond)

Uit artikel 7:669 lid 1 en lid 3 sub e BW volgt dat de arbeidsovereenkomst kan worden ontbonden als sprake is van zodanig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer, dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Hierbij is de mate van het verwijtbaar handelen of nalaten bepalend voor de vraag of sprake is van een redelijke grond voor ontslag. Er wordt getoetst aan de onwil of moedwil van de werknemer, niet aan diens onkunde of onmacht.

In de jurisprudentie komt bij de beoordeling of er sprake is van verwijtbaar handelen veel gewicht toe aan de vraag of de werknemer van tevoren duidelijk was wat wel of niet door zijn werkgever als toelaatbaar wordt gezien. Van belang is of de werkgever in redelijkheid tot zijn besluit heeft kunnen komen en zelf geen blaam treft. Bij de beoordeling dienen alle omstandigheden van het geval in aanmerking toe worden genomen.

Reiskostenvergoeding

Volgens Summa College heeft [verweerder] in strijd gehandeld met de binnen Summa College geldende voorschriften, door in ieder geval in 2021 en 2022 maandelijks, structureel reis-kosten te hebben gedeclareerd over dagen dat hij niet naar het werk heeft gereisd.

[verweerder] heeft op het moment dat hij hiermee wordt geconfronteerd door Summa College tijdens het gesprek op 14 november 2022 met [B] erkend dat hij zijn reiskosten nog steeds op de voorheen gedane wijze had gedeclareerd en toegegeven dat hij onzorgvuldig heeft gehandeld en niet secuur is geweest. Hij heeft zich ook meteen bereid verklaard het eventueel te veel ontvangen bedrag terug te betalen.

Summa College verwijt [verweerder] echter ook dat hij bewust foutief heeft gedeclareerd, ten behoeve van eigen gewin, doch de kantonrechter is van oordeel dat dit niet is komen vast te staan. Vast staat dat [verweerder] tijdens zijn dienstverband in ieder geval tot aan 2021 altijd een vaste reiskostenvergoeding voor woon-werkverkeer heeft ontvangen. In 2021 heeft Summa College een nieuw declaratiebeleid ingevoerd voor reiskosten woon-werkverkeer, waarbij alleen de daadwerkelijk gemaakte aantal reisdagen voor vergoeding in aanmerking komen, die maandelijks achteraf ingevuld kunnen worden in het nieuwe online declaratiesysteem AFAS. Vast staat ook dat [verweerder] gebruik heeft gemaakt van de fiscale uitruilregeling woon-werkverkeer. Door Summa College wordt niet betwist dat [verweerder] in 2020 voor de eerste keer, specifiek ten behoeve van de uitwisselingregeling, aan het einde van het jaar een formulier had ontvangen waarop hij zijn reisdagen moest opgeven en dat hij in dat jaar nog steeds zijn vaste vergoeding voor woon-werkverkeer ontving.

[verweerder] heeft verklaard dat hij om die reden het invullen van de reisdagen heeft beschouwd als een fiscale formaliteit ten behoeve van de uitwisselingsregeling en ten behoeve van 128/214-dagenregeling. [verweerder] ging er namelijk van uit dat het opgegeven aantal reisdagen niet werd gebruikt om de werkelijk gemaakte reiskosten te berekenen, omdat hij een vaste reiskostenvergoeding kreeg en hij deze vergoeding, ook na invoering van het gewijzigde declaratiebeleid in 2021, op die wijze zou blijven ontvangen.

Summa College heeft aangevoerd dat de stelling van [verweerder] ongeloofwaardig is, omdat [verweerder] talloze keren is geïnformeerd over de nieuwe regeling. Summa College heeft naar diverse mailberichten en publicaties verwezen.

[verweerder] heeft ter mondelinge behandeling toegelicht dat hij de nieuwe regeling niet nauwkeurig genoeg heeft gelezen en via google had begrepen dat hij nog steeds recht had op een vaste vergoeding voor woon-werkverkeer, als je meer dan 60% van je werktijd naar kantoor zou komen. Dan voldeed hij aan de 128/214-dagenregeling en ging hij ervan uit dat er voor hem niets veranderd was. [verweerder] heeft verder toegelicht dat hij zo maar wat dagen had ingevuld en dus een schatting had gemaakt, omdat hij dacht dat dit niks uit zou maken, omdat hij toch boven de drempel van 60% kwam. Dit standpunt van [verweerder] strookt ook met het feit dat de administratie van Summa College had geconstateerd dat [verweerder] bijzonder veel reisdagen per maand had gedeclareerd in 2021 en in 2022 en zelfs meer reisdagen dan feitelijk mogelijk was.

[verweerder] heeft ook gesteld dat hij de declaraties in 2021 en 2022 een aantal keren per jaar heeft opgegeven, terwijl volgens Summa College het de bedoeling is om na afloop van iedere maand de reisdagen en thuiswerkdagen in AFAS te registreren.

Volgens [verweerder] is het foutief declareren absoluut geen opzet is geweest en ook niet met de bedoeling om zichzelf te bevoordelen. Hij is een docent in hart en nieren en stelt het belang van de studenten van Summa College voorop.

Eerdere incidenten

Summa College stelt zich op het standpunt dat er reeds eerder incidenten zijn geweest, op grond waarvan sprake zou zijn van verwijtbaar handelen.

Zo zou [verweerder] ten onrechte geprobeerd hebben een substantieel aantal overuren te claimen.

Dit standpunt van Summa College kan niet slagen. Uit geen van de door beide partijen overgelegde emailberichten of andere producties volgt dat [verweerder] daadwerkelijk om uitbetaling van overuren heeft gevraagd en daarnaast is ook niet gebleken dat de desbetreffende overuren niet door hem zijn gemaakt. [verweerder] betwist ook dat hij (ten onrechte) overuren heeft geclaimd.

Summa College stelt daarnaast dat [verweerder] zelfstandig lessen heeft laten vervallen en gefraudeerd heeft met de aanwezigheidsregistratie.

[verweerder] heeft verklaringen van studenten overgelegd waaruit blijkt dat de les van 16 december 2021 niet is komen te vervallen maar is verplaatst (productie 10 bij het verweer-schrift). De kantonrechter ziet geen redenen om aan de juistheid van deze verklaringen te twijfelen.

Hiertegenover staat enkel de blote ontkenning van Summa College dat de les niet is verplaatst. Als vaststaand kan daarom worden beschouwd dat de les van 16 december 2021 op een andere datum is doorgegaan.

Volgens Summa College is sprake van fraude, omdat [verweerder] heeft geregistreerd dat het lesuur op 16 december 2021 is doorgegaan en de studenten de les hebben gevolgd. [verweerder] betwist dat sprake is van fraude, nu de les wel is doorgegaan, zij het op een andere dag. Volgens [verweerder] was dit gebruikelijk en kon de roostermaker het rooster ook niet meer aanpassen. De kantonrechter is het met Summa College eens dat het aan [verweerder] is om te zorgen dat de registratie van de lesuren correct is, doch dat betekent niet dat in dit geval sprake is van zodanig verwijtbaar handelen dat de ontbinding van de arbeidsovereenkomst is gerechtvaardigd. Bovendien heeft zich na het gesprek van 20 januari 2022 een dergelijk voorval niet meer voorgedaan.

[verweerder] heeft, voor wat betreft het verwijt ten aanzien van het laten vervallen van het lesuur op 17 december 2021, gemotiveerd toegelicht waarom hij aan een aantal leerlingen had doorgegeven dat zij niet verplicht waren om te verschijnen en het lesuur voor de overige studenten niet was komen te vervallen. [verweerder] heeft verklaringen van (oud) collega’s overgelegd die bevestigen dat het een en ander met betrekking tot het verzetten van lessen en het vrijaf geven van leerlingen die hun opdrachten reeds hadden afgerond gebruikelijk was. Naar aanleiding van het gesprek op 16 december 2021 met [A] heeft [verweerder] de aangebrachte wijzigingen in de planning ook teruggedraaid en heeft de les van 17 december 2021 alsnog voor alle studenten plaatsgevonden.

Daarnaast heeft [verweerder] zelf om een gesprek gevraagd met [B] , om uit te leggen waarom hij de les van 16 december 2021 had verplaatst en een aantal studenten vrijaf had gegeven voor de les van 17 december 2021.

Uit het door Summa College overgelegde gespreksverslag met de officiële waarschuwing blijkt dat met [verweerder] besproken is dat het veranderen of verzetten en/of niet doorgaan van lessen transparant dient te worden afgestemd en gecommuniceerd en dat [verweerder] heeft verklaard dat het niet meer voorkomt.

De kantonrechter is op grond van het bovenstaande van oordeel dat er geen sprake is van zodanig verwijtbaar handelen dat de arbeidsovereenkomst moet worden ontbonden.

Het aan [verweerder] gemaakte verwijt ten aanzien van het bewust foutief declareren, ten behoeve van eigen gewin, is niet komen vast te staan. [verweerder] heeft weliswaar foutief gedeclareerd, doch dat betekent niet dat er sprake is van zodanig verwijtbaar handelen dat in redelijkheid van Summa College niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Datzelfde geldt voor wat betreft het verwijt ten aanzien van het zelfstandig laten vervallen van lessen en frauderen met de aanwezigheidsregistratie, voor zover deze al vast zijn komen te staan. Het verwijt met betrekking tot de uitbetaling van de overuren is in ieder geval niet komen vast te staan.

Verstoorde arbeidsverhouding

Summa College voert subsidiair aan dat de redelijke grond gelegen is in artikel 7:669 lid 3, onderdeel g BW, zijnde een verstoorde arbeidsverhouding, die zodanig is dat van haar in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Naar het oordeel van de kantonrechter leveren de naar voren gebrachte feiten en omstandigheden niet een redelijke grond op voor de ontbinding van de arbeidsovereenkomst wegens een verstoorde arbeidsverhouding, zoals bedoeld in voornoemd artikel.

Gebleken is dat sprake is van voldoende zelfreflectie bij [verweerder] ten aanzien van zijn handelen. Hij heeft ook alle medewerking verleend nadat de verwijten aan hem kenbaar waren gemaakt, door bijvoorbeeld zelf het gesprek aan te gaan met zijn werkgever.

[verweerder] heeft in ieder geval tot 2021 altijd goed gefunctioneerd en ook daarna is slechts een zeer beperkt aantal verbeterpunten naar voren gekomen, dat in juni 2021 was opgelost.

[verweerder] werkt al vanaf 2010 met veel plezier bij Summa College en hij wil daar ook graag blijven werken als docent. Gesteld noch gebleken is dat de collega’s van [verweerder] niet meer met hem willen samenwerken.

Summa College stelt dat zij het vertrouwen in [verweerder] heeft verloren, doch uit niets blijkt dat zij zich heeft ingespannen om de arbeidsverhouding te normaliseren. Te denken valt bijvoorbeeld aan het gedurende een bepaalde periode laten controleren van de reisdeclaraties die door [verweerder] worden ingediend. Zonder nadere inspanningen om te komen tot normalisatie van de arbeidsverhoudingen is een oordeel dat sprake is van een duurzaam verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat enkel ontbinding van de arbeidsovereenkomst nog in de rede ligt, prematuur.

Ontbinding van de arbeidsovereenkomst op basis van de g-grond is dan ook niet toewijsbaar.

Combinatie van omstandigheden (de i-grond)

Summa College heeft haar verzoek meer subsidiair gebaseerd op de i-grond.

Deze cumulatiegrond is bedoeld voor die gevallen waarin voortzetting van het dienstverband in redelijkheid niet meer van de werkgever gevergd kan worden, waarbij de werkgever dat niet kan baseren op omstandigheden uit één enkele ontslaggrond, maar dit wel kan motiveren en onderbouwen met omstandigheden uit meerdere ontslaggronden samen.

Summa College stelt zich op het standpunt dat de combinatie van omstandigheden die ten grondslag liggen aan de e-grond en de g-grond hiertoe voldoende is. De kantonrechter is van oordeel dat hier geen sprake van is. Bovendien mag, ook wanneer de twee aangevoerde ontbindingsgronden worden gecombineerd, nog steeds van Summa College worden verwacht en gevergd dat zij zich inspant om de arbeidsovereenkomst tussen partijen tot een succes te maken, in het bijzonder gezien het langdurige, succesvolle dienstverband van [verweerder] . De i-grond kan daarom evenmin leiden tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst.

Conclusie

Terugbetaling van te veel ontvangen reiskosten

[verweerder] is bereid het te veel ontvangen bedrag aan reiskosten terug te betalen.

[verweerder] stelt dat de door Summa in het verzoekschrift gemaakte berekening onjuist is, omdat hij over periode januari 2021 tot en met juni 2022 slechts een bedrag van € 7,50 retour per dag heeft ontvangen. Volgens [verweerder] heeft hij over de periode januari tot en met mei 2022 zodoende niet € 216,00, doch € 180,00 ontvangen en over juni 2022 niet € 225,00, doch

€ 187,50 ontvangen.

Summa heeft bij akte vermindering van eis de vordering tot betaling van de reiskosten vermindert tot een totaalbedrag van € 1.373,40, zoals gespecificeerd in haar productie 20. [verweerder] heeft geen verweer gevoerd tegen de eisvermindering, zodat deze voor toewijzing gereed ligt. Dit bedrag wordt vermeerderd met de wettelijke rente vanaf heden tot aan de dag der voldoening.