Uitspraken

Door [verzoeker] is aangevoerd dat het ontslag niet onverwijld aan hem is gegeven. [verzoeker] voert daartoe het volgende aan. Op 2 oktober 2023 heeft [verzoeker] zich arbeidsongeschikt gemeld, waarna [verzoeker] is uitgenodigd om op 20 oktober 2023 bij [verweerder] op gesprek te komen. Tijdens dat gesprek maakte [verweerder] – aldus [verzoeker] – kenbaar dat zij tot beëindiging van het dienstverband met [verzoeker] wenste te komen. Nadat [verzoeker] een aantal verzoeken tot het voeren van nadere gesprekken met [verweerder] vanwege zijn gezondheidstoestand heeft moeten annuleren, ontving [verzoeker] op 23 november 2023 een lange brief (10 pagina’s) van de gemachtigde van [verweerder] (productie 8 bij het verzoek). Daarin staat vermeld dat er signalen zijn ontvangen dat [verzoeker] zich schuldig zou hebben gemaakt aan ontoelaatbaar gedrag jegens [verweerder] , een of meer aan [verweerder] gelieerde vennootschappen, (vrouwelijke) ondergeschikten en een of meerdere opdrachtnemers en opdrachtgevers. Voorts staat in de brief vermeld dat er drie soorten ontslagroutes mogelijk zijn, met een toelichting ten aanzien van de kans van slagen van ieder van die routes. Verder is in voornoemde brief aan [verzoeker] een aanbod gedaan om tot beëindiging van het dienstverband te komen, waarbij [verzoeker] een termijn van 5 dagen is gegund om na te denken over dit aanbod. Tot slot staat in deze brief vermeld dat het onderzoek dat gaande was naar zijn handelen op 28 november 2023 zou zijn afgerond en dat daarna mogelijk aan [verzoeker] een ontslag op staande voet zou worden verleend. Bij brief van 30 november 2023 is door [verzoeker] (kort) gereageerd op de brief van [verweerder] . Vervolgens heeft de gemachtigde van [verweerder] op 3 december 2023 aan [verzoeker] laten weten dat het onderzoek op 5 december 2023 zou worden afgerond (productie 12 bij het verzoek) en is hij uitgenodigd om op diezelfde datum te verschijnen op het kantoor van de gemachtigde van [verweerder] . Het gesprek heeft plaatsgevonden op 5 december 2023 via een Teams-verbinding, waarbij [verweerder] zelf niet aanwezig was. [verzoeker] heeft op de door [verweerder] genoemde verwijten gereageerd. Op 8 december 2023 heeft de gemachtigde van [verzoeker] een door de gemachtigde van [verweerder] opgesteld verslag ontvangen, waarna [verzoeker] – omdat hij het niet eens was met de inhoud van dat verslag – per e-mail van 11 december 2023 een door hem opgesteld verslag van het gesprek aan de gemachtigde van [verweerder] heeft toegezonden. In haar reactie daarop heeft de gemachtigde van [verweerder] aan [verzoeker] bericht dat het nader onderzoek kon worden afgerond op 18 december 2023. Door [verzoeker] is voorgesteld om schriftelijk te reageren op de nadere onderzoeksresultaten, waarna de gemachtigde van [verweerder] heeft aangegeven dat zij een nader gesprek met [verzoeker] wenste te voeren op 21 december 2023. Aan dit gesprek heeft [verzoeker] niet deelgenomen. Vervolgens heeft [verweerder] [verzoeker] bij brief van 27 december 2023 op staande voet ontslagen. Volgens [verzoeker] is er na het afgezegde gesprek van 21 december 2023 niets meer gebeurd en heeft [verweerder] nog 6 dagen gewacht met het verlenen van het ontslag, hetgeen – aldus [verzoeker] – te lang is.

Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verweerder] desgevraagd toegelicht dat in de brief van 23 november 2023 enkel nog wordt gesproken over de signalen die [verweerder] heeft ontvangen, waarna de gemachtigde van [verweerder] [verzoeker] heeft uitgenodigd voor een gesprek. Het onderzoek naar het handelen van [verzoeker] leek vervolgens op 5 december 2023 afgerond, waarna [verzoeker] is uitgenodigd voor een wederhoor. Naar aanleiding van het wederhoor bestond voor [verweerder] aanleiding voor een nader wederhoor, omdat de vrees was dat het onderzoek tot dan toe onvolledig was geweest. Voorts stelt [verweerder] dat zij de beslissing om tot het ontslag over te gaan heeft genomen op 21 december 2023 aan het einde van de middag (nadat [verzoeker] had besloten om niet op het gesprek te verschijnen) en dat er vervolgens nog 17 uur zijn gemoeid met het opstellen van de brief waarin tot het ontslag is overgegaan.

De kantonrechter is van oordeel dat, gelet op het tijdsverloop tussen het afronden van het onderzoek (in ieder geval op 18 december 2023, blijkens de e-mail van de gemachtigde van [verweerder] aan de gemachtigde van [verzoeker] van 15 december 2023 (productie 18 bij het verzoek)), het gesprek waarvoor [verzoeker] vervolgens is uitgenodigd en dat heeft plaatsgevonden op 21 december 2023 waarbij (de gemachtigde van) [verweerder] [verzoeker] wenste te bevragen over de nadere onderzoeksresultaten en het moment waarop [verzoeker] daadwerkelijk is ontslagen alsmede de toelichting van [verweerder] dat zij reeds op 21 december 2023 had besloten om tot een onverwijlde opzegging van de arbeidsovereenkomst over te gaan en dat vervolgens pas op 27 december 2023 heeft gedaan, niet is komen vast te staan dat het ontslag onverwijld aan [verzoeker] is gegeven. Als [verweerder] van mening was dat de resultaten van het onderzoek ertoe noopten om het dienstverband met [verzoeker] onverwijld op te zeggen, dan had zij dat (uiterlijk) direct na afronding van het onderzoek moeten doen. Dat heeft zij niet gedaan.

Verder is de kantonrechter van oordeel dat de (dringende) redenen voor het ontslag, zoals genoemd in de brief van 27 december 2023, niet ondubbelzinnig en voldoende duidelijk aan [verzoeker] zijn meegedeeld. Aan [verzoeker] is op die datum door de gemachtigde van [bedrijf A] een brief toegestuurd met een omvang van 24 pagina’s. In de brief wordt beschreven wat er aan de brief vooraf is gegaan, welke gesprekken er hebben plaatsgevonden en wat partijen over en weer hebben verklaard. Op pagina 21 tot en met 23 staat vervolgens – althans zo lijkt het – vermeld welke redenen [verweerder] aan het onverwijlde ontslag ten grondslag legt. Deze redenen zijn zeer algemeen geformuleerd, zoals eerstgenoemde reden, die luidt: “U verricht veelvuldig, althans meer dan één keer, althans één keer een klus in de tijd dat u werkzaamheden zou moeten verrichten voor [verweerder] , voor welke klus uw vrouw en/of u al dan niet via uw vrouw en/of een andere derde de omzet of een deel daarvan genereert”. [verweerder] omschrijft daarbij niet concreet op welke datum respectievelijk op welke data [verweerder] een klus voor zijn vrouw zou hebben gedaan en of het daarbij gaat om het éénmalig of meermaals uitvoeren van werkzaamheden voor haar. Voorts wordt niet vermeld om welke werkzaamheden het gaat en waaruit blijkt dat [verzoeker] deze werkzaamheden heeft verricht en/of op grond waarvan [verzoeker] dat niet is toegestaan. Dat geldt ook voor de overige in de brief genoemde redenen. De gemachtigde van [verzoeker] heeft terecht aangevoerd dat [verzoeker] hierdoor ernstig in zijn verweer is geschaad. Dat de gemachtigde van [verzoeker] heeft getracht om namens [verzoeker] zo goed als mogelijk verweer te voeren tegen het gegeven ontslag door uit de eerdere brieven van de gemachtigde van [verweerder] en uit de eerder met haar gevoerde gesprekken de dringende reden voor het ontslag te destilleren, maakt niet dat op 27 december 2023 voor [verzoeker] duidelijk was wat voor [verweerder] de (dringende) reden was voor het ontslag. Namens [verweerder] is tijdens de mondelinge behandeling verklaard dat zij er bewust voor heeft gekozen om de ontslaggronden op een dergelijke algemene en niet nader geconcretiseerde wijze in de ontslagbrief te formuleren, omdat door [verzoeker] een rookgordijn was opgeworpen en het voor [verweerder] nog niet zeker was of de aan het adres van [verzoeker] gemaakte verwijten vast zouden komen te staan. Voorts heeft de gemachtigde van [verweerder] voor de feitelijke onderbouwing van de dringende redenen voor het ontslag nadrukkelijk verwezen naar haar pleitnota.

Voor een werknemer dient, indien een werknemer op staande voet wordt ontslagen, direct en op ondubbelzinnig wijze kenbaar te zijn om welke redenen de arbeidsovereenkomst onverwijld door de werkgever is opgezegd. Reden hiervoor is dat een werknemer de mogelijkheid moet hebben om zich te beraden over het al dan niet voeren van verweer tegen het gegeven ontslag. De kantonrechter is van oordeel dat niet is komen vast te staan dat dit voor [verzoeker] op het moment dat hij de brief van [verweerder] ontving, voldoende duidelijk was. Ook om die reden kan het gegeven ontslag op staande voet reeds geen stand houden.

Ook voert [verzoeker] aan dat dit al jaren zo gaat; dat privé facturen van (o.a. partners van) collega’s werden weggeschreven op kosten van het bedrijf, zodat sprake is van een zogenoemde schaduwboekhouding. Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verzoeker] toegelicht dat op de factuur dan een “^” (een accent circonflexe) staat vermeld met daarachter de initialen van de desbetreffende collega, dat de factuur in de administratie worden geboekt terwijl ze eigenlijk niet bedoeld zijn voor [verweerder] . Het bedrag op de factuur wordt vervolgens in mindering gebracht op de bonus van de desbetreffende collega. Ter onderbouwing van zijn standpunt verwijst [verzoeker] naar de e-mail van [K] , een voormalige medewerkster van [verweerder] die verklaart dat zij kan bevestigen dat er diverse privéfacturen van (o.a. partners van) collega’s werden weggeschreven op kosten van het bedrijf én naar de geleidebon die verwijst naar een afspraak tussen [A] en [L] (bedrijfsleider bij [verweerder] ) (productie 31 bij verweer). [L] heeft – aldus [verzoeker] – een volledige aanbouw gerealiseerd bij zijn woonhuis, waarbij de kosten van die verbouwing en de keuken volledig zijn betaald door [verweerder] en weggeschreven in haar administratie. Op de geleidebon staat achter het ordernummer eveneens vermeld “^ [initialen verzoeker] ”. Dit duidt er volgens [verzoeker] op dat [verweerder] deze werkwijze ook bij andere collega’s regelmatig hanteert. [verweerder] daarover tijdens de mondelinge behandeling desgevraagd verklaard de vermelding achter het documentnummer op de factuur verwijst naar de projectleider die de bestelling heeft gedaan. Voorts is namens [verweerder] verklaard dat de gemarkeerde facturen zien op een rechtstreekse bestelling van een medewerker, die niet is meegenomen in de voorcalculatie. Ook is verklaard dat met de bedragen op die facturen flexibel wordt omgegaan door [verweerder] . Verder heeft [verweerder] de stelling van [verzoeker] dat er op deze manier met privéfacturen werd omgegaan, weliswaar betwist maar deze betwisting op geen enkele wijze onderbouwd.

Gelet op al hetgeen door [verweerder] gemotiveerd is gesteld, tijdens de mondelinge behandeling is toegelicht en de enkele blote betwisting aan de zijde van [verweerder] , gaat de kantonrechter ervan uit dat het binnen [verweerder] , althans [bedrijf A] , niet ongebruikelijk was om bepaalde werkzaamheden die medewerkers voor hen in privé lieten uitvoeren door [bedrijf A] werden voldaan. [verzoeker] kan dan ook niet worden verweten dat hij ook daarvan gebruik heeft gemaakt. In dat kader is dus geen sprake van een tekortkoming aan de zijde van [verzoeker] .

Verder verwijt [verweerder] dat [verzoeker] concurrerende werkzaamheden heeft verricht door veelvuldig klussen voor [bedrijf L] te verrichten, tijdens de werktijd van [verzoeker] bij [verweerder] . Zij verwijst daartoe naar de e-mails die [verzoeker] daarover aan [bedrijf L] heeft gestuurd (producties 13, 15, 17, 19, 21, 22, 23, 24 en 26 bij verweer). [verzoeker] heeft verklaard dat [bedrijf L] hem heeft benaderd met de vraag of [bedrijf K] isolatiewerkzaamheden voor hem kon uitvoeren. Die opdracht heeft [verzoeker] vervolgens doorgezet naar en uitbesteed aan [bedrijf K] en [bedrijf J] , omdat [verweerder] niet in die werkzaamheden kon voorzien. [verweerder] verricht immers geen isolatiewerk. Er zijn – aldus [verzoeker] – geen werkzaamheden uitgevoerd waarin door [verweerder] had kunnen worden voorzien. [verzoeker] heeft daarbij zijn e-mailadres van [verweerder] gebruikt, omdat [bedrijf L] hem via dat e-mailadres had benaderd.

De kantonrechter is van oordeel dat [verweerder] haar stelling, gelet op de gemotiveerde betwisting aan de zijde van [verzoeker] , onvoldoende nader heeft toegelicht. Uit de overgelegde e-mails, zoals hiervoor genoemd, blijkt ook niet dat [bedrijf L] via [verzoeker] aan [bedrijf K] opdracht heeft gegeven om andersoortige werkzaamheden te laten verrichten dan isolatiewerkzaamheden. Voorts is niet door [verweerder] betwist dat zij geen isolatiewerkzaamheden uitvoert, zodat dat vast staat. Daarbij komt dat niet door [bedrijf J] aan [bedrijf L] hiervoor een factuur is gestuurd, maar door [bedrijf M] (althans [bedrijf M] ) (productie 18 bij verweer). Niets duidt er derhalve op dat [verzoeker] zelf dan wel via het bedrijf van zijn partner concurrerende werkzaamheden heeft verricht.

[bedrijf K]

[verweerder] stelt dat [verzoeker] met [bedrijf K] heeft afgesproken dat [verzoeker] voor het uitvoeren van het werk van [bedrijf K] voor [verweerder] de helft van het bruto resultaat ontvangt dat het [bedrijf K] heeft opgeleverd en dat [bedrijf K] voor de uitvoering van deze afspraken facturen ontvangt van [bedrijf J] . Ook in dat kader valt [verzoeker] – aldus [verweerder] – een ernstig verwijt te maken.

[verzoeker] heeft deze stelling gemotiveerd betwist en toegelicht dat [bedrijf K] , vanuit zijn eenmanszaak [bedrijf K] , werkzaamheden voor [verweerder] heeft uitgevoerd en dat [verzoeker] daarbij probeerde om [bedrijf K] voor een zo laag mogelijke prijs te laten werken. Dit was – aldus [verzoeker] – dus enkel in het belang van [verweerder] . Verder heeft [verzoeker] toegelicht dat [bedrijf K] isolatiewerkzaamheden voor [verweerder] verrichte, omdat [verweerder] deze expertise niet zelf had. Voorts heeft [verzoeker] verklaard dat [bedrijf J] enkel facturen aan [bedrijf K] stuurde, omdat [bedrijf J] werkzaamheden (zoals planningswerkzaamheden en het opstellen van overzichten) voor [bedrijf K] verrichte. [bedrijf K] is de Nederlandse taal niet goed machtig en had moeite met het organiseren en plannen van zijn werkzaamheden. [bedrijf J] hielp [bedrijf K] daarbij. [verzoeker] verwijst daartoe naar de e-mails die als productie 62 door [verweerder] zijn overgelegd, waaruit volgens hem blijkt dat zijn partner ( [partner verzoeker] ) de administratie voor [bedrijf K] deed en hem begeleidde. [verzoeker] betwist voorts dat hij, buiten [verweerder] om, geld heeft verdiend aan de werkzaamheden die door [bedrijf K] zijn verricht. De kantonrechter is van oordeel dat [verweerder] haar stelling vervolgens onvoldoende nader heeft onderbouwd. [verweerder] verwijst ter onderbouwing van haar stelling enkel naar de facturen die [bedrijf J] aan [bedrijf K] heeft verzonden. Ten aanzien van de door [bedrijf J] aan [bedrijf K] verzonden facturen (zoals de factuur overgelegd als productie 66 door [verweerder] ), heeft [verzoeker] – zoals hiervoor reeds is overwogen – toegelicht dat [bedrijf J] werkzaamheden voor [bedrijf K] verricht en dat zij daarvoor aan [bedrijf K] facturen verzond. Nergens blijkt uit dat [bedrijf K] een deel van het door hem verdiende geld bij [verweerder] aan [bedrijf J] dan wel aan [verzoeker] moest afdragen.

Dat geldt ook voor de stelling van [verweerder] dat sprake zou zijn van arbeidsuitbuiting. Die stelling is gemotiveerd door [verzoeker] betwist en op geen enkele wijze door [verweerder] onderbouwd. De verklaring van [bedrijf K] , die als productie 27 door [verweerder] is overgelegd, kan naar het oordeel van de kantonrechter ook niet tot een andere conclusie leiden. Door [verzoeker] is onweersproken gesteld dat [bedrijf K] de Nederlandse taal niet goed beheerst, zodat – zonder nadere toelichting die ontbreekt – niet valt in te zien op welke wijze [bedrijf K] deze verklaring heeft kunnen opstellen of op welke wijze deze verklaring anders tot stand is gekomen. Daarnaast wordt zijn verklaring niet door enig andere (bewijs)middel(en) ondersteund.

Vakantie in Oostenrijk

Pand [adres 1]

Vast staat dat [verzoeker] het bedrijfspand verhuurt aan [bedrijf A] . Verder staat op de facturen ten aanzien van de vloer van het pand aan de [adres 1] in [plaats] (productie 43 en 44 zijdens [verweerder] ) bij het “extern documentnr.” (onder meer) vermeld “^ [initialen verzoeker] ”. Zoals hiervoor reeds is overwogen, gaat de kantonrechter ervan uit dat het binnen [verweerder] niet uitzonderlijk was dat dit soort facturen door [verweerder] , althans [bedrijf A] , werd voldaan en dat de bedragen op die facturen vervolgens in mindering werden gebracht op de aan de werknemer uit te keren bonus. Gelet op de factuur die ten aanzien van deze opdracht is opgesteld met daarop vermeld “^ [initialen verzoeker] ” gaat de kantonrechter ervan uit dat daarvan ook in het geval van het pand aan de [adres 1] in [plaats] sprake was. Daarnaast huurt [verweerder] het pand van [verzoeker] , zodat het ook om die reden niet onaannemelijk is dat [verweerder] de kosten van de aan te leggen vloer heeft willen dragen.

De slotsom is dat is niet komen vast te staan dat [verzoeker] zonder toestemming van [verweerder] de kosten van de vloer in het bedrijfspand aan de [adres 1] in [plaats] voor rekening van [verweerder] heeft laten komen, zodat ook ten aanzien daarvan geen sprake is van een tekortkoming aan de zijde van [verzoeker] .

[M] en [N]

[verzoeker] erkent dat hij een relatie heeft gehad met [N] . [verweerder] stelt dat [verzoeker] hierdoor ernstig tekort is geschoten in de nakoming van zijn verplichtingen. Niet gesteld of gebleken is echter dat binnen [verweerder] (dan wel [bedrijf A] ) sprake is van enig beleid ten aanzien van het al dan niet mogen aangaan van relaties op de werkvloer. Daarnaast is weliswaar door [verweerder] gesteld dat [N] bang zou zijn voor [verzoeker] en dat zij daarom geen verklaring zou willen afleggen, maar ook die stelling is door [verzoeker] betwist en niet door [verweerder] onderbouwd. Ten aanzien van de stelling dat [verzoeker] [N] zou hebben bedreigd, is tijdens de mondelinge behandeling namens [verweerder] verklaard dat daarvan achteraf toch geen sprake is geweest. Voor zover [verweerder] stelt dat [N] , ondanks dat zij niet door [verzoeker] is bedreigd, wel bang was voor [verzoeker] , is ook die stelling door [verzoeker] betwist en op geen enkele wijze onderbouwd. Dat is dus niet komen vast te staan.

De kantonrechter is, gelet op het voorgaande, van oordeel dat ook op dit onderdeel geen sprake is van enige tekortkoming aan de zijde van [verzoeker] .

Niet verrichten werkzaamheden en ontbreken bereidheid daartoe

[verweerder] stelt dat [verzoeker] zijn zakelijke e-mailadres heeft gebruikt voor zijn activiteiten vanuit de onderneming van zijn partner, [bedrijf J] , en/of [bedrijf M] / [bedrijf M] (zijnde de onderneming van [bedrijf K] ). Dat is – aldus [verweerder] – vanzelfsprekend niet toegestaan. Ook zouden de e-mails van [verzoeker] het “machtsmisbruik” van [verzoeker] onderstrepen en is daarmee volgens [verweerder] aangetoond dat [verzoeker] tijdens werktijd niet werkt voor [verweerder] , maar voor andere vennootschappen. [verzoeker] wordt voorts verweten dat [verzoeker] een medewerker van [verweerder] heeft ingezet voor werkzaamheden van [bedrijf J] . Zij verwijst daartoe naar de e-mail van een van de medewerkers van [bedrijf A] aan [verzoeker] van 15 maart 2023 (productie 19 bij het verweer).

De kantonrechter is van oordeel dat, nu ook deze stelling gemotiveerd door [verzoeker] is betwist, [verweerder] haar stelling onvoldoende (nader) heeft onderbouwd. [verzoeker] heeft erkend dat hij zijn e-mailadres binnen [verweerder] sporadisch gebruikte om een opdracht door te zetten aan [bedrijf J] of aan [bedrijf K] . Dat wil echter niet zeggen dat [verzoeker] daarmee “tijdens werktijd”, zoals hiervoor reeds is overwogen, werkzaamheden heeft verricht voor [bedrijf J] en/of [bedrijf K] dan wel dat hij op de momenten dat hij voor [verweerder] diende te werken, dat niet deed. Ook de stelling van [verweerder] dat sprake zou zijn van “machtsmisbruik” is door [verzoeker] betwist en op geen enkele wijze door [verweerder] onderbouwd. De kantonrechter vindt dan ook dat [verzoeker] ook in dat kader niet tekort is geschoten in de nakoming van zijn verplichtingen.

Conclusie