Uitspraken

Er is sprake van een arbeidsovereenkomst tussen een werkgever die in Nederland is gevestigd en een werknemer die in [land] woont. Deze procedure heeft daarom een internationaal karakter.

De vraag of de Nederlandse rechter bevoegd is om kennis te nemen van een ontbindingsverzoek, gericht tegen een werknemer die in een andere lidstaat (in dit geval [land] ) woont, moet worden beoordeeld aan de hand van Verordening Brussel I-bis.1 In de artikelen 20 tot en met 23 zijn de bevoegdheidsregels opgenomen ten aanzien van arbeidsovereenkomsten. In artikel 21 van de Verordening Brussel I-bis is bepaald dat een werkgever met woonplaats op het grondgebied van een lidstaat kan worden opgeroepen voor de gerechten van de lidstaat waar hij zijn woonplaats heeft. Stipt is gevestigd in Nederland. De kantonrechter is daarom bevoegd om van deze zaak kennis te nemen en het verzoek (en het tegenverzoek) inhoudelijk te beoordelen.

Vervolgens is de vraag welk recht van toepassing is op deze zaak, Nederlands of [land] recht. Zoals is bepaald in de arbeidsovereenkomst, in artikel 22.1, hebben partijen met elkaar afgesproken dat Nederlands recht op de arbeidsovereenkomst van toepassing is. Toen [verzoeker] naar [land] is verhuisd, hebben partijen aanvullende afspraken gemaakt die zij hebben vastgelegd in een addendum bij de arbeidsovereenkomst, maar partijen hebben daarbij geen afwijkende afspraken gemaakt over het toepasselijke recht. De kantonrechter gaat dan ook uit van de toepasselijkheid van het Nederlands recht.

Het gaat in deze zaak om de vraag of het ontslag op staande voet rechtsgeldig aan [verzoeker] is gegeven. Daarmee samenhangend is aan de orde de vraag of Stipt moet worden veroordeeld tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding, de transitievergoeding en een billijke vergoeding.

Of het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven, moet worden getoetst aan de criteria van artikel 7:677 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW): er moet sprake zijn van een dringende reden en de opzegging moet onverwijld zijn gegeven, met gelijktijdige mededeling van de dringende reden voor dat ontslag aan de werknemer. Voor de werkgever worden als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer dat van de werkgever redelijkerwijs niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren (artikel 7:678 lid 1 BW). De aanwezigheid van een dringende reden moet met zeer grote terughoudendheid worden aangenomen en gebaseerd zijn op bewijsbare feiten. De stelplicht en bewijslast van de gestelde dringende reden rusten op de werkgever.

Bij de beoordeling van de vraag of van een dringende reden sprake is, moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, worden meegenomen. Daarbij moeten ook de persoonlijke omstandigheden van de werknemer worden betrokken, zoals zijn leeftijd, de aard en duur van het dienstverband, de wijze waarop de werknemer tijdens het dienstverband heeft gefunctioneerd en de gevolgen die een ontslag op staande voet voor hem zou hebben. Ook als de gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegenover de aard en de ernst van de dringende reden tot de conclusie leiden dat een directe beëindiging van de arbeidsovereenkomst gerechtvaardigd is.

Voor beantwoording van de vraag of sprake is van een dringende reden (het eerste vereiste) zijn de aan [verzoeker] opgegeven redenen zoals vermeld in de ontslagbrief van 5 augustus 2024 maatgevend. Uit die brief blijkt dat Stipt [verzoeker] verwijt dat hij de bij Stipt geldende regels op grove wijze heeft overtreden en zijn positie als werknemer heeft misbruikt. Dat heeft [verzoeker] – aldus Stipt – gedaan door kostbare goederen van Stipt aan derden te verkopen voor eigen gewin. [verzoeker] zou daarbij meerdere keren meer goederen uit het magazijn van Stipt hebben meegenomen dan hij als accountmanager behoorde te doen. Ook heeft [verzoeker] , aldus Stipt, de weggenomen goederen aan (potentiële) klanten van Stipt verhandeld, waarbij [verzoeker] hen op zijn privérekening daarvoor heeft laten betalen. Door op deze manier te handelen, heeft [verzoeker] – volgens Stipt – onrechtmatig tegenover Stipt gehandeld en heeft Stipt schade geleden.

De kantonrechter vindt dat sprake is van een voldoende dringende reden om tot een ontslag op staande voet over te gaan en zal dat hierna toelichten.

Tussen partijen is niet in geschil dat Stipt het ontslag voldoende onverwijld aan [verzoeker] heeft gegeven en dat de reden van het ontslag onverwijld aan hem is meegedeeld, zodat ook dat is komen vast te staan. Het ontslag op staande voet is gelet op al het bovenstaande dus rechtsgeldig gegeven. Dat betekent dat de kantonrechter niet voor recht zal verklaren dat het dienstverband door Stipt onregelmatig is opgezegd. Verder betekent dit dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen op 5 augustus 2024 is geëindigd.

De verzochte vergoeding wegens onregelmatige opzegging zal worden afgewezen. Er is immers geen sprake van een onregelmatige opzegging.

Het verzoek om Stipt te veroordelen tot betaling van een transitievergoeding zal eveneens worden afgewezen. De kantonrechter heeft hiervoor geoordeeld dat sprake is van feiten en omstandigheden die een dringende reden opleveren voor het ontslag op staande voet. Die feiten en omstandigheden rechtvaardigen naar het oordeel van de kantonrechter ook de conclusie dat het eindigen van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van handelen of nalaten van [verzoeker] dat als ernstig verwijtbaar moet worden aangemerkt. Hierbij heeft de kantonrechter zowel de aard van het handelen meegewogen als het feit dat [verzoeker] zich van het kwalijke karakter daarvan bewust was. Omdat er sprake is van ernstige verwijtbaarheid is geen transitievergoeding verschuldigd.2

Uit artikel 7:681 lid 1, onderdeel a, BW volgt dat de kantonrechter op verzoek van de werknemer een billijke vergoeding kan toekennen, als de werkgever de arbeidsovereenkomst heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Omdat hiervoor is geoordeeld dat het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven, zal het verzoek van [verzoeker] om toekenning van een billijke vergoeding worden afgewezen.

[verzoeker] verzoekt de kantonrechter om Stipt te veroordelen tot betaling van de vakantietoeslag over de periode van augustus 2024 tot en met 12 november 2024. Omdat hiervoor is komen vast te staan dat het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven, is de arbeidsovereenkomst tussen partijen per 5 augustus 2024 geëindigd. Dat betekent dat Stipt vanaf dat moment geen loon en dus ook geen vakantietoeslag meer aan [verzoeker] is verschuldigd. Omdat niet is gesteld dat het verzoek (ook) betrekking heeft op een periode gelegen voor 5 augustus 2024, wijst de kantonrechter ook dit verzoek af.

[verzoeker] zal in de proceskosten worden veroordeeld, omdat hij overwegend ongelijk krijgt. De proceskosten aan de zijde van Stipt worden tot vandaag begroot op € 814,00 aan salaris gemachtigde en € 135,00 aan nakosten, te vermeerderen met de eventuele kosten van betekening zoals vermeld in de beslissing. Dat komt neer op een bedrag van in totaal € 949,- (exclusief de eventuele kosten van betekening).

In verband met de opzegging vanwege een dingende reden, maakt Stipt aanspraak op de gefixeerde schadevergoeding. Op grond van artikel 7:677 lid 2 BW is immers een partij die door opzet of schuld aan de wederpartij een dringende reden heeft gegeven om de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen, een vergoeding verschuldigd indien de wederpartij van die bevoegdheid gebruik heeft gemaakt. Volgens lid 3 sub a is die vergoeding gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren.

Hierboven is overwogen dat sprake is van een dringende reden en ook van ernstige verwijtbaarheid aan de zijde van [verzoeker] . Dat betekent dat hij door zijn schuld aan Stipt een dringende reden heeft gegeven voor het ontslag. Omdat Stipt de arbeidsovereenkomst om die reden heeft opgezegd, is [verzoeker] aan Stipt de gefixeerde schadevergoeding verschuldigd. Stipt begroot de gefixeerde schadevergoeding op € 6.080,65. Zij heeft toegelicht dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had moeten duren tot 30 september 2024, uitgaande van een opzegtermijn van één maand (vanaf 5 augustus 2024). Vast staat dat in de arbeidsovereenkomst een tussentijds opzegbeding is opgenomen (te weten in artikel 6 van de arbeidsovereenkomst) waardoor het partijen was toegestaan om de arbeidsovereenkomst met inachtneming van een opzegtermijn van één maand op te zeggen. Verder zijn de door Stipt genoemde bedragen niet betwist, zodat de kantonrechter uitgaat van de juistheid daarvan. De kantonrechter wijst dit verzoek dan ook toe. Omdat tegen de gevorderde wettelijke rente over dit bedrag vanaf de datum van het verweerschrift (te weten 29 oktober 2024) geen afzonderlijk verweer is gevoerd, wijst de kantonrechter ook dat verzoek toe.

In het verweerschrift heeft Stipt verzocht om een verklaring voor recht dat Stipt de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig onverwijld heeft opgezegd. Dit verzoek heeft Stipt tijdens de mondelinge behandeling ingetrokken omdat zij erkende daarbij geen zelfstandig belang te hebben, zodat de kantonrechter daar niet meer op in zal gaan.

Stipt vraagt te verklaren voor recht dat Stipt terecht het vakantiegeld niet aan [verzoeker] heeft uitbetaald. Dat verzoek heeft zij tijdens de mondelinge behandeling gewijzigd, in die zin dat zij het niet aan [verzoeker] betaalde vakantiegeld mocht verrekenen of nog mag verrekenen met de gefixeerde schadevergoeding of anderszins met hetgeen Stipt van [verzoeker] heeft te vorderen. Omdat is komen vast te staan dat Stipt [verzoeker] rechtsgeldig op staande voet heeft ontslagen en de arbeidsovereenkomst daarmee op 5 augustus 2024 is geëindigd, is Stipt vanaf dat moment geen vakantiegeld meer aan [verzoeker] verschuldigd. Voor zover Stipt over de periode daarvoor nog enig bedrag aan vakantiegeld aan [verzoeker] zou zijn verschuldigd, wenst Stipt dat bedrag te verrekenen met het bedrag dat [verzoeker] aan haar moet betalen. Tegen dit verzoek is door [verzoeker] geen verweer gevoerd. De kantonrechter wijst daarom ook dit verzoek toe op een wijze zoals in de beslissing is verwoord. Ook het verzoek om te verklaren voor recht dat Stipt terecht geen transitievergoeding aan [verzoeker] is verschuldigd, wijst de kantonrechter toe. Hiervoor is immers geoordeeld dat [verzoeker] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, waardoor hij geen aanspraak kan maken op de transitievergoeding.

Vast staat dat [verzoeker] nog een aantal bedrijfseigendommen van Stipt in zijn bezit heeft. Hoewel [verzoeker] eerder heeft verklaard dat hij deze spullen per post aan Stipt zou hebben toegestuurd, is hij daarop (bij monde van zijn gemachtigde) tijdens de mondelinge behandeling teruggekomen. Tijdens de mondelinge behandeling heeft de gemachtigde van [verzoeker] verklaard dat [verzoeker] die spullen wél nog onder zich heeft. Omdat de arbeidsovereenkomst inmiddels is geëindigd en [verzoeker] geen enkele reden heeft om de bedrijfseigendommen van Stipt nog langer onder zich te houden, wijst de kantonrechter het verzoek van Stipt tot teruggave daarvan toe. Daarbij bepaalt de kantonrechter dat [verzoeker] de bedrijfseigendommen binnen 7 dagen na dagtekening van deze beschikking moet overdragen aan Stipt. Ook het verzoek om daaraan een dwangsom te verbinden – waartegen geen verweer is gevoerd – wijst de kantonrechter toe. [verzoeker] had immers al eerder tot teruggave van deze spullen kunnen en moeten overgaan, maar heeft zich tot dusver weinig welwillend getoond.

Omdat de beoordeling van de tegenverzoeken nauw samenhangt met de beoordeling van de verzoeken van [verzoeker] , ziet de kantonrechter aanleiding om de proceskosten in de zaak van het tegenverzoek te compenseren. Dat betekent dat iedere partij de eigen kosten draagt.