Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of het op 12 augustus 2024 gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven. De kantonrechter oordeelt dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, omdat niet aan alle voorwaarden voor een ontslag op staande voet is voldaan. Die voorwaarden zijn kort gezegd een dringende reden, onverwijld opzeggen en onverwijld meedelen van de reden (artikel 7:677 lid 1 BW). Hierna wordt dit uitgelegd.

Er is geen dringende reden voor een ontslag op staande voet. Met een dringende reden wordt bedoeld één of meer eigenschappen en/of gedragingen van de werknemer die het voor de werkgever onmogelijk maken om door te gaan met het dienstverband (artikel 7:678 lid 1 BW). Of er een dringende reden is moet worden beoordeeld aan de hand van alle omstandigheden. Hierna wordt uitgelegd waarom hier geen sprake is van een dringende reden.

Uit het whatsappbericht van 12 augustus 2024 van [verweerster] blijkt dat zij aan het ontslag ten grondslag heeft gelegd dat [verzoeker] op 12 augustus 2024 afwezig is geweest zonder haar voorafgaande instemming.

De kantonrechter is van oordeel dat de door [verweerster] gestelde gedraging, welke [verzoeker] betwist, niet van een dusdanig gewicht is dat het een ontslag op staande voet rechtvaardigt. Een ontslag op staande voet is een uiterst middel met ver strekkende gevolgen. [verweerster] had eerst kunnen en moeten kiezen voor een minder zware sanctie dan een ontslag op staande voet, bijvoorbeeld door het geven van een officiële waarschuwing of een loonsanctie.

Voor de andere dringende redenen voor het ontslag op staande voet verwijst
[verweerster] naar de brief van 15 augustus 2024. [verzoeker] betwist dat hij deze brief heeft ontvangen. De kantonrechter heeft [verweerster] in de gelegenheid gesteld om het verzendbewijs van de aangetekende verzending van de brief in het geding te brengen, maar dit heeft [verweerster] niet gedaan.

Nu niet is komen vaststaan dat de brief van 15 augustus 2024, waar [verweerster] naar verwijst, [verzoeker] heeft bereikt, wordt aan een beoordeling van de andere in de brief benoemde dringende redenen niet toegekomen.

De conclusie is dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, omdat een dringende reden daarvoor ontbreekt. Omdat het ontslag hierdoor niet geldig is, hoeft niet meer te worden beoordeeld of aan de andere voorwaarden voor een ontslag op staande voet is voldaan.

[verzoeker] verzoekt tot betaling van het achterstallig loon tot aan het rechtsgeldig eindigen van het dienstverband. De kantonrechter is van oordeel dat het dienstverband is geëindigd met ingang van 12 augustus 2024. Op 28 augustus 2024 heeft [verzoeker] zijn loon van € 2.500,- ontvangen, gelijk aan een volledig maandsalaris. Er is daarom geen sprake van achterstallig loon. De kantonrechter wijst het verzoek daarom af.

Omdat hiervoor is geoordeeld dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, moet het verzoek van [verzoeker] om toekenning van een billijke vergoeding worden toegewezen. Daarbij wordt opgemerkt dat het geven van een ongeldig ontslag op staande voet als ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever moet worden aangemerkt.

Voor het vaststellen van de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding zijn in rechtspraak uitgangspunten geformuleerd (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 30 juni 2017, gepubliceerd op www.rechtspraak.nl, onder nummer ECLI:NL:HR:2017:1187 (New Hairstyle)). De kantonrechter moet bij het bepalen van de billijke vergoeding rekening houden met alle (uitzonderlijke) omstandigheden van het geval en die vergoeding moet daarbij aansluiten. Het gaat er uiteindelijk om dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Ook met de gevolgen van het ontslag kan rekening worden gehouden, voor zover die gevolgen zijn toe te rekenen aan het verwijt dat de werkgever kan worden gemaakt. De billijke vergoeding heeft geen bestraffend doel, maar met de billijke vergoeding kan ook worden tegengegaan dat werkgevers ervoor kiezen een arbeidsovereenkomst op ernstig verwijtbare wijze te laten eindigen.

De kantonrechter ziet aanleiding de billijke vergoeding te bepalen op nihil. Daarbij is het volgende in aanmerking genomen. [verzoeker] was ten tijde van het ontslag 24 jaar oud en zijn dienstverband had nog geen twee en een halve maand geduurd. [verzoeker] heeft per 1 oktober 2024 ander werk. Gegeven de toenemende discussies tussen [verzoeker] en [verweerster] , respectievelijk [verzoeker] en de partner van [verweerster] én de voorafgaande aan het ontslag op staande voet herhaalde expliciet door [verzoeker] kenbaar gemaakte wens om de arbeidsovereenkomst op een zo kort mogelijke termijn met wederzijds goedvinden te beëindigen, is aannemelijk dat de arbeidsovereenkomst niet veel langer had voortgeduurd, tot uiterlijk 1 september 2024. De kantonrechter heeft voorts in zijn oordeelsvorming betrokken dat het gaat om broer en zus, dat [verweerster] onweersproken heeft verklaard dat zij meerdere jaren geen contact met [verzoeker] heeft gehad, [verzoeker] een lange historie van verslavingsproblemen kent, dat [verweerster] aan [verzoeker] een kans op een nieuwe start heeft willen geven door hem een zeer flexibel dienstverband aan te bieden en hem aldus in staat te stellen naast zijn werk zijn taakstraf uit te voeren, dat [verzoeker] helaas toch weer in zijn oude gewoontes is teruggevallen. Al deze omstandigheden, in onderlinge samenhang bezien, leiden tot het oordeel dat de billijke vergoeding op nihil wordt bepaald.

[verweerster] moet aan [verzoeker] een gefixeerde schadevergoeding en een transitievergoeding betalen. Het verzoek van [verzoeker] om deze vergoedingen te betalen binnen 14 dagen na betekening van deze beschikking zal – als onweersproken – worden toegewezen.

Omdat het een juridisch geschil tussen broer en zus betreft is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen. Dat betekent dat zij geen vergoeding hoeven te betalen voor de kosten die de andere partij heeft gemaakt.