Uitspraken

Van een spoedeisend belang van [eiser] bij zijn vorderingen is in voldoende mate gebleken. [eiser] heeft gevorderd dat hij, ter bescherming van zijn positie, wordt toegelaten tot het verrichten van de overeengekomen werkzaamheden. Uit de aard van die vordering volgt dat hij belang heeft bij een snelle beslissing op dit punt.

Aan zijn vorderingen legt [eiser], samengevat, ten grondslag dat er geen enkele aanleiding is om de schorsing c.q. non-actiefstelling te handhaven en de arbeidsovereenkomst te ontbinden. Daarnaast stelt [eiser] dat niet is voldaan aan de minimale voorwaarden van een verantwoord onderzoek ten aanzien van onafhankelijkheid, onpartijdigheid en objectiviteit. Ten aanzien van de door [medewerker Eno 1] (compliance & risk officer van Eno) – in het kader van het in rechtsoverweging 2.3 bedoelde onderzoek – gehoorde personen voert [eiser] aan dat [medewerker CuraDomus 2] (CuraDomus) niet bij het gesprek op 13 december 2013 aanwezig was, zodat hij daarover niets kan verklaren, en dat navraag bij [eigenaar aannemersbedrijf] heeft geleerd dat [medewerker CuraDomus 1] geen klacht tegen hem heeft ingediend. Ook blijkt uit de verklaring van [eigenaar aannemersbedrijf] van 28 maart 2013 (bedoeld wordt: 2014) dat hij het gesprek van 13 december 2013 heeft geïnitieerd en dat dit gesprek verkennend en zeer algemeen van aard is geweest. Verder heeft de curator in het faillissement van de inmiddels gefailleerde Stichting Solace Zorg, mr. [curator], verklaard dat hem geen bijzonderheden in het traject zijn opgevallen. Ten aanzien van de “puntenlijst” heeft [eiser] gemotiveerd betwist dat hij in strijd met de gedragscode van Eno, inclusief de daarop gebaseerde Uitvoeringsregels, en goed werknemerschap heeft gehandeld. In dit verband verwijst hij naar de verklaringen van [voorzitter RvT Solace] (voorzitter van de Raad van Toezicht van Stichting Solace Zorg) van 20 maart 2014 en [medewerker Eno 2] (voormalig directeur Zorginkoop van Eno) van 2 april 2014.

Eno stelt dat [eiser] in strijd heeft gehandeld met (paragraaf II, III, V, VII, IX en X van) haar gedragscode en de daarop gebaseerde uitvoeringsregels. Volgens Eno heeft [eiser] – in weerwil van eerder gemaakte afspraken omtrent de betrokkenheid van [eiser] bij PrivaZorg – tijdens het gesprek van 13 december 2013 voormeld bedrijf van zijn dochter naar voren geschoven als mogelijke oplossing van het probleem dat CuraDomus waarschijnlijk (nog) niet aan alle huidige eisen wat betreft de zorginhoudelijke kant voldoet. Daarnaast heeft [eiser] zichzelf aangeboden als leidinggevende van de organisatie na de overname van CuraDomus van Stichting Solace Zorg. In de derde plaats heeft [eiser] geopperd dat Eno additionele productie zou kunnen toespelen aan CuraDomus in de nieuwe setting. Hierdoor heeft [eiser] in strijd gehandeld met de gedragsregels ter zake van belangenverstrengeling, transparantie en non-discriminatie, aldus Eno.

Bij een schorsing wordt aan de werknemer een (tijdelijk) verbod opgelegd om zijn werkzaamheden te verrichten. Voor een dergelijke maatregel bestaat geen wettelijke grondslag. De rechtmatigheid van een beslissing tot schorsing moet worden beoordeeld aan de hand van de beginselen van goed werkgeverschap als bedoeld in artikel 7:611 BW. Uitgangspunt daarbij is dat het recht op tewerkstelling van een werknemer slechts moet wijken indien de werkgever aannemelijk maakt dat hij een redelijke grond voor de schorsing heeft of als een bevel tot tewerkstelling tot een onwerkbare situatie zou leiden.

Een schorsing kan in beginsel slechts geoorloofd worden geacht indien de werkgever voldoende aannemelijk maakt dat vanwege zwaarwegende redenen in redelijkheid van de werkgever niet gevergd kan worden dat hij de werknemer nog op het werk duldt. Bij de belangenafweging is aan de zijde van de werknemer voorts van belang dat een schorsing een ingrijpende maatregel is, die een diffamerend karakter draagt.

Eno heeft aangevoerd dat zij [eiser] meerdere malen tijdens bilaterale gesprekken heeft aangesproken op zijn betrokkenheid bij PrivaZorg, doch nu hiervan geen schriftelijke verslaglegging heeft plaatsgevonden is dat zonder nader feitenonderzoek, waarvoor deze procedure zich niet leent, niet te verifiëren. Tussen partijen is evenwel niet in geschil dat betrokkenheid van [eiser] bij PrivaZorg (mogelijke) belangenverstrengeling als bedoeld in paragraaf VII van de gedragscode van Eno kan opleveren. In dit kader heeft Eno voldoende gesteld en is door [eiser] niet betwist dat [eiser] tijdens het gesprek van 13 december 2013 het visitekaartje van PrivaZorg met zijn naam daarop heeft afgegeven. Voorts blijkt uit de verklaring van [medewerker Eno 3] (lid Raad van Bestuur van Eno) van 9 april 2014 dat genoemde [medewerker CuraDomus 2] op 4 maart 2014 een klacht over [eiser] heeft ingediend, inhoudende dat [eiser] als vertegenwoordiger van Eno privébelangen had ingebracht in een met CuraDomus gevoerd gesprek. Hoewel bepaaldelijk niet valt uit te sluiten dat het motief van deze klacht vooral is gelegen in het feit dat CuraDomus de activiteiten van Stichting Solace Zorg niet heeft kunnen overnemen, laat dat onverlet dat Eno blijkens haar gedragscode integriteit hoog in het vaandel heeft staan en dat klachten op dat terrein uiterst serieus worden genomen. Daarbij betrekt de voorzieningenrechter dat Eno als zorgverzekeraar een instelling is die onder het toepassingsbereik van de Wet op het financieel toezicht valt, op grond waarvan strenge eisen gelden ter zake van de interne organisatie en het voeren en toepassen van een gedragscode die de werknemers van een zodanige instelling dienen na te leven. Voorshands is de voorzieningenrechter van oordeel dat Eno reeds op basis van het voorgaande voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij een redelijke grond voor de schorsing van [eiser] had. Ten aanzien van de overige verwijten van Eno aan het adres van [eiser] – te weten: de toezegging van [eiser] tijdens het gesprek van 13 december 2013 dat vanuit Eno aanvullende productie kan worden gestuurd naar de nieuwe organisatie en zijn aanbod om daarin als leidinggevende te functioneren – staan partijen lijnrecht tegenover elkaar wat betreft de vraag wat er precies tijdens het gesprek van 13 december 2013 is gezegd en in welke context. Dit kort geding leent zich echter niet voor een beoordeling van dit geschilpunt; daarvoor is een bodemprocedure vereist waarin zo nodig bewijs kan worden geleverd en/of getuigen kunnen worden gehoord.

De slotsom is dat vanwege zwaarwegende redenen, waartegen de belangen van [eiser] bij wedertewerkstelling niet opwegen, in redelijkheid niet kan worden gevergd dat Eno [eiser] thans in staat stelt zijn werkzaamheden te hervatten. Daartoe overweegt de voorzieningenrechter het volgende. [eiser] is sinds 10 maart 2014 niet meer feitelijk bij Eno werkzaam en Eno wenst de arbeidsovereenkomst met [eiser] te beëindigen. In dat kader heeft Eno een ontbindingsprocedure aanhangig gemaakt, in welk kader op 20 mei 2014 een mondelinge behandeling plaatsvindt. De vraag of het vertrouwen in een vruchtbare samenwerking tussen partijen zodanig verstoord is dat de arbeidsrelatie tussen partijen niet voort dient te duren, wordt dus binnen afzienbare tijd door de kantonrechter beoordeeld. In die (bodem)procedure dient de kantonrechter een oordeel te geven over (nagenoeg) hetzelfde feitencomplex als in deze procedure voorligt. Tegen deze achtergrond acht de voorzieningenrechter het niet aangewezen om – vooruitlopend op de procedure bij de kantonrechter – de non-actiefstelling op te heffen door het gevorderde sub (I) toe te wijzen. Dat zou immers als gevolg kunnen hebben dat [eiser] voor een mogelijk korte periode weer tot het werk moet worden toegelaten. Dat betekent, tegen de achtergrond van hetgeen tussen partijen is voorgevallen, een zodanig ingrijpen in de organisatie van Eno dat haar belang om eerst een oordeel van de bodemrechter af te wachten in dit verband zwaarder moet wegen dan het belang van [eiser] om thans weer te werk te worden gesteld. Gelet op het voorgaande zullen de vorderingen van [eiser] worden afgewezen.

Ten aanzien van de proceskosten wordt als volgt overwogen. Hoewel Eno, zoals hiervoor in rechtsoverweging 4.6 is overwogen, een redelijke grond voor de schorsing van [eiser] had, kunnen kanttekeningen worden geplaatst bij de wijze waarop Eno de ingrijpende maatregel van een schorsing, die een diffamerend karakter draagt, in het geval van Eno heeft toegepast. De voor [eiser] zeer onverwachte schorsing is per direct ingegaan en intern gecommuniceerd en aan [eiser] is voor de duur van de schorsing een volledig contactverbod (met uitzondering van [medewerker Eno 4], directeur Commercie & Zorginkoop) opgelegd en de toegang tot de kantoren van Eno ontzegd, terwijl Eno het functioneren van [eiser] eind januari 2014 nog als goed heeft beoordeeld. De voorzieningenrechter ziet daarin aanleiding om de proceskosten te compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.