Uitspraken

Met betrekking tot een voorziening in kort geding, bestaande in veroordeling tot betaling van een geldsom, is terughoudendheid op zijn plaats. De rechter zal daarbij niet alleen hebben te onderzoeken of het bestaan van een vordering van de eiser op de gedaagde voldoende aannemelijk is, maar ook of daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist, terwijl de rechter in de afweging van de belangen van partijen mede zal hebben te betrekken de vraag naar - kort gezegd - het risico van onmogelijkheid van terugbetaling, welk risico kan bijdragen tot weigering van de voorziening.

[eiser] heeft ter onderbouwing van zijn vordering aangevoerd dat hij na 1 mei 2012 is aangesteld als Gedelegeerd Commissaris door Landstede maar feitelijk weer de rol van operationeel directeur bij ISE heeft uitgevoerd, aangezien er afstemmingsproblemen waren tussen [nieuwe directeur 1] en [nieuwe directeur 2], zij hun vakantie al hadden gepland en [nieuwe directeur 1] ziek werd. Dit was ook bekend bij het College van Bestuur. In de praktijk betekende deze gang van zaken dat [eiser] dagelijks aanwezig was en feitelijk volle werkweken heeft verricht. Bij een werkweek van 40 uur leidt dat tot ca. 1.080 uur, maar in werkelijkheid was het nog meer omdat het werk niet beperkt bleef tot 40 uur per week. [eiser] heeft 620 uur gedeclareerd. Op de declaratie staat per abuis als periode vermeld 1 mei – 31 oktober 2013. Dit moet 2012 zijn, aldus [eiser].

Landstede heeft zich vooreerst op het standpunt gesteld dat [eiser] de verkeerde stichting in rechte heeft betrokken. Landstede heeft [eiser] geen opdracht verstrekt voor de gestelde werkzaamheden. [eiser] stelt zelf dat hij werkzaamheden voor ISE heeft verricht, aldus Landstede.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is voldoende aannemelijk dat Landstede in deze de wederpartij van [eiser] is. Zoals [eiser] ook heeft aangevoerd, heeft de inhoudelijke correspondentie over de betaling van de factuur plaatsgevonden met [lid college van bestuur 2], die namens het College van Bestuur van Landstede en op briefpapier van Landstede heeft gereageerd. Dat Landstede in de brief d.d. 18 februari 2014 aangeeft dat zij [eiser] geen opdracht heeft gegeven werkzaamheden als Gedelegeerd Commissaris te verrichten doet hier niet aan af, nu Landstede in de brief d.d. 26 april 2012 aan derden juist heeft medegedeeld dat [eiser] als Gedelegeerd Commissaris bij Landstede zal worden aangesteld. In zijn algemeenheid geldt dat zowel in de brief d.d. 29 januari 2014 als in de brief d.d. 18 februari 2014 door Landstede geen duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen ISE en Landstede en dat beide rechtspersonen door elkaar worden gebruikt. Voorafgaand aan dit kort geding is door Landstede voorts nimmer aangegeven dat zij zich op het standpunt stelt dat [eiser] de verkeerde partij aansprak. Verder ligt het op de weg van Landstede om verwarring te voorkomen door duidelijk te maken namens wie de leden van het College van Bestuur optreden, aangezien zij lid zijn van het College van Bestuur van zowel Landstede als ISE.

Tussen partijen is niet in geschil dat [eiser] na 1 mei 2012 werkzaamheden zou gaan verrichten als Gedelegeerd Commissaris (in dit kader zij verwezen naar de brief d.d. 26 april 2012, de verklaring van [lid college van bestuur 1] d.d. 29 april 2014 (productie 1 van de zijde van Landstede) en de pleitnota van Landstede). Partijen verschillen weliswaar over de inhoud van de werkzaamheden, maar Landstede erkent door overlegging van de verklaring van [lid college van bestuur 1] en de daarbij horende bijlage dat [eiser], ook voor langere tijd, werkzaamheden zou verrichten.

De omvang van de werkzaamheden zijn, gezien de betwisting door Landstede, niet (voldoende) inzichtelijk gemaakt door [eiser]. Van [eiser] had een nadere onderbouwing/specificatie van de door hem gemaakte uren verwacht mogen worden. Nu evenwel erkend wordt door Landstede dat er wel werkzaamheden door [eiser] zijn verricht, acht de voorzieningenrechter een voorschot van € 10.000,- (inclusief BTW) redelijk, zodat dit bedrag zal worden toegewezen. Daarbij wordt overwogen dat [eiser] voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij een spoedeisend belang heeft bij betaling van een voorschot, nu het gaat om werkzaamheden die twee jaar geleden zijn aangevangen en hij de vergoeding daarvan nodig heeft om in zijn levensonderhoud te voorzien. Landstede heeft niet voldoende grond aangevoerd voor een restitutierisico met haar enkele stelling dat [eiser] het voorschot niet kan terugbetalen als de vordering ongegrond mocht blijken te zijn omdat hij het voorschot nodig heeft voor zijn levensonderhoud. Bovendien heeft [eiser] aangevoerd dat hij weliswaar niet over liquiditeiten beschikt, maar wel over vermogen. Bij de in 4.1 genoemde belangenafweging dient het belang van [eiser] bij toewijzing van de vordering zwaarder te wegen dan het belang van Landstede bij afwijzing daarvan. Hieraan doet niet af dat Landstede stelt een onbetwiste vordering op [eiser] te hebben, nu geen reconventionele vordering door Landstede is ingesteld en de gestelde vordering van Landstede ter zitting in het geheel niet aan de orde is gekomen, zodat de gegrondheid van die vordering voor de voorzieningenrechter onvoldoende duidelijk is.

Landstede zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. Omdat een aanzienlijk deel van het gevorderde bedrag wordt afgewezen, begroot de voorzieningenrechter de proceskosten aan de zijde van [eiser] – voor wat betreft het salaris advocaat – op basis van het toegewezen bedrag op:

- dagvaarding € 100,33

- griffierecht 868,00

- salaris advocaat 904,00

Totaal € 1.872,33