Uitspraken

[eiser] legt aan zijn vordering ten grondslag dat hij uit hoofde van de arbeidsovereenkomst niets meer verschuldigd is aan [gedaagde] . Het salaris tot 1 mei 2012 is door [eiser] uitbetaald. Vervolgens heeft het UWV de loondoorbetalingsverplichting van [eiser] overgenomen en is [gedaagde] tot en met 31 mei 2012 uitbetaald. Omdat [gedaagde] per 1 juni 2016 een nieuwe betrekking had, heeft het UWV nadien geen betalingen meer gedaan. [gedaagde] heeft zijn (resterende) vordering ingediend in het faillissement en de WSNP. In dat kader is die vordering vastgesteld op € 919,13. Dit bedrag is inmiddels, via de onder 2.7 genoemde betalingsregeling, door [eiser] aan [gedaagde] voldaan.

[gedaagde] voert hiertegen aan dat met zijn indiensttreding bij HZ per 11 juni 2012 geen rechtsgeldig einde is gekomen aan de overeenkomst met [eiser] . Bovendien was [gedaagde] destijds op basis van een 0-urencontract werkzaam bij HZ en heeft hij zijn werkzaamheden bij HZ, anders dan bij [eiser] , niet gedurende een (nagenoeg) volledige werkweek kunnen uitvoeren. Ten aanzien van de door [eiser] gestelde resterende vordering merkt [gedaagde] op dat geen verificatie heeft plaatsgevonden. Gelet op het voorgaande maakt [gedaagde] aanspraak op doorbetaling van zijn loon vanaf 1 mei 2012 tot 1 oktober 2012, hetgeen inclusief de in het onder 2.2 genoemde vonnis opgenomen kostenveroordeling, neerkomt op een totaalbedrag van € 8.066,75.

De voorzieningenrechter overweegt dat krachtens het bepaalde in artikel 254 Rv de voorzieningenrechter in kort geding slechts bevoegd is om een voorlopige voorziening te geven. Het geven van een declaratoire uitspraak, die de rechtsverhouding tussen partijen vaststelt, is daarmee niet te verenigen. Reeds hieruit volgt dat de voorzieningenrechter niet bevoegd is het primair en subsidiair gevorderde toe te wijzen. Deze vorderingen strekken immers primair tot bepaling dat [gedaagde] niets meer van [eiser] te vorderen heeft en subsidiair tot bepaling van het bedrag dat [eiser] uit hoofde van het onder 2.2 genoemde vonnis verschuldigd is en hebben daarmee een declaratoir karakter. Deze onderdelen van de vordering zullen daarom worden afgewezen.

Indien en voor zover in de meer subsidiaire vordering van [eiser] , strekkende tot bepaling dat [gedaagde] hetgeen hij inmiddels teveel ontvangen heeft dient terug te betalen, de vordering tot betaling van een geldsom besloten ligt stelt de kantonrechter het volgende voorop. Voor toewijzing van een dergelijke vordering is slechts plaats als het bestaan en de omvang van de vordering in hoge mate aannemelijk is, terwijl voorts uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening vereist is en het risico van onmogelijkheid van terugbetaling – bij afweging van de belangen van partijen – aan toewijzing niet in de weg staat.

Gelet op hetgeen partijen te dien aanzien hebben gesteld en ter onderbouwing van hun stellingen aan stukken in het geding hebben gebracht, is het bestaan van een geldvordering van [eiser] op [gedaagde] onvoldoende aannemelijk geworden om in kort geding te kunnen worden toegewezen. Om de juistheid van het een en ander vast te kunnen stellen is nader onderzoek nodig, waartoe het kort geding zich in het algemeen niet leent. Reeds hierom zal ook dit gedeelte van de vordering worden afgewezen. Hetgeen partijen overigens hebben aangevoerd, kan onbesproken blijven.

[eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagde] , bestaande uit salaris gemachtigde, worden begroot op € 200,00.