Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat alle tenlastegelegde feiten wettig en overtuigend bewezen kunnen worden verklaard.

De raadsman van verdachte heeft ten aanzien van het onder 1 en 3 tenlastegelegde vrijspraak bepleit en voor het onder 4 tenlastegelegde primair vrijspraak wegens onvoldoende bewijs en subsidiair ontslag van alle rechtsvervolging omdat zijn cliënt uit noodweer heeft gehandeld.

De raadsman heeft zich voor het onder 2 tenlastegelegde aan het oordeel van de rechtbank gerefereerd. De raadsman heeft daarnaast ten aanzien van feit 4 betoogd dat de verklaringen van de aangever en de getuigen onbetrouwbaar en ongeloofwaardig zijn en om die reden moeten worden uitgesloten van het bewijs. De raadsman heeft daarbij betoogd dat de getuigen en de aangever er baat bij hebben om niet de waarheid te spreken over wat zij verdachte hebben aangedaan, om hun opleiding niet in gevaar te brengen.

feit 1

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte op 9 november 2015

[slachtoffer 1] heeft bedreigd met zware mishandeling, door een hamer vast te houden en hem opzettelijk de woorden toe te voegen: “verlaat mijn woning anders sla ik je kop er af”.

De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Uit het proces-verbaal van aangifte van [slachtoffer 1] blijkt dat hij op 9 november 2015 in de ‘ [naam] ’ flat te Zwolle aanwezig was om werkzaamheden uit te voeren. Toen [slachtoffer 1] de woning van perceel [nummer] (de woning van verdachte) binnenliep, hoorde hij verdachte schreeuwen dat hij zijn woning moest verlaten en dat hij anders zijn kop eraf zou slaan. [slachtoffer 1] negeerde deze bedreiging en ging door met zijn werkzaamheden. Vervolgens zag [slachtoffer 1] dat verdachte achter hem ging staan, met een hamer zwaaide en nogmaals zei dat [slachtoffer 1] moest oprotten. Voor zijn eigen veiligheid is [slachtoffer 1] toen de woning uitgevlucht.

Deze verklaring van aangever wordt ondersteund door de verklaring van getuige [slachtoffer 2] . Ook [slachtoffer 2] is op 9 november 2015 werkzaam geweest in de omgeving van de woning van verdachte. Op een gegeven moment zag hij zijn collega [slachtoffer 1] de woning van verdachte uit stormen. [slachtoffer 1] vertelde hem dat hij door verdachte was bedreigd en dat verdachte met een hamer al zwaaiend achter hem had gestaan, waarbij verdachte had gezegd: “Als je nu mijn woning niet verlaat dan doe ik je wat aan”. Op het moment dat [slachtoffer 1] dit aan [slachtoffer 2] vertelde zag [slachtoffer 2] verdachte achter de voordeur van zijn woning met een hamer in zijn hand staan.

De rechtbank stelt vast dat alleen aangever heeft verklaard over de dreigende woorden die in de tenlastelegging zijn opgenomen. De rechtbank acht dit echter wél wettig en overtuigend bewezen. Voor het overige gedeelte van het tenlastegelegde bestaat op basis van de verklaringen van aangever en [slachtoffer 2] voldoende bewijs. Onder die omstandigheden kan ook een deel van het tenlastegelegde dat ziet op de bedreigende woorden door één getuigenverklaring worden bewezen.

feit 2

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] op 11 november 2015 heeft bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, door dreigend zwaaiende bewegingen te maken met een zwaard en ze de woorden toe te voegen: “iedereen opdonderen anders maak ik iedereen af” en/of “ik maak jullie koud” en/of “ik hak jullie koppen eraf”.

De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Uit de door aangever [slachtoffer 1] afgelegde verklaring blijkt dat hij op 11 november 2015 werkzaam was op het balkon aan de achterzijde van de woning van verdachte in de ‘ [naam] ’ flat te Zwolle. Hij zag dat verdachte vanuit zijn woning het balkon op liep en een zwaard in zijn handen had. Hij zag dat verdachte met het zwaard rond zwaaide en hoorde verdachte zeggen dat iedereen moest oprotten en dat ze anders koud gemaakt zouden worden.

Ook aangever [slachtoffer 2] was op 11 november 2015 werkzaam aan de achterzijde van de woning van verdachte. Hij zag verdachte met een samuraizwaard naar buiten komen en het zwaard dreigend in zijn hand houden. Hij hoorde verdachte schreeuwen dat hij hun koppen er af zou hakken.

De verklaringen van aangevers worden ondersteund door de verklaring van getuige [slachtoffer 3] , de buurman van verdachte. Hij zag op 11 november 2015 verdachte naar buiten komen met een zwaard naast zijn lichaam en hoorde verdachte schreeuwen in de richting van een aantal werkmannen dat hij hen zou afmaken.

feit 3

De rechtbank is, anders dan de officier van justitie heeft betoogd, van oordeel dat het onder 3 tenlastegelegde feit niet wettig en overtuigend bewezen kan worden en zal verdachte hiervan vrijspreken. De rechtbank acht gelet op de grote afstand tussen de plek waar de aangever [slachtoffer 3] en de getuige [getuige 1] zich bevonden, te weten op de ballustrade van de 9e verdieping van het door aangever en verdachte bewoonde flatgebouw, en de plek waar verdachte zich bevond, te weten op de begaande grond voor dit flatgebouw, de waarneming van de aangever en de getuige onvoldoende betrouwbaar om als bewijs te kunnen dienen. Om die reden kunnen de door aangever en genoemde getuige afgelegde verklaringen niet als bewijsmiddel worden gebruikt. Nu verdachte het feit heeft ontkend, is er onvoldoende bewijs zodat verdachte van dit feit moet worden vrijgesproken.

feit 4

De rechtbank is, anders dan de raadsman heeft gesteld, van oordeel dat de verklaringen van de aangever en de getuigen betrouwbaar en geloofwaardig zijn en dus kunnen worden gebruikt voor de bewezenverklaring, omdat de afgelegde verklaringen op hoofdzaken gelijkluidend zijn en twee van de getuigen en aangever op de dag waarop het feit heeft plaatsgevonden of de dag daarop door de politie zijn gehoord. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat niet is gebleken, zo de raadsman, zonder nadere onderbouwing heeft gesteld, dat de aangever en de getuigen er een persoonlijk belang bij zouden hebben om niet de waarheid te vertellen.

De rechtbank acht mitsdien wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [slachtoffer 4] heeft mishandeld door hem meerdere keren tegen het gezicht te slaan.

De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Uit het proces-verbaal van aangifte van [slachtoffer 4] blijkt dat hij op 14 maart 2016 met een groep in Zwolle aanwezig was. [slachtoffer 4] heeft verklaard dat de groep verdachte zag aan komen lopen en dat getuige [getuige 2] besloot om haar arm op te steken en verdachte te groeten. Als reactie hierop kwam verdachte richting [getuige 2] lopen. [slachtoffer 4] is voor [getuige 2] gaan staan en heeft tegen verdachte gezegd dat hij maar gewoon moest doorlopen en dat ze geen ruzie zochten. Verdachte bleef doorlopen in de richting van [slachtoffer 4] , waarop [slachtoffer 4] zijn arm heeft uitgestoken met de bedoeling verdachte tegen te houden. Verdachte liep vervolgens tegen de arm van [slachtoffer 4] aan, waarop [slachtoffer 4] hem zachtjes terugduwde met zijn arm. Verdachte stapte vervolgens op [slachtoffer 4] af en gaf hem opzettelijk en met een tot vuist gebalde linkerhand een klap op het rechteroog. Dit deed pijn, maar toch bleef [slachtoffer 4] voor [getuige 2] staan. Toen verdachte [slachtoffer 4] wilde trappen, maakte verdachte een rare beweging waardoor hij ten val kwam. Aangezien dit er volgens de groep grappig uit zag, moest de groep lachen. Verdachte stond snel weer op en sloeg [slachtoffer 4] opzettelijk met kracht tegen zijn kaak. Vervolgens liep verdachte weg. Als gevolg van de mishandeling heeft [slachtoffer 4] een wondje onder zijn rechteroog en een pijnlijke kaak.

De verklaring van aangever wordt ondersteund door meerdere getuigen. Getuigen [getuige 2] , [getuige 3] , [getuige 4] , [getuige 5] en [getuige 6] hebben allen verklaard dat ze zich op 14 maart 2016 in Zwolle bevonden, dat [getuige 2] naar verdachte zwaaide en dat verdachte vervolgens op haar af kwam lopen. Ze hebben allen verklaard dat [slachtoffer 4] vervolgens tussen verdachte en [getuige 2] in is gaan staan, althans dat [slachtoffer 4] zijn arm tussen [getuige 2] en verdachte heeft gehouden en dat verdachte toen een vuistslag tegen het oog van [slachtoffer 4] heeft gegeven. Ze hebben allen verklaard dat verdachte ten val is gekomen toen hij [slachtoffer 4] wilde trappen en dat ze hier om moesten lachen. Ook de verklaring van [slachtoffer 4] dat verdachte vervolgens is opgestaan en hem voor een tweede maal in het gezicht heeft geslagen, wordt door al deze getuigenverklaringen ondersteund.

Gelet op het hiervoor overwogene en de gebezigde bewijsmiddelen is de rechtbank van oordeel dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de onder 1, 2 en 4 tenlastegelegde feiten.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan de verdachte onder 3 is tenlastegelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

De rechtbank is door de inhoud van de wettige bewijsmiddelen tot de overtuiging gekomen, dat de verdachte het onder 1, 2 en 4 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

feit 1

hij op 9 november 2015 te Zwolle [slachtoffer 1] heeft bedreigd met zware mishandeling, immers heeft verdachte een hamer vastgehouden en opzettelijk die [slachtoffer 1] dreigend de woorden toegevoegd “verlaat mijn woning anders sla ik je kop er af”;

feit 2

hij op 11 november 2015 te Zwolle [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] heeft bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, immers heeft verdachte opzettelijk dreigend zwaaiende bewegingen gemaakt met een zwaard en daarbij opzettelijk die [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] dreigend de woorden toegevoegd “iedereen opdonderen anders maak ik iedereen af” en/of “ik maak jullie koud” en/of “ik hak jullie koppen eraf”;

feit 4

hij op 14 maart 2016 te Zwolle [slachtoffer 4] heeft mishandeld door hem meermalen, tegen het gezicht te slaan.

De rechtbank heeft de eventueel in de tenlastelegging voorkomende schrijffouten verbeterd in de bewezenverklaring. Verdachte wordt hierdoor niet in zijn verdediging geschaad.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan de verdachte meer of anders is tenlastegelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

De officier van justitie heeft gevorderd aan verdachte op te leggen de plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis ex artikel 37 van het wetboek van Strafrecht (artikel 37 plaatsing), voor de duur van 1 jaar.

De raadsman heeft betoogd dat - als het tenlastegelegde al bewezenverklaard kan worden -zijn cliënt ten tijde van het tenlastegelegde niet volledig ontoerekeningsvatbaar was en een artikel 37 plaatsing dus niet aan de orde is. Zijn cliënt was voor hij werd aangehouden al onder behandeling bij Creating Balance en dit traject kan volgens de raadsman op vrijwillige basis voorgezet worden. De raadsman heeft voorts gesteld dat de tijd die zijn cliënt in voorarrest heeft gezeten al voldoende straf oplevert en eventueel kan worden aangevuld met een voorwaardelijke straf, eventueel met bijzondere voorwaarden.

Over de vraag of en zo ja welke maatregel passend en geboden is, overweegt de rechtbank, tegen de achtergrond van het voorgaande en alle feiten en omstandigheden afwegende, dat bij verdachte sprake is van een ziekelijke stoornis van de geestesvermogens, te weten een paranoïd-psychotisch toestandsbeeld in periodes van grote (sociale) stress, hetgeen heeft geleid tot bedreigingen en mishandeling van – naar het aanziet – volstrekt willekeurige personen in de omgeving van de verdachte met wie hij werd geconfronteerd. Daarnaast is de diagnose borderline en een antisociale persoonlijkheidsstoornis zeer aannemelijk. De rechtbank acht, gezien de aanloop naar de feiten en de ernst van de stoornis, de kans op herhaling van dergelijke (gewelddadige) feiten zeer aanwezig. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verdachte voor zijn psychiatrische stoornis behandeld dient te worden, welke behandeling allereerst in een klinische setting zal dienen plaats te vinden.

Bij de beslissing over de maatregel die aan verdachte moet worden opgelegd, houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen.

Bij haar overweging heeft de rechtbank tevens acht geslagen op een de verdachte betreffend uittreksel justitiële documentatie d.d. 25 mei 2016, waaruit blijkt dat verdachte zich in het verleden meermalen schuldig heeft gemaakt aan het plegen van (gewelds)delicten.

Daarnaast heeft de rechtbank kennis genomen van hetgeen in de (reeds aangehaalde) Pro Justitia-rapportage van F.P.J. van Soeren, psychiater, van 23 juni 2016 en van H.E.W. Koornstradrs. C. Sipma, psycholoog, van 3 juni 2016, wordt geadviseerd over de op te leggen straf of maatregel.

Deskundigen Van Soeren en Koornstra achten de kans op recidive (zeer) groot als verdachte niet wordt behandeld voor zijn problematiek. Verdachte handelt vanuit een agressieve impuls en vanuit een gevoel dat de ander hem niet serieus neemt of treitert. Verdachte heeft hier zelf geen zicht op en kan dit ook niet bijsturen. Daarbij speelt mee dat verdachte zich door zijn sociale omstandigheden onvoldoende kan onttrekken aan stressoren. Het is van belang dat - gezien verdachte zijn sociale kwetsbaarheid en zijn gebrek aan inzicht daarin- eerst wordt gewerkt aan probleembesef en inzicht en daarna aan het omgaan met die kwetsbaarheid. Het advies is verdachte te plaatsen in een psychiatrisch ziekenhuis zodat toegewerkt kan worden naar het verkrijgen van ziektebesef- en inzicht. Na een jaar kan de behandeling eventueel op vrijwillige basis voortgezet worden onder begeleiding van een forensisch ACT team.

De rechtbank heeft tevens kennis genomen van het reclasseringsrapport van J.H.A. Hakvoort, reclasseringswerker, van 12 mei 2016. In het rapport staat – zakelijk weergegeven – onder meer dat verdachte al vanaf zijn 14e jaar te kampen heeft met gedragsproblemen. Volgens de reclassering is bij verdachte sprake van een forse (zorgwekkende) alcohol- en drugsafhankelijkheid die mogelijk mede veroorzakers zijn van de psychische klachten die verdachte ervaart. Daarnaast zijn er aanwijzingen voor antisociale trekken en wisselt verdachte snel van emoties. Dit maakt dat er momenteel op alle leefgebieden problemen spelen. De reclassering heeft een klinische plaatsing geadviseerd, bij voorkeur een artikel 37 plaatsing, omdat een klinische behandeling binnen een ander justitieel kader niet haalbaar is.

Gelet op het in voormelde rapportages vermelde ziektebeeld van verdachte, in samenhang met de aard van de onderhavige feiten en het recidiverisico, komt de rechtbank tot het oordeel dat verdachte een gevaar vormt voor anderen. De rechtbank acht daarom de oplegging van de maatregel van plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis voor een termijn van één jaar passend en geboden.