Uitspraken

Naar het oordeel van de kantonrechter moet worden onderzocht op welke grondslag eiseres haar vordering baseert. In het vijfde ‘Aangezien’ van de dagvaarding stelt eiseres met gedaagde een overeenkomst te zijn aangegaan. Daar heeft zij het oog op de contractuele aansprakelijkheid van gedaagde. In het elfde ‘Aangezien’ van de dagvaarding stelt zij dat gedaagde kentekenhoudster is van het voertuig en dat zij uit dien hoofde aansprakelijk is voor de tekortkoming. Deze formulering wijst naar een vorm van wettelijke aansprakelijkheid, waarin gedaagde, ook als zij niet de contractspartij van eiseres is, aansprakelijk kan zijn. Zij verwijst naar de Wegenverkeerswet, maar maakt niet duidelijk waarom zij op basis van de Wegenverkeerswet voor zichzelf een schadevergoeding kan claimen.

Eiseres stelt terecht dat door het afnemen van een parkeerticket en aansluitend de garage binnenrijden een overeenkomst tot stand komt onder de voorwaarden van eiseres. Die overeenkomst kent als contractspartijen enerzijds eiseres als aanbieder van de parkeergelegenheid en anderzijds de bestuurder van de auto, die dat aanbod heeft aanvaard. Het enkele feit dat gedaagde kentekenhoudster is maakt haar niet tot wederpartij van eiseres bij de overeenkomst. Evenmin is juist dat gedaagde bij een voldoende gemotiveerde betwisting van haar hoedanigheid als contractspartij dan maar moet bewijzen wie wel de bestuurder en dus de contractspartij was. Deze constructie zou juist zijn indien deze betwisting rechtens zou moeten worden gekwalificeerd als een bevrijdend verweer. Het is evenwel geen bevrijdend verweer, het is een betwisting van de feiten die eiseres aan haar vordering ten grondslag legt. Eiseres draagt de bewijslast van het bestaan van een overeenkomst tussen haar en gedaagde. Dit bewijs is geenszins geleverd, te meer niet waar gedaagde de feitelijke bestuurder met zijn volledige naam en adres aanwijst en aldus haar betwisting voldoende motiveert. In de stukken erkent de gemachtigde van gedaagde ( [X] ) deze bestuurder te zijn geweest, hetgeen eiseres trouwens ook al uit de brief van [X] van 19 februari 2016 (vóór dagvaarding) bekend was. Dit betekent dat eiseres haar vordering bij de verkeerde persoon tracht te incasseren met als gevolg dat de vordering jegens gedaagde moet worden afgewezen.

Eiseres heeft nog geopperd dat gedaagde haar partner, de werkelijke bestuurder, dan maar in vrijwaring had moeten oproepen. Deze gedachte is onjuist, omdat er geen enkele grondslag bestaat voor een veroordeling van gedaagde jegens eiseres en er daarmee niets is waarvoor gedaagde moet worden gevrijwaard.

Tot slot en ten overvloede verdient opmerking dat, anders dan eiseres op de tiende bladzijde en in het 39e ‘Aangezien’ van de dagvaarding stelt, gedaagde het tarief van een verloren kaart niet heeft betaald. Gedaagde maakt aannemelijk dat haar partner / de bestuurder de parkeerkosten op 1 december 2015 om 12:32 uur gewoon heeft betaald, maar de juiste uitrijd-procedure heeft veronachtzaamd.

De vordering moet worden afgewezen met veroordeling van eiseres in de kosten van de procedure, die tot op heden aan de zijde van gedaagde op nihil worden gesteld.