Uitspraken

Op grond van artikel 223 lid 1 Rv kan iedere partij tijdens een aanhangig geding vorderen dat de rechter een voorlopige voorziening zal treffen voor de duur van het geding. In lid 2 van dat artikel is bepaald dat de betreffende vordering moet samenhangen met de vordering in de hoofdzaak. Toewijzing van een vordering tot een voorlopige voorziening voor de duur van het geding is alleen mogelijk wanneer daarbij voldoende belang bestaat. Dit betekent dat het belang bij de gevraagde voorziening dringend moet zijn, in die zin dat van de eisende partij niet kan worden gevergd dat zij de afloop van de procedure in de hoofdzaak afwacht.

Aan de vereisten van artikel 223 lid 1 en 2 Rv is in dit geval voldaan. De gevorderde voorzieningen hangen samen met de vorderingen in de hoofdzaak en betreffen voorzieningen die voor de duur van de aanhangige hoofdzaak kunnen worden gegeven.

Wat betreft het vereiste van voldoende belang bij een provisionele vordering geldt dat deze eis minder zwaar is dan die van spoedeisend belang bij een voorziening in kort geding. Uit de stellingen van [A] , die erop neer komen dat hij (imago)schade lijdt als gevolg van ongeoorloofde (reclame)uitingen en concurrentie tegen dumpprijzen, vloeit naar het oordeel van de rechtbank voldoende voort dat hij een dringend belang heeft bij de gevraagde voorzieningen.

Nu voldaan is aan de vereisten voor het instellen van een provisionele vordering, moet beoordeeld worden of een afweging van de materiële belangen van partijen de gevorderde ordemaatregel rechtvaardigt.

[A] legt aan de provisionele vorderingen ten grondslag dat [X] na de ontbinding van de overeenkomst in strijd met het bepaalde in artikel 9 van de overeenkomst in concurrentie is getreden met [A] , door in de voornoemde winkels te Steenwijk en Norg Justfire-producten te blijven verkopen. [A] stelt in dat verband dat de oprichting van 123pelletkachels een schijnconstructie is. [A] voert daar – samengevat – het navolgende voor aan. De enig aandeelhouder en bestuurder van 123Pelletkachels is [Y] , ex-levenspartner van [X] , met wie [X] nog steeds contact heeft. [Y] is zelf niet bekend met de (pellet)kachelbranche. [X] is nog steeds zelf actief in de winkels. Dat blijkt uit e-mailverkeer van na de ontbinding van de overeenkomst over (o.a.) een te plaatsen advertentie van de winkel(s) in het Brandweer-informatieblad, en het plaatsen van koffiebestellingen en toebehoren voor de winkel(s) bij een toeleverancier.

Nu [A] stelt dat er sprake is van ongeoorloofde concurrentie door [X] , dient hij dat aannemelijk te maken in deze procedure ex artikel 223 Rv. In dat verband oordeelt de rechtbank als volgt.

Het enkele feit dat, niet weersproken, de enig aandeelhouder van 123pelletkachels ( [Y] ), tevens ex-levenspartner is van [X] met wie [X] nog steeds contact heeft, maakt nog niet dat sprake is van een schijnconstructie. Daaraan doet niet af dat, hetgeen evenmin is betwist, de pelletkachelbranche nieuw was voor [Y] bij de oprichting van 123pelletkachels. Niet in geschil is dat het ook voor [X] destijds, bij de opening van de winkel in Steenwijk, een nieuwe markt was. Verder is niet in geschil dat [Y] al ondernemer was ten tijde van de oprichting van 123pelletkachels. Het is niet ongebruikelijk dat een ondernemer nieuwe markten aanboort. Bovendien bestaat er tussen [Y] en [X] nog steeds een zakelijke relatie in het kader van de zangcarrière van [X] .

Daarmee wordt toegekomen aan de vraag of [X] zelf nog actief is in en ten behoeve van de winkels, zoals [A] stelt. Volgens [X] is dat niet het geval. Hij voert daartoe het navolgende verweer. De samenwerking tussen [A] en hem was niet meer goed, mede omdat [A] de marges had verlaagd die [X] ontving bij verkoop van JustFire-kachels op naam van [A] . Daardoor maakten de winkels te weinig winst. [X] heeft [A] daarover aangesproken, maar dat leidde niet tot een oplossing. Nadat [A] de overeenkomst buitengerechtelijk had ontbonden bij brief van 6 maart 2018 heeft [X] de showroommodellen en voorraden te koop aangeboden aan [A] , maar [A] wilde de producten niet overnemen, hoewel hij dat ingevolge artikel 2.2 van de overeenkomst wel verplicht was. [X] zou veel geld verliezen als hij de showroommodellen en de voorraden niet kon verkopen. Hij heeft daarover vervolgens met [Y] gesproken. [Y] wilde hem wel helpen. [Y] zag nieuwe kansen. [Y] heeft daarom 123pelletkachels opgericht, de showroommodellen en voorraden van [X] gekocht, en ook de huurovereenkomsten met betrekking tot de winkels overgenomen van [X] . [Y] , althans 123pelletskachels, verkoopt thans de showroommodellen en voorraden van JustFire-producten in de winkels. Daarnaast is 123pelletkachels bezig om andere merken te kunnen gaan verkopen, omdat op enig moment de aanwezige showroommodellen en voorraden van JustFire-producten zullen zijn verkocht in de winkels. Die worden niet meer aangevuld of vervangen. Verder was de advertentie in het Brandweer-informatieblad al door [X] geregeld vóórdat de samenwerking met [A] was geëindigd. Achteraf gezien had hij niet meer moeten mailen over het verschuiven van de plaatsingsdatum van de advertentie. Dat was een eenmalige actie van [X] die niet meer zal voorkomen. Dat de naam van [X] wordt genoemd in een e-mail over het bestellen van koffie c.a., komt omdat deze toeleverancier nog niet wist dat [X] niet meer betrokken is bij de winkels.

Gelet op dit gemotiveerde verweer van [X] is thans onvoldoende aannemelijk dat [X] nog steeds actief is in en ten behoeve van de winkels.

Al het vorenstaande brengt dan ook mee dat thans niet met voldoende mate van zekerheid kan worden geoordeeld dat [X] in concurrentie is getreden met [A] en aldus artikel 9 van de overeenkomst heeft geschonden.

Ten overvloede overweegt de rechtbank nog het navolgende. [X] heeft ook nog diverse redenen aangevoerd waarom het non-concurrentiebeding in artikel 9 van de overeenkomst is vervallen dan wel ongeldig is. Zo is volgens [X] het non-concurrentie-beding vervallen omdat [A] de overeenkomst heeft ontbonden.

De rechtbank overweegt dat, gelet op het bepaalde in artikel 9 van de overeenkomst, voorshands niet kan worden uitgesloten dat in de hoofdzaak zal worden geoordeeld dat dit verweer van [X] slaagt, nu [A] bij brief van 6 maart 2018 de beëindiging van de overeenkomst heeft geïnitieerd.

Verder heeft [X] onder meer aangevoerd dat [A] geen geldig beroep toekomt op het non-concurrentiebeding, gelet op het bepaalde in artikel 7:443 lid 3 BW, nu er sprake was van een agentuurovereenkomst tussen partijen voor zover de samenwerking zag op de verkoop van pelletkachels op naam van [A] .

De rechtbank overweegt dat op voorhand ook ten aanzien van dit verweer niet geoordeeld worden dat het geen kans van slagen heeft in de hoofdzaak. Niet in geschil is dat naast de wijze als omschreven in de overeenkomst, waarvan niet is uit te sluiten dat in de hoofdzaak wordt beslist dat het een franchiseovereenkomst is, partijen ook op een andere manier samenwerkten. Pelletkachels, niet zijnde de showroommodellen, verkocht [X] op naam van [A] , aan de hand van de showroommodellen die in dit geval als voorbeeld dienden. Vervolgens leverde [A] de pelletkachels aan de klanten. Voor zijn bemiddeling bij het tot stand komen van deze verkopen kreeg [X] een ‘marge’ (van de verkoopprijs), bij elke verkoop. Deze samenwerking lijkt op die van een principaal en een handelsagent in een agentuurovereenkomst als bedoeld in artikel 7:428 lid 1 BW. In dat artikel is bepaald dat een agentuurovereenkomst een overeenkomst is waarbij de ene partij, de principaal, aan de andere partij, de handelsagent, opdraagt, en deze zich verbindt, voor een bepaalde of onbepaalde tijd en tegen beloning, bij de totstandkoming van overeenkomsten bemiddeling te verlenen, en deze eventueel op naam en voor rekening van de principaal te sluiten zonder aan deze ondergeschikt te zijn.

Voorshands geoordeeld lijkt de samenwerking van partijen dan ook gestoeld te zijn op twee type overeenkomsten, te weten een franchise- en een agentuurovereenkomst en is aldus sprake van een gemengde overeenkomst met trekken van een niet in de wet geregelde overeenkomst, te weten de franchiseovereenkomst, en een overeenkomst die wel in de wet is geregeld, te weten de agentuurovereenkomst. In een dergelijk geval wordt de laatste overeenkomst als heersend gezien. Dwingendrechtelijk voorgeschreven bepalingen met betrekking tot de agentuurovereenkomst, gelden daardoor ook voor de overeenkomst voor zover die trekken heeft van een franchiseovereenkomst.

[A] heeft bij brief van 6 maart 2018 de overeenkomst per direct ontbonden. Aldus heeft [A] in ieder geval in strijd met artikel 7:443 lid 3 BW gehandeld doordat hij zonder toestemming van [X] de overeenkomst heeft geëindigd zonder enige termijn in acht te nemen. Daarnaast heeft [A] dat gedaan zonder een dringende aan [X] onverwijld medegedeelde reden. [A] heeft de overeenkomst ontbonden omdat [X] minder pelletkachels verkocht dan [A] verwachtte. Dat is echter geen omstandigheid van zodanige aard dat van [A] redelijkerwijs niet gevergd kan worden de overeenkomst zelfs niet tijdelijk in stand te laten.

Als de in het ongelijk gestelde partij dient [A] in de kosten van het incident te worden veroordeeld. Deze kosten worden tot op heden aan de zijde van [X] begroot op een bedrag van € 1.085,70 aan salaris advocaat.