Uitspraken

[bedrijf 1] B.V. (verder te noemen: [bedrijf 1] ) handelend onder de naam [naam 1] is opgericht op 14 februari 2001 en houdt zich bezig met het in- en verkopen en (doen) installeren van hardware en software, alsmede het verlenen van service en onderhoud op het gebied van automatisering. [bedrijf 1] B.V. is bestuurder en enig aandeelhouder van [bedrijf 1] . Bestuurder van [bedrijf 1] B.V. was in de tenlastegelegde periode [getuige 1] , de moeder van verdachte.2

[maatschap] (verder te noemen: de Maatschap) is op 1 januari 2002 opgericht en houdt zich bezig met verhuur van onroerend goed. In de tenlastegelegde periode waren verdachte, zijn moeder, voornoemde [getuige 1] , en zijn vader, [naam 2] , maten van de Maatschap.3

Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij feitelijk leiding heeft gegeven aan zowel [bedrijf 1] als aan de Maatschap.4 Ook de getuige [getuige 1] heeft verklaard dat verdachte de feitelijk leidinggevende is geweest van zowel [bedrijf 1] als de Maatschap.5

De officier van justitie heeft gelet op de inhoud van het dossier en de daarin opgenomen getuigenverklaringen en stukken gevorderd dat het onder 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 primair ten laste gelegde bewezen wordt verklaard.

De raadsman heeft ten aanzien van feit 1 primair en subsidiair betoogd dat vaststaat dat er geen suppletieaangiften zijn ingediend door [bedrijf 1] , maar dat [bedrijf 1] ook niet verplicht was om dat te doen. Verdachte heeft nimmer geconstateerd dat hij namens [bedrijf 1] onjuiste aangiften omzetbelasting had gedaan omdat verdachte van oordeel was dat in de facturen van [bedrijf 2] omzetbelasting was begrepen, die als voorbelasting in mindering kon worden gebracht. Pas in 2014 werd verdachte duidelijk dat zijn interpretatie van de facturen van [bedrijf 2] weleens onjuist zou kunnen zijn en hij heeft toen zijn accountantsbureau ( [bedrijf 3] ) opdracht gegeven dit met de Belastingdienst op te nemen. Zolang hierover geen duidelijkheid bestond kon [bedrijf 1] niet constateren dat de aangiften onjuist waren gedaan.

Nu [bedrijf 1] in de veronderstelling verkeerde dat zij de juiste aangiften omzetbelasting had gedaan heeft zij bovendien niet opzettelijk geen suppleties gedaan.

Ten aanzien van het subsidiair ten laste gelegde heeft de raadsman verder bepleit dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken nu hij niet als belastingplichtige voor de omzetbelasting kan worden aangemerkt en derhalve het feit niet kan hebben medegepleegd.

Verder heeft de raadsman betoogd dat indien het feit bewezen kan worden ontslag van rechtsvervolging moet volgen nu de wetgever niet heeft (willen) voorzien in de mogelijkheid van een strafrechtelijke vervolging van overtreding van artikel 10a AWR jo. artikel 15 van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968. Het bewezen verklaarde feit levert daarom volgens de wet geen strafbaar feit op. Een tweede grond waarop ontslag van alle rechtsvervolging dient te volgen is dat de suppletieplicht van de artikelen 10a AWR jo 15 van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 in strijd is met het nemo-teneturbeginsel, oftewel het verbod van zelfincriminatie, zoals volgt uit artikel 6, tweede lid, van het EVRM en artikel 48, eerste lid, van het Handvest van de Grondrechten van Europese Unie. Wegens die strijdigheid dienen die genoemde fiscale bepalingen jegens de verdachte buiten toepassing te blijven.

Ten aanzien van feit 2 heeft de raadsman betoogd dat de aangiften omzetbelasting niet onjuist zijn ingediend nu op de facturen van [bedrijf 2] geheel onderaan telkens is opgenomen: “Totaal inclusief BTW”. Hieruit heeft verdachte volgens de raadsman opgemaakt dat er wel degelijk een BTW-component in het factuurbedrag was opgenomen. Verdachte heeft geen opzet gehad op het doen van onjuiste aangiften omzetbelasting nu hij er vanuit ging dat de aangiften, gelet op het hiervoor gestelde, correct waren ingediend.

Ten aanzien van feit 3 primair en subsidiair heeft de raadsman betoogd dat de Maatschap geen wettelijke verplichting heeft om jaarcijfers te produceren. In de aangiften inkomstenbelasting van de maten moet wel een vermogensontwikkeling worden opgenomen alsmede een fiscale specificatie van de ontvangsten en uitgaven. Nu dit heeft plaatsgevonden is ten onrechte geconcludeerd dat de Maatschap een niet zodanige administratie heeft gevoerd, waardoor te weinig belasting werd of kon worden geheven.

Daarnaast heeft de raadsman betoogd dat er wel degelijk een administratie aanwezig was en dat deze ook is gebruikt bij de aangiften inkomstenbelasting en dat deze aangiften ten onrechte buiten dit onderzoek zijn gelaten. De administratie bestond voornamelijk uit facturen die betrekking hebben op de nieuwbouwwoning van verdachte.

De Maatschap heeft bovendien geen opzet gehad op het niet bijhouden van een administratie nu zij in de veronderstelling verkeerde dat zij aan haar verplichtingen voldeed.

Ten aanzien van het onder 3 subsidiair tenlastegelegde is verder betoogd dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken nu hij niet als belastingplichtige voor de omzetbelasting kan worden aangemerkt en derhalve het feit niet kan hebben medegepleegd.

Ten aanzien van feit 4 subsidiair heeft de raadsman betoogd dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken nu er geen sprake is van het opzettelijk onjuist indienen van aangiften omzetbelasting, aangezien de voorbelasting die in mindering is gebracht op de af te dragen omzetbelasting ziet op de bouwkosten van de nieuwbouwwoning van verdachte. Voorts kan verdachte niet als belastingplichtige voor de omzetbelasting worden aangemerkt en derhalve het feit niet hebben medegepleegd.

Ten aanzien van feit 2 primair

Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij als feitelijk leidinggevende van [bedrijf 1] de aangiften voor de omzetbelasting over het eerste en tweede en derde en vierde

kwartaal in de jaren 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 en 2013 heeft ingediend bij de Belastingdienst.67

De getuige [getuige 2] , controlemedewerker van de Belastingdienst, heeft verklaard dat zij ten aanzien van [bedrijf 1] aan de hand van de aan haar ter beschikking gestelde administratieve bescheiden en digitale gegevens heeft vastgesteld, dat de door [bedrijf 1] ingediende aangiften voor de omzetbelasting structureel onjuist waren.8

Uit het onderzoek door de Belastingdienst is gebleken dat, als gevolg van die onjuiste aangiften omzetbelasting:

Blijkens de jaarrekeningen van [bedrijf 1] bedraagt de op de balans van [bedrijf 1] opgenomen omzetbelastingschuld per 31 december 2008 tot en met 31 december 2013 achtereenvolgens:

Verdachte heeft verklaard dat deze balansposten omzetbelastingschuld samenhangen met de kwestie rondom facturen van [bedrijf 2] . Verdachte heeft facturen van leverancier [bedrijf 2] ontvangen en heeft ter zake deze facturen in zijn administratie ingevoerd dat in de factuurbedragen 19% BTW was opgenomen.

Uit de factuur van de Duitse onderneming [bedrijf 2] d.d. 28 mei 2010 blijkt echter, anders dan door de verdediging is gesteld, niet dat er BTW is betaald door [bedrijf 1] . In deze factuur staat expliciet “BTW EUR 0,00”. In de gedrukte stempel op deze factuur is daarnaast onmiskenbaar te lezen dat de BTW is verlegd. Voorts blijkt uit de factuur dat het te betalen bedrag moet worden gestort op het Duitse bankrekeningnummer van [bedrijf 2] .16 Verdachte heeft zelf verklaard dat hij telkens soortgelijke facturen van [bedrijf 2] heeft ontvangen. 17

Door telkens op dezelfde wijze aangifte omzetbelasting te doen, terwijl er jarenlang in de jaarrekening balansposten voor de omzetbelastingschuld zijn opgenomen én terwijl de uiterlijke kenmerken van de facturen geen enkele aanleiding geven tot de aanname dat BTW is betaald, heeft [bedrijf 1] op zijn minst genomen bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat de door hem ingediende aangiften omzetbelasting over de jaren 2008 tot en met 2013 inzake [bedrijf 1] niet juist waren en dat er dientengevolge te weinig belasting werd geheven.

De rechtbank is van oordeel dat aan de voorwaarden voor strafbaarheid van [bedrijf 1] is voldaan, aangezien [bedrijf 1] geadresseerde is van de norm en de verboden gedragingen en de opzet aan [bedrijf 1] kunnen worden toegerekend. De rechtbank acht voorts wettig en overtuigend bewezen dat verdachte feitelijk leiding heeft gegeven aan de verboden gedragingen.

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte feitelijk leiding heeft gegeven aan het door [bedrijf 1] opzettelijk onjuist doen van 24 kwartaalaangiften Omzetbelasting over de jaren 2008 tot en met 2013.

Ten aanzien van feit 1 primair

Aan verdachte is voorts ten laste gelegd dat hij feitelijk leiding heeft gegeven aan het niet doen van suppletieaangiften door [bedrijf 1] .

Zodra de belastingplichtige constateert dat hij een aangifte over een tijdvak in de afgelopen vijf kalenderjaren onjuist of onvolledig heeft gedaan, waardoor te veel of te weinig belasting is betaald, is hij verplicht een suppletieaangifte te doen.

Hiervoor is overwogen dat [bedrijf 1] op z’n minst de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat de aangiften omzetbelasting onjuist werden gedaan, en dat er dientengevolge te weinig belasting werd geheven.

Uit het dossier blijkt dat [bedrijf 1] en verdachte meerdere malen zijn gewezen op het omzetbelastingprobleem en de verplichting om suppletieaangiften te doen. Zo heeft de toenmalige boekhouder [bedrijf 4] bij herhaling erop gewezen dat suppletieaangiften gedaan moesten worden.18 Ook door de opvolgend boekhouder, [bedrijf 3] , is de noodzaak van het doen van suppletieaangiften met verdachte besproken.19 Dit blijkt ook uit de verklaring van getuige [getuige 3] , die werkzaam was bij [bedrijf 4]20. Ondanks dat [bedrijf 1] en verdachte telkens zijn gewezen op de verplichting daartoe zijn zij niet overgegaan tot het doen van suppletieaangifte. De e-mail van het administratiekantoor [bedrijf 4]21 en de reactie hierop van verdachte maken zelfs inzichtelijk dat verdachte ten aanzien van het jaar 2010 uitdrukkelijk verzocht om geen suppleties in te dienen.22

Uit al het vorenstaande volgt dat er al jarenlang balansposten voor de omzetbelasting in de jaarrekening van [bedrijf 1] werden opgenomen. [bedrijf 1] en verdachte werden door meerdere ter zake deskundigen gewezen op de onjuistheden in de aangiftes omzetbelasting, maar [bedrijf 1] heeft desondanks geen suppletieaangiften gedaan. Gelet op dit alles kan het niet anders zijn dan dat [bedrijf 1] opzettelijk geen suppletieaangifte over 2012 en 2013 heeft gedaan.

Op grond van het vorenstaande en de gebezigde bewijsmiddelen, in

onderling verband en samenhang bezien, acht de rechtbank wettig en overtuigend

bewezen dat verdachte feitelijk leiding heeft gegeven aan de verboden gedragen.

Ten aanzien van feit 3 primair

De rechtbank stelt vast dat de Maatschap op grond van artikel 52 lid 2 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) juncto artikel 2 lid 1, letter b AWR onderworpen is aan de administratieplicht als omschreven in artikel 52 lid 1 AWR. Dit betekent onder meer dat de Maatschap verplicht is om van haar vermogenstoestand en van alles betreffende haar werkzaamheden op zodanige wijze een administratie te voeren, dat te allen tijde haar rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken.

De rechtbank begrijpt de tenlastelegging in die zin dat de officier van justitie heeft bedoeld tot uitdrukking te brengen dat de Maatschap volgens de belastingwet verplicht is een administratie te voeren op basis waarvan de rechten en plichten inzichtelijk worden gemaakt, maar dat zij voornoemde rechten en verplichtingen op geen enkele wijze inzichtelijk heeft gemaakt.

De controleambtenaar [getuige 2] heeft verklaard dat verdachte enkel bankafschriften van de Maatschap aan haar heeft overhandigd, geen onkostennota’s of overzicht van de inkomsten en uitgaven.23

Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij geen administratie voor de Maatschap heeft bijgehouden omdat hij van mening was dat dat niet nodig was.24

De raadsman heeft gesteld dat aan de fiscale administratieplicht is voldaan als in de aangifte inkomstenbelasting van verdachte een vermogensontwikkeling wordt opgenomen, alsmede een fiscale specificatie van de ontvangsten en uitgaven.

De rechtbank is echter van oordeel dat – afgezien van het feit dat niet gebleken is dat een dergelijke vermogensontwikkeling en fiscale specificatie in de aangiften inkomstenbelasting van verdachte zijn opgenomen – daarmee niet aan de in artikel 52 lid 1 AWR gestelde eisen wordt voldaan.

De raadsman van verdachte heeft verder ter terechtzitting een aantal facturen overgelegd ten bewijze dat verdachte namens de Maatschap wel degelijk een administratie heeft bijgehouden.

Naar het oordeel van de rechtbank kwalificeren de overgelegde facturen echter geenszins als een administratie zoals bedoeld in artikel 52 lid 1 AWR.

Gelet op het bovenstaande acht de rechtbank bewezen dat de Maatschap onder feitelijke leiding van verdachte opzettelijk niet heeft voldaan aan de op haar rustende verplichting ten opzichte van het voeren van een administratie overeenkomstig de daaraan door de Belastingwet gestelde eisen.

Ten aanzien van feit 4 subsidiair

Uit de ingediende aangiftes omzetbelasting komt naar voren dat de Maatschap over de jaren 2010 tot en met 2013, in totaal de volgende bedragen aan voorbelasting heeft aangegeven en verrekend, en per saldo de volgende bedragen aan omzetbelasting terug ontvangen heeft:

Jaar: Totaalbedrag aan voorbelasting (€): Per saldo in totaal terugontvangen (€):

2010 24.265,-- 19.181,--

2011 31.554,-- 27.695,--

2012 36.046,-- 30.826,--

2013 10.212,-- 7.020,--

Totaal: 102.077,-- 84.722,--25

Dit betekent dat de Maatschap middels de aangiften omzetbelasting heeft aangegeven, dat door andere ondernemers in 2010 tot en met 2013 in totaal € 102.077,-- aan omzetbelasting aan de Maatschap in rekening is gebracht vanwege door hen aan de Maatschap verrichte leveringen van goederen en/of verrichte diensten.

Dit heeft over 2010 tot en met 2013 geleid tot een teruggaaf van omzetbelasting van in totaal € 84.722,--.

Er is derhalve door de Maatschap voor een bedrag groot € 102.077,-- -/- € 302,-- (in verband met wél onderbouwde onkosten) = € 101.775,-- meer aan voorbelasting verrekenend, dan op grond van aangetroffen facturen te verklaren is.26

Verdachte heeft gesteld dat hij de omzetbelasting behorende bij de kosten van de door hem nieuw gebouwde woning als voorbelasting in aftrek heeft gebracht. Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij ongeveer 30 uur per jaar werkzaam was vanuit zijn privéwoning voor de Maatschap. Voorts heeft verdachte verklaard dat er geen beginbalans terzake de Maatschap is opgemaakt waarop de woning als bedrijfsvermogen is geactiveerd.27

Nog daargelaten of de woning kan worden aangemerkt als keuzevermogen, zoals door de verdediging is gesteld, constateert de rechtbank dat nergens uit blijkt dat de woning als bedrijfsvermogen is geactiveerd. Noch uit de aangiften omzetbelasting van de Maatschap noch uit de aangiften inkomstenbelasting van verdachte28 noch uit andere stukken blijkt hiervan. Dat de woning niet als bedrijfsvermogen is aangemerkt blijkt ten slotte ook uit het feit dat verdachte de aftrek van de hypotheekrente van zijn woning in 2011 en 2012 en 2013 in zijn aangiften inkomstenbelasting heeft opgevoerd. Door evenwel de BTW ter zake de bouw van de privéwoning als voorbelasting voor de Maatschap in aftrek te brengen, heeft de Maatschap opzettelijk onjuiste aangiften omzetbelasting gedaan.

Volgens vaste jurisprudentie is voor de kwalificatie medeplegen vereist dat sprake is van een nauwe en bewuste samenwerking met een ander of anderen. Die kwalificatie is slechts gerechtvaardigd als de bewezenverklaarde - intellectuele en/of materiele - bijdrage aan het delict van de verdachte van voldoende gewicht is. Nu verdachte ter terechtzitting heeft verklaard dat hij verantwoordelijk is geweest voor het indienen van voornoemde aangiften van de Maatschap heeft verdachte daarmee naar het oordeel van de rechtbank een wezenlijke bijdrage geleverd aan het plegen van het feit. De rechtbank verwerpt het verweer van de verdediging dat een kwaliteitsdelict niet kan worden medegepleegd door iemand die de desbetreffende kwaliteit mist, onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 21 juni 1926, NJ 1926.

Aldus acht de rechtbank bewezen dat de verdachte het bewezenverklaarde feit in vereniging heeft gepleegd met de Maatschap en daarmee 16 kwartaalaangiften omzetbelasting over de jaren 2010 tot en met 2013 opzettelijk onjuist heeft gedaan.

De rechtbank acht op grond van de genoemde bewijsmiddelen wettig en overtuigend bewezen dat:

1.

de besloten vennootschap [bedrijf 1] B.V. in de periode 1 januari 2012 tot en met 4 januari 2017 in Nederland, als degene die ingevolge de Belastingwet verplicht was tot het verstrekken van inlichtingen, gegevens of aanwijzingen, te weten de verplichting ingevolge artikel 10A Algemene Wet inzake Rijksbelastingen juncto artikel 15 Uitvoeringsbesluit Omzetbelasting,

opzettelijk deze niet heeft verstrekt, terwijl dat feit ertoe strekte dat te weinig belasting werd geheven,

immers heeft de besloten vennootschap [bedrijf 1] B.V. de in de hierboven vermelde regelgeving opgenomen verplichting tot het doen van een suppletie, door (alsnog) verstrekken van de juiste en volledige inlichtingen, gegevens of wijzigingen, betrekking hebbende op de aangiften voor de omzetbelasting over het:

opzettelijk niet gedaan,

aan welke bovenomschreven verboden gedragingen verdachte feitelijk leiding heeft

gegeven;

2.

de besloten vennootschap [bedrijf 1] B.V. in de periode van 28 april 2008 tot en met 31 januari 2014 in Nederland, opzettelijk bij de Belastingwet voorziene aangiften, als bedoeld in de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen, te weten aangiften voor de omzetbelasting over het eerste en tweede en derde en vierde kwartaal in het jaar 2008 en 2009 en 2010 en 2011 en 2012 en 2013 onjuist heeft gedaan,

immers heeft [bedrijf 1] B.V. opzettelijk op de bij de Inspecteur der belastingen of de Belastingdienst te Emmen en/of Apeldoorn ingeleverde aangiftebiljetten omzetbelasting over het eerste en tweede en derde en vierde kwartaal in het jaar 2008 en 2009 en 2010 en 2011 en 2012 en 2013, een te laag belastbaar bedrag opgegeven, terwijl dat feit er toe strekte dat te weinig belasting werd geheven,

aan welke bovenomschreven verboden gedragingen verdachte feitelijk leiding heeft

gegeven;

3.

[maatschap] in de periode van 1 januari 2010 tot en met 31 december 2013 in Nederland, als degene die ingevolge de Belastingwet verplicht was tot het voeren van een administratie overeenkomstig de daaraan bij of krachtens de Belastingwet gestelde eisen, opzettelijk een zodanige administratie niet heeft gevoerd, terwijl dat feit ertoe strekte dat te weinig belasting werd geheven,

immers heeft [maatschap] , op geen enkele wijze een administratie bijgehouden op basis waarvan de rechten en verplichtingen van de Maatschap inzichtelijk werden gemaakt,

aan welke bovenomschreven verboden gedraging verdachte feitelijke leiding heeft

gegeven;

4.

hij in de periode van 25 februari 2010 tot en met 30 januari 2014 in Nederland, tezamen en in vereniging met [maatschap] , opzettelijk bij de Belastingwet voorziene aangiften, als bedoeld in de Algemene wet inzake rijksbelastingen, te weten aangiften voor de omzetbelasting over het eerste en tweede en derde en vierde kwartaal in het jaar 2010 en 2011 en 2012 en 2013 onjuist heeft gedaan,

immers hebben verdachte en [maatschap] , opzettelijk op de bij de Inspecteur der belastingen of de Belastingdienst te Emmen en/of Apeldoorn ingeleverde aangiftebiljetten omzetbelasting over het eerste en tweede en derde en vierde kwartaal in het jaar 2010 en 2011 en 2012 en 2013 een te laag belastbaar bedrag opgegeven, terwijl dat feit er toe strekte dat te weinig belasting werd geheven.

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd in de bewezenverklaring. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan verdachte onder 1 primair, 2 primair, 3 primair en 4 subsidiair meer of anders is ten laste gelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van negen maanden met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering heeft doorgebracht.

De raadsman heeft de rechtbank verzocht bij een eventuele strafoplegging rekening te houden met onder meer de gezondheidssituatie van verdachte en te volstaan met oplegging van een taakstraf in combinatie met een voorwaardelijke gevangenisstraf, een en ander onder aftrek van de tijd die in verzekering is doorgebracht.

Bij de strafoplegging houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen. De rechtbank acht daarbij het volgende van belang.

Verdachte heeft zich als feitelijk leidinggever van een tweetal ondernemingen schuldig gemaakt aan belastingfraude met omzetbelasting door opzettelijk onjuiste belastingaangiften te doen en bovendien geen adequate administratie te voeren. Als gevolg hiervan heeft verdachte te weinig omzetbelasting afgedragen. De rechtbank begroot dit nadeel op minimaal € 267.000,--.

Bij belastingheffing zijn in het algemeen gewichtige gemeenschapsbelangen betrokken. Met belastingheffing wordt immers beoogd de Staat der Nederlanden middelen te verschaffen die voor de taakvervulling van de Staat noodzakelijk zijn. Verdachte heeft door zijn handelwijze deze belangen geschonden. Dergelijk strafbaar gedrag leidt er uiteindelijk toe dat bonafide belastingplichtigen meer belasting moeten betalen. Voorts is het voor een goede werking van het systeem voor de heffing van omzetbelasting essentieel dat uitgegaan kan worden van de betrouwbaarheid, juistheid en volledigheid van de aangiften. Door aangiften te doen die niet stroken met de werkelijkheid wordt het systeem van de heffing van omzetbelasting ondergraven. De rechtbank rekent dit verdachte aan.

Blijkens een verdachte betreffend uittreksel uit de Justitiële Documentatie is verdachte niet eerder veroordeeld wegens strafbare feiten. Daarnaast houdt de rechtbank rekening bij de strafoplegging met de broze gezondheidstoestand van verdachte en met de straffen die aan zowel [bedrijf 1] en de Maatschap zijn opgelegd zijnde een geldboete van

respectievelijk € 83.000,-- en € 50.000,--.

Hoewel gelet op de hoogte van het benadelingsbedrag een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in de rede zou liggen, acht de rechtbank, gelet op de gezondheid en het blanco strafblad van verdachte en het gegeven dat hij, via zijn ondernemingen, reeds in zijn vermogen wordt getroffen, in dit specifieke geval een taakstraf voor de duur van 120 uren passend en geboden. Ter voorkoming van recidive acht de rechtbank een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zes maanden met een proeftijd van twee jaren eveneens op zijn plaats.

De rechtbank zal de teruggave aan verdachte gelasten van de aan hem toebehorende op de beslaglijst vermelde administratie, aangezien deze administratie niet vatbaar is voor verbeurdverklaring of onttrekking aan het verkeer en het belang van strafvordering zich niet tegen teruggave verzet.