Uitspraken

Het spoedeisend belang vloeit voort uit de aard van de vorderingen en is overigens niet (voldoende) door gedaagden weersproken.

Het gaat in deze zaak allereerst om de vraag of werkneemster aanspraak kan maken op betaling van haar loon vanaf 1 september 2018.

Werkneemster gaat ervan uit dat zij in het tweede ziektejaar aanspraak kan maken op 100% van haar salaris. Aangezien werkgeefster dit percentage niet heeft weersproken, gaat de kantonrechter uit van de juistheid daarvan.

Werkgeefster heeft de loonbetaling aan werkneemster op 8 oktober 2018 per 1 september 2018 gestaakt. In de hiervoor onder 2.5 geciteerde brief van 8 oktober 2018 staat dat de reden daarvoor is geweest dat werkneemster geweigerd zou hebben een machtiging van de organisatie Keerpunt in te vullen en te ondertekenen. Het is de kantonrechter echter vanwege het ontbreken van voldoende informatie over deze machtiging niet duidelijk geworden of de gestelde weigering op grond van artikel 7:629 lid 3 BW reden zou kunnen zijn tot het staken van de loondoorbetaling bij ziekte. Wat hier echter ook van zij, werkneemster heeft ter zitting verklaard dat zij de betreffende machtiging op 9 oktober 2018 op twee plekken, waaronder bij Keerpunt, heeft ingeleverd, waarna werkgeefster heeft erkend dat Keerpunt de machtiging heeft ontvangen. De kantonrechter gaat ervan uit dat daarmee de in de brief van 8 oktober 2018 genoemde reden voor opschorting van de uitkering is komen te vervallen, zodat werkgeefster ten onrechte vanwege de gestelde weigering tot het invullen van de betreffende machtiging, de loonbetaling aan werkneemster heeft gestaakt.

Werkgeefster lijkt te suggereren dat er in oktober 2018 nog andere redenen waren voor het staken van de loonbetaling en doelt daarmee wellicht op het niet meewerken aan de totstandkoming van het plan van aanpak en aan een re-integratievoorstel en het onbereikbaar zijn voor werkgever, waarover in de brief van 8 oktober 2018 ook gesproken wordt. Werkgeefster heeft deze redenen echter niet, althans onvoldoende, toegelicht, dit terwijl in de betreffende brief niet vermeld wordt dat de loonbetaling ook vanwege die redenen gestaakt wordt. Ten aanzien van het niet meewerken aan het opstellen van het plan van aanpak geldt na de aanvankelijke staking van de loondoorbetaling om die reden, de loonbetaling op enig moment weer is hervat. Uit de periodieke evaluaties van de bedrijfsarts, waarin werkgeefster geadviseerd is een arbeidsdeskundige in te schakelen, is bovendien genoegzaam af te leiden dat werkneemster wel degelijk meewerkt aan haar re-integratie. De kantonrechter gaat er voorshands dan ook van uit dat werkgeefster in oktober 2018 de loondoorbetaling aan werkneemster ten onrechte heeft gestaakt. Dit betekent dat de vordering van werkneemster tot betaling van het loon over de periode van 1 september 2018 tot en met 10 juli 2019 zal worden toegewezen, evenals de daarover gevorderde rente. De kantonrechter ziet in de omstandigheden van het geval, waaronder de financiële positie van werkgeefster, aanleiding de gevorderde wettelijke verhoging te matigen tot nihil.

Ten aanzien van de vordering tot betaling van het loon over de periode vanaf 10 juli 2019 – zijnde na twee jaar ziekte – geldt dat in de hiervoor onder 2.9 genoemde brief van het UWV vermeld staat dat werkgeefster het loon van werkneemster dient door te betalen tot 10 september 2020, omdat werkgeefster niet aan haar re-integratieverplichtingen voldoet. Werkgeefster heeft ter zitting – zonder nadere inhoudelijke toelichting – aangevoerd dat zij bezwaar gaat maken tegen deze loonsanctie, maar de kantonrechter heeft onvoldoende aanknopingspunten om ervan uit te kunnen gaan dat dit bezwaar kans van slagen heeft. De kantonrechter acht al met al voorshands voldoende aannemelijk dat in een bodemprocedure geoordeeld zal worden dat werkneemster ook na 10 juli 2019 jegens werkgeefster aanspraak kan maken op loondoorbetaling. De vordering tot betaling van het loon over de periode vanaf 10 juli 2019 zal dan ook worden toegewezen, zulks vanaf 11 juli 2019 en met dien verstande dat daarbij bepaald wordt dat 70% van het loon betaald moet worden. Werkneemster heeft namelijk geen feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan moet worden aangenomen dat gedurende het derde ziektejaar ook 100% van het salaris moet worden betaald, zodat de kantonrechter mede gelet op het bepaalde in artikel 7:629 lid 1 BW voorshands uitgaat van een betalingsverplichting van 70% van het loon.

Uit het voorgaande volgt dat de vordering tot betaling van de vakantietoeslag over de periode vanaf 1 mei 2018 tot en met 1 mei 2019 eveneens toewijsbaar is.

De vorderingen tot het inschakelen van een re-integratiebureau en tot vergoeding van de buitengerechtelijke incassokosten zijn ter zitting eveneens ingetrokken, zodat ook hieraan voorbij kan worden gegaan.