Uitspraken

Door middel van een notariële akte van 22 maart 2017 is [gedaagde] eigenaar geworden van een drietal appartementsrechten, die hem het recht geven gebruik te maken van drie winkelpanden die onderdeel zijn van het winkelcentrum Oosterboer te Meppel. [gedaagde] heeft de appartementsrechten op een veiling gekocht die op 31 januari 2017 heeft plaatsgevonden. De appartementsrechten zijn door hem verhuurd. De vorige eigenaar van de drie appartementsrechten was een zekere [A] .

In oktober 2014, toen [gedaagde] dus nog geen eigenaar was, heeft de VvE besloten dat elke appartementseigenaar € 3.000 per unit van 30 m2 zal bijdragen in de kosten van de renovatie van het winkelcentrum. Dit bedrag diende in drie termijnen van € 1.000 te worden betaald, namelijk per 1 februari 2015, 1 juni 2015 en 1 september 2015. In juni 2015 heeft de VvE echter besloten dat de derde termijn later betaald mocht worden. In april 2017 heeft de VvE besloten dat deze termijn per 1 juli 2017 betaald moet worden. [A] heeft de derde termijn, die voor hem in totaal € 3.000 bedraagt, niet betaald.

De VvE eist van [gedaagde] betaling van € 3.000 renovatiebijdrage, omdat dit bedrag door [A] niet is betaald en ook [gedaagde] voor de betaling ervan aansprakelijk is.

[gedaagde] vindt dat hij dit bedrag niet hoeft te betalen, omdat de verschuldigdheid van het bedrag niet uit een verklaring blijkt bedoeld in artikel 5:122 lid 5 BW.

Op grond van het toepasselijke lid 5 van artikel 5:122 BW had de verschuldigdheid van het bedrag van € 3.000 dus uit een verklaring van het bestuur moeten blijken die aan de notariële akte was gehecht. Vaststaat dat dat niet het geval is geweest. Uit de slotzin van lid 5 volgt, dat [gedaagde] daarom jegens de VvE niet aansprakelijk is. De aansprakelijkheid van [gedaagde] reikt immers niet verder dan uit de verklaring blijkt, die een opgave moet inhouden van het door [A] verschuldigde.

Anders dan de VvE stelt, is de verschuldigdheid van de bijdrage niet pas ontstaan in april 2017, toen [gedaagde] al eigenaar was. De verschuldigdheid van de bijdrage volgt uit het besluit van de VvE van oktober 2014. [A] was de derde termijn schuldig, al was de vordering tot betaling ervan begin 2017 nog niet opeisbaar. Vanaf 1 juli van dat jaar echter wel. In een verklaring bij de notariële akte had op grond van lid 5 moeten staan wat [A] de VvE nog schuldig – zo staat het in lid 5– is en dat is het bedrag van € 3.000.

De VvE vordert van [gedaagde] ingaande het eerste kwartaal van 2017 de achteraf (ook) aan haar leden gefactureerde omzetbelasting (btw), die de VvE in een kwartaal aan derden heeft betaald wegens verrichte diensten en/of geleverde goederen. De eerste factuur waarvan betaling wordt gevorderd is van 11 mei 2017, heeft betrekking op het eerste kwartaal 2017 en bedraagt € 689,37. De laatste factuur waarvan betaling wordt gevorderd is van 28 januari 2019 en betreft het vierde kwartaal 2018. Over de periode januari 2017 tot en met december 2018 gaat het in totaal om een bedrag van € 2.193,53 aan btw.

De kantonrechter vindt dat [gedaagde] de btw vanaf 22 maart 2017 moet betalen. Niet over de periode ervoor, dus vanaf 1 januari 2017 tot 22 maart 2017, omdat de verschuldigdheid van de btw over deze periode door het bestuur op grond van artikel 5:122 lid 5 BW opgegeven had moeten worden, eventueel door middel van een schatting als nog niet alle facturen van derden, waaruit de te betalen btw blijkt, waren ontvangen. Niet in debat is dat deze btw valt onder de bijdragen bedoeld in lid 3 van artikel 5:122 BW.

Uit lid 3 van artikel 5:122 BW volgt, dat [gedaagde] naast [A] hoofdelijk aansprakelijk is voor de bijdragen, dus ook de btw, die in het lopende boekjaar 2017 verschuldigd zijn geworden of nog zullen worden. Vanaf 22 maart 2017 is [gedaagde] daarom de btw wel verschuldigd.

[gedaagde] heeft onweersproken uitgerekend dat hij hiervan uitgaande met betrekking tot het eerste kwartaal 2017 € 38,30 is verschuldigd. Dit bedrag zal met betrekking tot het eerste kwartaal van 2017 worden toegewezen.

Het derde geschilpunt(je) wat betreft de gevorderde hoofdsom betreft het bedrag van de kadastrale kosten die de VvE heeft gemaakt om de eigendomsrechten van [gedaagde] vast te kunnen stellen. De VvE wil deze kosten vergoed zien, maar [gedaagde] verzet zich daartegen.

De kantonrechter zal dit onderdeel van de vordering afwijzen, omdat de VvE geen (toereikende) rechtsgrond heeft aangevoerd op grond waarvan [gedaagde] gehouden is deze kosten te vergoeden. Daar komt bij dat de VvE allang ermee bekend is dat [gedaagde] eigenaar is van drie appartementsrechten. Om welke reden kadastrale eigendomgegevens zijn opgevraagd, is zonder toelichting, die ontbreekt, dan ook onduidelijk.

De VvE vordert de veroordeling van [gedaagde] vanaf 1 juli 2019 de per kwartaal verschuldigde bijdrage en de btw-facturen te betalen.

De kantonrechter zal dit afwijzen, omdat de VvE geen te respecteren belang heeft bij dit onderdeel van de vordering. Vaststaat dat [gedaagde] de kwartaalbijdrage van € 326,25 heeft betaald vanaf het moment waarop hij eigenaar is geworden. De discussie gaat daar niet over. Indien [gedaagde] weigert toekomstige btw-facturen te betalen, dan kan hij daartoe opnieuw in rechte worden aangesproken. Ook is het zo dat de toekomstige bijdragen nu nog niet opeisbaar zijn.

Op grond van wat hiervoor staat is wat de hoofdsom betreft toewijsbaar € 1.544,46 (€ 2.195,53 – € 689,37 + € 38,30).

Het versturen van één enkele aanmaning op 18 oktober 2017 rechtvaardigt geen toewijzing van een bedrag ter zake van incassokosten (vgl. HR 12 april 2019, ECLI:NL:HR: 2019:590). Van een handelsovereenkomst als bedoeld in artikel 6:96 lid 4 en 6:119a BW is geen sprake. Dit onderdeel van de vordering wordt daarom afgewezen.

De gevorderde wettelijke rente van artikel 6:119 BW zal met ingang van de dag van de dagvaarding worden toegewezen, omdat de VvE geen, althans onvoldoende aanknopingspunten heeft gegeven voor een eerdere dag.

Beide partijen zijn gedeeltelijk in het gelijk gesteld. Daarom zullen de proceskosten worden gecompenseerd.