Uitspraken

De stellingen van [verzoekster] gaan alleen op wanneer de tussen partijen bestaand hebbende overeenkomst als een arbeidsovereenkomst moet worden aangemerkt. Volgens artikel 7:610 BW is de arbeidsovereenkomst een overeenkomst waarbij de ene partij, de werknemer, zich verbindt in dienst van de andere partij, de werkgever, tegen loon gedurende zekere tijd arbeid te verrichten. In z’n algemeenheid wordt hieruit afgeleid dat de drie voornaamste voorwaarden voor het aannemen van een arbeidsovereenkomst zijn dat arbeid wordt verricht, dat loon wordt betaald en dat er sprake is van een gezagsverhouding. Bij de toetsing of een rechtsverhouding beantwoordt aan de criteria voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst moet acht worden geslagen op alle omstandigheden van het geval, in onderling verband bezien. Daarbij dienen niet alleen de rechten en verplichtingen in aanmerking te worden genomen die partijen bij het aangaan van de rechtsverhouding voor ogen stonden, maar dient ook acht te worden geslagen op de wijze waarop partijen uitvoering hebben gegeven aan hun rechtsverhouding en aldus daaraan inhoud hebben gegeven. Voorts is niet één enkel kenmerk beslissend, maar moeten de verschillende rechtsgevolgen die partijen aan hun verhouding hebben verbonden, in hun onderling verband worden bezien (vlgs. HR 9 oktober 2015, NJ 2016/276)). Niet beslissend is derhalve welke juridische kwalificatie partijen zelf aan hun verhouding hebben gegeven, maar of de (feitelijke) afgesproken rechten en verplichtingen, mede gelet op de feitelijke uitvoering daarvan, al dan niet voldoen aan de in artikel 7:610 BW vermelde kenmerken van een arbeidsovereenkomst.

Een stageovereenkomst vertoont dikwijls kenmerken van een arbeidsovereenkomst. Er wordt gewerkt (arbeid verricht) onder begeleiding van een stagebegeleider (gezagsverhouding) en er wordt een stagevergoeding, in het onderhavige geval zakgeld, betaald (loon). Het is evenwel vaste rechtspraak dat in het geval van een stageovereenkomst het element ‘arbeid’ niet zonder meer kan worden aangenomen. Als maatstaf heeft te gelden of de werkzaamheden die worden verricht naar de bedoeling van partijen zozeer gericht zijn op het uitbreiden van eigen kennis en ervaring, zulks mede met het oog op voltooiing van de opleiding, dat van een overeenkomst waarbij de ene partij zich verbindt voor de andere arbeid te verrichten niet kan worden gesproken. Daaruit volgt dat het erop aankomt of het verrichten van de werkzaamheden in overwegende mate in het belang is van de opleiding die wordt gevolgd. Zodra het primaire doel van de arbeidsprestatie verschuift naar een (actieve) bijdrage aan de verwezenlijking van het primaire doel van de onderneming, dan kan men niet langer volhouden dat sprake is van een stage- of leerovereenkomst (vlgs. HR 14 april 2006, NJ 2007/447).

Bij gelegenheid van de mondeling behandeling heeft [verzoekster] aangegeven dat zij zelf haar rooster samenstelde. Zij maakte zelfstandig één week van te voren haar weekrooster, door aanvankelijk via het werknemersportaal en later via de WhatsApp een afspraak te maken met een medewerker van Multihulp met wie zij wilde meelopen. Deze medewerker gaf vervolgens haar al dan niet goedkeuring dat [verzoekster] mocht meelopen. Afgesproken werd voor de deur van de cliënt. [verzoekster] verrichtte werkzaamheden in het bijzijn van die medewerker van Multihulp die vervolgens voor deze werkzaamheden moest aftekenen. De kantonrechter wil wel geloven dat [verzoekster] ook incidenteel, wanneer de planning misliep, zelfstandig (basis-) werkzaamheden heeft verricht waarbij zij de cliënt heeft moeten wassen en aankleden, doch een en ander rechtvaardigt niet de conclusie dat de verrichte handeling actief bijdraagt aan de verwezenlijking van het primaire doel van Multiwerk. Naar het oordeel van de kantonrechter is de door [verzoekster] verrichte arbeid in het kader van de leerovereenkomst primair gericht op het vergroten van haar eigen kennis en het opdoen van werkervaring, zodat geen sprake is van arbeid in de zin van artikel 7:610 BW. Een en ander betekent dat voor de opzegging van leerovereenkomst geen toestemming van het UWV was vereist en dat deze overeenkomst door [verzoekster] , met gebruikmaking van het tussentijdse opzeggingsbeding en met inachtneming van een opzegtermijn van één maand, rechtsgeldig kon worden opgezegd. Nu geen sprake is van een onregelmatig opzegging is voor de toekenning van een billijke vergoeding en een vergoeding wegens een onregelmatige opzegging geen plaats. De hierop gebaseerde verzoeken worden dan ook door de kantonrechter afgewezen.

Nu de tussen partijen bestaande overeenkomst niet als een arbeidsovereenkomst wordt aangemerkt, kan de in dat kader van die overeenkomst verschuldigde zakgeld niet als loon worden aangemerkt. Hierover is dan ook geen vakantiegeld verschuldigd.

[verzoekster] zal als de in overwegende mate in het ongelijk gestelde partij in de kosten van deze procedure worden veroordeeld.