Uitspraken

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte te veroordelen tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf die gelijk is aan het voorarrest, een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van vier maanden met een proeftijd van drie jaren en een taakstraf van 160 uren.

De verdediging heeft de rechtbank verzocht om te volstaan met een gevangenisstraf die gelijk is aan de duur van het voorarrest, in combinatie met een taakstraf van 50 uren.

Bij de strafoplegging houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen. De rechtbank acht daarbij het volgende van belang.

Verdachte heeft zijn zesjarige dochter onttrokken aan het gezag van haar moeder, die samen met verdachte met het ouderlijk gezag was belast, door de afspraken in het kader van de omgangsregeling niet na te komen en door zijn dochter, zonder medeweten en toestemming van haar moeder, naar [land 3] en [land 2] mee te nemen, teneinde in [land 2] een nieuw bestaan op te bouwen. Gedurende een periode van anderhalve maand heeft moeder geen contact met haar dochter gehad en verkeerde zij voortdurend in onzekerheid omtrent het lot van haar dochter. Uit de zich in het dossier bevindende schriftelijke slachtofferverklaring blijkt dat het gebeuren moeder bijzonder emotioneel heeft aangegrepen.

De dochter van verdachte is per 24 september 2018 voorlopig onder toezicht gesteld, waarbij Jeugdbescherming Overijssel als gezinsvoogd is benoemd. Verdachte heeft zijn dochter tevens aan het opzicht van Jeugdbescherming Overijssel onttrokken door haar mee te nemen naar het buitenland. Verdachte heeft zowel naar moeder als naar de gezinsvoogd een rookgordijn opgetrokken door herhaaldelijk te liegen over onder meer het wederom tot stand komen van contact tussen moeder en dochter en het naar school in [plaats] brengen van zijn dochter.

Dat het kind weer is teruggekeerd naar Nederland en haar moeder weer heeft kunnen zien is niet de verdienste van verdachte, maar van adequaat optreden van de diverse (Nederlandse en buitenlandse) opsporingsdiensten en andere overheidsdiensten en organisaties. Verdachte heeft verklaard dat hij handelde in het belang van zijn dochter, maar in feite heeft verdachte voor eigen rechter gespeeld, de beslissingen van de kinderrechter genegeerd en zijn eigen belangen boven het belang van het kind gesteld, hetgeen de rechtbank hem ernstig aanrekent, te meer nu verdachte het contact tussen moeder en kind daardoor feitelijk ongeveer een maand onmogelijk heeft gemaakt.

Uit een verdachte betreffend uittreksel uit de justitiële documentatie blijkt dat hij niet eerder door de strafrechter is veroordeeld.

Uit de zich in het dossier bevindende stukken blijkt dat de kinderrechter de uithuisplaatsing van het kind bij beschikking van 11 december 2018 heeft verlengd. De kinderrechter heeft echter tevens beslist dat het kind binnen twee maanden dient te worden teruggeplaatst bij verdachte en dat Jeugdbescherming Overijssel en verdachte daarvoor samen een traject moeten uitzetten. Verdachte heeft ter zitting verklaard dat het contact met Jeugdbescherming Overijssel thans goed verloopt en dat het kind op dit moment nog in een pleeggezin verblijft, maar al wel enkele uren bij zowel vader als moeder op bezoek is geweest. Verdachte heeft eveneens verklaard dat hij sinds enige tijd werk heeft en binnenkort over eigen woonruimte beschikt.

De reclassering heeft in haar rapport van 30 januari 2019 geconcludeerd dat er geen gebieden in het leven van verdachte zijn die aandacht van de reclassering behoeven. De reclassering heeft geadviseerd om verdachte een gevangenisstraf gelijk aan het voorarrest op te leggen, in combinatie met een taakstraf.

De rechtbank is van oordeel dat de ernst van de door verdachte gepleegde feiten, met daarbij de strafverzwarende omstandigheid van de nog jonge leeftijd van het kind en het tijdens de onttrekking aan het gezag volledig beletten van enig contact tussen moeder en kind, een forse onvoorwaardelijke gevangenisstraf rechtvaardigen. De enige reden dat de rechtbank hier toch van af ziet is gelegen in de omstandigheid dat een detentie van verdachte de thans door de kinderrechter en Jeugdbescherming ingezette koers doorkruist en daarmee niet in het belang van het kind is. De rechtbank legt daarom een onvoorwaardelijk gevangenisstraf op die gelijk is aan het voorarrest, en een taakstraf van 240 uren. De rechtbank acht daarnaast een voorwaardelijke gevangenisstraf van een jaar, met als bijzondere voorwaarde dat verdachte moet meewerken met Jeugdbescherming Overijssel en met een proeftijd van drie jaren, op zijn plaats.

[naam 2] heeft zich als benadeelde partij gevoegd in dit strafproces. De benadeelde partij vordert verdachte te veroordelen om wegens immateriële schade een schadevergoeding te betalen tot een totaalbedrag van € 6.075,-- te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf het moment waarop het strafbare feit is gepleegd.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.

De verdediging heeft bepleit dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in haar vordering, nu voor toekenning van schadevergoeding wegens immateriële schade sprake dient te zijn van een medisch erkend psychisch ziektebeeld en onderbouwende stukken van een deskundige daarvoor ontbreken. Beoordeling van de vordering levert tevens een onevenredige belasting van het strafproces op, aangezien de rechtbank zal moeten vaststellen in hoeverre er sprake is van ‘eigen schuld’ aan de zijde van de benadeelde partij. Meer subsidiair heeft de verdediging de rechtbank verzocht om de hoogte van de schadevergoeding aanzienlijk te matigen.

De rechtbank is van oordeel dat voldoende onderbouwd en aannemelijk is dat de benadeelde partij als gevolg van het bewezen verklaarde onder 1 immateriële schade heeft opgelopen. De rechtbank is van oordeel dat een bedrag van € 1.000,-- naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid en gelet op hetgeen in vergelijkbare zaken is toegewezen, als geleden schade van immateriële aard toewijsbaar is.

De rechtbank wijst de vordering derhalve tot een bedrag van € 1.000,--, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 23 oktober 2018, toe, en verklaart de benadeelde partij in het overige deel van haar vordering niet-ontvankelijk.

De benadeelde partij heeft verzocht en de officier van justitie heeft gevorderd de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

De rechtbank zal de maatregel als bedoeld in artikel 36f Sr opleggen, aangezien verdachte jegens de benadeelde partij naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het feit is toegebracht.