Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of de tussen partijen bestaande arbeidsovereenkomst moet worden ontbonden. De kantonrechter stelt voorop dat uit artikel 7:669 lid 1 BW volgt dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden ontbonden indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt.

TT stelt dat de redelijke grond voor ontbinding is gelegen in een duurzaam verstoorde arbeidsverhouding. Naar het oordeel van de kantonrechter leveren de door TT in dat verband naar voren gebrachte feiten en omstandigheden een redelijke grond voor ontbinding op, zoals bedoeld in artikel 7:669 lid 3, onderdeel g, BW. Daartoe wordt het volgende overwogen.

[verweerder] heeft er echter voor gekozen om zonder enige plausibele verklaring pas op 29 januari 2020, derhalve reeds nadat het onderhavige verzoekschrift was ingediend, een lijst met werkzaamheden aan TT te sturen. Maar bij TT zijn gegronde twijfels blijven bestaan met betrekking tot veel van de werkzaamheden, die op die lijst van [verweerder] worden genoemd. Zo heeft TT onder meer een verklaring overgelegd van haar administrateur ( [C] ) aan wie [verweerder] leiding geeft. [C] verklaart onder meer dat juist hij degene is die vele van de door [verweerder] opgesomde werkzaamheden uitvoert. Ook het onderzoek naar de laptop voedt de indruk dat [verweerder] het niet nodig had om overuren te maken. In reactie hierop volstaat [verweerder] met een algemene opmerking dat hij wel degelijk de door hem opgesomde werkzaamheden uitvoert en dat hij daarvoor wekelijks 5-6 uren extra nodig heeft. [verweerder] stelt daarnaast dat hij veel op de achtergrond werkzaam is, hoewel hij geen stukken kan produceren waarmee hij kan aantonen wat hij precies doet en hoeveel uur hem dat kost. TT hoeft met die niet nader onderbouwde stelling geen genoegen te nemen en de kantonrechter kan zeer goed begrijpen dat bij TT wantrouwen overheerst ten aanzien van de door [verweerder] opgegeven werkzaamheden.

Verder heeft [verweerder] gesteld dat hij in de periode voor de directiewissel in 2018 naar eigen inzicht en zonder overleg meeruren mocht declareren. Maar dat heeft TT weerlegd met een overgelegde verklaring van haar voormalige directeur. Ook dit heeft bij TT voor meer vraagtekens gezorgd in plaats van opheldering, hetgeen het wantrouwen jegens [verweerder] alsmaar sterker heeft gemaakt.

Op een vraag van de kantonrechter waarom [verweerder] geen stukken heeft kunnen produceren met betrekking tot de werkzaamheden die hij op de achtergrond stelt te hebben gedaan, heeft [verweerder] geantwoord dat hij vanaf zijn non-actiefstelling niet meer de beschikking had over zijn laptop. Maar anderzijds heeft hij met betrekking tot het onderzoek aan de laptop verklaard dat hij meer gebruik maakte van zijn eigen desktop dan van de zakelijk laptop (zie hiervoor onder 2.12). Deze tegenstrijdigheid komt ook bij de kantonrechter de geloofwaardigheid van [verweerder] niet ten goede en draagt bij aan het oordeel van de kantonrechter dat de bij TT gerezen argwaan jegens [verweerder] gefundeerd is.

Op grond van het voorgaande – tegen de achtergrond van hetgeen in het Reglement II onder 3.5. met betrekking tot overuren is bepaald – is genoegzaam komen vast te staan dat de arbeidsverhouding tussen partijen is verstoord, zodanig dat van TT redelijkerwijs niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Nu weliswaar [verweerder] geen afdoende uitleg en opheldering heeft kunnen geven over de gedeclareerde meeruren, is daarmee echter nog niet onomstotelijk komen vast te staan dat hij die meeruren niet heeft gewerkt en dat hij zodoende heeft gefraudeerd. Maar gelet op de intrekking van het primaire verzoek door TT, kan de vraag in het midden blijven, of [verweerder] valselijk 5 à 6 meeruren per week heeft gedeclareerd. Bij het ontbreken van een plausibele verklaring van [verweerder] over de aard en omvang van zijn werkzaamheden ligt het voor de hand dat het wantrouwen van TT jegens [verweerder] zal blijven bestaan. Gelet hierop is de kantonrechter met TT van oordeel dat een verdere vruchtbare samenwerking op basis van vertrouwen met [verweerder] niet aannemelijk is. Mede gelet op zijn positie als controller binnen het bedrijf ligt een eventuele herplaatsing van [verweerder] binnen TT niet in de rede.

De kantonrechter ziet geen aanleiding om aan [verweerder] een billijke vergoeding toe te kennen. Gelet op artikel 7:671b lid 8, onderdeel c, BW is voor toekenning van een billijke vergoeding alleen plaats indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van werkgever. Uit de wetsgeschiedenis volgt dat ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van een werkgever zich slechts zal voordoen in uitzonderlijke gevallen, bijvoorbeeld als een werkgever grovelijk de verplichtingen niet nakomt die voortvloeien uit de arbeidsovereenkomst en er als gevolg daarvan een verstoorde arbeidsverhouding ontstaat of als een werkgever een valse grond voor ontslag aanvoert met als enig oogmerk een onwerkbare situatie te creëren. Een dergelijke situatie doet zich hier niet voor, waarvoor de kantonrechter verwijst naar hetgeen hiervoor is overwogen.

[verweerder] verzoekt verder veroordeling van TT tot betaling van 16,75 meeruren die hij in het jaar 2019 in week 46, 47 en 48 zou hebben gewerkt. [verweerder] heeft in dit verband gesteld dat hij wekelijks een eigen administratie bijhield van de gemaakte meeruren. Ter onderbouwing daarvan heeft hij een overzicht van alle meeruren overgelegd waarop naast de weeknummers 46, 47 en 48 respectievelijk 5,25, 5,50 en 6 meeruren staan genoteerd. De kantonrechter overweegt hierover als volgt. Daarbij gebruikt de kantonrechter de termen overuren en meeruren door elkaar. De kantonrechter is namelijk van oordeel dat – gelet op de formulering van art. 3.5. van het Reglement II – het verschil tussen “overuren” en “meeruren” voor de juridische beoordeling in deze zaak niet relevant is.

TT heeft aangevoerd dat [verweerder] het aantal van 203,23 verlofuren mede heeft berekend over de 16,75 die hij in 2019 ten onrechte als meeruren heeft opgevoerd. Volgens TT heeft [verweerder] recht op maximaal 186,48 opgebouwde verlofuren. Als nog verder wordt teruggekeken zou het aantal verlofuren nog verder naar beneden moeten worden bijgesteld. Voorts moeten volgens TT nog 11 uren in mindering worden gebracht, die rondom de Kerstdagen collectief waren opgenomen. Volgens TT resteert dan nog een aantal van 175,48 verlofuren.

De kantonrechter is van oordeel dat TT gelijk heeft waar zij stelt dat bij de berekening van de verlofuren over 2019 de 16,75 meeruren buiten beschouwing moeten blijven. Voorts heeft [verweerder] niet weersproken dat er rond de Kerst sprake is geweest van 11 uren collectief opgenomen verlofuren. De kantonrechter zal daarom over 2019 uitgaan van 175,48 verlofuren.
[verweerder] kan daarnaast nog aanspraak maken op uitbetaling van de opgebouwde overuren over 2020. Dat [verweerder] in de eerst 3 maanden van 2020 vrijgesteld is van werkzaamheden, brengt niet mee dat hij dan geen verlofuren opbouwt. Hij heeft zich in die tijd immers wel beschikbaar moeten houden voor arbeid, voor het geval TT een beroep op hem zou doen. Van opgenomen verlof is dan ook geen sprake geweest.

TT heeft een beroep gedaan op verrekening van de bedragen waarop [verweerder] jegens TT nog aanspraak kan maken met de bedragen die TT jarenlang ten onrechte aan [verweerder] heeft betaald. Over 2019 becijfert TT het bedrag dat zij ten onrechte aan loonkosten voor [verweerder] heeft gemaakt op een bedrag van € 11.015,23. Daarvan moet een deel nog worden voldaan, zodat (inclusief sociale premies) een bedrag van € 9.006,70 als onverschuldigd betaald resteert.

[verweerder] heeft betwist dat TT onverschuldigd heeft betaald en aangevoerd dat hij de gedeclareerde overuren wel degelijk heeft gewerkt.

Gelet op de uitkomst van de zaak, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen.