Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen kan worden verklaard.

Zij baseert zich daarbij onder meer op het studioverhoor van [benadeelde] , dat wordt ondersteund door het sporenonderzoek en de getuigenverklaringen van [getuige 1] ,

[getuige 2] , haar moeder [getuige 3] en haar vader [getuige 4] . [benadeelde] heeft verklaard dat zij zich verbaal en fysiek verzet heeft. Dat zij de seksuele handelingen door verdachte niet vrijwillig heeft ondergaan blijkt uit het geconstateerde letsel in het genitaal gebied en het diep in haar vagina aangetroffen sperma van verdachte. Daarnaast komt uit de getuigenverklaringen naar voren dat [benadeelde] zich heeft verzet en ‘nee’ heeft geroepen. Daarbij hebben de getuigen gezien dat [benadeelde] bloedde ter hoogte van haar vagina en verklaart [getuige 3] over blauwe plekken bij haar dochter en buikpijn.

De raadsman heeft vrijspraak bepleit, omdat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is voor het dwingen tot ondergaan van seksuele handelingen.

Hij heeft daartoe aangevoerd dat er sprake is geweest van consensuele seks tussen verdachte en [benadeelde] . Dit blijkt onder meer uit de omstandigheden voorafgaand en volgend op het seksueel binnendringen. Verdachte heeft verklaard direct te zijn gestopt met de penetratie toen [benadeelde] aangaf dat het pijn deed en ‘nee’ zei. Dit past bij hetgeen [benadeelde] heeft verklaard tijdens het informatieve gesprek dat er met haar is gevoerd. De later in de studio afgelegde verklaring van [benadeelde] is niet consistent met het informatieve gesprek en lijkt tot stand te zijn gekomen, nadat zij beïnvloed is door haar ouders en persoonlijk begeleiders. Bovendien wordt haar verklaring niet ondersteund door ander bewijs. Uit het medisch forensisch onderzoek door het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) blijkt dat het aangetroffen letsel in het genitaal gebied niet hoeft te betekenen dat er onvrijwillige penetratie heeft plaatsgevonden. Aan de bloeduitstortingen en kras- en schaafverwondingen wordt evenmin bewijswaarde toegekend in relatie tot onvrijwillige seks.

Op grond van het dossier en hetgeen ter terechtzitting op 8 september 2020 is besproken, staat vast dat verdachte en [benadeelde] elkaar op 29 april 2020 op het centraal station in Zwolle hebben ontmoet. Na een treinreis zijn zij samen in Hardenberg uitgestapt en te voet verder gegaan in de richting van de [zorgboerderij] in Radewijk. Onderweg zijn zij gestopt bij bosjes parallel aan de Westeindigerdijk en hebben er seksuele handelingen plaats gevonden tussen [benadeelde] en verdachte. Daarbij is sprake geweest van penetratie.

[benadeelde] heeft verklaard dat zij aan haar arm is meegesleept en dat de seks tegen haar wil was. Zij zou meerdere malen tijdens de penetratie hebben aangegeven dat zij niet wilde en dat verdachte moest stoppen. Ook zou zij fysiek geprobeerd hebben verdachte van zich af te duwen en te trappen.

Verdachte heeft niet ontkend dat er tussen [benadeelde] en hem op 29 april 2020 seksuele handelingen hebben plaatsgevonden die mede hebben bestaan uit het seksueel binnendringen van haar lichaam. Wel wordt uitdrukkelijk betwist dat er sprake is geweest van dwang.

De rechtbank overweegt dat van dwang in de zin van artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht slechts sprake kan zijn, indien de verdachte opzettelijk heeft veroorzaakt dat het slachtoffer de handelingen tegen haar wil heeft ondergaan. Van dwingen is sprake wanneer men toelaat wat men zonder dwang niet zou hebben toegelaten. Ten slotte is vereist dat degene die dwingt, zelf seksuele handelingen verricht. Het bewijs dat sprake is geweest van dwang moet zowel wettig als overtuigend zijn.

De rechtbank stelt vast dat de verklaring van [benadeelde] dat sprake is geweest van het ondergaan van seks tegen haar wil onvoldoende steun vindt in de overige zich in het dossier bevindende stukken. Weliswaar blijkt uit het door het NFI uitgevoerde medisch forensisch onderzoek dat er letsel en bloed aan het voorhof en maagdenvlies van [benadeelde] is aangetroffen, maar niet met zekerheid kan worden gesteld dat dit het gevolg is van onvrijwillige penetratie, zodat deze bevindingen niet als ondersteunend bewijs voor de door aangeefster gestelde dwang kunnen dienen. Ook in de overigens bij [benadeelde] geconstateerde letsels, waaronder de oppervlakkige kras- en schaafverwondingen op onder meer haar benen en rechterelleboog kan geen steun worden gevonden voor de gestelde dwang, nu de oorzaak van die letsels niet met zekerheid kan worden vastgesteld. In het dossier bevinden zich de getuigenverklaringen van [getuige 1] , [getuige 2] , [getuige 3] en [getuige 4] . Allen verklaren dat zij op 29 april 2020 van [benadeelde] hebben gehoord dat er sprake zou zijn geweest van seksuele handelingen tegen haar wil en dat [benadeelde] zich verbaal en fysiek verzet heeft. Deze “de auditu” verklaringen zijn allen terug te voeren op de verklaring van [benadeelde] over de vermeende dwang.

Nu ondersteunende bewijsmiddelen voor de door [benadeelde] gestelde dwang ontbreken, is er naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende wettig bewijs om verdachte ter zake die dwang te veroordelen. Niet is daarom wettig en overtuigend bewezen dat de seksuele handelingen op zodanige wijze hebben plaatsgevonden dat sprake is geweest van verkrachting in de zin van artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht. Dit maakt dat de rechtbank verdachte zal vrijspreken van het tenlastegelegde feit.