Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat sprake was van een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanranding door [slachtoffer] richting verdachte en dat verdachte zich daartegen heeft mogen verdedigen op de manier die hij heeft gedaan, waardoor verdachte dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

De raadsman heeft primair aangevoerd dat verdachte heeft gehandeld uit noodweer als bedoeld in artikel 41, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht en dus dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging. De raadsman heeft gesteld dat verdachte zich geconfronteerd zag met een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding door [slachtoffer] .

Ingevolge artikel 41, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht is niet strafbaar hij die een feit begaat, geboden door de noodzakelijke verdediging van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed tegen ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding. Van een “ogenblikkelijke” aanranding is ook sprake bij een onmiddellijk dreigend gevaar voor een aanranding. In het voor noodweer geldende vereiste dat de gedraging is “geboden door de noodzakelijke verdediging” worden zowel de zogenoemde subsidiariteits- als de proportionaliteitseis tot uitdrukking gebracht. Aan de subsidiariteitseis is niet voldaan indien de verdachte zich niet behoefde te verdedigen en er dus geen noodzaak tot verdediging bestond. De proportionaliteitseis strekt ertoe om niet ook dan een gedraging straffeloos te doen zijn indien zij – als verdedigingsmiddel – niet in redelijke verhouding staat tot de ernst van de aanranding. De keuze van het verdedigingsmiddel en de wijze waarop het is gebruikt, staan bij de beoordeling van de proportionaliteit centraal. Zo staat in beginsel het met kracht toebrengen van een diepe, potentieel dodelijke steekwond niet in verhouding met een aanval die bestaat uit het slaan met de blote handen dan wel een vuist.

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden.

Op grond van de verschillende verklaringen van de verdachte, aangever en de getuigen kan de rechtbank niet vaststellen wie van beiden, verdachte of [slachtoffer] , het gevecht is begonnen. De rechtbank acht het echter niet aannemelijk dat, zoals aangever verklaart, verdachte hem voor de voordeur van de woning direct in de buik stak. Het is weinig aannemelijk dat aangever enerzijds verklaart dat hij al voor de woning werd gestoken om vervolgens te verklaren dat (toen hij bovenop verdachte was gevallen) dacht dat verdachte hem in de buik stompte en niet wist dat het steken waren. Wel kan op basis van de verklaringen worden vastgesteld dat er in de woning van verdachte een gevecht tussen beide mannen heeft plaatsgevonden, waarbij [slachtoffer] bovenop verdachte (op de trap) lag. Verdachte had op dat moment een uitgeklapt mes in zijn hand en heeft [slachtoffer] daarmee meerdere keren gestoken.

Naar het oordeel van de rechtbank is aannemelijk geworden dat toen aangever bovenop verdachte lag, sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding door aangever. Daarbij is van belang dat het gevecht zich in het woonhuis van verdachte afspeelde en [slachtoffer] – een man met een fors postuur in vergelijking tot verdachte – bovenop verdachte lag. Onder die omstandigheden heeft verdachte zich mogen verdedigen tegen de aanval en kon van hem niet worden gevergd dat hij zich aan de aanval zou onttrekken.

Waar vraagtekens gezet kunnen worden ten aanzien van de proportionaliteit van het handelen van verdachte, namelijk het ten minste zeven keer in de buik steken van aangever, terwijl de aanval heeft bestaan uit het slaan en stompen met de vuisten, acht de rechtbank met name van belang dat, ondanks dat verdachte aangever had gestoken, aangever bovenop hem bleef liggen op de trap. De eerdere steken sorteerden kennelijk geen effect. Uiteindelijk is aangever naar eigen zeggen weggelopen, maar niet als gevolg van het feit dat hij door verdachte gestoken werd. Gelet op die specifieke omstandigheden kan het meermalen steken als proportioneel worden gezien om de aanranding af te wenden.

De rechtbank is op grond van vorenstaande van oordeel dat het beroep op noodweer slaagt. Verdachte wordt daarom ontslagen van alle rechtsvervolging.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in zijn vordering.

De raadsman heeft zich ook op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in zijn vordering, dan wel dat de vordering dient te worden afgewezen.

De benadeelde partij heeft tijdens het onderzoek ter terechtzitting een vordering ingediend die ziet op materiële schade (kleding) en letselschade, zonder aan deze schadeposten een bedrag te koppelen. Gelet op het niet noemen van een schadebedrag en de omstandigheid dat verdachte wordt ontslagen van alle rechtsvervolging en aan hem geen maatregel wordt opgelegd, zal de rechtbank de benadeelde partij op de grond van artikel 361, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering (Sv) niet-ontvankelijk verklaren in zijn vordering.