Uitspraken

De raadsman heeft ter zitting van 21 juni 2022 aangevoerd dat er sprake is van een innerlijk tegenstrijdige tenlastelegging voor het subsidiair tenlastegelegde (medeplichtigheid criminele organisatie) hetgeen moet leiden tot nietigheid. De raadsman heeft daartoe aangevoerd dat de Hoge Raad in een arrest uit 2012 (ECLI:NL:HR:2012:BW5132) heeft bepaald dat

artikel 140 Wetboek van Strafrecht (Sr) een zelfstandig misdrijf is waaraan kan worden deelgenomen op grond van artikel 47 en 48 Sr. Buitenstaanders, sympathisanten e.d. zouden in eerste instantie onder de medeplichtigheid van artikel 48 Sr vallen maar blijkens een arrest van de Hoge Raad van 2017 (ECLI:NL:HR:2017:413) in samenhang met de kamerstukken 2002-2003, 28463,10 pag. 10 vallen die nu onder artikel 140, vierde en vijfde lid, Sr. De Hoge Raad zegt namelijk dat elke bijdrage de facto is aan te merken als deelname aan een criminele organisatie.

De rechtbank heeft op de zitting van 21 juni 2022 de beslissing ten aanzien van verwijzing naar artikel 140, vierde en vijfde lid, Sr aangehouden tot bij eindbeslissing. De rechtbank begrijpt dat het verweer van de raadsman ziet op het thans geldende artikel 140, vijfde lid, Sr (oud artikel 140, vierde lid, Sr).

In artikel 140, eerste lid, Sr is bepaald: ‘Deelneming aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie’. In artikel 140, vijfde lid, Sr is bepaald: ‘Onder deelneming als omschreven in het eerste lid wordt mede begrepen het verlenen van geldelijke of andere stoffelijke steun aan alsmede het werven van gelden of personen ten behoeve van de daar omschreven organisatie’.

In de tenlastelegging wordt verdachte verweten dat hij al dan niet op verzoek van [naam 1] , [naam 3] , [naam 4] , [naam 2] , [naam 5] , [naam 6] , [naam 7] , [naam 8] en medeverdachte [medeverdachte] de politiesystemen heeft bevraagd over (vertrouwelijke) informatie naar aan het crimineel samenwerkingsverband gelieerde hennepkwekerijen en personen, met het doel die informatie te verstrekken en terug te koppelen aan voornoemde personen.

Het verstrekken van informatie is niet te kwalificeren als geldelijke of andere stoffelijke steun dan wel het werven van gelden of personen zoals in artikel 140, vijfde lid, Sr is bepaald. De rechtbank verwerpt om die reden het ter terechtzitting van 21 juni 2022 gedane verweer van de raadsman.

De rechtbank stelt vast dat de dagvaardingen geldig zijn.

De rechtbank stelt verder vast dat zij bevoegd is tot kennisneming van deze zaken, dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte voor het onder parketnummer 08/952714-18 en voor het onder parketnummer 08/953088-17 onder 1 en 2 tenlastegelegde te veroordelen tot een gevangenisstraf voor de duur van twaalf maanden, met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht.

De officier van justitie heeft ten aanzien van de redelijke termijn naar voren gebracht dat zij verdachte heeft gedagvaard voor de meervoudige kamer van 18 december 2018 tegelijk met de strafzaken van de overige hoofdverdachten in het onderzoek Hera. Sedertdien zijn er vier jaren verstreken en is sprake van een (ernstige) overschrijding van de redelijke termijn. Het verstrijken van de termijn heeft grotendeels te maken met de door de verdediging gevoerde bezwaarschriftenprocedure en het uitvoeren van onderzoekswensen. Daarnaast is de (inhoudelijke) behandeling van deze strafzaak diverse keren uitgesteld in verband met verhindering vanuit de zijde van de verdachte(n). De officier van justitie ziet dan ook geen aanleiding om met het verstrijken van deze termijn rekening te houden bij haar strafeis.

De raadsman heeft naar voren gebracht dat in een klein aantal zaaksdossiers kan worden vastgesteld dat verdachte informatie heeft gedeeld met derden en dat in een periode van ruim drie jaren. Het is derhalve niet zo dat er constant informatie werd opgezocht en gedeeld. De raadsman heeft de rechtbank verzocht hiermee rekening te houden in de strafmaat. De raadsman heeft de rechtbank daarnaast verzocht een taakstraf op te leggen, met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht. Verdachte is door zijn ontslag en berichtgeving in de media al publiekelijk en persoonlijk gestraft en heeft daar veel last van. De raadsman heeft de rechtbank verzocht om daarmee rekening te houden.

Verder heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) is overschreden en dat deze overschrijding moet worden verdisconteerd in de strafoplegging.

Bij de strafoplegging houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen. De rechtbank acht daarbij in het bijzonder het volgende van belang.

Ernst van de feiten

Verdachte heeft zich (samen met de medeverdachte) als politieambtenaar schuldig gemaakt aan het (mede)plegen van schending ambtsgeheim en (mede)plegen van computervredebreuk. Verdachte is, ondanks zijn geheimhoudingsplicht, zonder ambtelijk doel gericht gaan zoeken in de hem uit hoofde van zijn functie ter beschikking staande en voor hem toegankelijke politiesystemen en hij heeft de door hem gevonden informatie gedeeld met de medeverdachte en anderen.

De rechtbank houdt in strafverzwarende zin bij de bepaling van de strafmaat rekening met het feit dat verdachte op verzoek van personen die zich in het criminele milieu bevinden en die onderdeel uitmaken van een criminele organisatie zijn ambtsgeheim heeft geschonden. Er zijn sterke aanwijzingen dat het kwalijke handelen van verdachte vooral was gericht op het informeren van criminelen die zich bezig hielden met hennepteelt. De rechtbank neemt dit verdachte zeer kwalijk.

Door zich niet als integer politieambtenaar te gedragen, heeft verdachte het vertrouwen in en het aanzien van de politie zeer ernstig geschaad. Een onkreukbaar politiekorps is voor het functioneren van de rechtsstaat een absoluut vereiste. Verdachte heeft ook het in hem door zijn werkgever gestelde vertrouwen ernstig geschonden.

Naar het oordeel van de rechtbank rechtvaardigt de aard en de ernst van de bewezenverklaarde feiten in beginsel het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor langere duur.

Persoon van de verdachte

Bij haar beslissing heeft de rechtbank ook rekening gehouden met een uittreksel justitiële documentatie betreffende verdachte van 12 december 2022, waaruit blijkt dat verdachte niet eerder voor soortgelijke feiten is veroordeeld.

De persoonlijke omstandigheden die de verdediging verder heeft aangevoerd, zijn - afgezet tegen de ernst van de feiten - niet zwaarwegend genoeg om een strafvermindering te rechtvaardigen. Verder zijn de rechtbank geen bijzondere persoonlijke omstandigheden gebleken waarmee de rechtbank bij de strafoplegging rekening moet houden.

Overschrijding redelijke termijn

De rechtbank constateert dat sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM. Als uitgangspunt heeft te gelden dat de behandeling van een zaak ter terechtzitting dient te zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaren nadat de redelijke termijn is aangevangen, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Die termijn vangt aan op het moment dat vanwege de Nederlandse Staat jegens de betrokkene een handeling is verricht op grond waarvan bij betrokkene de redelijke verwachting is gewekt dat hij strafrechtelijk zal worden vervolgd.

De rechtbank stelt vast dat de termijn een aanvang heeft genomen op het moment dat verdachte in verzekering is gesteld, te weten 16 april 2018. Vastgesteld kan worden dat op het moment dat in deze zaak vonnis wordt gewezen, 14 februari 2023, de vervolging van verdachte bijna vijf jaren in beslag heeft genomen. Daarmee is in beginsel sprake van een overschrijding van de redelijke termijn met ruim twee jaren en tien maanden.

De rechtbank houdt echter rekening met de navolgende bijzondere omstandigheden.

Er is sprake van een omvangrijk opsporingsonderzoek en een complexe zaak. In mei 2017 is een strafrechtelijk onderzoek gestart, genaamd Hera. Het onderzoek richtte zich op een groep personen die zich onder leiding van [naam 1] op grote schaal bezig hebben gehouden met het in georganiseerd verband opzetten en exploiteren van hennepkwekerijen. Door de combinatie van onderzoeksgegevens uit het onderzoek Hera en het VIK onderzoek (Mersin) ontstond de verdenking dat er informatie uit politiesystemen die verband hield met het Hera onderzoek door verdachte en zijn medeverdachte werd doorgespeeld naar leden van de organisatie van [naam 1] .

Een andere omstandigheid die de rechtbank meeweegt is dat er door de raadsman een bezwaarschrift is ingediend tegen een dagvaarding (met parketnummer 08/952714-18) die is uitgebracht voor de terechtzitting van 18 december 2018. De rechtbank heeft bij beschikking van 18 december 2018 het hiertegen ingediende bezwaarschrift gegrond verklaard. De officier van justitie heeft hoger beroep ingesteld tegen de beslissing van de rechtbank. Het gerechtshof Arnhem Leeuwarden heeft bij beschikking van 6 februari 2019 de beschikking van de rechtbank vernietigd en heeft het bezwaarschrift alsnog ongegrond verklaard. Vervolgens is door verdachte cassatie ingesteld. De Hoge Raad heeft bij beschikking van 24 september 2019 het beroep niet-ontvankelijk verklaard. Eind 2021 is er opnieuw een dagvaarding aan verdachte uitgereikt. Door de raadsman is op 4 januari 2022 opnieuw een bezwaarschrift tegen de dagvaarding ingediend. De officier van justitie heeft deze laatste dagvaarding op de zitting van 22 maart 2022 ingetrokken. Doordat de verdediging een bezwaarschrift heeft ingediend tegen de dagvaarding kon de zaak niet eerder inhoudelijk worden behandeld.

De derde bijzondere omstandigheid in deze zaak is het tijdsverloop tussen 21 juni 2022 (de eerder geplande datum voor de inhoudelijke behandeling van de zaken) en 12 januari 2023 (de uiteindelijke datum van de inhoudelijke behandeling), nu de zitting op 21 juni 2022 en op 9 september 2022 door persoonlijke omstandigheden aan de zijde van de verdachte(n) geen doorgang heeft kunnen vinden.

De rechtbank is van oordeel dat voornoemde omstandigheden rechtvaardigen dat een deel van de overschrijding van de redelijke termijn voor rekening van de verdediging komt. De rechtbank stelt dat deel vast op een jaar en tien maanden.

De rechtbank komt op basis van het voorgaande tot de vaststelling dat de redelijke termijn in deze zaak is overschreden met een jaar. Deze overschrijding heeft tot gevolg dat de rechtbank in het voordeel van verdachte geen hogere onvoorwaardelijke gevangenisstraf zal opleggen dan een gevangenisstraf die gelijk is aan de duur van het voorarrest, maar dit zal verdisconteren in de strafmodaliteit.

Strafoplegging

Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat aan verdachte een gevangenisstraf voor de duur van 34 dagen, met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht en daarnaast een taakstraf voor de duur van 240 uren, subsidiair 120 dagen hechtenis moet worden opgelegd.