Uitspraken

Voor toewijzing van de vorderingen in een kort geding is vereist dat de aan die vordering ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden voldoende aannemelijk zijn en dat het ook in voldoende mate waarschijnlijk is dat die vordering in een nog te voeren gewone procedure (bodemprocedure) zal worden toegewezen. Voor nader onderzoek naar bepaalde feiten en omstandigheden of voor bewijslevering door bijvoorbeeld getuigen is in dit kort geding in beginsel geen plaats. Dat moet gebeuren in een eventuele bodemprocedure. De beoordeling in dit kort geding is dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

Gelet op het voorlopige karakter van het kort geding, kan de kortgedingrechter slechts een voorlopige voorziening geven, gebaseerd op een voorlopig oordeel over de rechtsverhouding tussen partijen, en de kortgedingrechter kan daarover niet al een definitieve uitspraak doen. Dit betekent dat in een uitspraak in kort geding geen plaats is voor een verklaring voor recht. De gevorderde verklaring voor recht wordt daarom afgewezen.

De kantonrechter overweegt als volgt. Tussen partijen is niet in geschil dat zij met elkaar een arbeidsovereenkomst hebben gesloten. Dat is meteen ook het enige waarover partijen het met elkaar eens zijn. Zo is onduidelijk gebleven of de arbeidsovereenkomst op schrift is gesteld; volgens [eiser] niet maar volgens [gedaagde] wel, doch zou die schriftelijke arbeidsovereenkomst in het ongerede zijn geraakt. Wat hiervan ook zij, [eiser] heeft onvoldoende concrete aanknopingspunten naar voren gebracht op grond waarvan aannemelijk is dat zij tot 1 juli 2023 nog recht heeft op loon. Vast staat dat [eiser] over de periode van 5 januari 2022 tot 1 juli 2023 wel loon heeft ontvangen. Partijen twisten echter onder meer over de arbeidsomvang, de werktijden en (de hoogte van) het salaris. Tegenover de gemotiveerde betwisting door [gedaagde] heeft [eiser] haar blote stelling dat haar loon niet tijdig is betaald en dat zij veel meer uren heeft gewerkt dan waarvoor zij is uitbetaald op geen enkele wijze onderbouwd. In kort geding is geen plaats voor nadere bewijslevering. De kantonrechter kan daarom voorshands niet uitgaan van de juistheid van de stelling van [eiser]. Dit betekent dat de vordering tot betaling van achterstallig loon tot 1 juli 2023 zal worden afgewezen.

Vereist voor een overgang van onderneming in de zin van artikel 7:662 e.v. BW is dat het gaat om de overgang van een economische eenheid die haar identiteit behoudt, waarbij onder ‘economische eenheid’ wordt verstaan ‘een geheel van georganiseerde middelen, bestemd tot het ten uitvoer brengen van een al dan niet hoofdzakelijk economische activiteit’. Het Hof van Justitie heeft in het zogeheten Spijkers-arrest (18 maart 1986, NJ 1987, 502) bepaald dat voor de beantwoording van de vraag of er sprake is van identiteitsbehoud dient te worden gelet op omstandigheden die kenmerkend zijn voor de overgang, zoals de aard van de betrokken onderneming of vestiging, of er materiële activa worden overgedragen, de waarde van de immateriële activa op het tijdstip van de overdracht, of vrijwel al het personeel door de nieuwe ondernemer wordt overgenomen, of de klantenkring wordt overgedragen, de mate waarin de voor en na overdracht verrichte activiteiten met elkaar overeenkomen en de duur van de onderbreking van die activiteiten.

Naast koop materiële activa zal ook huur een overgang van de onderneming tot gevolg kunnen hebben, zoals dat bijvoorbeeld ook bij vruchtgebruik, pacht en andersoortige overeenkomsten kan gelden. [gedaagde] heeft ter onderbouwing van de overgang van onderneming verwezen naar de schriftelijke pachtovereenkomst, die zij heeft overgelegd (zie hiervoor onder 3.5.). Volgens [eiser] is de pachtovereenkomst tot stand gekomen onder invloed van een wilsgebrek. [eiser] weet dat zij een keer een schriftelijk stuk van [gedaagde] heeft ondertekend, maar zij weet niet meer of dat deze pachtovereenkomst was. [eiser] stelt dat zij de Nederlandse taal niet voldoende machtig is, maar zij heeft het stuk toch ondertekend omdat zij groot vertrouwen in [gedaagde] had. [eiser] herkent haar handtekening op de pachtovereenkomst. De kantonrechter verwerpt dit beroep op een wilsgebrek. [gedaagde] heeft namelijk onweersproken aangevoerd dat zij de pachtovereenkomst in de zaak aan [eiser] heeft overhandigd en dat ze de overeenkomst samen hebben doorgenomen. [gedaagde] heeft naar eigen zeggen de overeenkomst voor [eiser] in het Chinees vertaald en zij heeft [eiser] vervolgens een bedenktermijn gegeven. Volgens [gedaagde] heeft [eiser] de overeenkomst een week later ondertekend en zijn partijen kort daarna samen naar de Kamer van Koophandel gegaan om de eenmanszaak van [gedaagde] over te zetten naar een eenmanszaak van [eiser]. Dit laatste blijkt ook uit het overgelegde uittreksel van het handelsregister van 28 december 2023. De gedetailleerde stellingen van [gedaagde] heeft [eiser] op haar beurt niet voldoende overtuigend weersproken. En het verweer dat deze pachtovereenkomst onder invloed van misbruik van omstandigheden tot stand zou zijn gekomen, heeft [eiser] allerminst met feiten en omstandigheden weten te onderbouwen; dit geldt te meer in het licht van de brief van de voormalige boekhouder (zie hiervoor onder 3.4.). De kantonrechter neemt daarom aan dat [eiser] wist wat de pachtovereenkomst voor haar betekende en dat zij de overeenkomst heeft willen aangaan. Voorshands wordt geoordeeld dat de pachtovereenkomst rechtsgeldig tot stand is gekomen en dat een beroep op de vernietigbaarheid wegens misbruik van omstandigheden niet kan slagen.

Partijen hebben in de pachtovereenkomst afspraken gemaakt over de verdere exploitatie van [bedrijf] door [eiser]. In de pachtovereenkomst zijn de voorwaarden en condities voor de exploitatie opgenomen. Zo valt te lezen dat de exploitatietermijn aanvangt op 1 juli 2023. De afspraken hebben betrekking op onder meer de overname van de horecaruimte (de begane grond van het pand), het gebruik van de handelsnaam en het gebruik en onderhoud van bedrijfsinventaris. De hoofdtaken van [eiser], zo valt te lezen, bestaan uit het zelfstandig uitvoeren van de exploitatie, waaronder wordt verstaan het beheren van alle in- en verkoop van dranken en spijzen met alle daarmee verbonden werkzaamheden, waarbij de daaraan verbonden baten en lasten voor rekening van [eiser] komen. [eiser] is gastvrouw in de zaak en zij dient tevens het dagelijks beheer van de zaak op zich te nemen. De naam [bedrijf] is in stand gebleven en verder is gesteld noch gebleken dat de menukaart na 1 juli 2023 wezenlijk is veranderd, zodat voor de buitenwereld en dus de (potentiële) gasten van de broodjeszaak niets is veranderd. Daaruit volgt naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter dat de identiteit van [bedrijf] na 1 juli 2023 behouden is gebleven. Bij dit alles is van belang dat [eiser] vanaf 1 juli 2023 het loon van haar echtgenoot de heer [naam], die tegelijkertijd met [eiser] bij [gedaagde] in dienst trad, is gaan uitbetalen, terwijl vóór 1 juli 2023 [gedaagde] het salaris van zowel [eiser] als [naam] betaalde. Een verklaring waarom zij dat vanaf 1 juli 2023 heeft gedaan en niet [gedaagde], heeft [eiser] desgevraagd niet gegeven. Daarnaast heeft [eiser] onvoldoende weersproken dat zij wekelijks op haar bankrekening de gedraaide omzet van [bedrijf] overgeboekt kreeg van [gedaagde].

Op grond van het voorgaande is de kantonrechter voorshands van oordeel dat sprake is van een overgang van onderneming. Daarmee is de arbeidsovereenkomst tussen [eiser] en [gedaagde] op 1 juli 2023 van rechtswege geëindigd. Er bestaat daarom geen grond om [gedaagde] als voormalig werkgever te veroordelen tot betaling van loon na 1 juli 2023.

De conclusie is dat de vorderingen van [eiser] integraal zullen worden afgewezen.

[eiser] is de partij die ongelijk krijgt en zij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op € 814,00 aan salaris gemachtigde.