Uitspraken

In de tussenbeschikking van 6 november 2024 (hierna te noemen: de tussenbeschikking) heeft de kantonrechter overwogen dat hij voorshands voldoende aannemelijk acht dat het betoog van [partij A] dat het bedrag van € 10.138,54 – met uitzondering van het erkende bedrag van € 341,03 – betrekking heeft op uitgaven die ten behoeve van (de deelnemers van) LdH zijn voorgeschoten, niet juist is en dat [partij A] dit bedrag heeft ontvreemd. [partij A] is daarom toegelaten tot het leveren van bewijs tegen het voorshands aannemelijk te achten feit dat LdH door de opzet of bewuste roekeloosheid van [partij A] een bedrag van € 9.797,51 aan schade heeft geleden.

[partij A] heeft vervolgens bij akte kenbaar gemaakt af te zien van het horen van getuigen en de kantonrechter verzocht de onderhavige zaak op de stukken af te doen. Dit betekent dat [partij A] niet heeft weten te ontzenuwen dat LdH door de opzet of bewuste roekeloosheid van [partij A] een bedrag van € 9.797,51 aan schade heeft geleden. De kantonrechter gaat er dus van uit dat dit het geval is. Weliswaar heeft [partij A] in haar laatste akte nog verweer gevoerd op dit punt, maar de kantonrechter gaat aan dit verweer voorbij, omdat het debat tussen partijen reeds was afgerond en [partij A] in de tussenbeschikking tot het leveren van tegenbewijs is toegelaten.

Nu vast staat dat LdH als gevolg van de opzet of bewuste roekeloosheid van [partij A] een bedrag van € 10.138,54 aan schade heeft geleden, is [partij A] jegens LdH aansprakelijk voor die schade. Het daarop gerichte tegenverzoek van LdH is dus toewijsbaar. Voor matiging van de betreffende schade, zoals [partij A] heeft verzocht, bestaat naar het oordeel van de kantonrechter in de gegeven omstandigheden geen aanleiding.

Gelet op het voorgaande, was LdH op grond van artikel 6:127 lid 2 BW gerechtigd het bedrag van € 10.138,54 te verrekenen met hetgeen zij op grond van de arbeidsovereenkomst nog aan [partij A] verschuldigd was. Dit betekent dat [partij A] geen aanspraak kan maken op betaling van een bedrag van € 4.209,94 netto ter zake van achterstallig loon en de eindafrekening. Dit verzoek van [partij A] zal dus worden afgewezen, net als haar verzoek tot betaling van een bedrag van € 2.202,05 bruto aan wettelijke verhoging en tot betaling van wettelijke rente, omdat de verrekening met terugwerkende kracht kan worden toegepast (artikel 6:129 lid 1 BW). De vordering van LdH tot betaling van een bedrag van € 5.930,60 aan schadevergoeding kan daarentegen wel worden toegewezen. Uit de als productie 4 door [partij A] overgelegde loonstrook volgt dat het aan [partij A] nog verschuldigde loon geen € 4.209,94 maar € 4.207,94 netto bedroeg, zodat het volledige bedrag van € 5.930,60 toewijsbaar is.

LdH meent dat [partij A] op grond van artikel 7:673 lid 7 sub c BW geen aanspraak kan maken op de wettelijke transitievergoeding, aangezien sprake is geweest van verduistering in dienstbetrekking en dus van ernstig verwijtbaar handelen. Subsidiair betoogt LdH dat het toekennen van de transitievergoeding aan [partij A] naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn.

Het beroep van LdH op artikel 7:673 lid 7 sub c BW gaat naar het oordeel van de kantonrechter niet op. Het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst van [partij A] kan namelijk geen verband hebben gehad met de ontvreemding van geld, nu het eindigen van de arbeidsovereenkomst al op 15 november 2023 aan [partij A] is aangezegd, terwijl de ontvreemding pas in december 2023 aan het licht is gekomen. Dit betekent echter niet dat de door [partij A] verzochte transitievergoeding zal worden toegewezen. De kantonrechter is namelijk van oordeel dat het toekennen van die vergoeding in het onderhavige geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Het handelen van [partij A] levert immers ernstig verwijtbaar handelen op. Het verzoek tot toekenning van de wettelijke transitievergoeding zal dus worden afgewezen. Het verzoek van LdH om te bepalen dat [partij A] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld is daarentegen wel toewijsbaar.

LdH heeft bij het verweerschrift de jaaropgaaf over 2023 gevoegd en ook deze jaaropgaaf hoeft gelet op het voorgaande niet gecorrigeerd te worden. Het verzoek tot verstrekken van een deugdelijke jaaropgaaf over 2023 is dus evenmin toewijsbaar.

LdH vordert op grond van artikel 6:96 lid 2 sub b BW ook betaling van een bedrag van € 4.800,00 aan onderzoekskosten die de afdeling KCA zou hebben gemaakt. [partij A] betwist op zichzelf niet dat de afdeling KCA onderzoekskosten heeft gemaakt, zodat hiervan kan worden uitgegaan. Met [partij A] is de kantonrechter echter van oordeel dat de betreffende schadepost moet worden gematigd, aangezien uit de memo van 23 januari 2024 – die gevoegd was bij de pleitaantekeningen van [partij A] – blijkt dat de inzet van de afdeling KCA niet alleen betrekking heeft gehad op de onderhavige zaak maar ook op het geven van advies ter zake van het proces rondom de uitgave van bankpassen in het algemeen. Gelet hierop en op het feit dat LdH het door haar gehanteerde uurtarief niet heeft onderbouwd, acht de kantonrechter een bedrag van € 2.400,00 aan onderzoekskosten toewijsbaar.

De door LdH gevorderde wettelijke rente over de te betalen schadevergoeding zal worden toegewezen zoals verzocht.

De proceskosten komen voor rekening van [partij A], omdat zij ongelijk krijgt. De kosten aan de zijde van LdH worden tot op heden begroot op een bedrag van € 814,00 aan salaris gemachtigde.