Uitspraken

[gedaagde] is in deze procedure niet verschenen. De kantonrechter stelt vast dat bij het betekenen van de dagvaarding de wettelijke vereisten zijn nageleefd en dat de voorgeschreven termijnen en overige formaliteiten in acht zijn genomen. De kantonrechter verleent daarom verstek tegen [gedaagde].

Een vordering in kort geding kan worden toegewezen als de eisende partij hierbij zoveel spoed heeft dat die de uitkomst van een gewone procedure niet hoeft af te wachten. Nu onder meer sprake is van een loonvordering, is de kantonrechter van oordeel dat het spoedeisend belang in dit geval voortvloeit uit de aard van de vordering.

Op grond van artikel 139 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) dient de kantonrechter in geval van verstek de vorderingen van de eisende partij toe te wijzen, tenzij deze de kantonrechter onrechtmatig of ongegrond voorkomen.

De loonbetalingsvorderingen, meer specifiek het achterstallig loon over maart 2025 (€ 1.600,- netto) en het opgebouwde vakantiegeld over de periode van 1 oktober 2024 tot en met 31 maart 2025, zal de kantonrechter toewijzen, met dien verstande dat de kantonrechter rekening zal houden met het door [gedaagde] op 1 juni 2025 aan [eiser 4] overgemaakte bedrag van € 1.500,- (netto). Dit bedrag wordt, zoals van de zijde van de bewindvoerder ook tijdens de mondelinge behandeling naar voren is gebracht, in mindering gebracht op het gevorderde bedrag van € 1.600,- netto.

[gedaagde] heeft niet betwist dat zij (een deel van) het loon en het vakantiegeld te laat heeft betaald. Daarom moet zij op grond van artikel 7:625 BW een wettelijke verhoging betalen. De bewindvoerder vordert in dat verband 50% wettelijke verhoging over het loon van maart 2025. Daarnaast vordert de bewindvoerder met betrekking tot de periode oktober 2024 tot en met februari 2025 een wettelijke verhoging van in totaal € 1.043,503. Gelet op de toelichting door de bewindvoerder in de dagvaarding onder de randnummers 3 en 6, begrijpt de kantonrechter dat de bewindvoerder bij berekening van de wettelijke verhoging is uitgegaan van het netto loon. De wettelijke verhoging op grond van artikel 7:625 BW is echter verschuldigd over het bruto loon4. Daarom zal de wettelijke verhoging, als het mindere van het gevorderde, worden toegewezen over het bruto- equivalent van de onder randnummer 3 van de dagvaarding vermelde netto bedragen die de bewindvoerder als uitgangspunt heeft genomen voor de wettelijke verhoging en het netto loon van € 1.600,- voor maart 2025. De kantonrechter komt de wettelijke verhoging namelijk voor het overige niet onrechtmatig of ongegrond voor. Nu [gedaagde] niet is verschenen heeft zij (dus) ook geen redenen aangevoerd die aanleiding zouden kunnen geven voor matiging van de wettelijke verhoging en deze zijn de kantonrechter ook anderszins niet gebleken. Van deze bevoegdheid maakt de kantonrechter dan ook geen gebruik.

De gevorderde wettelijke rente als bedoeld in artikel 6:119 BW over het achterstallig loon wordt als op de wet gegrond en niet weersproken toegewezen vanaf de dag van opeisbaarheid van het loon tot de dag van volledige betaling. Dit betekent dat [gedaagde] dus ook over het na de dagvaarding betaalde bedrag van € 1500,- wettelijke rente verschuldigd is vanaf de datum waarop zij dat bedrag had moeten betalen tot het moment waarop zij het heeft betaald (1 juni 2025). Verder wordt opgemerkt dat in het petitum van de dagvaarding de wettelijke rente gedeeltelijk twee keer is gevorderd, namelijk onder “a” en “c”. Voor zover er sprake is van een verdubbeling wordt dat afgewezen.

De gevorderde wettelijke rente over het vakantiegeld wordt eveneens als op de wet gegrond en niet betwist toegewezen, vanaf de dag van opeisbaarheid tot de dag van volledige betaling.

De vordering van de bewindvoerder om [gedaagde] te veroordelen om een deugdelijke loonspecificatie over de maand maart 2025 en een deugdelijke eindafrekening van de niet-genoten vakantiedagen en het vakantiegeld aan hem te verstrekken is op grond van artikel 7:626 BW toewijsbaar. De gevorderde dwangsom is ook toewijsbaar, waarbij de kantonrechter aanleiding ziet om de dwangsom te beperken tot een bedrag van € 100,00 per dag met een maximum van € 5.000,-.

[gedaagde] is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. Omdat de bewindvoerder heeft geprocedeerd op basis van een toevoeging, zal [gedaagde] niet worden veroordeeld tot betaling van de explootkosten en betekeningskosten. De proceskosten van de bewindvoerder worden begroot op:

Uitvoerbaar bij voorraad

De toegewezen vorderingen zullen, zoals door de bewindvoerder gevorderd, uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard. Dat betekent dat dit vonnis meteen kan worden uitgevoerd als [gedaagde] niet aan de veroordelingen voldoet, ook als hoger beroep zou worden ingesteld.