Uitspraken

RECHTBANK ROTTERDAM

Sector kanton

Locatie Rotterdam

vonnis

in de zaak van

tegen

Partijen worden hierna aangeduid als “[eiser]” respectievelijk “[gedaagde]”.

“The Employee will be entitled to a percentage of a bonus-pool, which will be calculated on the results of the unit in each fiscal year. 15% of the results before tax but after deduction of the unit’s operating expenses en deduction of a corporate allocation, to a maximum of 15% of the unit’s own operational costs, will be set aside each year as a bonus-pool for distribution among qualifying members of the department Green Energy Trading. The management of the Company in coordination with the manager of the department will determine individual percentages. For the first fiscal year of October 2006 up to and including September 2007 only, the Employee will be entitled to a bonus which is not less than € 35.000,00 (…) on a gross basis.”

Naar de bovenstaande regeling wordt verwezen als de Short Term Incentive (STI). In artikel 4.3 van de arbeidsovereenkomst is verder vermeld:

“The Employee will also be entitled to participate in a Long Term Incentive (LTI) plan which will be introduced latest 1 April, 2007 on the terms and conditions which will be in place for the LTI.”

3.2. [eiser] heeft ter onderbouwing van zijn vordering gesteld dat de in 2006 met [A] besproken LTI-regeling voor hem een voorwaarde was om bij [gedaagde] in dienst te treden. [eiser] wilde deze substantiële bonus gebruiken om eerder te kunnen stoppen met werken en beschouwde deze als compensatie voor het opgeven van de zekerheid en goede vooruitzichten in zijn oude baan. Door [A] is gezegd dat de LTI-regeling vergelijkbaar zou kunnen zijn met een regeling zoals deze bij Glencore Grain B.V. (hierna Glencore) bestaat, de oude werkgever van [B]. Bij deze regeling wordt een bedrag opgebouwd waarvan de waarde is gerelateerd aan het bedrijfsresultaat (en niet het afdelingsresultaat). Ondanks diverse toezeggingen is de LTI-regeling nooit gerealiseerd, terwijl [gedaagde] wel winst heeft gemaakt en de top van het bedrijf zelf wel diverse bonussen ontvangen heeft.

4.2. Er zou geen aanleiding zijn geweest voor een uitkering, omdat [eiser] geen inleg heeft gedaan en de afdeling waarvoor hij heeft gewerkt (in de jaren 2007, 2008 en 2009) uitsluitend verlies heeft geleden. Het is [gedaagde] niet bekend of aan [eiser] is medegedeeld dat de LTI-regeling vergelijkbaar zou zijn met een regeling bij Glencore. Hieruit volgt echter geen concrete invulling van de LTI-regeling, te meer nu Glencore (onder meer qua omvang) niet vergelijkbaar is met [gedaagde].

5.2. Op grond van artikel 4 lid 3 van de arbeidsovereenkomst had [gedaagde] de verplichting om uiterlijk 1 april 2007 een LTI-regeling tot stand te brengen waaraan [eiser] zou kunnen deelnemen. [gedaagde] erkend dat zij geen LTI-regeling heeft ingesteld, nu dit voorgenomen bestuursbesluit is tegengehouden door de algemene vergadering van aandeelhouders en de raad van commissarissen. Hierdoor staat vast dat [gedaagde] tekort geschoten is in de nakoming van haar verbintenis om een LTI-regeling tot stand te brengen. De hierover gevorderde verklaring voor recht is daardoor toewijsbaar. Deze verklaring voor recht kan naar zijn aard niet uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard, waardoor de vordering voor dat deel niet toegewezen kan worden.

5.3. Thans moet beoordeeld worden of [eiser] ook recht heeft op schadevergoeding als gevolg van het niet-nakomen van de LTI-regeling. De toezegging om een LTI-regeling in te stellen is concreet geformuleerd, maar dat geldt niet voor de inhoud van de LTI-regeling zelf. In artikel 4 lid 3 van de arbeidsovereenkomst zijn – in tegenstelling tot de STI-regeling – geen voorwaarden voor de LTI-regeling opgenomen. Hierdoor is aan de hand van de arbeidsovereenkomst niet vast te stellen of de regeling een bonus zou hebben opgeleverd en is niet vast te stellen hoe groot een eventuele bonus zou zijn.

5.4. Door [gedaagde] wordt niet betwist dat er tussen [A] en [B] (mede namens [eiser] en [C]) en tussen [A] en [eiser] is gesproken over een LTI-regeling. Partijen hadden hiervan kennelijk hoge verwachtingen, waardoor deze regeling een belangrijke motivatie was voor [eiser] om naar [gedaagde] over te stappen. Volgens [eiser] is bij deze gesprekken door [A] gezegd dat de LTI-regeling vergelijkbaar zou kunnen zijn met een regeling zoals bij Glencore in gebruik was. [eiser] heeft echter niet toegelicht wat de inhoud van de bij Glencore gehanteerde regeling is.

5.5. Uit de stellingen van partijen volgt dat een LTI-regeling inhoudt dat de werknemer aandelen of andere belangen verkrijgt (al dan niet door een eigen inleg), die – afhankelijk van gerealiseerde resultaten – over een reeks van jaren kunnen leiden tot waardestijging of waardedaling. Hierbij is aannemelijk dat de waardeverandering afhankelijk is van het bedrijfsresultaat. Hoewel [gedaagde] heeft aangevoerd dat het resultaat van de afdeling waar [eiser] werkte negatief was, stelt zij immers onder punt 8 van de conclusie van antwoord dat een LTI-regeling afhankelijk is van bedrijfsresultaten. Over de andere voorwaarden van de regeling is niets bekend. [eiser] heeft ter comparitie gesteld dat het om uitkering van 15% van bedrijfsresultaat zou kunnen gaan en dat hij mogelijk de tweemaal aan hem uitgekeerde bonus van € 35.000,00 in de LTI-regeling zou hebben geïnvesteerd. Thans is echter niet de vraag welke voorwaarden voor een dergelijke regeling hadden kunnen gelden, maar welke voorwaarden partijen bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst voor ogen stonden. Hieruit vloeit de vraag voort of bij [eiser] een gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt dat ten minste een bepaald bedrag zou worden uitgekeerd.

5.6. Hoewel aannemelijk is dat [eiser] goede vooruitzichten ten aanzien van de LTI-regeling voorgespiegeld zijn, is onvoldoende onderbouwd wat [eiser] concreet van deze regeling mocht verwachten. Daarvoor is sprake van een te groot aantal onzekere factoren (onder meer de hoogte van de inleg, de momenten waarom wordt ingelegd, de duur van regeling, de begin- en eindkoers, aan welke resultaten de uitkering wordt gekoppeld en de hoogte van het toepasselijke percentage) om vast te stellen wat de LTI-regeling opgeleverd zou hebben. De inhoud van de regeling zoals deze bij Glencore wordt gebruikt, is niet toegelicht, waardoor deze regeling niet als uitgangspunt kan dienen. Als gevolg van deze onduidelijkheden kan niet bepaald worden of de regeling überhaupt iets opgeleverd zou hebben. Dat betekent dat niet vast is komen te staan dat [eiser] schade heeft geleden als gevolg van het niet-nakomen van de LTI-regeling.

5.7. Het is begrijpelijk dat [eiser] zich onbehoorlijk behandeld voelt, nu hem door [gedaagde] een hoge uitkering in het vooruitzicht is gesteld, wellicht mede om hem ervan te overtuigen om bij [gedaagde] in dienst te treden, maar [gedaagde] de gedane toezeggingen over de geschetste bonusregeling vervolgens niet waar heeft kunnen of willen maken. Daar staat tegenover dat van [eiser] verwacht mocht worden, dat indien de LTI-regeling daadwerkelijk een voor hem essentieel onderdeel was van zijn arbeidsovereenkomst met [gedaagde], hij hierover meer concrete afspraken had gemaakt.

5.8. [eiser] heeft gevorderd de schade vast te stellen bij staat. Voor verwijzing van de zaak naar een schadestaatprocedure is slechts aanleiding als (1) vast staat dat er schade is geleden en (2) deze schade op dit moment nog niet begroot kan worden. Thans doet zich de situatie voor – en dat zal in de toekomst zo blijven – dat niet vastgesteld kan worden of [eiser] recht heeft op betaling van enig bedrag op grond van een nimmer inhoudelijk geconcretiseerde LTI-regeling. Hierdoor kan niet vastgesteld worden of er überhaupt schade is geleden. Aansprakelijkheid van [gedaagde] voor schade aan de zijde van [eiser] kan dan ook niet worden aangenomen. Er is daarom geen reden de zaak naar een schadestaatprocedure te verwijzen. Op grond van het voorgaande moet dan ook geconcludeerd worden dat [eiser] zijn vordering tot schadevergoeding op grond van het niet-nakomen van de LTI-regeling onvoldoende heeft onderbouwd. Dit deel van de vordering zal daarom worden afgewezen.

5.9. Nu partijen over en weer deels in het ongelijk is gesteld (er is sprake van een tekortkoming van [gedaagde], maar de vordering [eiser] tot schadevergoeding is niet toewijsbaar), zullen de proceskosten worden gecompenseerd in die zin dat ieder der partijen de eigen kosten draagt.

verklaart voor recht dat [gedaagde] tegenover [eiser] tekort is geschoten in de nakoming van haar verplichting voortvloeiend uit artikel 4 lid 3 van de arbeidsovereenkomst tussen [gedaagde] en [eiser] om uiterlijk op 1 april 2007 een LTI-regeling tot stand te brengen;

wijst de vordering tot schadevergoeding als gevolg van het niet nakomen van de LTI-regeling af;

compenseert de proceskosten in die zin dat ieder der partijen de eigen kosten draagt;

wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit vonnis is gewezen door mr. L.J. van Die en uitgesproken ter openbare terechtzitting.