Uitspraken

1.

[...] is eigenaar van het pand aan de [adres] te [woonplaats]. De woning wordt sinds 1 november 2006 verhuurd aan verzoekster, die op dit adres woont met haar minderjarige kinderen van [leeftijd] en [leeftijd] jaar. Op 22 februari 2013 heeft de politie bij een doorzoeking van de woning in de bij de woning behorende kelderberging 226,8 kilogram cocaïne en in de woning een half miljoen euro aan contant geld aangetroffen. In de woning zijn door de politie verzoekster en een vriend van verzoekster aangehouden. Verzoekster is na 14 dagen geschorst uit de voorlopige hechtenis.

2.

Aan het bestreden besluit heeft verweerder ten grondslag gelegd dat voldoende aannemelijk is geworden dat vanuit de woning drugs worden verkocht of overgegeven, dan wel de aangetroffen hoeveelheid verdovende middelen die in de woning is aangetroffen als een handelshoeveelheid kan worden aangemerkt. Daarmee is volgens verweerder sprake van een situatie als bedoeld in artikel 13b van de Opiumwet. Uit vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) volgt dat bij een situatie als bedoeld in artikel 13b van de Opiumwet de openbare orde en het leefklimaat zonder meer in het geding is. Nu de openbare orde is aangetast, acht verweerder het noodzakelijk gebruik te maken van zijn bevoegdheid om de openbare orde en een veilig woon- en leefklimaat te herstellen en de loop uit de drugswoning te halen.[...] heeft naar de mening van verweerder haar verantwoordelijkheid als pandeigenaar genomen, maar dat neemt niet weg dat een maatregel noodzakelijk wordt geacht om de openbare orde en het woon- en leefklimaat te herstellen. Verweerder meent dat het belang van verzoekster en haar kinderen niet opweegt tegen het belang van herstel van de openbare orde en leefbaarheid in en in de omgeving van de woning en dat niet kan worden afgezien van sluiting van de woning. Hierbij heeft verweerder meegewogen dat het om een zeer grote handelshoeveel-heid gaat, de woning in de aandachtswijk [naam] is gelegen en er een half miljoen euro contant geld door de politie is aangetroffen.

3.

Verzoekster bestrijdt dat de openbare orde is aangetast en dat in haar buurt het leefklimaat in het geding is. De omgeving is slechts opgeschrikt door de politie-inval en het feit dat die inval drugsgerelateerd was, maar met de inval is wel voorkomen dat sprake zou kunnen zijn van overlast. De woning [adres] is geen drugspand in die zin, dat er werd gehandeld. Er is volgens verzoekster slechts een grote hoeveelheid drugs en een tas met geld in de (kelderbox van de) woning gevonden en door het politieoptreden is verder onheil voorkomen. Verzoekster is door de bestuursdwang op buitengewoon indringende wijze in haar belangen getroffen, terwijl zij zich niet schuldig heeft gemaakt aan strafbare handelingen en er ook geen weet van had waar haar ex-vriend mee bezig was. Omdat sprake was van een incident en de ex-vriend voor een aantal jaren gedetineerd zal worden, is de kans op herhaling volgens verzoekster uitgesloten en had kunnen worden volstaan met een bestuurlijke waarschuwing.

4.

Op grond van artikel 8:81, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan, indien tegen een besluit bij de rechtbank beroep is ingesteld dan wel, voorafgaand aan een mogelijk beroep bij de rechtbank, bezwaar is gemaakt of administratief beroep is ingesteld, de voorzieningenrechter van de rechtbank die bevoegd is of kan worden in de hoofdzaak, op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist. Voor zover de daartoe uit te voeren toetsing meebrengt dat de rechtmatigheid van het bestreden besluit wordt beoordeeld, heeft het oordeel van de voorzieningenrechter een voorlopig karakter en is dat oordeel niet bindend voor de beslissing op bezwaar of eventueel in de hoofdzaak.

5.

De voorzieningenrechter stelt vast dat verzoekster als belanghebbende in de zin van artikel 1:2, eerste lid, van de Awb dient te worden aangemerkt, omdat zij de huurster is van de woning en zij er belang bij heeft dat zij en haar kinderen in de woning kunnen verblijven.

7.

Allereerst dient de vraag beantwoord te worden of verweerder bevoegd was over te gaan tot handhavend optreden op grond van artikel 13b van de Opiumwet en de woning voor een periode te sluiten. De voorzieningenrechter overweegt dienaangaande dat uit de wetsgeschiedenis bij artikel 13b van de Opiumwet ondubbelzinnig blijkt dat het niet de bedoeling van de wetgever is geweest om reeds bij het enkele aantreffen van een handelshoeveelheid drugs in een pand, zonder dat er sprake is van enige indicatie dat er in of vanuit het desbetreffende pand drugs verkocht, afgeleverd of verstrekt worden, over te kunnen gaan tot sluiting van de woning op grond van dit artikel. Er dient sprake te zijn van verkoop vanuit het pand zelf. De voorzieningenrechter sluit zich op dit punt aan bij hetgeen de rechtbank Haarlem heeft overwogen in haar uitspraak van 4 december 2012, ECLI:NL:BHAA:2012:BY5942.

8.

Gelet op de stukken en het verhandelde ter zitting zijn er in het geheel geen indicaties dat er vanuit de woning gehandeld wordt, maar is de bij de woning behorende kelderberging gebruikt als opslag voor een grote partij verdovende middelen. Het bewaren van een voorraad drugs met de intentie deze elders te verhandelen kan naar het oordeel van de voorzieningenrechter echter niet op één lijn worden gesteld met de verkoop van drugs vanuit een woning aan de gebruiker. Nu niet is gebleken dat in de woning (dan wel de kelderberging) sprake was van een ‘illegaal verkooppunt’, is er naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter geen andere conclusie mogelijk dan dat verweerder - ook gelet op de toelichting die hij zelf, zoals hiervoor is aangehaald, op zijn beleid geeft - in het onderhavige geval niet bevoegd was om op grond van art. 13b lid 1 Opiumwet handhavend op te treden.

9.

10.

Uit het voorgaande volgt dat in bezwaar het bestreden besluit naar verwachting niet in stand zal blijven, zodat er aanleiding is voor het treffen van een voorlopige voorziening.

11.

Omdat het verzoek wordt toegewezen, bepaalt de voorzieningenrechter dat verweerder aan verzoekster het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

12.

De voorzieningenrechter veroordeelt verweerder in de door verzoekster gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de voorzieningenrechter op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 872,00 (1 punt voor het indienen van het verzoekschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 472,00 en een wegingsfactor 1). Omdat een toevoeging is verleend, dienen de kosten te worden voldaan aan de rechtsbijstandverlener.