Uitspraken

De vordering van [eiser] is gegrond op nakoming van de in het Sociaal Statuut neergelegde beëindigingsregeling. De beëindigingsvergoeding wordt daarin gebaseerd op de kantonrechtersformule, met toepassing van C=1. In zijn visie kan [eiser] aanspraak maken op een vergoeding overeenkomstig de formule A x B x C (54 x € 4.814,86 x 1) =
€ 260.002,44.

De kantonrechtersformule bestaat echter niet slechts uit de hiervoor bedoelde formule
A x B X C, maar ook uit meerdere aanbevelingen c.q. richtlijnen die gelden voor bijzondere omstandigheden, waaronder het geval dat sprake is van een oudere werknemer van wie de pensioendatum in zicht komt. In de hierop gebaseerde Aanbeveling 3.5 wordt de ontslagvergoeding die volgt uit de formule gemaximeerd op de inkomensderving tot aan de redelijkerwijs te verwachten pensioneringsdatum van de werknemer. De achterliggende gedachte bij deze aanbeveling is dat een medewerker, als gevolg van de beëindiging van zijn dienstverband, in principe niet in een financieel betere positie mag komen te verkeren dan wanneer het dienstverband niet zou zijn beëindigd en zou hebben voortgeduurd tot de pensioengerechtigde leeftijd.

Naar het oordeel van de kantonrechter heeft [eiser] niet deugdelijk onderbouwd waarom, in het licht van hetgeen hiervoor is opgemerkt, voor hem een uitzondering op deze aanbeveling zou gelden, die ertoe zou leiden dat hij door AVR zal worden gecompenseerd voor inkomstenderving waarmee hij feitelijk niet wordt geconfronteerd.

De omstandigheid dat - zoals [eiser] heeft benadrukt - AVR in het nieuwe Sociaal Plan waaraan vanaf december 2012 gewerkt is, wel expliciet de aftopping geregeld heeft, kan [eiser] naar het oordeel van de kantonrechter evenmin baten. Kennelijk heeft AVR in het onderhavige dispuut aanleiding gevonden om een en ander expliciet in het nieuwe Sociaal Plan te regelen om gelijksoortige geschillen in de toekomst te voorkomen.

Anders dan [eiser] betoogt, is geen sprake van een verboden onderscheid op grond van leeftijd bij het beëindigen van het dienstverband. Ingevolge het bepaalde in artikel 7 lid 1 aanhef en onder c WGBL is hiervan geen sprake indien het onderscheid objectief is gerechtvaardigd door een legitiem doel en de middelen voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk zijn. Het is een legitiem doel te bevorderen dat de voor ontslagvergoedingen beschikbare middelen in het kader van een reorganisatie worden verdeeld onder alle bij dat ontslag betrokkenen en niet (vrijwel) geheel ten goede komen aan de oudere werknemers, terwijl bovendien moet worden voorkomen dat de ontslagvergoeding ten goede komt aan personen die geen nieuwe dienstbetrekking zoeken, maar een vervangingsinkomen voor ouderdomspensioen zullen ontvangen (HvJ EU 6 december 2012, JAR 2013/19) Het gekozen middel – aftopping van de vergoeding op 65 jarige leeftijd – is geschikt om dit doel te bereiken. Dat de maatregel tot slot passend en noodzakelijk is, blijkt uit het feit dat door AVR is berekend wat de inkomstenderving is van [eiser] tot het moment waarop hij de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt. Met een eventuele vervroegde pensionering is (terecht) geen rekening gehouden. Daarmee blijft [eiser] op hetzelfde inkomensniveau als ware hij bij AVR tot zijn pensioengerechtigde leeftijd in dienst gebleven.

Het beroep van [eiser] op het vertrouwensbeginsel kan evenmin slagen, omdat niet gebleken is van een ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezegging van de zijde van AVR dat [eiser] een beëindigingsvergoeding toekomt van (afgerond) € 260.000,00, gebaseerd op de oude kantonrechtersformule met een correctiefactor 1. Een dergelijke bindende toezegging kan in elk geval niet worden ontleend aan de bij de (tweede) adviesaanvraag aan de Centrale Ondernemingsraad van 23 november 2010 gedane vermelding dat de medewerkers met ingang van de boventalligheid een vergoeding ontvangen conform de inhoud van het Sociaal Statuut/Sociaal Kader dan wel in één van de voor alle betrokkenen gehouden informatieve bijeenkomsten.

Ter ondersteuning van zijn beroep op het gelijkheidsbeginsel voert [eiser] aan dat eerder bij alle gedwongen ontslagen van werknemers met een naderende pensioenleeftijd de gehele beëindigingsvergoeding op basis van correctiefactor 1 werd toegekend en uitbetaald. Hij baseert zich daarbij op een mondelinge verklaring van mevrouw [X]. Deze stelling kan slechts een geslaagd beroep op het gelijkheidsbeginsel opleveren indien een dergelijke handelswijze van AVR komt vast te staan in de gevallen die vergelijkbaar zijn met die van [eiser]. Op grond van hetgeen tot dusverre door [eiser] is aangevoerd kan niet tot deze vaststelling worden gekomen. [eiser] heeft, ook bij repliek, niet concreet gesteld op welke concrete gevallen hij zich beroept, terwijl hetgeen hij heeft aangevoerd omtrent de verklaring door mevrouw [X] ook verder niet door hem geconcretiseerd is. Aldus heeft [eiser] zijn stelling dat sprake is van een schending van het gelijkheidsbeginsel onvoldoende onderbouwd, zodat hieraan voorbij wordt gegaan en tevens zijn bewijsaanbod om mevrouw [X]te doen horen gepasseerd wordt

Een en ander leidt tot de conclusie dat de vordering, inclusief nevenvorderingen, wordt afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten.