Uitspraken

4.1.

De vorderingen van T-Mobile betreffen een betrekkelijk groot aantal transacties. (Groepen van) deze transacties zijn door T-Mobile in de dagvaarding op specifieke wijze aangeduid en volgens haar heeft [gedaagde] aan deze transacties steeds een bepaalde, in de dagvaarding tamelijk specifiek aangeduide, verwijtbare bijdrage geleverd.

4.2.

Ieder(e) van de hierboven in rov. 4.1 bedoelde (groep van) transactie(s) is door T-Mobile in de dagvaarding aangeduid met een zogenaamd ‘IMEI-nummer’. De afkorting ‘IMEI’ staat voor International Mobile Equipment Identity. Een IMEI-nummer, zo is (uiteindelijk) niet (meer) in geschil tussen partijen, is het nummer waarmee een mobiele telefoon kan worden geïndividualiseerd; elke mobiele telefoon heeft dus een ander IMEI-nummer.

4.3. De rechtbank ziet aanleiding de (groepen van) transacties waarop de vorderingen van T-Mobile betrekking hebben in twee verschillende categorieën onder te brengen. Categorie 1 betreft de (transacties met betrekking tot) mobiele telefoons die voorafgaande aan de beweerdelijk gefingeerde retournering van de mobiele telefoon door een (de) klant waren verkocht door T-Mobile aan die klant met een abonnement, om welke reden deze klant destijds bij de aankoop van zijn mobiele-telefoon-met-abonnement niet de betrekkelijk hoge ‘brutoprijs’ diende te betalen voor zijn telefoon maar slechts een veel geringer eenmalig bedrag verschuldigd was dan wel zelfs helemaal geen eenmalig bedrag verschuldigd was maar uitsluitend een maandelijks abonnementsbedrag. Als behorend tot Categorie 2 merkt de rechtbank aan de (transacties met betrekking tot) mobiele telefoons die voorafgaande aan de beweerdelijk gefingeerde retournering van de mobiele telefoon door een (de) klant waren verkocht door T-Mobile aan die klant zonder gelijktijdige aankoop van een abonnement, zodat deze klant destijds bij de aankoop van zijn mobiele telefoon meteen de betrekkelijk hoge ‘brutoprijs’ diende te betalen.

4.4.

4.5. (

De onderhavige) IMEI-nummers bestaan, zo is de rechtbank gebleken, uit een reeks van (ongeveer) vijftien cijfers. Het is de rechtbank voorts gebleken dat de IMEI-nummers waar deze zaak over gaat geheel aan het einde steeds een andere combinatie van drie cijfers hebben. Ten behoeve van de overzichtelijkheid zullen deze IMEI-nummers in het vervolg van dit vonnis slechts worden aangeduid met deze laatste drie cijfers (in combinatie met de randnummers van de dagvaarding die betrekking hebben op het desbetreffende IMEI-nummer), behoudens het IMEI-nummer dat eindigt op [getal], welk soort IMEI-nummer tweemaal voorkomt, namelijk IMEI-nummers [getal] en [getal]. Daarom zullen deze twee IMEI-nummers hieronder volledig worden aangehaald.

4.6.

4.7.

Hieronder in rov. 4.8 worden alle telefoons uit Categorie 1 op dezelfde wijze beoordeeld. [gedaagde] heeft evenwel met betrekking tot bepaalde telefoons uit Categorie 1 specifieke verweren gevoerd, welke specifieke verweren niet in genoemde rov. 4.8 aan de orde komen. Deze specifieke verweren zullen hieronder in rov. 4.9 worden beoordeeld. Voor zover met betrekking tot bepaalde telefoons het daarop betrekking hebbende specifieke verweer van [gedaagde] slaagt, kan hetgeen wordt overwogen in rov. 4.8 met betrekking tot zulke telefoons geen stand meer houden. Om deze reden gebruikt de rechtbank in rov. 4.8 de bewoording “in beginsel”.

4.8.

Als gezegd, het gaat bij Categorie 1 om de mobiele telefoons die door T-Mobile aan een klant zijn verkocht tezamen met een abonnement/prepaidpakket, om welke reden deze klant niet de betrekkelijk hoge brutoprijs voor deze telefoon diende te betalen maar in plaats daarvan bij deze aankoop eenmalig een bedrag van een betrekkelijk geringe omvang was verschuldigd, een veel lagere koopprijs dan voornoemde brutoprijs die de klant had moeten betalen indien hij uitsluitend een telefoon had aangeschaft en niet tegelijkertijd ook een abonnement/prepaidpakket.
In verschillende stadia van de onderhavige procedure, namelijk in randnummer 3.38 van de dagvaarding en in randnummer 2.72 van de conclusie van repliek, heeft T-Mobile zich op het standpunt gesteld: “Uit het feit dat [gedaagde] de telefoon die eerder is verkocht met abonnement als retour aanslaat zonder dit abonnement en de klant vervolgens de bruto waarde van de telefoon (die de klant in eerste instantie helemaal niet heeft betaald) restitueert, volgt reeds dat de betreffende telefoon niet verder retour is gekomen, zoals [gedaagde] trachtte te doen voorkomen” en voorts dat [gedaagde] derhalve ten onrechte het bedrag dat gelijk is aan deze brutowaarde van de telefoon contant uit de kassa van T-Mobile heeft gehaald.

Als gezegd, als onbetwist is komen vast te staan dat de onderhavige, aanvankelijk aan een klant (beweerdelijk) verkochte, telefoons op de kassa van een T-Mobile-filiaal als retour zijn aangeslagen en dat in aansluiting op dit als retour aanslaan van de mobiele telefoon een bedrag gelijk aan vorenbedoelde brutoprijs uit de kassa is gehaald (verdwenen), voor wat betreft de telefoons uit Categorie 1 derhalve een veel hogere prijs dan de prijs die aanvankelijk door de klant bij aankoop van zijn telefoon was betaald, zo al enig bedrag was betaald. Op geen enkel moment in de onderhavige procedure heeft [gedaagde] (in reactie op bovengenoemd standpunt van T-Mobile) een reden opgegeven voor de verdwijning uit de kassa van een bedrag dat overeenkwam met de brutoprijs van de (kort daarvoor) als retour aangeslagen mobiele telefoon.
Waar het voorstelbaar is dat een klant die voor zijn mobiele-telefoon-zonder-abonnement de hoge brutoprijs heeft betaald deze hoge brutoprijs weer terugontvangt naar aanleiding van de retournering van dit toestel, valt niet in te zien waarom een klant die een mobiele-telefoon-met-abonnement/prepaidpakket heeft aangeschaft en derhalve een veel lagere prijs (of in het geheel geen prijs) voor deze telefoon heeft betaald, naar aanleiding van de retournering van dit toestel zomaar de nooit door hem betaalde hoge brutoprijs ontvangt. Voor wat betreft de telefoons uit Categorie 1 is de rechtbank dan ook in beginsel (zie rov. 4.7) van oordeel dat T-Mobile, als de partij die de bewijslast hiervan draagt, vooralsnog geslaagd is in het bewijs van haar stelling dat [gedaagde] de brutoprijs van deze mobiele telefoons in eigen zak heeft gestoken.

4.9. In de onderhavige rechtsoverweging worden vorenbedoelde specifieke verweren van [gedaagde] beoordeeld ten aanzien van de telefoons uit Categorie 1.
4.9.1. 013 (dagv. 3.23-3.26)
Het door T-Mobile als productie 138 bij repliek in het geding gebrachte Excel-sheet met daarop de, in de woorden van T-Mobile, “retour-voor-geld-transacties”, dat dient ter vervanging van het eerder door T-Mobile als productie 1 bij dagvaarding in het geding gebrachte, tijdens de comparitiezitting onvolledig gebleken, Excel-sheet bevat, in tegenstelling tot laatstgenoemde Excel-sheet, naar het oordeel van de rechtbank voldoende aanwijzingen voor de juistheid van de stellingen die T-Mobile aan dit deel van haar vordering ten grondslag legt. Het verweer van [gedaagde] faalt derhalve.

4.10.

Het bovenstaande betekent dat het bewijsvermoeden geldt voor wat betreft alle hierboven genoemde telefoons uit Categorie 1 met uitzondering van de telefoons met IMEI-nummers 170 (dagv. 3.1-3.3), 486 (dagv. 3.4-3.6), 624 (dagv. 4.10-4.13), 975 (dagv. 3.69-3.72) en 983 (dagv. 3.7-3.9), ten aanzien van welke vijf mobiele telefoons het gevorderde, als gezegd, zal worden afgewezen. [gedaagde] zal daarom worden toegelaten tot het tegenbewijs van het voorshands bewezen geachte feit dat [gedaagde] de brutoprijs van de aldus resterende mobiele telefoons uit Categorie 1 in eigen zak heeft gestoken. Voor het leveren van tegenbewijs door [gedaagde] is voldoende dat hij dit vermoeden ontzenuwt: hij hoeft niet te bewijzen dat hij niet de brutoprijs van deze mobiele telefoons in eigen zak heeft gestoken. Indien [gedaagde] in dit tegenbewijs slaagt, dan is het aan T-Mobile alsnog te bewijzen dat [gedaagde] de brutoprijs van deze mobiele telefoons in eigen zak heeft gestoken. In dit verband wijst de rechtbank erop dat zij van T-Mobile verlangt dat zij - om redenen van proceseconomie - het bewijs van haar stellingen in antwoord op het eventueel door [gedaagde] te leveren tegenbewijs in het geding brengt (bij conclusie na enquête dan wel in contra-enquête).

4.11.

Niet in geschil is dat de telefoons met de volgende IMEI-nummers waarop de vorderingen van T-Mobile betrekking hebben vallen in Categorie 2 (aankoop door de klant van de mobiele telefoon alleen, dat wil zeggen, zonder gelijktijdige aankoop van een abonnement):
[getallen]
[getallen]
[getallen]
[getallen]
[getallen] (in dit geval was sprake van een prepaidpakket dat ook geretourneerd zou zijn, om welke reden naar het oordeel van de rechtbank opname in deze categorie op zijn plaats is)
[getallen]
[getallen]
[getallen]
[getallen]
[getallen]
[getallen].

4.12. Aangezien het bij de telefoons uit Categorie 2 gaat, als gezegd, om mobiele telefoons die niet alleen zonder abonnement/prepaidpakket als retour zijn aangeslagen op de kassa in een T-Mobile-filiaal maar ook aanvankelijk zonder abonnement/prepaidpakket (beweerdelijk) waren verkocht, kan bij deze Categorie de omstandigheid dat een bedrag gelijk aan vorenbedoelde brutoprijs uit de kassa is gehaald (verdwenen) op zichzelf genomen geen reden zijn voor een bewijsvermoeden dat [gedaagde] deze brutoprijs in eigen zak heeft gestoken. Evenwel ziet de rechtbank in twee alternatieve omstandigheden een reden om ook wat betreft een aantal telefoons uit Categorie 2 tot genoemd bewijsvermoeden te komen. Deze twee alternatieve omstandigheden hebben betrekking op:

1. de zeer geringe tijdsduur die is gelegen tussen het moment van de aanvankelijke (beweerdelijke) verkoop van een telefoon en het moment van het als retour aanslaan van deze mobiele telefoon (Omstandigheid 1);

2. de zeer geringe tijdsduur die is gelegen tussen het moment van het als retour aanslaan van de telefoon en het moment waarop deze mobiele telefoon vervolgens weer is, althans zou zijn, verkocht met abonnement aan een (andere) klant (Omstandigheid 2).

4.13. Voor wat betreft de tijdsduur tussen het moment van de aanvankelijke (beweerdelijke) verkoop van een telefoon en het moment van het als retour aanslaan van deze telefoon is vast komen te staan dat

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.104-3.109) deze slechts (ongeveer) twee minuten (14.11-14.13 uur op 27 september 2010) heeft bedragen

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.10-3.13) deze slechts (ongeveer) acht minuten (17.28-17.36 uur op 4 mei 2010) heeft bedragen

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.98-3.102) deze slechts (ongeveer) één minuut (14.24-14.25 uur op 23 augustus 2010) heeft bedragen

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.117-3.120) deze slechts (ongeveer) twee minuten (11.41-11.43 uur op 28 april 2010) heeft bedragen

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.121-3.124) deze slechts (ongeveer) één minuut (11.51-11.52 uur op 28 augustus 2010) heeft bedragen, en

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.111-3.116) deze slechts (ongeveer) een halve minuut (13.10.00-13.10.30 uur op 28 januari 2010) heeft bedragen.
  
  Naar het oordeel van de rechtbank wijst deze extreem korte tijdsduur er in beginsel op dat deze zes mobiele telefoons nooit daadwerkelijk geretourneerd kunnen zijn na hun aanvankelijke (beweerdelijke) verkoop. Voordat een door de klant naar het T-Mobile-filiaal teruggebrachte mobiele telefoon door een medewerker van dit filiaal op de kassa als retour is aangeslagen moet deze klant eerst nog aan deze medewerker duidelijk hebben gemaakt dat hij dit toestel wenst te retourneren. In het geval van de hier aan de orde zijnde zes telefoons betekent dat dus dat tussen het moment waarop de klant zijn retourneringswens heeft medegedeeld aan de T-Mobile-medewerker en het als retour aanslaan van deze mobiele telefoon zelfs nog minder tijd was gelegen dan (ongeveer) twee minuten, acht minuten, één minuut, twee minuten, één minuut respectievelijk een halve minuut. Dit acht de rechtbank zodanig onwaarschijnlijk dat het in beginsel niet anders kan zijn dan dat deze zes mobiele telefoons nooit daadwerkelijk geretourneerd zijn. Aangezien ook in deze zes gevallen, als gezegd, vervolgens de hoge brutoprijs van deze toestel uit de kassa van het T-Mobile-filiaal is gehaald (verdwenen), is de rechtbank van oordeel dat ten aanzien van deze telefoons T-Mobile in beginsel (vgl. rov. 4.7) vooralsnog is geslaagd in haar bewijs dat [gedaagde] deze brutoprijs in eigen zak heeft gestoken. Dit bewijsvermoeden zal door [gedaagde] ontzenuwd mogen worden.
  
  4.14. Voor wat betreft de tijdsduur tussen het moment van het als retour aanslaan van deze mobiele telefoon en het moment waarop deze mobiele telefoon vervolgens weer is, althans zou zijn, verkocht met abonnement aan een (andere) klant is vast komen te staan dat

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.79-3.83) deze slechts (ongeveer) twee minuten (14.48-14.50 uur op 21 oktober 2010) heeft bedragen en

• -

  in het geval van de telefoon met IMEI-nummer [getal] (dagv. 3.14-3.18) deze slechts (ongeveer) vier minuten (19.54-19.58 uur op 6 mei 2010) heeft bedragen.
  
  Naar het oordeel van de rechtbank wijst deze extreem korte tijdsduur er in beginsel op dat deze twee mobiele telefoons niet zijn doorverkocht, wat, als gezegd, zou moeten zijn gebeurd met gelijktijdige verkoop van een abonnement aan een andere klant na hun beweerdelijke retournering. Het lijkt namelijk onmogelijk dat in deze extreem korte tijd niet alleen alle benodigde handelingen zijn verricht voor verkoop van de mobiele telefoon maar tevens alle handelingen die zijn benodigd voor verkoop van een abonnement, waarvoor immers diverse gegevens door de klant en een winkelmedewerker moeten worden ingevuld op een (digitaal) formulier en/of geregistreerd, waarna de winkelmedewerker bepaalde gegevens van de klant nog zal dienen te verifiëren alvorens tot de daadwerkelijke verkoop te kunnen overgaan. Gegeven deze gefingeerde doorverkoop van deze twee mobiele telefoons en de omstandigheid dat ook wat betreft deze twee mobiele telefoons naar aanleiding van hun eerdere (gefingeerde) retournering de hoge brutoprijs van deze toestellen uit de kassa van het T-Mobile-filiaal is gehaald (verdwenen), is de rechtbank van oordeel dat ook ten aanzien van deze twee telefoons T-Mobile in beginsel (vgl. rov. 4.7) vooralsnog is geslaagd in haar bewijs dat [gedaagde] deze brutoprijs in eigen zak heeft gestoken.
  
  4.15. Wat betreft de resterende telefoons uit Categorie 2,

4.16.

Ten aanzien van telefoons uit Categorie 2 waarvoor het bewijsvermoeden wél geldt worden in de onderhavige rechtsoverweging de met betrekking tot deze telefoons door [gedaagde] gevoerde specifieke verweren beoordeeld (vgl. rov. 4.9).
4.16.1. 046 (dagv. 3.103-3.109)
Het door [gedaagde] gevoerde verweer staat niet in de weg aan voornoemd bewijsvermoeden, mede gelet op het door T-Mobile als productie 138 in het geding gebrachte Excel-sheet, zodat dit verweer faalt.

4.17.

4.18.

De volgende telefoons waarop de vorderingen van T-Mobile betrekking hebben zijn in dit vonnis nog niet aan de orde geweest:
[getallen]
[getallen]

[getal] (dagv. 3.69-3.72)
[getal] (dagv. 3.91-3.95).

4.19.

Ten aanzien van deze laatstgenoemde vier telefoons overweegt de rechtbank als volgt.
4.19.1. 492 (dagv. 3.27-3.28)
Het gaat hier om een, in de woorden van, T-Mobile, “demo toestel”. Hetgeen T-Mobile aan dit deel van haar vordering ten grondslag legt, houdt in - samengevat - dat deze mobiele telefoon niet bestemd is voor de verkoop maar slechts dient als “voorbeeldtelefoon” maar dat [gedaagde] niettemin deze mobiele telefoon retour heeft aangeslagen en de brutoprijs van
€ 1.099,94 voor dit vermeend retour gekomen toestel contant uit de kassa heeft gehaald. Voor zover T-Mobile aanvankelijk, namelijk bij dagvaarding, aan haar vordering ten grondslag had gelegd dat [gedaagde] slechts eenmaal, namelijk op 8 juni 2011 om 17.38 uur, dit toestel, dat hij op een eerder moment zou hebben verkocht, als retour heeft aangeslagen en vervolgens genoemde brutoprijs uit de kassa heeft gehaald, heeft T-Mobile bij conclusie van repliek (zie randnummer 2.66) haar eis (in ieder geval) in zoverre gewijzigd dat [gedaagde] maar liefst elf maal dit demotoestel eerst zogenaamd zou hebben verkocht en het vervolgens zogenaamd als retour zou hebben aangeslagen om, ten slotte, steeds - derhalve in totaal elf maal - de brutoprijs van € 1.099,94 (zie prod. 138 van T-Mobile) uit de kassa te halen. [gedaagde] heeft tegen deze mogelijke eiswijziging geen bezwaar gemaakt. Aangezien genoemde eiswijziging naar het oordeel van de rechtbank geen strijd oplevert met de eisen van de goede procesorde, zal zij derhalve worden toegelaten.
Tot zijn verweer betwist [gedaagde] (bij conclusie van antwoord (randnrs.[getal])) dat het zou gaan om een demotoestel en dat dit toestel geleverd zou zijn en vervolgens weer geretourneerd. De rechtbank ziet in het door [gedaagde] gevoerde verweer aanleiding T-Mobile, als de partij op wie de bewijslast van deze stelling rust, op te dragen met het bewijs dat [gedaagde] wat betreft de volgende mobiele telefoons elf maal de brutoprijs in eigen zak heeft gestoken.

4.21.

4.22.

Iedere beslissing zal worden aangehouden.