Uitspraken

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1993,

ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie op het adres:

[adres en woonplaats].

thans gedetineerd in de justitiële jeugdinrichting Hartelborgt Opvang te Spijkenisse.

Raadsvrouw mr. M. de Kock-Molendijk, advocaat te Barendrecht.

ONDERZOEK OP DE TERECHTZITTING

Gelet is op het onderzoek op de terechtzitting van 25 november 2014.

TENLASTELEGGING

Aan de verdachte is ten laste gelegd hetgeen is vermeld in de dagvaarding. De tekst van de tenlastelegging is als bijlage aan dit vonnis gehecht. Deze bijlage maakt deel uit van dit vonnis.

EIS OFFICIER VAN JUSTITIE

De officier van justitie mr. M. Blom heeft gerekwireerd tot:

VRIJSPRAAK

Het tenlastegelegde is niet wettig en overtuigend bewezen, zodat de verdachte daarvan dient te worden vrijgesproken.

MOTIVERING VRIJSPRAAK

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot bewezenverklaring van het tenlastegelegde.

De verdediging heeft vrijspraak bepleit.

De rechtbank stelt vast dat de vraag of tussen verdachte en aangeefster op 3 februari 2014 seksuele handelingen hebben plaatsgevonden, geen punt van discussie vormt. Zowel verdachte als aangeefster verklaren namelijk dat de in de tenlastelegging genoemde (seksuele) handelingen grotendeels hebben plaatsgehad. De vraag die zich opdringt is of het verdachte genoegzaam duidelijk is geweest dat de seksuele handelingen tegen de wil van aangeefster hebben plaatsgevonden.

Ingevolge Hoge Raad 27 augustus 2013, ECLI:NL:HR:2013:494 kan van door een feitelijkheid dwingen tot het ondergaan van handelingen die bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam van het slachtoffer als bedoeld in artikel 242 Wetboek van Strafrecht slechts sprake zijn indien de verdachte door die feitelijkheid opzettelijk heeft veroorzaakt dat het slachtoffer die handelingen tegen haar wil heeft ondergaan. Van door een feitelijkheid dwingen kan, volgens ditzelfde arrest, sprake zijn indien de verdachte opzettelijk een zodanige psychische druk heeft uitgeoefend of het slachtoffer in een zodanige afhankelijkheidssituatie heeft gebracht dat het slachtoffer zich daardoor naar redelijke verwachting niet tegen die handelingen heeft kunnen verzetten, of dat de verdachte het slachtoffer heeft gebracht in een zodanige door hem veroorzaakte (bedreigende) situatie dat het slachtoffer zich naar redelijke verwachting niet aan die handelingen heeft kunnen onttrekken. Of zulk een dwang zich heeft voorgedaan, laat zich niet in het algemeen beantwoorden, maar hangt af van de concrete omstandigheden van het geval, aldus de Hoge Raad.

De rechtbank acht de hierna te noemen uit het dossier gebleken feiten en omstandigheden van belang bij de beoordeling van de vraag of zulk een dwang zich heeft voorgedaan.

De verdachte heeft bij de rechter-commissaris en ter terechtzitting verklaard dat hij aangeefster niet heeft gedwongen tot het ondergaan van seksuele handelingen en dat aangeefster niet de indruk heeft gewekt dat dergelijke handelingen tegen haar wil in plaatsvonden.

Aangeefster heeft verklaard dat zij hetgeen is gebeurd niet heeft gewild. Ze zegt dat ze in het begin duidelijk is geweest en heeft gezegd dat verdachte moest stoppen maar dat zij, naarmate de handelingen een seksueler karakter kregen, niets meer heeft gedaan waaruit kon blijken dat ze het niet wilde (politieverhoor aangeefster, p. 25).

Uit de verklaring van aangeefster blijkt dat, toen verdachte haar kietelde, zijn hand onder haar kleding bracht en haar borsten aanraakte, aangeefster woordelijk duidelijk heeft gemaakt deze handelingen niet te willen. Verdachte verklaart ten aanzien van deze handelingen dat aangeefster weliswaar heeft gezegd dat hij moest stoppen, maar dat hij dacht dat ze hard to get speelde. Hij verklaart hierover:

In mijn beleving liet ze (…) merken dat we grenzen aan het opzoeken waren. Zij kietelde mij ook bij mijn riem en iets lager. We trokken speelse gezichten naar elkaar. Ik noem het zelf een kat-en-muis-spel. Ik ging dus verder bij haar onderbroek toen ze mijn hand los liet, ik dacht dat ze eindelijk opgaf en ik wilde de grenzen nog verder opzoeken. Ik ging daarom met mijn hand onder haar kleding bij haar borsten. (…)

En vervolgens:

Ik deed haar bovenkleding uit, ze hielp daar zelf bij. (…) Ze zei op dat moment niets en ik begon te voelen aan haar borsten, ik ging haar zoenen in haar nek en op haar borsten. (…) Ze gaf toen geen reactie. (verhoor verdachte bij rechter-commissaris, p. 3)

Over het uitkleden en het zoenen verklaart aangeefster:

[verdachte] deed mijn bh uit (…). Hij ging met zijn hand achter mijn rug, ik ben wel een beetje naar voren gegaan, en toen maakte hij mijn bh achter los. (…) Ik denk dat het best zou kunnen dat ik niets gezegd heb toen. (verhoor aangeefster bij rechter-commissaris, p. 4)

En bij de politie:

Over het uitkleden: Ik kan me even niet herinneren of ik iets heb gedaan waaraan hij het kon merken. (politieverhoor aangeefster, p. 16)

Toen ging hij me overal een beetje zoenen. Ook op mijn gezicht, op mijn oor en in mijn hals. En zelfs in mijn oksels. Ik deed niets om het tegen te houden. (politieverhoor aangeefster, p. 17)

Over hetgeen verdachte gezegd zou hebben verklaart aangeefster dat toen verdachte tegen haar zei "Meid je bent de lekkerste die ik ken. Ik houd van je. Anders krijg ik nooit de kans. Jij houdt toch niet van me", ze hierop antwoordde “Wie zegt dan dat er nooit iets komt”.

Aangeefster verklaart dat ze dit zei omdat ze dacht dat hij wilde dat ze van hem zou gaan houden en zou stoppen (politieverhoor aangeefster, p. 14 en 15). Ook verklaart aangeefster dat verdachte iets gezegd zou hebben in de trant van “Je kan beter maar meewerken” maar dat hij dit niet dwingend zei (politieverhoor aangeefster, p. 15). Ter terechtzitting heeft verdachte verklaard dat hij deze laatste zin weliswaar gezegd kan hebben maar dat hij hiermee bedoelde ‘help je even mee?’ of: ‘wil je even meewerken?’ en geenszins de intentie van dwingen tot meewerken had.

Over het tongzoenen verklaart aangeefster dat zij verdachte tegenhield doordat ze haar mond dichthield en haar hoofd opzij draaide (verhoor aangeefster bij rechter-commissaris, p. 4). Verdachte verklaart dat hij dit interpreteerde in het kader van het hard-to-get spel dat gaande was (verhoor verdachte bij rechter-commissaris, p. 3).

Ten aanzien van het vingeren komt uit het dossier het volgende beeld naar voren. Verdachte verklaart dat hij aangeefster vingerde en dat ze meebewoog. Hij hoorde dat haar ademhaling dieper ging en dat haar lichaam in een soort trance was. Hij dacht dat ze naar een hoogtepunt ging (verhoor verdachte bij rechter-commissaris, p. 4).

Aangeefster verklaart hierover dat ze zich niet kan voorstellen dat ze meebewoog tijdens het vingeren en dat ze probeerde te voorkomen dat hij zou merken dat ze klaarkwam (verhoor aangeefster bij rechter-commissaris, p. 5). Uit het dossier blijkt niet dat aangeefster heeft tegengewerkt. Over het filmpje dat verdachte van aangeefster maakte toen hij haar vingerde schrijft de politie dat dit 45 seconden duurde en geen enkele beweging bij de benen en het onderlichaam van de vrouw te zien was (politiedossier, p. 109).

Tot slot verklaart aangeefster dat toen verdachte met zijn penis bij haar naar binnenging, zij niets heeft gezegd (verhoor aangeefster bij rechter-commissaris, p. 5).

De rechtbank komt nu toe aan de vraag of het verdachte genoegzaam duidelijk is geweest dat de seksuele handelingen tegen de wil van aangeefster hebben plaatsgevonden. Met andere woorden: heeft de verdachte door aldus te handelen opzettelijk veroorzaakt dat aangeefster die handelingen tegen haar wil heeft ondergaan.

De rechtbank oordeelt dat uit bovengenoemde feiten en omstandigheden niet zonder meer volgt dat de verdachte opzettelijk een zodanige psychische druk heeft uitgeoefend of aangeefster in een zodanige afhankelijkheidssituatie heeft gebracht dat zij zich daardoor niet tegen die handelingen kon verzetten, of dat de verdachte haar heeft gebracht in een zodanige, door hem opzettelijk veroorzaakte, (bedreigende) situatie dat het daardoor voor haar zo moeilijk was om zich aan die handelingen te onttrekken zodat sprake was van dwang van de kant van de verdachte.

De rechtbank is niet overtuigd geraakt van het feit dat verdachte zich bewust is geweest van het tegen de wil ondergaan van seksuele handelingen door aangeefster. Hoewel aangeefster in het begin heeft gezegd dat verdachte moest stoppen, acht de rechtbank, gelet op de verklaring van verdachte over het wederzijds opzoeken van elkaars grenzen en de daarop volgende passieve en gelaten houding van aangeefster het voor verkrachting vereiste opzet op het gedwongen voelen door aangeefster niet bewezen. De rechtbank heeft hierbij ook acht geslagen op hetgeen de psycholoog over verdachte heeft gerapporteerd. Deze schrijft dat de bij verdachte geconstateerde onrijpe persoonlijkheid met zich meebrengt dat hij onvoldoende overziet wat de gevolgen van zijn gedrag zijn voor een ander, en dat, zeker wanneer het gaat om subtiele nuances in interacties, er een grote kans bestaat dat verdachte deze nuances zal missen.

Graag wil de rechtbank benadrukken dat zij niet twijfelt aan de geloofwaardigheid van de verklaring van aangeefster maar dat voor een bewezenverklaring van artikel 242 Wetboek van Strafrecht de juridisch vereiste ‘dwang’ ontbreekt.

Gelet op het vorenstaande spreekt de rechtbank de verdachte vrij van het aan hem ten laste gelegde.

IN BESLAG GENOMEN VOORWERPEN

De rechtbank is van oordeel dat het onder verdachte in beslag genomen en niet teruggegeven voorwerp, te weten een GSM zaktelefoon SAMSUNG GALAXY s4

in hoesje dient te worden teruggegeven aan verdachte.

VORDERING BENADEELDE PARTIJ

De vordering van de benadeelde partij zal niet-ontvankelijk worden verklaard, nu de verdachte wordt vrijgesproken van het feit waarop de vordering ziet.

BESLISSING

De rechtbank:

verklaart niet bewezen, dat de verdachte tenlastegelegde feit heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij;

verklaart de benadeelde partij [benadeelde partij] niet-ontvankelijk in haar vordering.

Dit vonnis is gewezen door:

mr. M. van Mourik, voorzitter,

en mrs. D.L. Spierings en A.B. Baumgarten, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. A.C. Pagano Mirani, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank op 9 december 2014.

De jongste rechter is buiten staat dit vonnis mede te ondertekenen.

TEKST TENLASTELEGGING

Aan de verdachte wordt ten laste gelegd dat

1.

hij, op of omstreeks 03 februari 2014 te Rotterdam, door geweld en/of (een) andere feitelijkhe(i)d(en) en/of door bedreiging met geweld en/of bedreiging met (een) andere feitelijkhe(i)d(en) iemand, te weten [benadeelde partij], heeft gedwongen tot het ondergaan van handelingen die bestonden uit of mede bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam, namelijk het:

het geweld en/of (een) andere feitelijkhe(i)d(en) en/of de bedreiging met geweld en/of de bedreiging met (een) ander feitelijkhe(i)d(en) heeft/hebben bestaan uit het: