Uitspraken

Allereerst dient te worden beoordeeld of sprake is van een bedreigende situatie zoals dwingend is voorgeschreven in artikel 287b, tweede lid, Fw. Nu verzoekster een kopie van het vonnis van de Rechtbank Rotterdam van 6 februari 2015 tot ontruiming van de woonruimte van verzoekster en een kopie van het exploot van 20 oktober 2016 heeft overgelegd waarin wordt aangekondigd dat verweerster op 7 december 2016 vanaf 07:00 uur zal overgaan tot ontruiming van de woning van verzoekster, is er naar het oordeel van de rechtbank sprake van een bedreigende situatie.

De wetgever heeft met een moratorium beoogd om een schuldenaar bij een – dreigende – executie een adempauze te bieden opdat de schuldenaar in staat wordt gesteld om met zijn schuldeisers een regeling van zijn schulden overeen te komen.

Artikel 287b Fw bevat geen criterium op grond waarvan kan worden beslist of de voorlopige voorziening dient te worden toegewezen dan wel afgewezen. De rechtbank zoekt daarom aansluiting bij de voorziening zoals genoemd in artikel 287, vierde lid, Fw waarbij een afweging dient plaats te vinden tussen het belang van verzoekster enerzijds en de schuldeiser, in dit geval verweerster, anderzijds.

Het belang van verzoekster bestaat erin dat zij in de huurwoning kan blijven wonen en dat het minnelijk schuldhulpverleningstraject door verzoekster kan worden doorlopen.

Het belang van verweerster bestaat erin dat zij het vonnis van 6 februari 2015 ten uitvoer kan leggen.

De rechtbank is van oordeel dat verzoekster een onvoldoende saneringsgezinde houding toont nu zij zonder reden van afwezigheid niet ter zitting is verschenen. Voorts is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende aannemelijk geworden dat de lopende termijnen kunnen en zullen worden voldaan. De rechtbank komt daartoe nu onweersproken is gebleken dat het grootste deel van het inkomen van verzoekster is gebaseerd op studiefinanciering en ter zitting niet met bescheiden gestaafd is aangetoond dat de uitbetaling van die studiefinanciering is hersteld. Dat leidt ertoe dat onvoldoende aannemelijk is dat verzoekster gedurende de komende zes maanden vanuit haar inkomen de maandelijkse huurtermijnen tijdig en volledig kan voldoen.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het belang van verweerster zwaarder dient te wegen dan het belang van verzoekster. De verzochte voorziening zal dan ook worden afgewezen.

Nu het minnelijk traject naar verwachting niet op korte termijn zal zijn afgerond, zal verzoekster gelet op het bepaalde in artikel 285, eerste lid, sub f, in samenhang met artikel 287, tweede lid, Fw, ten aanzien van het verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling ex artikel 284, tweede lid, Fw, niet-ontvankelijk worden verklaard. Zo nodig kan verzoekster te zijner tijd een nieuw verzoek indienen.

Ten overvloede merkt de rechtbank op dat op grond van artikel 47 lid 1 WCK schuldbemiddeling is verboden, tenzij, zoals in onderhavig verzoek wordt begrepen uit het betoog van de advocaat van verzoekster, [naam financieel adviesbureau] zich kan beroepen op de uitzonderingsgevallen zoals genoemd in artikel 48 WCK. De rechtbank stelt vast dat zulks niet het geval is nu [naam financieel adviesbureau] blijkens het ondertekende schuldhulpverleningscontract met verzoekster onvoorwaardelijk aanzienlijke aanloopkosten en/of afsluitkosten bij verzoekster in rekening brengt en voorts gesteld noch gebleken is dat [naam financieel adviesbureau] als rechtspersoon ex artikel 48 lid 1 sub d WCK bij algemene maatregel van bestuur is aangewezen. Aannemelijk is dan ook dat, bij een niet-geslaagd minnelijk schuldsaneringstraject, een daaropvolgend verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling zal worden afgewezen op grond van artikel 288 lid 2 onder b Fw. Dit geldt ook in het geval dat deze schuldbemiddeling wordt uitgevoerd onder ‘dossiercontrole’ van de advocaat van verzoekster. De rechtbank wijst in dit verband naar het arrest van de Hoge Raad van 10 februari 2012 (LJN BU6758).