Uitspraken

4.1

[eiseres] gaat onder randnummer 12 van haar dagvaarding uit van een totaal aan achter-stallig loon betaald bedrag van € 21.141,58 bruto, maar de onder dat randnummer genoemde betaalde bedragen komen bij elkaar opgeteld uit op € 21.264,73 bruto.

4.2

[eiseres] heeft op grond van artikel 7:625 BW, als VKVE haar loon te laat betaalt, in beginsel recht op een ‘wettelijke verhoging’ van haar loon die op kan lopen tot vijftig procent. De kantonrechter kan deze verhoging echter beperken als haar dit gelet op de omstandigheden billijk voorkomt.

4.3

De kantonrechter ziet in de omstandigheden van dit geval aanleiding de wettelijke verhoging te matigen tot nihil. Hierbij is van belang dat VKVE [eiseres] het loon waarvan beide partijen dachten dat dit haar loon was, steeds tijdig heeft betaald. Pas later werd duidelijk dat de CAO onjuist is toegepast en dat [eiseres] recht op meer loon had. [eiseres] suggereert weliswaar dat VKVE [eiseres] bewust te weinig loon heeft betaald, maar dat dit daadwerkelijk zo is blijkt nergens uit. Het is weliswaar de verantwoordelijkheid van VKVE als werkgever om de CAO juist toe te passen en haar werknemers datgene te betalen waarop zij op grond van de CAO recht hebben, maar artikel 7:625 BW is niet bedoeld als straf voor niet opzettelijk gemaakte fouten in de loonberekening, zeker niet als het loon waarvan zowel werkgever als werknemer dénken dat dit het juiste loon is, wél tijdig wordt betaald. Elk andersluidend oordeel komt er voor een werknemer op neer dat hij er beter op kan hopen dat zijn werkgever een fout maakt in de loonberekening omdat dit dan op grond van artikel 7:625 BW tot een (forse) ‘loonsverhoging’ kan leiden. Dit zou onaanvaardbaar zijn. Van belang hierbij is nog dat VKVE niet alleen [eiseres] te weinig loon heeft betaald maar met haar vele andere werknemers. Omdat, nogmaals, niets erop wijst dat VKVE dit opzettelijk heeft gedaan, is de omstandigheid dat deze fout voor haar tot een enorme schadepost leidt als artikel 7:625 BW ten volle wordt toegepast, een omstandigheid om rekening mee te houden. Niet onvermeld kan hierbij blijven dat VKVE wél rente over het niet betaalde loon van [eiseres] verschuldigd is. De kantonrechter acht dit in de gegeven omstandigheden een afdoende schadevergoeding.

4.4

Als VKVE een deel van het loon te laat aan [eiseres] betaalt, is zij op grond van artikel 6:119 BW als schadevergoeding de wettelijke rente verschuldigd. [eiseres] vordert wat dit betreft veroordeling van VKVE tot betaling van € 2.127,11 maar dit bedrag klopt niet. Uit de als productie 10 bij de dagvaarding overgelegde brief van 25 februari 2016 blijkt immers dat dit bedrag aan rente ook is berekend over de wettelijke verhoging maar deze wettelijke verhoging is zoals hiervoor overwogen niet toewijsbaar. De kantonrechter acht de bereke-ningswijze, waarbij uit praktische overwegingen voor 9 april 2013 als peildatum is gekozen, aanvaardbaar. Omdat het achterstallige loon van € 21.264,73 inmiddels volledig is betaald, kan de rente daarover als volgt uitgerekend worden:

4.5

De gevorderde rente is toewijsbaar tot een bedrag van € 1.486,44.

4.6

Nu voldoende is gesteld en gebleken (en het met de verschillende herberekeningen en de controle daarvan ook aannemelijk is) dat het gaat om verrichtingen die meeromvattend zijn dan de verrichtingen waarvoor de proceskostenveroordeling een vergoeding toekent, is ook de vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten van € 998,25 toewijsbaar.

4.7

VKVE is aan rente € 1.486,44 verschuldigd en € 998,25 aan buitengerechtelijke incasso-kosten, bij elkaar een bedrag van € 2.484,69. VKVE heeft reeds € 2.114,16 aan ‘bijkomende kosten’ aan [eiseres] betaald, zodat een toe te wijzen bedrag resteert van € 370,53.

4.8

Van het door [eiseres] gevorderde bedrag van € 11.581,99 blijkt slechts € 370,53 toe-wijsbaar te zijn. De kantonrechter ziet hierin aanleiding te bepalen dat beide partijen de eigen kosten van deze procedure zullen dragen