Uitspraken

2. Eiseres voert aan dat de aanslag en het bestreden besluit onbevoegd zijn genomen.

In artikel 2, eerste lid van het Aanwijzingsbesluit heffings- en invorderingsambtenaar 2012, na clustervorming van 29 mei 2012 (Aanwijzingsbesluit) wordt verwezen naar de bijlage bij dit aanwijzingsbesluit en is voor elk van de in de eerste kolom van de tabel in die bijlage genoemde belastingen de in de rechter kolom genoemde functionaris aangewezen als heffingsambtenaar. Gelet op punt d van de bijlage bij artikel 2 van het Aanwijzingsbesluit is voor wat betreft “Leges wet omgevingsvergunning (WABO)” de concerndirecteur Stadsontwikkeling (SO) aangewezen als heffingsambtenaar.

Uit de door verweerder na de schorsing overgelegde stukken blijkt dat de concerndirecteur van SO bij ondermandaatbesluit van 8 november 2012 het hoofd Vergunningen van SO en het hoofd Bureau omgevingsvergunning van SO, en bij hun afwezigheid hun plaatsvervangers, heeft gemandateerd om in zijn naam en onder zijn verantwoordelijkheid de bevoegdheden en verplichtingen als genoemd in artikel 2 van het Aanwijzingsbesluit uit te oefenen voor zover deze betrekking hebben op de heffing en invordering van leges omgevingsvergunning en andere door SO te heffen leges. De concerndirecteur van SO heeft bij ondermandaatbesluit M.J. Schotman, afdelingshoofd Bouw- en Woning toezicht (ad interim), met ingang van 1 juli 2015 gemandateerd om in zijn naam op te treden als heffingsambtenaar en bij afwezigheid van bovengenoemde functionaris een andere – in dit besluit nader genoemde – persoon aangewezen als diens plaatsvervanger.

Niet in geschil is dat het ondermandaatbesluit van 8 november 2012 niet is gepubliceerd, zodat dit niet op de in artikel 3:42 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. Aan dit formele gebrek hoeft gelet op artikel 6:22 van de Awb echter geen sanctie te worden verbonden, tenzij eiseres daardoor is benadeeld (vergelijk de arresten van de Hoge Raad 14 augustus 2015, ECLI:NL:HR:2015:2162, en

6 november 2015, ECLI:NL:HR:2015:3224). Eiseres stelt niet dat zij hiervan nadeel heeft ondervonden en ook overigens is dit de rechtbank niet gebleken. Daarbij geldt dat het feit dat de aanslag is opgelegd, niet een zodanig nadeel is.

Wat de aanslag betreft heeft verweerder aangegeven dat deze is genomen door de heffingsambtenaar en dat een aanslag niet wordt ondertekend.
Eiseres stelt zich op het standpunt dat een aanslag moet worden ondertekend dan wel dat uit de aanslag in ieder geval had moeten blijken wie de aanslag heeft genomen. Vanwege het ontbreken van een ondertekening op de aanslag valt niet te controleren door wie dit besluit is genomen en derhalve ook niet of dit besluit bevoegdelijk is genomen.
Dit standpunt van eiseres volgt de rechtbank niet. De rechtbank stelt in dit verband vast dat het aanslagbiljet afkomstig is van het Cluster Stadsontwikkeling. Uit de verklaring van verweerder leidt de rechtbank af dat de feitelijke vaststelling van de aanslag onder de verantwoordelijkheid van de heffingsambtenaar heeft plaatsgevonden, zodat moet worden aangenomen dat de aanslag bevoegdelijk door deze is genomen. De omstandigheid dat de aanslag niet is ondertekend, doet daaraan niet af, aangezien artikel 5 van de Algemene Wet Rijksbelastingen, dat op grond van artikel 231, eerste lid van de Gemeentewet ook dit geval van toepassing is, een zodanige eis niet kent (vergelijk Gerechtshof Leeuwarden, 5 maart 2004, ECLI:NL:GHLEE: 2004:AO5335). Daarnaast neemt de rechtbank in aanmerking dat de beslissing op bezwaar, ondertekend door Schotman voornoemd, afkomstig is van de Afdeling Bouw- en Woningtoezicht, team Juridische zaken. Dat de aanslag tevens door Schotman, voornoemd, als heffingsambtenaar zou zijn opgelegd, heeft eiseres niet aannemelijk gemaakt. Gelet hierop bestaat geen aanleiding het bestreden besluit te vernietigen op grond van schending van artikel 10:3, derde lid, van de Awb.

3. Eiseres voert verder aan dat bij de Verordening horende tarieventabel (de Tarieventabel) onverbindend moet worden verklaard omdat dit leidt tot een willekeurige of onredelijke belastingheffing en dat om die reden de aanslag, voor zover daarbij leges omgevingsvergunning voor de activiteit bouwen zijn geheven, moet worden herroepen.

Dit betoog slaagt.

In het arrest van het Hof Den Haag van 7 september 2016, ECLI:NL:GHDHA:2016:2592, over de Verordening leges omgevingsvergunning 2013 is geoordeeld dat het daarin in artikel 1.3 van de Tarieventabel opgenomen tariefsysteem ter zake van het in behandeling nemen van een aanvraag voor een omgevingsvergunning leidt tot een willekeurige en onredelijke legesheffing die de wetgever bij het toekennen aan de gemeenten van de bevoegdheid tot het heffen van leges op de voet van artikel 229 lid 1, aanhef en onderdeel b, van de Gemeentewet niet op het oog kan hebben gehad, zodat aan dit onderdeel van de Tarieventabel verbindende kracht moet worden ontzegd.

Verweerder heeft ter zitting erkend dat het onderhavige tariefsysteem van de Verordening hetzelfde is als die uit 2013, waarbij net als in 2013 wat betreft de hoogte van het legesbedrag als percentage van de bouwsom sprake is van een zogenoemde zaagtand.

Gelet hierop moet ook het in de onderhavige Verordening in artikel 1.3 van de Tarieventabel opgenomen tariefsysteem onverbindend worden verklaard en komt de rechtbank niet toe aan een beoordeling of in dit concrete geval sprake is van een willekeurige of onredelijke heffing.