Uitspraken

Het spoedeisend belang is gegeven. [gedaagden] voeren in hun pleitnota aan dat de “beweerde risico’s” voor de veiligheid van [eisers] niet méér acuut zijn geworden omdat dit geen nieuwe omstandigheid is (die recentelijk is opgekomen). De voorzieningenrechter onderschrijft dit verweer niet. Het oordeel van de rechtbank in de bodemprocedure komt er op neer dat zich in de woning veel niet-hechtgebonden asbest bevindt en dat het een feit van algemene bekendheid is dat deze soort asbest (zeer) schadelijk kan zijn voor de gezondheid. [gedaagden] voeren niet aan dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat zich in de woning veel van deze soort asbest bevindt. Een feit van algemene bekendheid is uit de aard der zaak niet weerlegbaar, zodat het significante gezondheidsrisico een gegeven is, en niet slechts beweerd. Het eindvonnis in de bodemprocedure is al weer een aantal maanden geleden gewezen en de veiligheidsrisico’s zijn al in het tussenvonnis in de bodemprocedure aan de orde gekomen. Dit maakt dat voortdurend en sinds geruime tijd sprake is van een spoedeisend belang. Dit oordeel heeft te gelden ongeacht of thans een hoger beroepsprocedure aanhangig is in de bodemprocedure ( [gedaagden] hebben ter zitting aangevoerd dat zij hoger beroep hebben aangetekend, terwijl [eisers] in punt 1 van hun dagvaarding stellen dat het vonnis in de bodemprocedure kracht van gewijsde heeft). De voorzieningenrechter ziet voorts geen reden om te twijfelen aan de juistheid van het standpunt van [eisers] dat zij financieel niet in staat zijn om de schadepost van € 100.000,- zelf te dragen, althans niet in wezenlijke mate.

Artikel 475g lid 1 Rv. bepaalt, voor zover van belang, dat een schuldenaar verplicht is aan een deurwaarder die gerechtigd is tegen hem beslag te leggen, desgevraagd zijn bronnen van inkomsten op te geven. De Hoge Raad heeft in dit verband als volgt geoordeeld (HR 20 september 1991, ECLI:NL:HR:1991:ZC0338):

De vordering zal derhalve worden toegewezen, zij het niet volledig. Ten onrechte kent de vordering van [eisers] niet steeds een beperking in tijd. De voorziening zal beperkt worden tot de periode vanaf de aansprakelijkheidstelling van [gedaagden] door [eisers] (30 april 2014) tot aan de datum van onderhavig vonnis. Voorafgaand aan 30 april 2014 was er voor [gedaagden] nog geen reden om gelden te onttrekken aan eventueel verhaal. [eisers] stellen niet dat [gedaagden] al eerder hebben geweten dat er een schadeclaim zat aan te komen. Voorts zal vordering D worden afgewezen. Vordering D betreft transacties met bloed- en aanverwanten. Deze vordering komt onvoldoende zelfstandige betekenis toe naast vordering C (beperking tot transacties vanaf € 2.500,-). De voorzieningenrechter acht een goede rechtsbedeling voldoende gewaarborgd met de thans te treffen voorziening. Van [gedaagden] mag niet gevergd worden dat zij in nog verdergaande mate opgave doen van hun financiële positie, mede gelet op hun belang tot bescherming van hun persoonlijke levenssfeer. Voor zover overlegging van financiële informatie wordt gevorderd die de deurwaarder uit hoofde van zijn ambt zelf bij derden kan opvragen, zal de vordering eveneens worden afgewezen.

Aan de subsidiaire vordering (opgave van de financiële positie van [gedaagden] aan een accountant, die deze informatie dan zou moeten filteren, in plaats van aan [eisers] zelf) wordt niet toegekomen.

Voor het treffen van een aanvullende voorziening in goede justitie bestaat geen aanleiding.

De gevorderde dwangsom zal worden beperkt en gemaximeerd op na te melden wijze. Voorts zal de dwangsom per persoon worden opgelegd en niet gezamenlijk. De heer en [gedaagde2] zijn in beginsel niet aansprakelijk voor elkaars doen of nalaten. Voor zover [gedaagden] , zoals zij aanvoeren, daadwerkelijk geen buitenlandse bronnen van inkomen of vermogen hebben, staat dat niet in de weg aan het treffen van de gevorderde voorziening. [gedaagden] zullen immers geen dwangsom verbeuren indien zij naar waarheid opgaaf zullen doen dat zij geen buitenlands inkomen of vermogen hebben, maar slechts indien zij ten onrechte zullen opgeven dat zij dit niet hebben. [gedaagden] kunnen vanzelfsprekend geen dwangsom verbeuren indien zij weliswaar naar waarheid verklaren dat zij een bepaald inkomen of vermogen niet hebben, maar daarvan geen bewijsstukken hebben. Dan kunnen zij deze bewijsstukken ook niet overleggen aan [eisers] Hiermee zal in de beslissing rekening worden gehouden. De termijn voor vrijwillige nakoming van het vonnis zal iets worden verruimd, tot vijf werkdagen.

Het vonnis zal uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard, zoals gevorderd. Tegen deze vordering is geen zelfstandig verweer gevoerd en de voorzieningenrechter acht het belang van [eisers] dat gediend is met toewijzing van deze vordering zwaar wegen, gelet op de reeds aangehaalde gezondheidsrisico’s voor [eisers]

[gedaagden] hebben aangevoerd dat zij rauwelijks zijn gedagvaard nu zij niet eerst nog zijn gesommeerd om opgave te doen van hetgeen thans wordt gevorderd, maar dat hen in plaats daarvan direct om verhinderdata voor de onderhavige kort gedingprocedure is gevraagd. Dit verweer is feitelijk juist. [eisers] erkennen dat zij niet eerst gesommeerd hebben. Dit verweer kan [gedaagden] in de gegeven omstandigheden echter niet baten. In de stellingname van [gedaagden] ligt besloten dat zij niet bereid waren om vrijwillig volledig te voldoen aan hetgeen waartoe zij thans veroordeeld worden. Daarvoor was een kort gedingprocedure nodig, zodat geen sprake is van onnodige gemaakte proceskosten.

[gedaagden] zullen als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van [eisers] Deze kosten worden begroot op € 1.204,49, zijnde € 816,- aan salaris advocaat (standaard tarief kort geding volgens de Liquidatietarieven), € 288,- aan griffierecht en € 100,49 aan explootkosten dagvaarding, nog te vermeerderen met de gevorderde nakosten en wettelijke rente vanaf 14 dagen na de datum van het vonnis. De wettelijke rente is slechts toewijsbaar tot aan de dag der algehele voldoening van de proceskosten. Ten onrechte kent de vordering deze beperking niet. De wettelijke rente zal niet worden toegewezen over de nakosten, nu niet op voorhand valt vast te stellen wanneer deze kosten gemaakt zullen worden. Dan valt ook niet vast te stellen wanneer het verzuim, dat het recht op wettelijke rente doet ontstaan, zal intreden.