Uitspraken

Gedaagde heeft de feiten waarop de vordering is gebaseerd niet betwist en gesteld dat zij de afgesproken afbetalingsregeling niet kon nakomen, waardoor de regeling is komen te vervallen.

De door gedaagde gestelde moeilijke financiële omstandigheden, hoe vervelend op zichzelf genomen ook voor gedaagde, kunnen naar het oordeel van de kantonrechter niet leiden tot afwijzing van de vordering,. Die moeilijkheden kan gedaagde immers niet aan eiseres tegenwerpen en een en ander dient voor eigen rekening en risico van gedaagde te komen.

Uit de in het geding gebrachte stukken blijkt dat gedaagde een overeenkomst is aangegaan, op grond waarvan gedaagde tegen betaling van maandelijkse abonnementskosten en gebruikskosten gebruik kon maken van het mobiele telecommunicatienetwerk van de telefoonprovider. Bij het aangaan van die overeenkomst is aan gedaagde een mobiele telefoon verstrekt. De vordering op gedaagde is overgedragen aan eiseres.

De overeenkomst wordt conform voornoemd arrest van de Hoge Raad van 13 juni 2014 ter zake van de verkrijging van de mobiele telefoon aangemerkt als koop op afbetaling als bedoeld in artikel 7A:1576 lid 1 Burgerlijk Wetboek, nu niet aannemelijk is dat de door gedaagde verschuldigde abonnementskosten niet (mede) strekken tot afbetaling van de door gedaagde ontvangen telefoon.

Uit de door eiseres in het geding gebrachte gegevens blijkt niet dat de koopprijs van het aan gedaagde verstrekte telefoontoestel afzonderlijk is bepaald in de overeenkomst. Daarom wordt de overeenkomst ten aanzien van het toestelgedeelte geacht niet van kracht te zijn geworden.

Gesteld noch gebleken is wat de verkoopwaarde van het telefoontoestel was ten tijde van het aangaan van de overeenkomst.

Als gevolg daarvan kan niet worden vastgesteld welk gedeelte van de door gedaagde verschuldigde maandtermijnen betrekking heeft op het toestelgedeelte en welk gedeelte betrekking heeft op de door de provider geleverde telecommunicatiediensten. Hierdoor moet worden aangenomen dat de beide onderdelen zodanig met elkaar verweven zijn dat zij niet los van elkaar kunnen worden gezien en daardoor allebei niet van kracht zijn geworden.

Daarom wordt de vordering van eiseres wat dit deel betreft afgewezen.

Wel blijkt uit de facturen dat er voor de datum van beëindiging van de overeenkomst ook gebruikskosten zijn gemaakt die buiten het tegoed van het abonnement vallen. Deze kosten van in totaal € 212,78 worden als gegrond en niet betwist wel toegewezen

De vordering tot vergoeding van de vervallen rente zal worden afgewezen, nu eiseres bij dagvaarding van een onjuist bedrag aan hoofdsom is uitgegaan. Eiseres heeft hiermee over een te hoog bedrag aan hoofdsom vervallen rente berekend. De rente zal worden toegewezen zoals hierna bepaald.

Eiseres vordert een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. Die vordering moet beoordeeld worden aan de hand van het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke kosten voor zover het betreft het deel van de hoofdsom, waarvan het verzuim van gedaagde is ingetreden na 30 juni 2012. Voor zover de vordering betrekking heeft op het deel van de hoofdsom waarvan het verzuim van gedaagde is ingetreden vóór 1 juli 2012 dient de verschuldigdheid te worden getoetst aan de hand van het rapport Voor-werk II. Uit praktische overwegingen wordt er voor gekozen om op de gehele vordering met betrekking tot de buitengerechtelijke incassokosten de vóór 1 juli 2012 geldende regeling toe te passen. Gelet op die regeling zal de gevorderde vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten - onder welke benaming ook in de vordering opgenomen - worden toegewezen tot een bedrag van € 40,00, welk bedrag redelijk wordt geacht.

Gedaagde wordt veroordeeld in de proceskosten van eiseres, behoudens voor zover het griffierecht € 115,00 overschrijdt, welke overschrijding voor rekening van eiseres dient te blijven.